Alle inzendingen van Hieronymus

zij kijkt verder dan het venster overschrijdt de troebele horizon waar liefde plotseling verdween zij verdrietig eenzaam achterblijft haar grenzen liggen dichterbij nu tegen de wanden van haar hart deerlijk lijden wil ontsnappen tot barsten overgaat in breken hardheid delft het onderspit de avond brengt geen uitweg nergens kan zij soelaas…

de schranzende kaakmalende eetbarbaar rijt het uitgestalde koud buffet aan stukken zet zijn tanden in alles wat smaakt of niet matigheid is voor hem een ijdel woord eet niet de hoeveelheid beleefde honger overvol bord beladen met smakelijke spijzen bewaakt hij met argwaan en achterdocht vork en mes in gewelddadige aanslag happend, malend…

hij geeft een vertekend beeld de spiegel niet zozeer om wat ik was maar wel, om hoe ik was wie ik was komt niet in vraag omdat ik karakterologisch veranderd ben nogal logisch hij geeft een vertekend beeld de spiegel omdat mijn uiterlijke jeugd onherroepelijk achtergebleven is verzadigd van het intense snelle leven vol emotie…

het bier in de winkels en kroegen wordt schaars dat lap ik persoonlijk vierkant aan mijn laars doch, hoe lang gaat de drooglegging nog duren dorstige kelen beginnen te schuren de schuld ligt meer dan duidelijk bij Inbev werknemers ontslagen met winst, dat vraagt lef (staking in België van brouwerij INBEV)…

een jaar hernieuwt zichzelf niet vadertje tijd doet dit voorwaar dus wensen wij dat iedereen geniet van veel gelukkige tijd in het volgende jaar de kleurklanken van het voorbije jaar vaal en in stilte vergaan schakeren nieuwe schitterende tinten waaruit geluk en gezondheid ontstaan de rivier 2009 leeggestroomd, verdampt verliest aan kracht…

aan allen die dit lezen of ze nu wel of niet een God vrezen zijn het plezierig gekke Vlamingezen of noordelijke prettig gestoorde Jankezen ofwel een prettig ofwel een zalig ofwel een vrolijk ofwel een wit ofwel een ingetogen maar vooral een liefdevol Kerstfeest toegewenst van ‘den dezen’ Hieronymus 24 december 2009…

kom, zei hij, reik mij je hand Sammy we zullen samen doorgaan en onder het zingen van de Pastorale nam hij afscheid van het leven zonder bloemenkrans en in nachtgewaad vertrek ik hier zonder bagage zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder kan ook zonder mij dus, laat me ’t is stil in Amsterdam, zo stil zonder zijn cantate, zijn uitstraling…

wij speelden samen onze fantasierijke spellen cowboys, ridders, superhelden de tijd rijk wij groeiden in het leven onze helden bleven waar zij roem vergaarden stierven nooit onze vaders samen speelden hun helden die eveneens hangen bleven in roemrijke tijd…

waarom zou een echte man niet mogen huilen? hij verbijt emoties als het kan maar op een schouder schuilen is dat verkeerd dan? waarom een kruis blijven dragen? geen smart te delen tot het einde van zijn dagen zullen nooit wonden helen is hij te beklagen oprechte tranen bevrijden diep geworteld verdriet verzachten emotioneel lijden echte…

zij vangt bladeren die dwarrelen uit bomen in haar geest fladderen vlinders voor haar is ’t mooi het bladerdek uitgespreid op de grond zij lacht, zij danst wind speelt mee jaagt haar vlinders op tot groot jolijt van de kleine meid…

kanarievogel gekooid voor zijn leven lang fluit naar de vrijheid…

het zijn die mensen die je leven kleuren hen heden te kennen zal je nooit betreuren het zijn die mensen die je opbeuren je laten lachen je leven opfleuren het zijn die mensen die van je houden…

de Belgische begroting is gegoten met een beetje geld van hier en daar wat bijdragen van hem en van haar heeft de raad eendrachtig besloten dat zij verder moeten besparen tijdens de volgende magere jaren…

ik kwam haar tegen in een zwoele nachtbar mijn natuurlijke biotoop, zwerver eerste klas aan werken had ik maling, aan geld nog meer nu en dan een werkje en ik trok verder zij was mooi, zeer mooi iets in haar trok mij aan, ik sliep met haar zij nodigde mij, zij hield van mij, zei zij ik vroeg haar indringend dit niet te doen ik, een zwerver…

de woorden gezonden over golven van zand verwaaien zeewaarts in stormen van nachtelijk geweld zinken zij weg de dageraad met wazige vingers schrijft zinnen van opgediepte letters uitgeademd in liefdevol gezang vleugeldragend de hartenklop grasduinend in gevoel raakt me verblijd overspoeld in euforie zwemmend in oceaan van geluk…

de trukendoos van soldaat van den Vijver bevatte geen kogels meer na het salvo van huilend gelach in de soldatenmess nadat hij zijn komediantenact afsloot het was een steengoede act zelf uitgedacht door soldaat eerste klasse van den Vijver net niet goed genoeg voor voordracht aan het front hij mocht gaan zonder act, met volle trukendoos…

verdwijn als de bliksem doorslechte vrouw voordat ik je bezwanger met mijn nu en dan opgerukte hanger je hebt mij alles ontnomen waarvan ik uitermate veel hou je hebt mij gepezeweefd met je doordrammend geklaag je monsterachtig snerpend gezaag dat sneed door dik stammige bomen te lang heb ik op ‘niet willen horen’ geleefd wat er van jou…

mijn geld heeft te maken met een zwakte de vraag stijgt over het aanbod er gaapt een gat in mijn spaarpot dat komt doordat mijn aandelen zakten ik zal toch niet minder gaan leven het geld dient om hier uit te geven…

het verhaal van het einde van alle leven dient ver op voorhand geschreven want er zal in wezen niemand meer zijn om het te lezen wat heeft het verdomme dan nog nut sta ik hier dan niet voor schut dat ik probeer duidelijk te maken dat op een keer alle wijsheid die geboekstaafd staat mee met de wereld ten onder gaat nadat alles zal verdwijnen…

elf net geteld op rij gezet wis en kundig juist poëet…

een bakker met winkel in Knokke werd door het vele werk mesjokke hij bakte geen brood maar ging geheel bloot in de vitrine zitten lokken…

hoe komt het toch dat ik mij nog steeds verbaas over de wereld en mensen ben ik dan een dwaas? ik dacht dat verbazing eigen is aan het kind zijn daarom twijfel ik aan mijn volwassen brein maar mijn medemens bezorgt mij elke dag een raadsel waarnaar ik altijd gissen mag het waarom dingen gebeuren die mijn verbazing wekken doet mij…

zachte gitaarklanken klinken begeleidend de houten stem van Neil Diamond genietend luisteren naar zijn 12 Songs dwaal ik door emoties van muzikaliteit een levende legende in persoonlijk concert bij mij thuis afgezonderd van de rest van de wereld…

wonderbaarlijke nachtshow vervat in donker decor lichtend sterrenspektakel schuift voorbij zeer slow ronde koepelvormige kosmos perfecte circussfeer met centrale dierenriem verborgen in flonkerend bos…

van verre kwamen zij afgerold de verkoeling brengende wolken Donar bemoeide er zich zelf mee sloeg met zijn hamer de bliksem de regen spoelde alles schoon bracht soelaas voor het gras nam het stof mee van de straten maakte schoonmaak in een vlaag klank en lichtspel kwam wat vroeg net na de middag het was nog dag liever onweer als de avond…

brievenbesteller met pak en zak op je fiets post jij ook brieven?…

het zit er al langer aan te komen de dagen worden korter gelukkig blijven de uren zestig minuten van zestig seconden duren blijft het licht als ik wakker ben en donker als ik slaap enfin, dat denk ik toch, slapend weet ik het niet de biologische klok tikt verder zonder onderbreken trekt zich niets aan van uur of tijd heeft eigen telling…

iedere noot die ik neerpen draag ik op aan jou samen met de woorden componeer ik een lied iedere noot die ik spelen zal zal echoën in onze wereld waar jij ook bent of gaat de muziek zal je vinden ik draag dit liefdeslied op aan diegene waarvan ik hou ook na het scheiden in de dood zullen de tonen blijven zweven het blijft Ons Lied…

de ontelbare niet verteerbare delen worden naast het bord geschoven kunnen slechte smaak niet verhelen de grote pot kan het niet gaar stoven proberen ingrediënten aan te passen lichte kost zonder zwaar te vallen op de maag waar zij wellicht vergassen de spijsvertering totaal vergallen blijft er over, lichte natuurlijke kost voor iedereen…

Vallende ster miljoenen jaren door het heelal gevlogen lichtend weg geflitst…