Alle inzendingen van Hilly Nicolay

mocht ik in een dichterslied de juiste tonen voor je schrijven gelijk vogelgeluk in oktoberbomen of wensbootjes vouwen als een kleine drijfveer voor je nog verborgen dromen wist mijn oog in een wenk het ontluikende te vinden mijn hand de juiste streling was mijn mond bij machte in verstaanbare woorden te spreken als een heling…

mocht ik al wat woorden laten bloesemen uit mijn hand kon ik al iets vruchtbaars achterlaten in een gedicht dan zou ik de mooiste zomer schrijven op een lijn van licht warmte wuiven in de nerven van elk beschreven blad och, hoe graag zou ik elk vers een signatuur meegeven uit mijn hart…

Jij brengt je woorden als de zuiverheid van vers gevallen sneeuw dichtwerk zo puur als ijsbloemen, kunstig bloeiend op een winterraam een groeiende boom van gedachten waarin de openstaande mens rijpe pennenvruchten kan verwachten jouw regelmelodieën zingen in kleinheid een grootse wijs als een jonge vogel in ’t lenteparadijs *…

tegen de horizon tekent zich zichtbaar een wolkenbloem kraaien krassen niet fluiten ritmisch een verstaanbaar lied in de verte klinkt sluimerend door het grijs een draagbare lach kom dan lief… de wind keert zuidwaarts harten kleuren samen rozenrood ze kloppen liefde door de dag…

ik geloofde in je woorden las menig maal jouw mooie taal dacht in elke regel van je hand gesproken door je mond dat ik de heusheid vond o, hoe ik jouw letters dwarrelend als vlinders zag zomerend rond een grijze dag als een helend kussen voor een hoofd vol dromen bleven warme zinnen komen ik wilde voor jou dan ook enkel wensen…

wanneer vlerken in een zwarte overjas het spreken temmen krassend hard en schel in bladerloze bomen verzen overstemmen als druilerige tegentonen de aanhef tot een dichtmaat weten af te remmen dan zal de stille vlinder geen voorjaar meer kunnen schrijven de winter zal het hart beklemmen…

ik dicht met jou een dichterslied door de jaargetijden in vrijheid van vogelvleugeltjes geboren rond mei rozenzomers blij kleurig als een troostblad rond een grijze herfst vlammend warm wanneer de aarde winters sterft…

mag ik een stukje wandelen zomaar, dicht naast jou en wil je mij dan iets meegeven uit je eigen bewogen leven vertel mij van jouw eigen vragen de antwoorden die jij ook zoekt die nergens beschreven staan over de opwellende traan het gevoel van verloren dwalend langs de stilte als een voorjaarsvlinder vliegend in het rond over…

waar eens de kersen groeiden daar is het nu zo kaal krassende kraaien maken er een hoop kabaal waar eens de bessen rijpten door sappig groen omgeven daar heb ik in de ijzige kou een gedicht voor jou geschreven waar eens de appels bloosden in een warme zee van licht daar vecht ik nu tegen de herinnering met een traan op mijn gezicht…

bibbersnaveltje in winters verenpakje fluit warm voorjaarslied…

ik dans mijn lief in blauw getinte dromen onder een gouden zon op het ritme van de sprookjesbloemen bloeiend in volle glorie als de aardhommel kom ik jouw zoemend storen met mijn vreugdelied kom mijn lief, ervaar mijn licht kom tot leven in de hemelse klanken van mijn bekorende gedicht…

draag mij naar klanken melodieën van innigheid wanneer mijn hart dreigt te gaan dansen op tonen van kraaienzwart echo een beminnelijk lied als ik verdwaal afdaal langs het pad van stilte, het verdriet…

sterren tekenen lichtelijk hoop rond de duisternis stilte valt daar waar De Mens door het noodlot wordt geplaagd verstikkend slikkend met gestrengelde vingers naar antwoorden in onzekerheid vraagt…

de zee blijft parelenschelpen geven als sieraden aan het strand geliefden blozen als de rozen verstrengelde innigheid loopt hand in hand kringelrondjes drijven rond zilte vissen die krioelend wachten tot het tij zal keren de zon zakt langzaam weg zeilen manoeuvreren, laveren in rood gekleurde sferen tientallen vogelvleugels…

zachtjes strijkt een vroege vlinder zich tonend neer kleuren sprankelen een doodse steen tot goud verdrijven het koud warm fluisteren lippen dankwoorden naar omhoog een hand van liefde vangt de druppel die plots vloeit uit het oog * Pasen *…

mocht ik ooit voorgoed verdwijnen zoals het licht overgaat in de nacht wanneer ik niet meer lente zal schrijven de vorstenwinter mij verwacht lieve lief beloof me niet te treuren als mijn klanken eens zullen doven zoek en vind mij rond de kleuren in de stille bloemenhoven daar, waar zon en schaduw elkaar tegen komen sta op en ga…

teder het mensje in jouw armen knuffeldicht geborgen samensmelting goud om rozenrood nieuwgeboren morgen broderiekantjes vragende handjes ontwakende glans brabbelbabbels zoeteliefjeszingend wiegend een slaapjesdans…

er is een ontmoeten van eenzaamheid in ogen die vragen als een flets troostloos winterblad bewegen zich jouw dagen een nevelmist tempert het ontwakende zonlicht tot druilerige banen draden weeïg hangend als een heimweegordijn van verborgen tranen…

een muzemeisje dat de poëzie aanbad het ritmisch rijmen voorjaarsvlinders liet ze dansen door een bloemenveld met zorgvuldigheid koos ze tedere zinnen voor haar liefdesheld floot met de vogels in de ochtendzon een sonnet en elke, ja elke letter uit haar hoofd heeft ze vol passie neergezet het muzemeisje leeft nog voort…

dwalend langs de grote rivier zoek ik de kleine steentjes die zonnewarmte dragen geef ze in stilte over aan de koud geworden hand het hart vol dieptevragen grijze wolken drijven over we delen samen het licht dat het donker verslaat en langzaam zien we hoe iets van een verlaten droom weer in een werkelijkheid overgaat…

zo dicht bij jou voel ik hoe het leven telkens weer opnieuw haar mooiheid toont want jij, jij draagt lieflijke kleine vogeltjes naar mijn handen wuivende vlindervleugels die als kriebelwarmte in mijn hart landen bloemenbloeiende ja, groene lenteweides in mijn oogopslag geborgenheid in liedjesmelodieën warme symfonieën…

ik duik in je woorden zoals een meeuw naar de vissen in zee letters krijgen vleugels als in zomerdromen neem je me mee naar een kleurenlandschap waar bloesemklanken luisterrijk bloeien pennenvruchten groeien tot voorbeeldige verzen van liërende metaforen ja, zo dikwijls ben ik zweverig in jouw poëzie verloren * opgedragen…

dromen, dromen rusten op de koelte van het lelieblad de ochtenddauw spreidt zich uit als glasbelletjes een libel zweeft danst zich een weg over de vijver stil moment vreugdescheppend in perfectie gemaakt de aarde is mooi waar liefdelicht haar zachtjes aanraakt…

jouw lentestem heeft zich genesteld als een zichtbare druppel levenswater ontwakend als wijsheid in de ziel van het eeuwig dromende vlinderkind reizend met de wiegenwind op de ondoorgrondelijke zo wonderlijke weg in een verscheidenheid aan vragen, schemervlagen in de stilte hoor ik je nog zingen door tonen van liefde die in…

eens was ik vergeten hoe mooi het blad kon zwieren hoe ze telkens door de wind weer verder werd gedragen ik worstelde in stilte onder een mistdeken als in een web van gesponnen vragen ik hoorde en zag wel de vogel ze zong zover bij mij vandaan ik liep en liep, maar wist nog niet waarheen mijn stappen zouden gaan maar, ik las…

bomen staan rijzig in een laan sierlijkheid toont zich rond elk uitlopend blad de aardse tuin stift haar kleuren rond de genomen stap krakend op het grindpad haagwindes groeien hechten zich vast aan schilferende dakranden verdoezelen het oud vogels figureren in schaduwvleugels rond het hemelruim dalen neder in het lindehout…

als ik in het tintelmaanlicht luister hoe de adem gonzend langs je lippen verdwijnt dan wil ik alleen maar bijna in je kruipen in je armen zoveel zachter nog dan de plukjes dons in een hulsel van linnen als een kat liggen spinnen op je hartenkloppen wat sluimerend vertoeven tussen waken en dromen als in een onsterfelijke zomer…

je draagt de wereld op je hand de zon van oost naar west het licht van noord naar zuid de schaduw is je vreemd je bloei der jaren toont een trotse zomerbruid gracieus is je spiegeling een dans tussen werkelijkheid en nog onbekende dromen op dekentjes van dauw laat je tinkelsterren in liefde samen komen ik wens jou duizend blaadjes…

ik draag mijn gemoed naar het weidse een eindeloze verte verleg mijn grenzen twist met de wind als een gevouwen bootje varend oeverloos ongekunsteld broos aanvaardend de onstuimige golven ziende naar de gloed een horizon van moed ‘k slijp de scherpe kanten van de vuursteen fonkellicht warmt de bron maar, anders dan voorheen…

gelijk de golven van een zomerzee zo blijft jouw liefde in me stromen zoals een schelp het strand bemint leg ik jou in mijn dromen ‘k vraag de zilvermeeuw zich naar mijn koers te keren stuur zuchtjes tederheid naar zijn donzige veren vleugellicht tekent goudstreepjes tegen het hemelsblauw duinroosjes kleuren in het zand een hart…