Alle inzendingen van Imiza

Onverschillig slenter ik door de Hartenstraat en zie de hartstocht zich etaleren door winkelruiten. Onaangedaan vervolg ik mijn pad waar straatgeweld zich als een hoer in de kaarten laat kijken, brutaal aan mij opdringt. Links laat ik het liggen en sla de hoek om. Verdriet stroomt luid klotsend langs mij en op de brug der zuchten…

Zonsondergang wordt waargenomen en glijdt via het netvlies als elektro/chemo activatio het occipitale monumentale in De herinnering hieraan -zonsondergang wordt omgezet in een subjectief beleven- fingerspitzengefühl getransformeerd tot beschrijving van de zon in woorden op het digitale scherm. Zon gaat ondergronds door kabels…

Al wat beweegt gaat naar het licht en krijgt een schaduw , schuin gericht. In welk de schaduwlozen bivakkeren het zonne-koningschap willen leren. In de schaduw van succes is moeten de grootste les. Beschenen worden op het toneel is krijgen het voornaamste deel. Het voorrecht in het licht te staan met goud omrand door volle maan. Aandachtig…

Langzaam glij ik en breek in stukken. Het broze redeneren is op de grond gevallen en rinkelt nog wat. De superieuren vegen de scherven of wat er van over is achteloos in het pedaalemmertje. Bitterballen worden weggespoeld met een goed glas wijn. De mond wordt afgeveegd. Vanmiddag komt de schoonmaak, we gaan over tot de orde…

Er wordt een net geweven onzichtbaar knellend en langzaam aangetrokken. Verstikkend zou het moeten zijn. De vis glibbert door de maas kieuwt kauwend spartelend. Opluchting...... gevonden onder water. Met bolle ogen zoekt zij haar weg en vindt consorten in de jungle van de zee.…

Daar waar dag nacht raakt, schildert het. In deze uren haast men zich tot een nachtelijk onderkomen. Het schildert weer!…

Men valt binnen, struikelend, ontdoet en ontknoopt zich, gooit het haar los, verlost zich van beknelde voeten. Gedachten stromen uit ontgrendelde kooien, vliegen doelloos in het rond. Zuurstof wordt bijgetankt. Zware lucht van zwijgende woorden benevelt ieder tot een roes verzonken. Anderen spelen nu het spel Dromen dringen zich…

Er is eens...... in een late namiddag het licht op zijn mooist Het schijnsel alsof nog niet overschaduwd. Peutertje speelt met zandlopers wankel loopt ze de wereld in. Vrouw nadert haar naam roepend; dochtertje, dochtertje!! Een verbintenis lijkt zich wederom te herstellen. bliksem doorkruist. Onverwachte verstoring; Laat de…

Voetje voor voetje In kwetsbaar evenwicht Weg is het pad. Groen dringt zich op in al haar weelderigheid. De doornen en de brandnetels krassen op de huid De ziel blijft ongedeerd. Zij slaat terug door het te ontwarren struikgewas. Muggen zoemen, bijen steken Door stengels die lussen maken om enkels. Een soepzooitje! Kluwen planten…

De stilte schreeuwt het uit in deze stad van eén miljoen bewoners. Plastic Een ingedeukt blikje stuitert over het asfalt. In het talud ligt zo hier en daar een smoezelig condoom. De camera registreert; een vrouw schaars gekleed met sigaret en wankele tred naast haar sloffen lopend Huilt van binnen. Door aangevreten gaten…

Als een tijger in het struikgewas zit ik verscholen in woorden en loer naar de kudde metaforen, stampend voorbij rennend. Het is de zweetgeur van hun inspi ratie wat prikkelt. Begluur, bespied, besluip, de beste wordt besprongen, gesleept naar holle woorden, een letterspoor achterlatend.…

Als een tijger in het struikgewas, zit ik verscholen in woorden. En verstop me voor de klauwen van de werkelijkheid. Je hoort en ziet niet. Je leest alleen de beelden en de beschrijving van het geluid, van gedachten……. geheim gedicht, gordijnen dicht.…

Met loodzware aktetassen sluipen mijn gedachten door de hersenkronkels. Om met maanlicht in de diepste krochten een vergadering te beleggen. Verjaagd door het stampend leger, dalen ze, het nerveus zenuwachtig getokkel van de zwarte kat negerend, werveltrap na werveltrap naar boezemkamer. Gedreven door het pompend ritme storten…

Op stelten loopt de EGO. Klapt luid wiekend Snerpend en pikt naar de mensjes. Opzij opzij !! In paniek rennen de mensjes, kris kras, verstoppen en verdwijnen zich. Ruim baan voor de EGO.…

Boven zie ik mijn vader. Een been op de rand, een ander in de lucht. Een arm om een paal geklemd, de ander trekt strepen en wist het vuil van het raam. Ik step verder mijn hart bonkt in mijn keel. Verderop valt een man door de bladeren van de bomen In scherven ligt hij op de grond. Ik step er omheen Een gevallen engel is gebleken…

Ik geef je dit gedicht. je kijkt me aan en lacht je ogen vol tranen, schatert om mijn gestuntel. Een dode stilte breekt mijn hart verbrijzelt mijn botten tot scherven van verdriet. Ontmanteld sta ik voor je. Ik kijk je niet aan. Achteruit schuifel ik. Trek me zwijgend terug bij het gepoetste aanrecht. Verberg mijn handen beschaamd…

Een verre groet die samenvalt met een vergeten herinnering. In sfeer van overzicht en huiselijk geluk Het viel in een systeem; de hokjes en de regelmaat De sussende vertrouwdheid opdat hysterische chaos kon vervagen, gesmoord in wollig samenzijn. De overledenen die deze wereld pas verlieten wiens beeltenis verankerd staat op…