Alle inzendingen van Ingrid Schmitz

Ik kijk naar de zomerlucht Zo rond een uur of elf De zwaarte slaat toe Terwijl ik sterren moet voelen Je bent er niet meer Toch niet in dit aardse leven Wat stelt het voor? Waar ben je? Toch voel ik jouw aanwezigheid Ik zou alles doen, alles Om jouw stem nog een keer te horen Ik wil jouw troostende woorden, Papa Maar je bent alweer…

De wereld draait onverstoord door, Maar mijn wereld staat stil... Verstoord en bevrozen Sinds die dag dat je ons verliet Het leven gaat zijn gang, Maar het klopt niet Het kan toch niet? Het doet pijn Te doen alsof het leven Gewoon verder gaat En er niets veranderd is Want alles is zo anders nu, Papa... zonder u...…

Lood In mijn hoofd En In mijn hart Het slijt niet De tranen Van het gemis Stromen Elke dag Weer een stukje Verder weg Van jou Ongewild Ik wil niet dat je Vervaagt Jouw geur, Jouw stem Wil ik niet kwijt Ik koester Ze slechts In herinneringen Ik laat je niet los, Nu nog niet... Ik houd je nog even vast Want ik ben er…

Een oorverdovende leegte Overmeestert mij Het gemis Schreeuwt het uit, Zonder geluid Ik ben in de greep van Een verlamd gevoel, Verweesd verdriet Ik voel me als een verlaten huis Overwoekerd door Onkruid In de verte staat een oude fontein Daarrond cirkels van opgedroogd water…

Waarom In deze wereld Zo veel haat en geweld? Mijn geest wordt Er constant door gekweld Waarom Krijgen onze kinderen Een leven vol angst En verdriet? Zo een wereld wil Iemand toch niet? Waarom Zijn vrede en rust Nu zo ver weg? En blijkt oorlog Nu de enige uitweg? In zulke sfeer Wil niemand leven Maar laat ons Hoop en liefde…

Zware leegte Wroet in mij De stilte knaagt In mijn verleden Ik wil het wissen Laat mij zijn wie ik was Voor ik werd tot wie ik ben Vervormd tot Iemand zonder verleden Omdat de pijn te hevig is Om te benoemen Of zelfs te voelen Werp me in de toekomst Alsof ik van nul terug Kan beginnen Gun me de illusie Van de hoop op Iets beters…

Stukje aarde drijvend op hoop dobberend op water zoekend, tastend naar de juiste richting zorgzaam gehuld in wazige slierten zon en dauw klein sprietje gras komt voorzichtig tevoorschijn plots overwoekerd door de schaduw van vluchtig onbegrip zonder mededogen, in één oogwenk verwoest de aarde nu dor en korrelig vertrappeld…

plots verdween de duisternis en werd vervangen door licht totaal onverwacht kwam het in mijn hoofd schijnen een lichtstraal gericht op het proces, het proces der aanvaarding neem ik aan alles blijft hetzelfde doch bekijk ik het door andere ogen na een lange tijd van zwart en donker kwam de kleur weer terug traag maar zeker ik…

het vreet aan me het gemis aan warmte het woelt in me en graaft gangen, donkere gangen met doodlopende uitstulpingen ik treur om jou want ik ben je onderweg kwijt geraakt ergens in die donkere gangen ik treur om ons om wat wij ooit waren want elk van ons is verdwaald achtergebleven, alleen daar ergens...…

de zee houdt mijn gedachten in bedwang een tijd lang, tot ze het beu wordt en alles uitspuugt mijn gedachten belanden op het natte zand, en drogen op in de zon waar ze zich weer vermengen met het droge zand, en zo weer verdwijnen...…

witte kat starend in de zwarte nacht wit licht donker silhouet afgetekend op de muur twee katten wit en zwart, twee tegengestelden nu staar ik terug naar jou, je brengt mij rust en geluk lieve ronkende schaduw in de nacht...…

het warme zand omhelst mijn voeten als een donsdeken in de winter het verwarmt lichaam en geest en doet me de koude winterdagen vergeten en indommelen op een zomerse dag, ergens in het zand...…

ik voel me zoals een cirkel, gepropt in een driehoek het past er niet goed in de cirkel is vervormd en veranderd in een ovaal de driehoek houdt hardnekkig stand hij zal nooit veranderen in een vierkant die driehoek rond mij...…

medicijnen die toch niet helemaal werken eerst toch weer durven hopen diezelfde hoop wordt nu weer afgenomen bruusk en zonder waarschuwing de ziekte laat weer van zich horen ik weet het wel ik heb je wel gehoord het liefst houd ik mijn handen over mijn oren mijn handen voor mijn gezicht dan moet ik er niet naar kijken en toch houdt…

ik heb naar jou gekeken, begip getoond, aanpassingen gedaan en toch voel jij je nog zo onbegrepen wat méér kan ik nog doen voor jou? ik heb alles gedaan maar nu is mijn grens dus bereikt hier is de lijn, ik ben op jouw autisme niet merkbaar aan de buitenkant maar des te meer aanwezig aan de binnenkant onze voortdurende…

en toen was het er weer dat donkere gevoel als een krijsende zwarte ekster vliegend door de dreigende lucht vanuit de zon terug opgeborgen in de schaduw daar waar het thuishoort en nergens anders daar waar alles wazig lijkt en is ik wil het kwijt ik wil geen onheilspellende zwarte ekster zijn maar een witte meeuw met…

rauw verdriet puntige scherven kerven krassen in mijn ziel als uitgedroogde aarde uiteengereten door de zon smachtend naar water is het te droog? is het te laat?…

flarden, losse gedachten, zonder samenhang nietsbetekend zijn ze tot nu... nu vallen ze samen en vormen één geheel geen raadsels meer, eindelijk helder toch voor even.…

tranen nooit getoond nooit gehuild nooit laten merken zeker niet aan jou altijd sterk altijd onbereikbaar te diep te bitter geen controle niet gekwetst niet weer denkend aan wat wij ooit... wij samen voor altijd gemist één kans, nu voorbij elke dag voor jou onzichtbare tranen…

vandaag nam ik een besluit het zat er al veel langer maar de woorden kwamen er niet uit ik leef niet meer voor jou neem het me alstublieft niet kwalijk het is niet dat ik niet van je hou maar zo is het voor mij wat draaglijk het doet gewoon minder pijn als ik niet verwacht van je er altijd te zijn als ik nood heb aan een schouderklop…

hier lig ik dan alleen omkaderd door een vreemd bed omringd door vier witte muren kleine witte kamer in groot grijs gebouw nu laat ik haar toe de vermoeidheid ze walst genadeloos over me heen als een bulderende sneltrein ze verwittigt me spot niet met mij aanvaard mij dus doe ik die starre poorten open en laat haar angstig…

woorden, woorden en nog eens woorden ik kan ze niet meer horen... ze stromen en stromen als wervelend water ze zijn zo luid en vervelend ze betekenen niets ze kletteren op de grond en blijven nadruppelen, als een echo op het water stop toch eens, woorden ik wil stilte ik wil rust ik wil het niets daar waar woorden niet meer…

er zijn zo van die dagen die niets in zich hebben ze zijn grijs en amorf je kijkt ze liever niet in de ogen want hun leegheid priemt door je heen je hoopt gewoon dat ze snel passeren en misschien in hun leegheid toch een beetje zinvol zijn? zodat de dag nadien misschien een beetje kleurvoller lijkt al was het maar een illusie...…

nu het weer beter gaat met jou na deze lange weg haal ik weer even adem en komt er ruimte vrij in mij en in de tijd nu moet ik je dus loslaten dat is een hele kunst ik moet weer leren vertrouwen het gaat met vallen en opstaan maar op een dag dat weet ik zeker dan kijk ik naar jou en zie ik een volwassen vrouw, iemand die straalt van…

op de slee glijden we van de heuvels wit is hun kleur, de kleur van hoop zonder enig obstakel glijden we recht naar beneden ik voel me weer kind, in harmonie, samen met mijn kind maar als ik glijd van de heuvels van het leven gaat alles veel moeizamer ik kom hobbels en putten tegen, ze gooien me omhoog en weer omlaag…

ik vat geen slaap donker buiten en in mijn hoofd gedachten borrelen op ik kijk ernaar als naar een voorstelling het publiek ben ik ik zit achteraan in die donkere zaal en kijk aandachtig met grote ogen naar gedachten in de spotlights…

regelmatig denk ik terug aan hoe het vroeger was recht in een bui van nostalgie mijn kindertijd, hoe mooi die eigenlijk wel was onbekommerd door 't leven geen zorgen en mijn ouders altijd aan mij zij samen met mijn vriendin een tent maken in de tuin, stripverhalen lezen, een hele middag lang of samen op de fiets rondjes rijden…

beetje bij beetje haak ik af mijn lichaam dwingt me ertoe gewoon op, veertig jaar oud, nog zoveel te doen maar nu voel ik me dubbel zo oud wachten tot alles weer beter wordt en er terug nieuwe energie komt tot dan houd ik me maar stilletjes en wacht op een dag zonder afhaken…

zachtjes tikt de regen op de ramen het geeft me weer dat troostende gevoel, een gevoel uit mijn kindertijd ik zit weer te mijmeren zo diep in de nacht terwijl de regen blijft tikken zo kan ik tenminste denken, in stilte zonder afleiding of lawaai in mijn hoofd met steeds op de achtergrond het milde getik van de regen het gevoel…

telkens als ik me slecht voel dan is er altijd weer mijn kat die voelt me zo goed aan en lijkt me te verstaan steeds als ik het moeilijk heb staat hij aan mijn zij ik weet het wel een dier kan toch niet praten? en toch lijkt hij te zeggen komaan, nog even verdergaan hij komt me aaien zo zachtjes langs mijn been met zijn pelsje zuiver…