Alle inzendingen van Iniduo

O kamertje, kamertje in mijn huis Is er dan geen doorkomen aan Waarom blijf je gesloten als een kluis Mag ik dan nooit naar binnen gaan De gang is een weg naar bestaan Om woorden te zoeken, te blijven dolen Want reizen is twijfelen, te denken aan Wat onbereikbaar ligt verscholen Het dorsten lijkt wel het doel Niet slechts het water Zo…

het binnenbloed kruipt bij elke slag van het hart wast gewogen dagen weg gaat aan zaak of rede voorbij maar verlicht niet het gewicht van steen in weke maag doch tempert geruisloos de zucht waaronder een ziel buigen wil die weet van elke groef wat gangbaar leven vermag en dat terwijl we ooit het troebele water in een vroege baai…

hoe rakelings kunnen we gaan zolang sprake is van deze verte dit is een baan om het lichaam op ramkoers met aarde en ziel noorderlicht is een wervelwind van bijna zichtbare tastzin en als de storm niet gaat liggen sluit dan je ogen en voel het denkbare langs de ruggengraat van adem elektrisch geladen, meercellig gestemd trillend…

we wisten nog geen namen, we waren beschouwelijk weliswaar maar onwetend van de verscholen weg die voor ons lag onbekend met alle treden te gaan wentelend om verharde ondergrond dat het niet van een leien dakje zou gaan was geen verrassing om dorp en land, in stenen steden langs uiteinden van zee en duin we verbleven in elkaars nabijheid…

dan lijkt ‘s ochtends de marmeren hemel op een heengezonden doorzon is er overal gelijkenis met toekomstige oertijd, stilgevallen in een slot van zilvervlies bomen zijn kaal maar weten zich spoedig omarmd het landschap luistert nauw, stemmig onder begeleiding van vogels de kenner weet welke, de argeloze toehoorder verzet zich nergens tegen…

in het zelden van zeldzaam dat ondeelbaar is in geen velden of wegen langs lijnen van cirkels die nooit kruiselings begrijpen noch elkaar, noch zichzelf maar nooit zonder iemand die naast zit ook nu het blauw uit de hemel valt, zo donker dat beiden onzichtbaar worden zelfs op de tast…

we liepen niet maar waren genegen ons te verplaatsen tot nader order ongeacht hoe of zelfs maar waarheen door de uiterste grens van het buitengebied door de inboedel van hersenspinsels ongetemde denkbeelden en verhoogde rijbaanscheidingen we riepen niet maar waren verstomd tot de orde geroepen als tering tot nering…

lichaam, je liep met mij door windstil voorland voor even waren we samen, deelden we een huid, een lot dat verbond, zonder elkaar was er geen ik, geen jij, noch ons beiden, als een reis zonder begin; dan bleven aderen zonder bloed en woorden zonder zin…

ze zeggen dat het in de sterren geschreven staat tussen hemel en aarde schuilt een gedachte in atmosfeer uitgespaard eerst was er niets toen een oerknal nu een zwart gat het blijft een gedachte aan honger naar meer en wachten op antwoord telkens weer…

geen regel zo beschreven dat het gedrukt staat geen beton zo gegoten dan de hardheid van de steen die met het wentelen van ieders rotatieas halverwege naar boven rolt zwarte gaten laten weinig over zichzelf los maar je moet toch ergens van uit kunnen gaan…

als ik een foto maak leg ik het heden vast zonder te bezitten neem ik een voorwerp mee zonder aan te raken herinner ik een gezicht ogen, een mond zonder kus vermom ik afscheid als eeuwigheid…

je ligt nog in je bed op een vroege middag in het heden er is nog geen sprake van vertrek een aankomst is niet bepaald twee mensen weten niet van elkaar ook niet voor het leven het potlood beschrijft niets ook geen huidige toestand kou en warmte zijn hellend vlak het heelal dijt uit je bestemming ligt nog niet op een verafgelegen…

laat je los, ga voorbij net als eerder weet te overzien, gemak jezelf keer om en deel alle twijfel laat je bevloeien met twinkelend water laat je verwaaien om lichter te zijn dan lucht en wolken keer terug naar de handpalm van het kind reis door een vergeelde atlas of herken hen die niemand meer kent ontleed de som der delen maar wacht…

er staat het een en ander op de rol nog onbeschreven maar aan te vangen naar behoefte voorlopig is het stil op de onwetende plek straks weten we wat we destijds niet wisten uit ons geheugen door gebrek aan herinnering gekookt in zwijgwater zoals een nog te gebeuren verhaal…

telkens als ik baanbreek en zwaarwegend aanwezig ben weifel ik willens en wetens zonder weerga wederkerend op het gebaande pad maar als ik wegen baan weegt niets op tegen het weven van mijn dwarse draden…

zolang het gesprek is verwikkeld met elkaar en anderen volgens uitgesproken gedachten, altijd verwant aan bezigheden het beeld dat nabestaanden hebben van voorouderlijke stambossen in zichzelf te zien, te bevinden ondefinieerbaar voor de verte uit tastbaar aanwezig te zijn in woord en geschrift, te blijven totdat er geen glazen meer…

één streep staat overeind en één ligt er op z’n zij het stelt niks voor en toch maakt het me blij…

geleidelijk beginnen we aanwezig te zijn in stilgelegde bovenlandse beemden nog voordat stof is gaan liggen zelfs sprake is van beginnend besef weten we waarde van ijdele hoop welke kleur; groot of klein? loopt niets naar verwachting, blijft zin een regel uit voorgeschreven boek en schuilt rust in nutteloosheid uiteindelijk ontdaan…

ze zeggen dat de dag eindigt bij het lage licht dat je verdwijnt in de radius van de nacht en uiteindelijk weer opduikt bij beter zicht maar ze zeggen zoveel dat loopgraven zullen dichtgroeien bijvoorbeeld en dat het gedicht bij verbeelding begint…

tegenwoorden klinken met witte wolken die zwart lijken in hun eigen schaduw het vertrek dat stilstand opheft, de opluistering alom misschien komt het doordat binnenlaten iets prijsgeeft doordat buitensluiten de adem beneemt bloed geen kleur is met de zon in de rug zo schijnt het zolang het dag is…

maak je niet dik om anderen die dunner zijn dan jij er zullen altijd mensen zijn die om ‘n groenere kaap varen probeer niet te struikelen in een verder leeg land vergeet niet je naam die een titel is zonder franje bedenk geen moment maar bedeel eeuwigheden begin te bestaan, al het andere is stille dood…

naderend het tijdstip maar nooit voortijdig ligt er een weg in ogenschouw af te leggen zoals platgrondelijk beschreven op stafkaart, in dubio, tevens weerlegbaar hoogpolige grenzen te ontregelen te doen aanschreeuwen en hierin afdoende slagen…

vandaag draaien boomtoppen met hun wolken mee het gebergte aan de einder blijkt een ruwe hemelschets ontwaken is nog gaande daglicht is voor vogels afloop is in hanepoten geschreven, zelden aangenaam de woorden tuin of straat in de zin zonder punt overal eenrichtingsverkeer het gerucht gaat als de ochtend breekt zonder slaap te vatten…

tijdens de valduur als goudstormen al zijn gaan liggen ergens ter hoogte van twijfel en weinig trefzeker verschijnt een gelijkende beeltenis die geen licht doet branden daarmee is het al zo laat dat vergeten geen zin meer heeft lijkt vlees verdampt, bestaat aarde uit huiver zo diep verscholen dat er zelfs geen tijd meer is voor…

was het deze middag of lijken beide wegen op elkaar het pad waar we elkaar ontmoetten de berm waar wilde cichorei stond de boom die leek op de vorige en de vorige die zo leek op de volgende was er een route naar de plek waar we niet voor kozen is dit de bestemming en bleek er geen weg terug of hebben we bij vergissing gedroomd zonder…

een overtuiging, ingegraven in geestgrond een weiland, stilgelegd in ruimte brieven aan toonder, handleiding voor geestelijke deprivatie, een simpel vers? vragen in ‘t zog van verwarring, halsoverkop in ademnood gevangen, belichaamd door ruwe rauwheid van ontelbare woorden die elke winter weer overleven dan volgt diepgevroren spijt,…

aan de lijzijde van het licht schuren zon en schaduw tegen elkaar, zonder handen zonder stem, onaangekondigd dit geval van samenspel van lucht en lijnen duurt zolang het niet voorbij is grappig dat een blinde muur nodig is om op te vallen…

stel je voor dat het nooit regent achter gesloten deuren dat de gedachte niet gebonden is aan hersenschimmen zou er dan een reden tot klagen zijn, tot ondeelbaar voortbestaan stel dit jezelf nogmaals voor terwijl tijdsduur hetzelfde blijft beeld daarna nog één keer iets in dat er altijd zal zijn wat kan er dan nog misgaan tussen…

terug naar celdeling naar kernkracht, rauw vlees olienagels terug naar verstokt gesteente ‘n gezicht zonder masker het kale water het droge hout vuur aap, noot, Mies…

elke dag is het een beetje warmer in de kamer die geurt in besloten kring de planten krijgen water bij elke aanwezigheid geen lucht, daarvan is niet genoeg zweet staat op de muur gemaakt van stof en stiksels op verstomde kasten staan snuisterijen uit zelfgemaakte landen dieper dan een boom wortelen kan klinkt hier schuld en twijfel…