Alle inzendingen van Iniduo

Dan maar een niemendal, vlak en simpel voorspeld. Zonder kuil of val, niet boven het maaiveld. Geen lange zinnen, dat leidt maar af. Niet denken, beginnen. En rijmen voor straf. Van een dichtershand, luchtig en licht. Het vlakke land biedt toch geen vergezicht.…

Ik heb mezelf gevonden, omgeven door regenbogen in de glimmende lucht. Ik zie een halo van onaantastbare gedachten, mijn rug naar de zon. Ik ontdek waar ik heen ben gevlucht, naar het midden van mijn eigen kring, niemand anders die er nog is. Hoe kon ik weten waar ik aan begon?…

De weg is vlak gebleven en, tot nu toe althans, boven rotsvaste twijfel verheven. Mijn weg is op schrift gesteld als vermaak doch ook lering, zo staat ergens vermeld. Een deviatie van een planetaire twist, meer stelt mijn weg niet voor, bovendien in een oogwenk uit eeuwigheid gewist. Vermits stiltes zich aaneenrijgen tot geboeide taal…

de hemel is door gevallen sterren in ijdele hoop verduisterd een stem klinkt van verre die als zachte mist een bloemlezing uit verlangen fluistert om te zoeken wat niet is om te hervinden wat in het voorbijgaan verloren ging, de bestemming ongewis…

Hoge zee - mijn vluchtelementen zijn met schraal licht bedekt. Geen vrije luchten kenbaar in hoog gras. Zodat uitgemergelde gemoedsdrukte bemeestert, zonder enig naderhand. Tot nabijgelegen massa’s voorshands zijn samengedreven in ernstig verpauperde zalen. Langs de besmuikte portiek van dichtgeslibde vishokken, inpandig. Ik onttrek mij -…

Mijn longen vullen zich met natte lucht, tot waar de weemoed in mij gekt. Nu is ieders eigenheid nog onbeducht, weldra met dampige teelaarde bedekt. Onbeholpen tast ik naast de weg voorbij alwaar mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Met mijn zielement tot in dronken barbarij, het vruchtvlees met denkvaten doorspekt. In gewijde grond van onbedijkte…

Zie hoe de jonge zon de ochtend wekt en het slapende land met liefde bedekt. Vergeet hoe het zachte licht tot aan harde muren reikt en de oude stad onder haar gegroefde last bezwijkt.…

Ik divergeer mij, ontregel mij, betreed buiten oevers, spoel tranen boven zoet water, tart de buiging van de einder, ga in afneembare voetstappen, ontdoe mij van afgebakende dromen, verdamp in onbedijkte uiterwaarden. Ik ontkramp, onthecht, spreid. Ver en wijd.…

De plichtpleging hangt als stille troef aan de wand. Grijs, licht en donker. Vooral donker. Stramme olie kruipt over land. Koud, zoals het weinige warme weerloos is. Seconden gaan traag, zodat niets blijkt te zijn wat lijkt, zoals de Blauwste Maandag. Zoals vandaag.…

Laagland zoekt erkenning (m/v) in laagte, op een sonore vlakte met ongelijkvloerse kruisingen, in een ongelaagde dimensie onder neergebogen dekens van broze mist. Om langs de rooilijn van het maaiveld te wentelen in dunheid, waar alle sporen van diepte en verheffing zijn gewist. Het lage traagland vindt in bergloos waaieren zijn Waterloo…

schimmen flitsen aan het oog voorbij gaan voor zon noch schaduw opzij - als de mist, die licht doorlaat maar niet helemaal - als de bomen van het bos en het schijnsel van een plek open en kaal - als een geheugen dat herinnert en vergeet zoals een bekend gezicht waarvan je de naam niet weet - als een zonnescherm dat filtert en afwendt…

hoe aandoenlijk is het verlangen om met handen spreeuwen te vangen met een heimwee zoals dat bestaat louter en alleen op de hoek van een doordeweekse straat ik hoor in bekende geluiden een lokroep van de straat die mij instemmend aankijkt het is een straat met een brede stoep die in niets op iets bijzonders lijkt gewoon bloembakken en hondenpoep…

vlassend naar het verlossende bericht als echo die in de lucht blijft hangen tikken klokken langer door het licht van verlengde dagen in verlangen een zachte streling over de huid voelt als voorbode van wat komen gaat reeds gedempt in wegstervend geluid is de winterdag die op ’t punt staat zich te hullen in het avondgebeuren met de zon…

elke herinnering is in de aard van de zaak beschreven blad in de nerven van mijn brein heeft zich een idee postgevat dat de groenheid van de weide nooit hier is maar altijd ginder dat de maagdelijke lente broos is als de vleugels van een vlinder dat de koelte van de avond en de ijzige stilte van de nacht een voorbode zijn van het onvermijdelijke…

hemeltergend, zo angstig vaag sluiert het licht in mijn handpalm geborgen in de schelpenkraag van het duin zonder strohalm dat als zachte aarde begon maar in schaduw vlucht voor de adem van uw zon vanwege ontederheid berucht zie de wolken buiten bereik ik adem in, ik adem uit vraag me af waar ik naar kijk naar windstilte zonder geluid…

om een of andere reden die zo op het oog nogal onbenullig lijkt tel ik de tegels van de stoep voordat de grond onder mijn voeten bezwijkt ik wijk van diepgezonken wegen mijd ingesleten, rechte paden stap door het oog van de naald wuif takken weg, blijf doorwaden met spinrag in het bezwete gelaat met licht tussen gebladerte als respijt…

‘Neemt niemand de telefoon op?’ wat is er eigenlijk mis met flessenpost aangezien overzeese dromen smoren in een ongewilde noodstop ik ben aan een dampige broodtrommel ontsproten maar de kruimels achtervolgen alle geluiden in stilte niettemin ben ik op weg, heb ik mijn land ontsloten twaalf uur slaat de klok, de dag is doormidden gebroken…

soms sluit ik mijn ogen om te zien met onvergankelijke blik de pieken en dalen lossen op, het beeldkader wordt platter en de verten komen nabij ik stem af op mijn geluid om te verdwalen in tonaliteit te dolen tussen verbergen en onthullen langs de randen van het zicht waar besta je eigenlijk?…

Aan de horizon smelten zee en wolken samen, langs grenzen van het oog, aan het zicht onttrokken. Omdat zij daar een naderend stiltefront beramen zullen spoedig tranen dwarrelen als vloeibare vlokken. Als ik mijn oor te luisteren leg, voelen druppels zacht. Verre regen klinkt als een knapperend haardvuur. Vrijheid lonkt, die niet binnen maar…

kon ik mezelf maar bevolken zonder mensen of adem te verliezen in een tekstloos rondeel kon ik maar ontwaken zonder grenzen daarvoor hebben alle dagen woorden teveel het lijkt dat de overvloed die ik ooit bezat al lang is vervlogen met alle winden mee de wind opent deuren naar het zwarte gat dat verschijnt aan ons geestesoog gedwee aan de…

in mijn nachten hoor ik een verre hond mij toeblaffen zo nu en dan, met intervallen die de lengte van helder achterblijven doorbreken. Met gerucht dat mij wil straffen zodat geluid van kleur verschiet, ook al weet ik beter in het water van rimpelloze nachten groeien wortels die tot mijn lippen reiken geruisloos in plooien van kerende gedachten…

Ik kan proberen te wijken of al doende trachten mijn zinken om te buigen naar niet-drijven, als concessie aan neerwaartse stroming, zodat ik zweef in hangwater, opwaarts verblijf in thermiek en langs warme celwanden zicht heb op buitengaatse zilverstranden en hafkusten. Ergens toch moet de bodem vaste voet aan grond bieden, hoewel…

ofschoon onwrikbaar en knisperend als een kalenderdag naar willekeur zou voorbij de branding het ogenzicht roerloos moeten zijn, het water kalm en brak dan viel niets meer te bevriezen, niets te bevatten in vloeibare lucht ontstemde woorden zouden verdrinken in een uitbundige oceaan van tranenzout een zielevloed zou alles sprakeloos…

traag schrijden luwte en schemer betreden zienderogen vroeger dan laat dieper dan donker een verte verdwijnt de avond ontvouwt vormt nachtwolken op gedempte toon in het laatste schijnsel gloeit een bergtop na het glas leeggedronken dagelijks brood gegeten een omsingelde maaltijd borden onder de kraan geheimen en beloften betranen…

(‘naar het zich laat aanzien’) vraag niet hoe wij binnenkwamen ergens tussen lengte en ledig enkelen doch minder dan samen onder voorbehoud, nergens daglicht de kamer is met ruimte gevuld omringd door afstand, inwendig tot muren, verder dan afgelegen binnen lijnen, hoeken; bestendig overal ontbreekt ons praten dringt luisteren…

ontlast u van de haargel in kale levens, de zaterdagse wasbeurt van uw auto, de zondagse plant- en tuingewelven, de kater na het kotsen, het lied van de huilende buurman, de streep in ondergoed, de belastingdienst, reclamefolders, huis aan huisflora, uw prangende vraag onthaast u er is tijd om de ijzers van de dood in te vetten, de…

Luister, ik ben de andere lijn Je hoort alleen mijn stem Ik ben onvervreemdbaar Alleen degene die ikzelf ken Niemand kent mij Weet wie ik werkelijk ben Op een of andere manier Ontstemt dit geluid wellicht Is alle herkenning een illusie Weet je, ik zal vrij zijn Ik ben verbreking van stilte, mijn gezicht een herinnering ---…

ik ontsloot mezelf tot naar buiten gericht, om de lege koelkast met boodschappen te vullen, onderweg telde ik de mussen die in aantal schijnen af te nemen tussen de bedrijven en straten door tot iets ongrijpbaars of onecht ik droomde tegen mezelf en ontwaakte uit een ogenblik…

in vage flarden maar nog ongeopend hoewel vruchtdragend, gelijkend op eerder verloren, gedragen door de zachte afdronk van kruidnagel, nootmuskaat appelwijn, droombes dat ik je zie…

de aarde is niet langer plat doch redelijkerwijs het fornuis braakt gekookte melk het gas vergeten er smoort een vroege ochtend in lichaamstaal en hoofdelijke stemming we hebben onszelf onthouden toen iedereen vergat ons te weten hoe vind ik mijn huis terug voorbij de kruising van wegen een streep licht tussen nachten of mens onder…