Alle inzendingen van Jacqueline van der Waals

Eens op een dag, toen ik de stad Verliet en in de spoortrein zat, En daar in stille lijdzaamheid Geduldig wachtte tot de tijd - Bij 't langzaam voortgaan van de klok - Zou komen, dat mijn trein vertrok, Geschiedde 't, dat in 't naaste spoor Een trein rangeren ging en voor Mijn venster schoof. Ik kende wel De vreemde werking van…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij me aanstonds als uw kind begroeten, Als 'k ontwaken zal uit mijne dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd op uwe schoot... Maar wat dan? Wat zult gij tot mij…

'k Vraag niet, of mij de eindeloze vreugde wacht Van een volmaakte dag, Maar, of ik eenmaal in de stille nacht Voor eeuwig slapen mag. Mijn lusteloosheid Schijnt bewusteloosheid, Genoeg genot; En eeuwig leven schijnt mij eeuw'ge rusteloosheid.... Leer Gij 't mij beter, God!…

Liefelijk ruist door de toppen der bomen De voorjaarswind. Zou die wind van mijn lieveling komen, Die mij bemint? Neen, dan zou ik zijn stem verstaan. Zou die wind naar mijn lieveling gaan? Zeg hem, o winden, dat ik hem groet, Zeg, dat hij wederkomen moet. Rusteloos stromen de stromende beken Naar beneê. Zouden ze van mijn lieveling spreken…

De deur ging langzaam open; ik rook een kerkhofgeur. Ik staarde stil in de zwarte leegte der open deur. Een lange grauwe gestalte, bovennatuurlijk groot, Stond zwijgend op de drempel en wachtte, het was de dood. Met blauwe glans verlichtten de ogen het bleke gelaat Met flauw en weifelend schijnsel, als hout dat langzaam vergaat. `Wat blijft…

Als november is gekomen En de regentijd breekt aan, Als de bomen in de laan, - Ach, de bladerloze bomen! - Om de glorie, hun ontnomen, In de mist te schreien staan, Als november is gekomen, En de takken traan op traan Op de vochte grond doen stromen, Waar de bladerkens vergaan Na hun goude' oktoberdromen En hun korte vrijheidswaan -…

Leg je handje in mijn hand, Ik breng je naar het bloemenland, Het land, waar het hoge pijpkruid groeit En waar de witte meidoorn bloeit. Daar zijn bloemen in overvloed, Boven het hoofd en onder de voet, Met bloemen bekranst, met bloemen beladen, Zullen we door de bloemen waden, Langzaam aan, dat onze hakken Niet de stelen zouden knakken.…

Ik durf met mijn denken Uw smart niet genaken, Niet aan te raken Uw droefenis; Hetgeen mij zou troosten Licht zou het u krenken, Het teerste en brooste Dat in u is. Ik zie uw verklaarde, Uw stilfijne trekken, Die, wat ze bedekken Aan wanhoop en strijd, Verheerlijkt belijden En dankbaar aanvaarden Het gevensbereide, Dat in ons schreit…

Klein, fris plekje Groen gras in bronzen heide, Teergroen bosje Van lichte acacia's, Omringd door donker dennenhout, Hoe slaat mijn hart zo blijde! Hoe slaat mijn hart zo lustigjes, Zo jolig en zo dwaas! Bén ik een kind? Mijn jeugd moest lang voorbij zijn, Mat ik mijn ouderdom Naar mijner jaren tal.…

Eén ogenblik van het voorbije leven Als voor 't bewogen spiegelvlak te staan Van rimplend water, dat met stadig beven, Het beeld, eer het tot stand komt, doet vergaan, De vorm te zien, die in het water drijft, Onzuiver zo van kleuren als contouren, Die, vluchtig bij het allerlichtst beroeren, Geen wezen heeft, dat in zichzelf beklijft... En…

Eén ogenblik van het voorbije leven Als voor 't bewogen spiegelvlak te staan Van rimplend water, dat met stadig beven, Het beeld, eer het tot stand komt, doet vergaan. De vorm te zien, die in het water drijft, Onzuiver zo van kleuren als contouren, Die, vluchtig bij het allerlichtst beroeren, Geen wezen heeft, dat in zichzelf beklijft... En…

Ik hoorde uw voetstap naadren op het pad, ik wachtte en zag u na een korte poze. - Hoe geurden 't dennenbosje en de rozen! - Toen gij mijn open woning binnentradt. Gij waart dien avond toen gij tot mij kwaamt, o dood, niet overmoedig, niet vermetel. En toen gij plaats naamt in mijn zachte zetel gelijk een knaap, zo schuchter en beschaamd.…

O, die blinkend witte nevel over de venen! de uitgestrekte, Grote, stille nevelzee, wier waatren de aarde bedekten! Wij liepen des avonds tegen De tijd, dat de zon onderging, Samen op stille wegen Door het moeras en zwegen Van verwondering. Slechts hoopjes turf en daken Van donkere huisjes staken Zwart uit de nevel omhoog. Ze was zo…

Leg zachtjes de hand op mijn voorhoofd Bedarend, stil en koel, En druk haar tegen mijn slapen, Waar ik de pijn gevoel. Uw grote, witte handen Bezitten wonderkracht Leg daarom Uw hand op mijn voorhoofd En druk mijn slapen zacht. Blijf zwijgend bij mij zitten, Stil zonder woord of vraag. Ik ben niet ongelukkig, Ik heb maar wat hoofdpijn…

Leg zachtjes de hand op mijn voorhoofd Bedarend, stil en koel, En druk haar tegen mijn slapen, Waar ik de pijn gevoel. Uw grote, witte handen Bezitten wonderkracht Leg daarom Uw hand op mijn voorhoofd En druk mijn slapen zacht. Blijf zwijgend bij mij zitten,…

Nu zien de grote bergen op mij neder. Ze zijn verwonderd, dat ik al zo lang Alleen geklommen ben, en half nieuwsgierig, Half spelend volgt hun oog mijn trage gang. Nu zien de bergen goedig op mij neder, Terwijl ik altijd verder, rusteloos Naar boven klauter naar hun kale toppen. Niet ongeduldig zijn ze en niet boos Om mijn vermetelheid;…

Ik liep door het helder verlichte bos, De berkeblaadjes hingen los Naar beneden aan slingrende takjes, De beukjes staken hun takken rechtuit, En over het hoge varenkruid Viel zonlicht in helgele vlakjes Ik liep met blij tevreden zin, Mijn voeten verdwenen beneden in En dwergenbos van varen, Hoogstammige varens en bosbes en mos, Mijn…

Het windje, zoel van bloemengeuren, streek Mij langs de warme wangen, zwaar en loom, De bijen gonsden om de lindeboom, Vlak bij mijn open venster, en ik keek   Doelloos naar buiten, waar ik bij de heg Aan de andere zijde van de eikenlaan, Je moeder langzaam langs haar bloemen gaan, En toeven zag en uitzien langs de weg. En, toen je kwam, en…

Het woord, dat mij met kracht omgordde, En vrede en vreugd gaf, Is alsem voor mijn mond geworden, En voor mijn ziel een straf. De naam, die al mijn onrust stilde... Het fluisterzachte woord, Waarop ik eenmaal pleiten wilde, Staande aan 's Hemels poort - Die Grote Naam, zal ik niet noemen, Die grendels open schoof…

Nu is de heide blij getint Met paarse bloemenkleur Nu is de zoete heidewind Vol zoete honinggeur Nu gonst de aarde van 't gebrom Der bijen wijd en zijd Nu is de hoge lucht alom Een blauwe zaligheid Maar als de heide schoonste wordt Dan komt de winter aan Want bloemenschoon duurt maar kort En vreugd is gauw gedaan En 'k zou mijn leven…

Nu is de heide blij getint Met paarse bloemenkleur, Nu is de zoete heidewind Vol zoele honinggeur, Nu gonst de aarde van 't gebrom Der bijen wijd en zijd, Nu is de hoge lucht alom Eén blauwe zaligheid... Maar, als de heide 't schoonste wordt, Dan komt de winter aan, Want bloemenschoonheid duurt maar kort, En vreugd is gauw gedaan.…

Ik keek in de gouden heerlijkheid van een najaarslaan... Het was, of ik goudene deuren wijd zag openstaan. Het werd mij, toen ik binnenging of ik door gouden gewelven liep: Ik aarzelde even, ik ademde diep, diep van verwondering. Ik voelde me eerst als een kindje, dat stout doet wat verboden is. Ik sprak: "Zijn voor mij die gewelven gebouwd…

Die mijns harten vrede zijt. En de enig ware ruste, Reine bron van klare lusten, Zuivre zon van zaligheid - Laat mij willen en niet willen, Wat Gij wilt en niet en wilt, Blijde gaande door het stille Leven in uw vree verstild. Buiten U is niets dan strijd, Niets dan moeiten, niets dan zorgen - Laat mij, in Uw rust geborgen, Slapen…

Eens ging ik langs het lage riet dat ruisen kan en anders niet, toen langs mijn pad een herder kwam die één van deze halmen nam en die besnoeide en besneed en maakte tot zijn dienst gereed. Door dit gekorven rietje, dat als dood hij in zijn handen had, die stemmeloze stengel, zond hij straks de adem van zijn mond, en als hij blies zo zong…

Het licht werd weggenomen, Dat over de aarde lag. Reeds duisteren de bomen - De avond is gekomen. En 't was nog klare dag! De zon had hare stralen De rijpe zomernoen Rechtstandig neer doen dalen, Met oogsten en binnenhalen Had ik nog veel te doen. Toen is mijn zon gezonken Voor goed en onverwacht, De bleke sterren dronken Het hemellicht…

De zonne zond haar stralen uit om d'aarde te vergouden, Die, al te lange tijd verwaaid, verregend en ontverfd, Niet meer aan blijde dagen dacht, maar aan de winterkoude Zich zonder klagen overgaf en stil en willig sterft. De stralen die op 't bladerdak een wijle wilden rusten, Ze gleden door de takken heen en vonden vuil…

Kom nu met uw donker, diep erbarmen, Eindelijke Dood. Laat dit pijnlijk lichaam in uw armen Rusten als het kind op moeders schoot. Laat mij veilig door de schaduw uwer groote Vleugelen gedekt Slapen gaan, het moede oog gesloten En het lichaam pijnloos uitgestrekt.…

Langzaam op het schelpenwegje Bij het geurend rozenhegje Van haar kleine bloemenhof Wandelt Aagje, die wat luiert, En ze plukt, terwijl ze kuiert, Hier en daar een bloempje af. Peinst en toeft en glimlacht, even Luisterend het hoofd geheven, Of ze hoorde naar een tred.... Bloost en zucht en gaat zich bukken, Om een onkruidje uit te rukken…

[Mijn leven is doorwrocht van deze sterke genade dóór en dóór Rabindranath Tagore] Mijne begeerten stijgen, Mijn wensen velerlei, Tot U, maar met Uw zwijgen Bewaart en redt Gij mij; Wat ik van U ontving, Of van U zal ontvangen, Ge ontzegt mij mijn verlangen Met harde weigering. Of 'k drentelend mijn dagen Verdoe in 't…

Diep in mijn leven is een heiligdom Waar niemand toegang vindt, waar mijn gedachten Niet binnen durven gaan. Als ik met zachte, Bevende schreden langzaam naderkom, Dan hef ik wel de ogen naar het dicht Gordijn en strek de handen vol verlangen, Maar grijp de plooien nooit en in mijn bange Handen verberg ik wenend het gezicht. Ik durf niet…