Alle inzendingen van Jeroen Splinterman

Je bevestigde mij in trouwe eenvoud van gewoonte herhaalde jij jezelf om getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou die zichzelf was en steeds herhaalde wat zich in mijn trouwe eenvoud bleef bevinden jezelf, vond ik je mooi hoe je mij terug had gevonden.…

Of ik je ooit weer ontmoet na een sterven in de toekomst wanneer we zonder leven zijn en het gemis geen pijn doet zal ik vragen aan de herfstvogels als ze afscheid nemen en ik beloof je in aardse sferen tijdens dit herdenken ben ik mezelf en blijf ik aan je denken.…

Achter de horizon slapen zwanen en moeders in japonnen kinderen onder luchtballonnen bij het water dromen vaders in tranen die rivieren maken en oceanen zonder zon staren naar bomen die woestijnen benijden mieren die olifanten berijden in een land dat niet bestaat.…

Mijn woorden, ze waren vaak onzinnig al kwamen ze dikwijls uit diepte waar ik door mijn verslaving aan de nacht met mijn ziel in verzeild was geraakt ik sprak soms wel hoop uit in een verklaring van vergankelijkheid liet ik de dagen scharnieren met het verlangen van de nacht ook kleurde ik wolken in het bijzonder op zolder stonden duizend…

Ik heb de afgrond bezien met het afgrijzen van mijn schoonheidswanen zag ik Goddelijke diepte in de ogen van de spiegel en het sentiment verzwakte niet werd zelfs heviger naarmate het toenam in intensiteit bezag ik de afgrond met al mijn zwakte van aangeboren argwaan.…

Moet ik je bij me houden in het dorp waar de rivier onze liefde in smart verdronk of in verloren zakdoeken vrouwen die liefde zoeken tussen droge beweringen en al wat beklijft voor de nacht zal ik tussen de lakens vinden een nieuw jaar, vol liefde waardig.…

Er blijft een grijze wereldtaal aan de veel te diepe afgrond van mijn geheugen hangen om stille getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou Ben jij het? vraag je mij en ik kan je geen antwoord schuldig blijven in de rijkdom van jouw stilte is mijn zwijgen een lichaamstaal.…

Eigenlijk was jij te ver weg in het verlangen naar iets van liefde voordat het dromen begon om de dag te begroeten slechts met mogen niet met moeten bleef je een bezoeker met niets te verliezen.…

Het is alsof ze de dood hoort fluisteren nu ze hier is, bij de rivier, die luistert naar haar woorden van stilte en verleden en in haar verdriet woont een mysterie vol eenzaamheid en wereldleed een gezelschap van droevige mensen op weg naar niemand, nergens is er leegte de leeghoofden hebben de ruimte verdoofd met nog meer verdriet van droeve…

Haar ogen zoeken tere bloemen die haar ziel met licht betasten het is alsof ze de dood hoort fluisteren nu ze hier is, bij de rivier, die luistert misschien dat zij in grootsheid van het bestaan een schaduw afwerpt om de bloeiwijzer te vinden.…

Dikke mist domineert de ochtendtuin die dichten doet, dichterbij de duinen en in de smeltkroes van emoties slaapt de dood nog steeds in duisternis luisteren de doden steeds opnieuw naar het fluisteren van de nacht.…

Ik ben zoals de dodenbloemen op jouw graf ik zwijg wanneer er stilte heerst waai mee met de melodie van de herfstwind als er ergernis is laat ik mijn kleuren vallen ik verlies mijn hart mijn meeldraden trillen in leegte mijn kromme stengel bedroefd zijn lengte in bekentenissen die zich verlaten zoals de dodenbloemen op jouw…

De ochtend valt in droomschaduw hij betreedt regels der heimwee een tante die de was doet in de rivier de oude vader die sigaren rookt krachtige wortels zwijgen in lage mist wanneer landelijke tongen verdwalen geen leugen haalt de horizonnen een harde zon prikt door de nevel kraaien vliegen boven het groene weiland terwijl jij droomt in…

Het droom zwerven van mijn deels vergeten jeugd herinner ik met volle teugen door een natuur die in mij is een gevoel van ziel bevrijden en in de echo van de droomschaduw slapen er vlinders op paddenstoelen in het donkerste duister van het bos heb ik mijn buik vol van herinneringen.…

Dankzij het droombestaan van mijn jeugd ben ik uiteindelijk tot het leven bekeerd ik geloofde eerst de woorden niet zo tegengesteld als ze waren in uitersten was de ooievaar waarschijnlijk blind en de boerenkool weer vol met rupsen in zichzelf gekeerd in automatisme droomde ik bewegingen, beweringen veranderingen die niet voorgesteld werden…

De dwaalsporen van de giraffe staan hier in het achterland op het grasveld wie durft er nog zijn nek uit te steken wanneer iedereen boven het maaiveld wordt onthoofd als een maagd met een mening en het doet er niet toe wat de mug over de olifant denkt als de kat van huis is dansen de luizen op tafel en neem ik je in mijn volksmond…

Je was even bij me in gedachten ontstaan na een droom we liepen samen over de kust van een emotieloos strand jij bladerde mijn geheugen terug naar mijn lijfsbehoud ik nam een beetje ruimte uit mijn omgeving die een zweterige geur had je vertelde iets over een gestolen tekening ik gaf je een leeg vel papier voor de toekomst nog voor…

Er zat iets poëtisch in de conversatie we wisselden gegevens uit met geluidloze woorden een duif weggevlogen uit een oude droom vloog over een landkaart naar de horizon waar geniale autisten gespecialiseerd in nudisme de route van organisatie voorzagen je vertelde iets over een woonplaats waar vogels met de doden spraken ik…

In essentie van ontwaken beroer je mij tot slapen met accent van zwijgen hoor ik niets anders dan lyrische dromerige taal die kalmte laat opbloeien en in die fluistering herhaal jij verhalen over openbaring van verlangen er is geen diepere heimwee die ik koester dan de herinnering aan jouw geliefde warme stem.…

Stille eeuwigheid een oude ziel in droomtooi zwijgend in een steen.…

Ik loop door de nachten zonder mijn naam op blote voeten om dagen te vergeten langs oude vloedlijnen op het nachtstrand de zwoele wind over mijn schouders voorgoed ontheemd en zonder ouders het laat me niet los die andere werkelijkheid tussen droomwereld en toekomstig verlangen waarachtige vriendschap zonder leugens en bedrog…

Hij fluistert naar de sterren voor zover zijn stem kan reiken slechts de nacht die naar hem lacht het gevoel wil maar niet wijken hij zit in zijn stoel zonder een doel niet echt op zoek, in zijn handen een boek hij leest voorbij de horizon het verhaal dat in een droom begon.…

Geen geloof meer in religieuze abstractie of absurditeit van bloemen in afscheid van armoede geestelijk achtergesteld op ondergrond van gelijk wanneer zielsverwanten zwijgen met muzikanten van stilte geen geloof meer in lucht slechts een dwalende duif.…

De taal der vogels in urgentie van jouw dromen merels, zwarte kraaien duistere vleugels naar de dood soms ontwaakt er een zombie op zijn grafsteen beitelt hij woorden over liefde er is geen onverschilligheid hoorbaar in het geluid van vogels komt het voorjaar nooit te vroeg.…

In het grafschrift van mijn vader dansen vlinders met dronken katers drinken zigeuners rode wijn met zeelieden op drift zwijgende zeilboten geen zuchtje wind en in het intieme onbestemde klinken violen als wilde dieren in laatste noten nacht muziek.…

Om in dromen te dwalen moet je innerlijk rijp zijn zoals het authentieke knaagdier in verte van jouw landschap waar molshopen op bergen lijken een schilderij zou je kunnen zijn met verwilderde vergezichten voor een pastelkleurig konijn onder mijn hoed van eeuwigheid terwijl de regen het woord zoekt vliegen er dromen naar herfstkraaien…

We lopen samen stroomopwaarts door de voegen van de stad mijn dagboek en ik we gaan gescheiden zij in een mystiek bloemenveld ik in een keurig joggingpak door het dagelijkse leven wanneer ze zwaluwen ziet tekent ze een landkaart haar vingers in het zand neemt ze mijn hand een land, een dromer.…

De heimweekleuren achter de horizon bereiken geoefende schildershanden met jouw onbekende verlangen zou je deze kleuren willen benoemen als hemelkleuren voor een onbevreesd gedicht tijdens een leefbare droom met als zielsgewichten wind, maan en sterren achtervolg ik jou met een vogelkleur en blijf ik nooit zonder beweging.…

Ik achtervolg jou met een vogelkleur zo blijf ik nooit zonder beweging hemelkleurig in mijn dankbaarheid voor ieder likje kostbare verf haal ik de zuurstof uit mijn lucht Heimwee kleurt donkerblauw achter het wenken van de horizon geoefende schildershanden bereiken een korte stilstand in het denken zo blijft de horizon maar wenken. Met…

Het is er nu, die vergankelijkheid die zo kan rotten op de grond en we vinden er ook bodem na zwoele zomerse winden we vinden er weer eikels die zijn gevallen door koude en het intieme van de nacht we houden van zijn regens in regelmatigheid van zwijgen.…