Alle inzendingen van Jeroen Swaan

de muren zijn te hoog om uit te kunnen breken ze kan hen enkel smeken geef mij mijn vrijheid terug de wanden zijn te dik om haar te kunnen horen dus zal het niemand storen de striemen op haar rug de deuren zijn te zwaar om in te kunnen trappen haar weerstand zal wel knappen nog voor zij wordt gered de tralies zijn te hard om door…

vijfendertig voelt zich prettig met z’n lijf en met z’n geest heeft een huis een boom een beest en geld zat houdt van babbels bier en knabbels met zijn billen op een kruk besluit de avond met een stuk in bed of kraag kan de hele wereld aan ook als hij op één been gaat staan altijd zijn gsm paraat zelfs tijdens de liefdesdaad in z…

vijftig en nog steeds een kind die dromen vindt in uitgelezen boeken steeds zoekend naar geluk vijftig en nog steeds de wil om ergens stil met speelgoed te gaan spelen mijn broeken gaan nog stuk vijftig en nog steeds de drang met woord en zang de wereld te verrassen een open doek en licht vijftig en nog steeds de dwaas die door…

weeg de woorden langer ween de stiltes korter woedend ongeloof en wranger dicht lang niet zo als Gorter droom de dagen lichter drink de nachten zwaarder dronken ongeluk en dichter wees mijn engelbewaarder…

Rommelhok vol gedachten. In hersens onder stroom. Tegengestelde krachten. Angstig, zonder toom. Levenslang veroordeeld? Ik houd mijn hart steeds vast. Nu ik weet, ik ben zijn voorbeeld. Het puzzelstukje past!…

Meester van Delden had scherpe kritiek: Prins Bernhard had echt niet mogen spreken. Er was immers reeds eerder gebleken: Men stelt geen prijs op koninklijk repliek. Heeft hij, om in gal spuwen te falen, nu zijn galstenen weg laten halen?…

ik wil niet weg voeten hebben wortel geschoten in het losse zand dat als strand schelpen als juwelen verbergt ik kan niet weg handen dragen verwarmde stenen in elke kleur de wind geeft geur de zon is baken is leven ik moet niet weg ogen kijken oneindig ver mijn huid proeft zout hier word ik oud wil ik blijven met jou…

waar strand en zee schuimend de liefde bedrijven schuren zand en zout zonverbrande lijven moet ik in wind en duin kind en kruin beschermen terwijl gaap en slaap zich over mijn geest ontfermen jij kust de rust en sluit het zonlicht buiten ik tel de schapen die wollig ook mijn ogen sluiten…

Een Nederlandse leest liever een boek in haar eigen of een vreemde sponde. Wellicht dat ik nu een Belgische zoek voor het spel der vleselijke zonde. Eén, om mijn gedichten voor te schrijven. De ander om wakker mee te blijven. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - … Het slaapgedrag van Nederlanders…

diep snuivend door het bos lopen lentegeuren keuren lentekleuren geuren voorzichtig de knopen van je jas losmaken kijken hoe het gras groeit samen luisteren naar het kleine meisje dat gevoelig is voor ontluikend groen zomersproeten tellen op een verbrand gezicht zus bedelven onder de zonnebrand pa ingraven terwijl hij slaapt twintig…

als een aangeschoten jager loer je op je prooi en ik ... ik moet naar huis je handen gaan steeds lager noemt mij telkens mooi en ik ... ik hoor geruis van een maanverlichte zee mijn voeten in het water jij maakt geluid voor twee het wordt alsmaar later als een aangeschoten prooi lik ik nu mijn wonden en jij ... jij praat maar door…

mocht ik ooit je naam vergeten en je tranen aanzien voor een lach weet dan dat ik heb geweten dat jouw gezicht naast het mijne lag…

het meisje sprak dit doe ik niet hierin heb ik geen zin dus leeg je glas en pak je jas je komt er niet meer in de jongen dacht waar ging het fout? ik ken haar al zo lang gaf haar een kus als aan een zus nu sta ik op de gang het meisje huilde wat doe ik toch? hij is als een broer voor mij maar ik heb hem lief voel me een dief van…

met zoetgevooisde stem versiert hij jonge vrouwen zal nimmer van hen houden zoals zij niet van hem met een omfloerste blik kijkt hij naar jonge meisjes belooft hen zoete ijsjes voor een verdorven lik met rooddoorlopen ogen begluurt hij jonge heren wil hen van alles leren óók wat zij niet mogen met zijn gladde praatjes laat hij zichzelf…

de herinnering voert mij mee op het ritme van mijn hart emoties raken langzaam los van de wanden van mijn geest warmte geeft mij kracht die onuitputtelijk lijkt in vrije val zonder gewicht bevrijd van alle last de tijd vangt mij op en ik sluimer verder op schuimende golven steeds verder terug in mijzelf…

schrijf je naam in mijn agenda noem een dag een tijd en plek en ik verleid je met gedichten want aan woorden geen gebrek…

elke stap die ik neem brengt me verder van iets vandaan maar daarentegen steeds dichterbij naar waar ik heen wil gaan afstand nemen is vaak goed om dingen te verklaren maar soms raak ik uit de koers en geeft het enkel blaren…

niemand waarop zij zit te wachten of waar zij de deur voor open doet niemand deelt met haar de nachten alleen zijn voelt voor haar zo goed niemand waarmee zij wel wil praten of waar zij haar leven aan vertelt niemand waarvoor zij iets moet laten alleen zijn daar is zij op gesteld niemand die voor haar moet zorgen of waar zij zelf…

blind ben ik voor woorden die kleurloos als het gas mijn hart niet meer bereiken doof ben ik voor klanken die zingend als het glas mijn oren steeds ontwijken koud blijf ik voor bloemen die geurloos als het water mij niet kunnen bekoren wars ben ik van dromen die dwingend als een kater mijn evenwicht verstoren geef mij de kans…

ik zal je woorden huilen je tranen schrijven je ogen kussen ik zal je laten schuilen je warm wrijven je vuren blussen ik zal je lippen strelen je hart bewaken je handen wassen ik zal je lakens delen je zuchten slaken je lichaam passen ik zal je laten dromen je ziel beroeren je lasten dragen ik zal je angsten tomen me niet verroeren…

als woorden niets meer zeggen en zinnen zijn verzet zal zij zwijgzaam naast je liggen aan haar zijde van het bed zal zij stil op dromen wachten met haar beide ogen dicht zullen tranen kansloos vechten om de spiegeling van licht als woorden niets meer zeggen en grenzen zijn bepaald zal zij eenzaam naast je liggen tot de eindstreep is behaald…

mijn naam is angst genesteld in spleten van je rusteloze geest mijzelf voedend met alles wat je vreest je ruikt mij in je zweet mijn naam is angst stil wurgend en vretend aan je uitgeholde kracht inwendig woedend heb ik je in mijn macht gebruik ik wat ik weet mijn naam is angst vrijwillig geketend aan je sneller kloppend hart onzichtbaar…

als het leven mij vergeet en het duister mij omsluit zal ik dan nog bij je zijn? als het vuur mij as doet zijn en de wind mij zal verwaaien zal ik dan nog van jou zijn? als de aarde mij ontvangt en de zee mij zal verspreiden zal ik dan nog in jou zijn? als mijn geest jou zal verlaten en jouw hart de strijd verliest waar zal…

met haar beiden ogen dicht staat zij zich te wegen en onder haar lichaamsgewicht voelt zij de schaal bewegen langzaam telt zij dan tot tien kijkt schichtig naar omlaag wat haar ogen daar dan zien verwerkt haar hoofd maar traag tot tweemaal toe opnieuw gewogen haar geest vraagt om die zekerheid doch de cijfers hebben niet gelogen zij voelt…

iets in mij gelooft dat ik duizend jaar zal worden of minstens toch de helft maar zeker wel een kwart en dat ik dan nog steeds geniet van onze liefde minstens met mijn geest maar zeker met mijn hart iets in mij gelooft dat ook jij zolang zal leven of minstens toch zo lang als dat ik leven mag en dat wij dan nog steeds hier op dit bankje…

je angsten verberg je in woorden en zinnen in strepen en kleuren en tijdloos geluid je zorgen verlies je in weerloos beminnen in beelden en geuren met muskus gekruid je liefde beleef je in roerloos vertrouwen op alle momenten en iedere plek je leven beschrijf je als kleurloos aanschouwen van pap zonder krenten met lekkere trek…

draag mij….alsjeblieft mijn voeten voelen geen grond mijn benen geen kracht en mijn lichaam schreeuwt mij te rusten vraag mij….alsjeblieft mijn handen verbergen de wond mijn ogen de nacht en mijn lichaam zwelgt in lusten…

de schaduw van mijn tranen vervaagt in lichte bries de zee kust teder tenen het zand verbergt verlies hier waar jij rond mijn lichaam in vettig grijze as hier kom ik je bezoeken zolang ik ben, jij was…

zij beloofde hem kastelen ridders om mee te spelen een kast met hoge deuren een kist vol oude kleren een tooi met echte veren en krijt in alle kleuren een garage voor zijn auto’s een album voor zijn foto’s een cool, wreed spijker jack een zak met duizend knikkers een wand voor al zijn stickers kortom een eigen plek hij wilde enkel…

er zijn dagen dat mijn hart steeds trager klopt en ik merk dat mijn geheugen zich verstopt ik de beelden uit mijn jeugd niet meer herken en ik eigenlijk niet goed weet wie ik ben er zijn nachten dat de angst mij wakker houdt en mijn geest mijn eigen lichaam niet vertrouwt ik de slagen tel die mijn hart vergeet en mijn tranen…