Alle inzendingen van Johan

Soms waan ik, dat mijn leven hoger gaat Dan ’t vlak bestaan van wie er rond mij zijn, En dat ik sta in voller, schoner schijn Van levenslicht dan wie er naast mij staat. Soms waan ik, dat ik groter levensdaad Volvoeren zal, en dat langs hoger lijn Mijn leven loopt, dat met véél rijker maat Ik ’t leven meet dan andrer maten zijn. Maar als…

Zij ligt, zo rijk in haar ontroerend naakt, Zo argeloos, ontdaan van alle kleren: Een kind niet radend wat het doet ontberen En toch zo schoon, zo lieflijk en volmaakt. Stil, als een bloem in schaduwen ontwaakt Wier broosheid zelfs het zonnelicht zou deren, Bloeit haar lichaam: mild-rose voor de tere En diepe grond die somberkleurig…

Makker, de dag is óp; lóóp, om je deel te halen Van 't bare zonnegeld, van dauw en ochtenddoop, En schater, sleetse zorg en nachtlijk leed ten koop, Om 't spoelen van de wind en 't lied der wielewalen. Makker, een open dag voor strijd en nieuwe hoop. Hij schuurt het hart weer blank, hij vult de lege schalen, Zó: heil de jonge dag! de wijn…

‘Gevloden zijn de dromen eens bemind, Verdord de wondre bloemen der gedachten, De lach der dagen en de lust der nachten Zij zijn verwaaid als klanken op de wind. Ik vraag niet meer, mij kan geen vreugd meer wachten Mijn lijf is wond, mijn ogen zijn verblind, - Ik dwaal nu tot mijn leed de vrede vindt Wiens teêre streling alles zal verzachten…

Konijn hupt naar mij Snuffelend aan mijn voeten Wat moet ik ruiken?…

Mijn leven streeft, een snel-vlietende stroom, Naar 't schriklijk eind, de onbekende dood. Nader, rusteloos nader: en mijn schoot Droeg nimmer vrucht, mijn zoetste droom bleef droom. Het baat niet of ik het beseffen schroom, Het baatte ook niet dat ik de mensen vlood: Des nachts ga ik van zware smarten groot En maakt een hete dorst mijn leden…

Fier en rechtopstaand. Takken wachten in stilte. Wanneer komt de storm?…

Kijkend naar mijzelf. Een ree springt op en verdwijnt. Samen en alleen.…

Schoon, majesteitvolle Woud, Statige tempel der Godheid, Wellekom is mij 't geheim, 't Somber geheim der gewelven Die, met een wenk zijner hand, Miek de Alvermogende Bouwheer. Schoon, majesteitvolle Woud, Rustig en vredig naar buiten, Zegt ge wat binnen gebeurt Slechts wie vertrouwd is met U. Lachende omringen uw zoom Kleurige…

Purperen stralen Kleuren de dalen, Heuvels en kimmen Glinstren en glimmen; Klokkengedommel op ruisende vlerk Wekt ter betrachting en nodigt ter kerk. Trekken we in vrede Veldewaarts mede, Zingen we en bidden; God is in 't midden, Scheppend alom, door het wonderheelal, Liefde in de harten, en bloemen in 't dal.…

Gebed Heer, ik ben als dit neerslachtig land waar mist een onweer kan verslaan. Kleurloos als het zwartbont vee dat graast in vlakke bekrompen rechtlijnige weiden. Hartstochtelijk als motregen. Maar soms kijk ik omhoog en zie de roekeloosheid van Uw vluchtige wolken, gestegen uit de wijde zee waaruit men dit maatwerklandje maakte.…

als het stille zand strandt in de golfslag en enkel water ooglicht vult -een behoedzame wader zoekend naar wat laatste wulkenresten niet te na gesproken - mengt zich zilte ziel met zee rouwt ze om haar diep geheim verborgen waar het wrak dat ooit haar leven was in de onderstroom tot de bodem is gezakt zwanger van de heimwee en zie de zee…

ik grijp deze wereld niet bij de knoppenloze stengel die als gebeente zonder merg schokschoudert na de eerste oohs en aahs van mooie tulpen uit Amsterdam, mevrouwtje en lekkere asperges uit volle Vlaamse grond en toch wel een rare gast die Breivik -waar ging deze winter ook weer overheen?- ik eet van deze wereld niet meer mee ik heb haar…

Haar hoofd woog aan mijn borst, het haar viel al bezijden, Een glimlach was haar mond, die schromend bleef en teer... Wee mij! toen zonk dit beeld; de dageraad was véér, Die 'k had nabij gedroomd sliep vèr van mij gescheiden. 't Hart zei: ‘verbórgen brood geurt zoeter en mondt méér.’ Ik rees van 't slaaploos bed, de liefde zou mij leiden.…

Verdampte gedachten gepakt in waardeloze wolken woorden. Wat spreken wij toch steeds zonder schaamte en zonder onderscheid van waarheid en van waan. Wat praten we maar raak met losse flodders en met scherp. Stuifkruit is ons recht. Onze mening is ons bestaan. Niemand denkt aan een staakt het vuren. Niemand vindt woorden die pleiten voor…

ZIJ zijn de zwervers met de doem geboren Van eenzaamheid en eindloos-schrijnend leed: Hun wereld heeft haar diepste schoon verloren Sedert hun droefheid alles ledig weet. Geen helle droom, geen vreugd kan hun behoren, Liefde is hun nooit een zacht-verwarmend kleed: Zij pogen slechts het stil verdriet te smoren Dat rustloos aan hun zieke…

Ik weet niet hoe ik tellen moet Van 15 en van 7 Wie niet weg is wordt gezien Even wordt oneven Ik snap niet wie er sterven moest In een volle bus jolijt Onschuld wordt er niet ontzien Klein geluk verdreven Ik begrijp niet hoe begrijpen moet Als geen greep houvast nog biedt Ik turf hun namen als voorzien En denk: "Wie?" En ook nog: "Leven…

ballon bidon bedot nee nee hij is niet zot maar hij kijkt de wereld anders aan omgekeerd en binnenstebuiten met scheve neus en snottemond in grijze wolk tegen de ruiten ’t is tijd nu - de blinden sluiten - om in zichzelf te rusten te gaan leven in pakjes dromen gebracht even niet meer om daarna weer…

Als kind groeide ik op met de boodschap, mijn zoon later kom jij werken in de zaak. Ik deed mijn best en groeide op tot een zoon die alles gaf voor de zaak. Ik werkte mij kapot, dagen en nachten zonder slaap. Want alles, alles was voor de zaak...! Jaar in jaar uit werkte ik zonder blijvend resultaat. Wat overbleef was een…

chèsèd * toen ik jou voor de eerste maal voelde dat onbekende kleine wezen diep in mij steeds meer ging vermoeden hoe meer zelf je wou zijn ik je verloste uit die kwellende knelling waarin jij zat te wroeten en toen ik jou voor het eerst aan mijn beider borsten lei in beurtrol weliswaar je hoofdje vrij uit het wikkeldoek dat voor de rest…

bewinterde aarde je versteent alle wereldse geluiden slechts hier en daar vallen scherven gekraai her en der en woorden vervriezen in de mond je hardheid mildert plots het bestaan er rest nu geen lawaai als is het leven van overtolligheid ontdaan stil als steen zacht het kristallen gras en bewegingloos alles op zijn plaats gevroren de ochtenden…

Doornroosje zoals ze reeds een poosje is. Laat de dageraad passeren laat uit de veren en steeds mooi moe haar steengroengrijze oogjes toe. Gemis van wat haar leven vertransporteert door al dat slapen en gegeneerd CVS-en. Zingen enkel het refrein zonder dat anderen beseffen hoe ze bidt en hoe ze smeekt om haar prins te kussen en…

Tussen avond en ochtend ontwaken, slaapdronken in de badkamer verzeilen en jezelf verlaten wanneer je klaterend pist. Door het raam knuffelen nevelen van opkomende slierten mist. Het zijn krullende knevels onaanraakbare verwaseming van een droom die nooit meer op je wacht. Tussen avond en ochtend veradem je nacht.…

je ruikt honing uit je glas en walst goudslingerend tot de rand 1 2 3 tranen druipen langzaam neer en sporen uit elkaar – draaddruppelend klein tot kleiner en tot niets vloeibaar stro dat fonkelt en schittert zoals ook jij hebt gedaan – toch en je denkt ik drink m’n glas klakzuigend leeg want wat niet gedronken wordt verschaalt deze…

Fingerspitzengefühl komt op en laat niet los wringt z’n weg door je buik en je borst en stroomt tot tussen je oren - de materniteit waar woorden worden geboren – die wriemelen en wrikken wippen en springen om zo snel als kan langs je handen in die Fingerspitzen te belanden en te ontsnappen te gaan lopen en te gaan vliegen een lammerendans…

Kom! ontrol de leeuwenstandaard! Op! voor Vorst en Vaderland! Kom! de vrijheid van de landaard Is bedreigd met smaad en schand! Op! sta op! bij krijgsgedommel; Kom! broeders, naar het veld! Luister! ginder slaat de trommel, Die ons reeds de zege meldt! O Vaderland! o Vaderland! Aan U mijn hart, aan U mijn hand! O Vaderland! o Vaderland…

Zij schrijden onder 't vaag geruis der blâren Door 't zwoele duister van een sombre laan Waar hier en daar een eenzame lantaren Het lover in een zilver licht doet staan. Zij spreken van hoe droef ze eens beiden waren, Wat pijn ze elkander hebben aangedaan, Maar dat zij toch na leed van vele jaren Een grenzeloos geluk zijn ingegaan.…

Ter stad gekeerd herdenk ik blij de weelden Der donkre heide, breed en eindeloos, Van 't hoge bos waar reeds de blaren geelden En van de dreven die mijn dolen koos. Iedere dag, of zon en geur mij streelden Of dat de regen viel, stil-troosteloos, Was vol van vrede en dromen die me omspeelden Als vlinders soms een teer-ontbloeide roos.…

In een potje voor de ruiten Kweekt een knaap een anjelier; Stengels stijgen, knoppen spruiten, 't Bloemke staat in volle zwier. 't Bloemke houdt hem vele dagen Aan zijn geur en kleur geboeid; Daar alleen kan 't hem behagen, Waar zijn anjelier hem bloeit. Doch eens valt door de open schijven 's Knapen oog op 't wijd verschiet…

Een plek in mijn hart is nu leeg. De plek die voorheen jou liefde kreeg. Mijn geluk ik overgegaan in veel verdriet. Dit gun ik mijn ergste vijand nog niet. Dit is de pijn die ik nu voor de tweede keer moet doormaken. Zal er ooit iemand zijn die dat voor mij kan staken. Ik voel me erg alleen. Ook al heb ik vrienden om me heen. Ik wil…