Alle inzendingen van Jos Witteman

Even niets, heel eventjes geen gedoe, Ik sluit de gordijnen nu en sluit me af. Even geen geklaag en ook geen gepraat, Ik heb geen zin om oplossingen te geven. Ik doof het licht en sluit mijn ogen toe, Niet dat ik nooit iets om de anderen gaf, Maar ik droom weg, het is al bijna laat, Laat me nu maar, laat me nu maar even. Zet je bagage maar…

Met God aan mijn zij en wat Cognac, Wacht ik tot de nacht weer over gaat. De regen tikt, ritmisch, hier op ’t dak, En ja ik weet het, het is al veel te laat. Ik neem nog een trek van m’n sigaar, En, voor me uit turend, nog een slok. Ik blijf nog even hier, nog even maar, Jij ging al snel met de kippen op stok. Het vel waarop ik iets wou…

De wereld draait rond, vol met mensen, Ze zijn gehaast, verbaast, zoveel wensen. Carriere maken is vereiste nummer één, We zijn met zo velen, maar toch alleen. Waar gaan we heen en wat is de reden, We zijn blind, ongelukkig, ontevreden. Wat we ook hebben, het is niet genoeg, Zien het juk niet wat de zwerver droeg. Die in armoe leeft, in…

Trompetgeschal dat de stilte doorbreekt, echoot door over de Belgische velden. Een meneer in een driedelig pak spreekt, hij verhaalt over de vergeten helden. Die gebukt gingen onder 't mosterdgas, ver van hun kinderen en van hun vrouw. Loopgraven ploegen zich door het gras, rood van het bloed, glinsterend dauw. De vlag, sobertjes half stok…

Ik kijk in de spiegel en ga terug in de tijd, Ik droom van alles wat er ooit gebeurde. van mijn jeugd die zwijgend voorbij glijdt, Die mijn leven, soms ongewild, inkleurde. Ik sluit mijn ogen, beelden gaan voorbij, Verstilde herinneringen aan een kind. Beelden, alleen maar bestemd voor mij, Sommige voelen aan als een kille wind. Ik kijk…

Kogels zoeken, fluitend door de lucht, hun weg en tanks rollen door de straten. Steden en dorpen, ze lijken verlaten, zoveel onschuldigen zijn op de vlucht. Dekking zoekend voor de kogelregen, jammerend om degene die ze verloren. Regeringen, ze willen het niet horen, en niemand, niemand houdt ze tegen. Hun soldaten, wachtend om de hoek,…

Verloren momenten in een verloren tijd, waarin een ieder voor zichzelf strijdt, komen opborrelen vanuit een dikke mist. Maar er valt niet zo veel van te leren, zolang niemand het tijd tracht te keren of toegeeft dat wij ons hebben vergist. Verloren momenten in een verloren tijd, ooit puur en mooi, we raakten 't kwijt. Of wilden we toch…

De verbroken stilte, als een zwaar gewicht, hangend boven de vijver, als een soort mist, neemt de wereld in zich op, niet als gedicht. Maar als verhaal over wat de wereld ooit zag, wat de wereld ooit deed en zich heeft vergist. Alleen de dood bleef achter, met een lach. De laatste bom viel met een enorme kracht, trok dodelijke sporen over…

De tijd die, zegt men, wonden heelde, ging aan haar voorbij, grijs gekleurd. In het leven dat ze met niemand deelde, is nog nooit iets sprankelends gebeurd. Alleen met de naald kon ze leren leven, al was het een nachtmerrie en een hel. Maar wat die nachtmerrie haar kon geven, was een vaag soort vreugde in een cel. Een cel waarin ze leefde…

En de wereld draait door, ongeacht wat, We doen wat we doen en niets minder. We klagen niet meer, al zijn we het zat, Ook al hebben we van alle regels hinder. We zijn, stuk voor stuk, allen gevangen, We zeggen niets, verkiezen het zwijgen. En ook al woekert nog het verlangen, Wat we willen, zullen we niet krijgen. En de wereld draait door…

Niets meer dan te wensen dat er vrede komt en snel, dat er, voor alle mensen, een eind komt aan de hel. Een droom, hoor ik zeggen door mensen zonder hoop. Hoe kan ik ze uitleggen dat ík richting vrede loop. En het zal vinden, ooit, misschien, op een dag. Dan is de droom voltooid, en ik ... ik lach.…

Is dit de nacht van dromen van kristal, Dat eindelijk dan toch vrede komen zal? Vrede voor wie zoekt, voor de dichter? Voor de kansarme, voor al wie zoekt? En rust wordt gebracht door de wind, Voor al wie het hart in zichzelf vindt. De wind van vrede kleurt ons lichter, De droom van macht wordt opgedoekt. Is dit de nacht van dromen van kristal…

Er is storm op komst, niet vandaag of morgen, Maar later misschien, na verloop van de tijd. De haan kraait oproer, dat zegt toch genoeg? En mensen, mensen maken zich nu al zorgen, Diep in hun hart willen ze de onrust kwijt, Al zeggen sommigen: “Het is nog te vroeg”. Er wordt veel onrust gezaaid, en ook haat, Niemand weet hoever het ooit zal…

In een wereld waarin de leugen regeert, Waar de mens niet van z’n fouten leert, Slaat de angst toe en staan we alleen. Overal woede, overal nutteloos geweld, En de vraag of een leven nog wel telt. In blinde woede slaan we om ons heen. Want de haat regeert, maakt ons blind, En alleen de onschuld van een kind Maakt onze wereld iets minder…

Het duister valt, aan het einde van het licht, En ik, ik doe niets al bedenk ik een gedicht. Ik denk aan vroeger, aan nu en denk aan later, En weet donders goed: Morgen komt de kater. Maar het geeft niet, want alles, alles is goed, Ik tover weer een gedicht uit de hoge hoed. Ik denk aan niet veel, misschien wel aan haar, En weet donders goed…

De oude man loopt door de stad, En denkt terug aan de oude tijd, Aan het leven dat hij heeft gehad, Aan de zin die nergens heen leidt. En zij, een meisje zonder naam, Zit af te wachten achter ’t raam. Zij wenkt mannen en ze lacht, Ze is de koningin van de nacht. Hij kijkt met ogen zonder gevoel, En denkt terug aan de oude tijd. Hij slentert…

Misschien is voor wie twijfelt de toekomst beter dan vandaag, minder geweld en minder zorgen. Misschien is voor wie twijfelt de vrede dan iets minder vaag, houden we 't niet meer verborgen. Misschien is voor wie twijfelt er een nieuwe kans, nieuwe hoop, die je blijmoedig mag verwachten. Misschien is voor wie twijfelt de haat dan eindelijk…

Als makke schapen slapen we door de dag, Blind en doof voor de wereld om ons heen. Suf gebeukt door alle negatieve dingen Werken we ons van ochtend naar de nacht. Er is allang geen reden meer voor een lach, Waar je ook kijkt, ieder van ons is alleen. In welke bochten we ons ook wringen, We willen leven, maar hebben geen macht. De duisternis…

Verloren voelend in deze snelle tijd raakt iedereen makkelijk de weg kwijt. Ontspoord door het gebrek aan fatsoen. De eenzaamheid lees je af in de ogen van hen die zoeken naar het mededogen, of naar de kunst om het anders te doen. De wereld draait door, ik denk té snel, tijd staat niet meer stil voor een tel. Niemand is nog naar zichzelf…

In 'bedotten', daar is hij goed in, naast het behouden van de macht. Hij dompelt Rusland onder in de nacht en zijn naam, zijn naam is Poetin.…

Bij de Zee der Liefde aangekomen, door velen gelukkig nog in gebruik, stond de dichter liederlijk te dromen, bij 1, 2, 3 in Godsnaam nam hij een duik.…

Freekie werkt zich door het stof op het toneel, En voelt zich sterk, en voelt zich intellectueel. Het gewone volk, wat hem heeft geadoreerd, Valt bij Freekie, anno nu, helemaal verkeerd. Freekie wil nog steeds de wereld verbazen, Maar ziet alles anders door z’n dikke glazen. Wat hij zegt, is niet meer voor de gewone man, Die tóch niet begrijpt…

Storm op komst Er is storm op komst, niet vandaag of morgen, Maar later misschien, na verloop van de tijd. De haan kraait oproer, dat zegt toch genoeg? En mensen, mensen maken zich nu al zorgen, Diep in hun hart willen ze de onrust kwijt, Al zeggen sommigen: “Het is nog te vroeg”. Er wordt veel onrust gezaaid, en ook haat, Niemand weet…

Het geeft niet waar je nu bent of leeft, Ik weet dat die plek veel warmte heeft. Warmte die je toekomt, die je verdient, Je was er altijd, je was een goede vriend. De wereld staat stil, stil voor een tel, Dat we aan jou denken, weet je wel. Raak de sterren maar aan, nu het kan, Ze stralen alleen voor jou, goede man. Wedden dat je, hier vandaag…

Met mijn ogen dicht liep ik door het leven, Niets te ontvangen, laat staan weg te geven. De donkere wolken, ze pakten zich samen, Ik was al blind voordat de wolken kwamen. En ik stond daar, ik stond met lege handen, ik keek toe, mijn leven leek te verzanden. Niet meer te redden, zeiden alle mensen, Want hij overschrijdt wetten en grenzen.…

En de tijd, die kabbelt rustig en kalm door, Al vraagt menigeen zich soms af: Waarvoor? De tijden zijn anders dan toen in mijn jeugd, Men zegt vandaag de dag dat er niets deugd. Maar soms, soms breekt de lucht nog open, Worden we wakker geschud en we hopen, En hopen we dat het ooit weer beter wordt. Want de tijd gaat snel, en is het leven kort…

De verwarring heeft toegeslagen, nog voordat ik het kon bevatten. Mijn ogen, vroeger nog gesloten, gaan open en ja, ik kan weer zien. Het antwoord op al mijn vragen, gezocht nadat ik me wou bezatten, kwam tot mij, geheel onverdroten. Ik handel er weer naar, bovendien. Liefde: Het laat m'n hart kloppen, en voorwaar, het voelt weer goed.…

Nog wilder dan de zee is de woede in mijn ziel, Boos op de wereld die in onnodig geweld verviel. Hongerig kijkt het naar me, zomaar een kind, Onzeker omdat het nergens zijn eten vindt. De storm woedt, feller nog dan ooit tevoren, Maar niemand lijkt de wind te kunnen horen. Iedereen keert zich af, iedereen keert zich af, En wij mensen, we graven…

Op zoek naar liefde zwerft ze over straat, Ze heeft niemand, alleen haar hart van goud. Ze draagt het met zich mee, ze is alleen, Iedereen heeft haar de rug toe gekeerd. Ze weet niet waar haar leven heen gaat, Maar met elke ademhaling wordt ze oud. Nee, haar hart is nog net niet van steen, Maar ze heeft van al haar fouten geleerd. Ooit,…

In één keer ontsnapt aan het leven, Met de ogen dicht over de grens. Niets meer om weg te geven, Een zinloos einde van een mens. De wind was even koud en kil, Het leven stond uit het lood. En de tijd stond eventjes stil, En boog, en boog voor de dood.…