Alle inzendingen van Lilian Muileman

Mijn oude badjas aan de deur, ietwat versleten, Hing wollig-wit met aan de mouw Een opgestikte band met blauw - Zo heel vertrouwd, nabij de handdoek van oudroze. Over de wasmachine, halfvergeten, Een kleed in wit en donkerrood patroon, Zo heel normaal, zo doodgewoon. De kat liep weer de gang op, ongeïnteresseerd. En juist hier zag ik mijn wereld…

Waar gaan die bloedeloze karavanen In eindeloze stroom? Die schepsels die geen wegen banen, Die tragen, in gezichtloos, bange droom? Gaand door groeven en valleien, Voor het leven doof d' een, d' andere blindelings tastend, Struikelend in haperende rijen, en verwezen, Als oude vrouwen die, Niet langer het doel aan verre einder meer gezocht,…

Aan plekken zonlicht van de avond Hangt stilte diep in ‘t jonggroen lover om. Onzichtbaar dommelend dorp in d' achtergrond, Pleisterplaats van onze dromen, Beeft zacht aan het gloeiend licht der zomerbomen Het vermoed geheim in een ver fluisteren. Is het liefde? vraagt het als het, aangeraakt, Huiverend voorbij zichzelf ontwaakt. Aangegrepen…

Tot pas vergeten oever teruggeleid Met onpersoonlijk, onverzettelijke kracht Onthulde zich heel bloot de Dood. Vrijelijk toonde hij zich aan het werk In de geduldige slijtage van de tijd, Doorgezet tot in de hardheid van de zerk. Getroffen door een schoonheid onverwacht, Stond, kouwelijk-rillend in herinnering Klampend aan ontnomen majesteit…

Kom je vertellen hoe het was in 't hart der aardse duisternissen toen niets nog was dan leem en modderplas, moeras van rottend hout, misschien wat hagedissen van 't schaduwrijk - dit broeiend zwarte reservoir vol vochtigheid van vóór het vuur jij steen van nacht en evenaar? Heeft jouw instinct zich in die lange duur van vóór het licht zo…

Over het kerkhof vaalt de sneeuw. 't Oneindig Zijn hangt aan de eeuwigheid verklonken in nevelende stilte over graf en paden. Geen schreeuw, geen woord wordt hier nog aangehoord, waar diep verzonken, de stemming van de ziel in dit verre landschap van haar kenbaarheid slechts nog in de voetstap die zij gaat een vergankelijke indruk van haar wezen…

Nu het vonnis eindelijk is uitgesproken van waarheid en van dood - ach, nu wij nog flink, rechtop en groot elkaar herkennen als ineengedoken voor het bovenmenselijk lot, woelt, hulpeloos tussen 't scheuren en omarmen en veel te lang verzwegen zinnen zich het overweldigend erbarmen vrij. Wil naar onbeweeglijke lippen dringen: jij - ga met…