7 resultaten.
LOUTERING
netgedicht
2.0 met 3 stemmen
153 Mijn oude badjas aan de deur, ietwat versleten,
Hing wollig-wit met aan de mouw
Een opgestikte band met blauw -
Zo heel vertrouwd, nabij de handdoek van oudroze.
Over de wasmachine, halfvergeten,
Een kleed in wit en donkerrood patroon,
Zo heel normaal, zo doodgewoon.
De kat liep weer de gang op, ongeïnteresseerd.
En juist hier zag ik mijn wereld…
DE GELATENEN
netgedicht
2.0 met 2 stemmen
101 Waar gaan die bloedeloze karavanen
In eindeloze stroom?
Die schepsels die geen wegen banen,
Die tragen, in gezichtloos, bange droom?
Gaand door groeven en valleien,
Voor het leven doof d' een, d' andere blindelings tastend,
Struikelend in haperende rijen, en verwezen,
Als oude vrouwen die,
Niet langer het doel aan verre einder meer gezocht,…
ONTVANGENIS
netgedicht
1.0 met 1 stemmen
47 Aan plekken zonlicht van de avond
Hangt stilte diep in ‘t jonggroen lover om.
Onzichtbaar dommelend dorp in d' achtergrond,
Pleisterplaats van onze dromen,
Beeft zacht aan het gloeiend licht der zomerbomen
Het vermoed geheim in een ver fluisteren.
Is het liefde? vraagt het als het, aangeraakt,
Huiverend voorbij zichzelf ontwaakt.
Aangegrepen…
DE STEENHOUWER (Deus ex Machina)
netgedicht
2.0 met 2 stemmen
69 Tot pas vergeten oever teruggeleid
Met onpersoonlijk, onverzettelijke kracht
Onthulde zich heel bloot de Dood.
Vrijelijk toonde hij zich aan het werk
In de geduldige slijtage van de tijd,
Doorgezet tot in de hardheid van de zerk.
Getroffen door een schoonheid onverwacht,
Stond, kouwelijk-rillend in herinnering
Klampend aan ontnomen majesteit…
ZON UIT NACHT EN AARDE (Lapis Philosophorum)
netgedicht
1.0 met 1 stemmen
71 Kom je vertellen hoe het was
in 't hart der aardse duisternissen
toen niets nog was dan leem en modderplas,
moeras van rottend hout, misschien wat hagedissen
van 't schaduwrijk - dit broeiend zwarte reservoir
vol vochtigheid van vóór het vuur
jij steen van nacht en evenaar?
Heeft jouw instinct zich in die lange duur
van vóór het licht zo…
TERUGKEER
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
107 Over het kerkhof vaalt de sneeuw.
't Oneindig Zijn hangt aan de eeuwigheid verklonken
in nevelende stilte over graf en paden. Geen schreeuw,
geen woord wordt hier nog aangehoord,
waar diep verzonken, de stemming van de ziel
in dit verre landschap van haar kenbaarheid
slechts nog in de voetstap die zij gaat
een vergankelijke indruk van haar wezen…
AFSCHEID
netgedicht
3.0 met 1 stemmen
304 Nu het vonnis eindelijk is uitgesproken
van waarheid en van dood -
ach, nu wij nog flink, rechtop en groot
elkaar herkennen als ineengedoken
voor het bovenmenselijk lot,
woelt, hulpeloos tussen 't scheuren en omarmen
en veel te lang verzwegen zinnen
zich het overweldigend erbarmen vrij.
Wil naar onbeweeglijke lippen dringen:
jij - ga met…