Alle inzendingen van Lisa Leyten

Dit is zo’n dag dat alle kleur verstomt, dat elk geluid vergrijst en elk gebaar volslagen loos is. Dit is zo’n dag dat ik wel ben maar niet besta, de toekomst al geweest en gister zal nooit komen. Dit is zo’n dag die slechts met leegte wordt gevuld.…

Het heden kun je alleen leven als er nog een toekomst is.…

Vage rafel strepen wit drijven op waterverf blauw boven verre bergen waas en groene sinaasappelbomen. Zuchtjes zoete geur zweven in de lucht, en een zalig Zen gevoel doordringt me. Onthecht ,onttrokken aan het dagelijks bestaan ben ik. Alleen maar zijn alleen maar nu en zie wat vage witte rafelstrepen op eindeloos blauw en zucht…

De late zomerzon is zoet en zacht, het licht diffuus, de bomen nog mooi groen na eindelijk wat regen terwijl de laatste vijgen rijpen. De meeste zomergasten weer naar huis een enkeling is nog gebleven, de druiven zijn geplukt maar de kastanjes hangen nog terwijl de laatste vijgen rijpen. De overgang van heet en buiten naar rust en stil…

Panta rhei alles stroomt alles is vluchtig alles is luchtig vooral in de zomer. Panta rhei alles stroomt alles beweegt niets overleeft ook niet de zomer.…

Mijn kind zegt alsmaar nee en mokt de hele dag, mijn lief die luistert niet is trouwens ook zo lief niet meer en buiten regent het. Mijn buurman dient een aanklacht in vanweg het bijten van mijn hond, de poes is ondertussen ook verdwenen dat is jouw schuld zegt dochter zeur en buiten regent het. Die leuke klus is aan mijn neus voorbij…

De golven rollen koppen telkens, telkens, steeds maar weer en leggen sprankelend schuim op het randje van de zee.…

Het boterbloemt in het oosten het fluitekruitelt overal, hoe luttel weet het eitje dat het straks vliegen zal. De linde lentegroent zacht geel, het gras zingt alsmaar hoger, het koekoekt in de verte en mensen kleden zich steeds bloter. Het lentet in het oosten het bloemigt overal mijn hart vreugdt alsmaar grootser en lammerdanst op ‘…

Gister op het strand zag ik mezelf lopen, in strakke t-shirt jurk met lange split. Een beetje trots want zij-ik mocht er best wel wezen, een beetje droevig ook want ik ben haar niet meer en vraag me af die gister-haar die ik zag lopen, zal zij ook ooit haar gister-ik voorbij zien gaan ?…

Als twee rijen schaapjes lopen de bergen boven de vallei. Een derde rij van wolkenwaas, of zijn het verre bergen ? lost op in nevelige lucht vluchtig als dit moment.…

Ik zie zo graag zo’n nevelige lucht die alles wazig maakt, wanneer het heiig is en naadloos berg in wolken overgaat, niet scherp omlijnd maar open, vaag wanneer je enkel duiden kunt en niet in woorden vangen dat, wat je ervaart.…

Dat smalle, dat benepene dat afgebakende, met zelfs om elk tuintje hoe klein dan ook, een hekje. Het is toch niet voor niets dat Van het Reve De Avonden heeft geschreven. En ik wou weg. Maar duizend bloemen gingen bloeien, het bruiste en het broeide, we werden baas in eigen buik, en gaven de vrede een kans. Oh yes, the times they were…

De kronkelige weg die eindigt op de kam verliest zich in de weidse verten en stort zich naar benee gelijk een waterval met zeven haarspeldbochten waarbij in elke bocht het uitzicht minder wordt of juist alleen de berg zich toont. En bij de zevende verliest de weg zijn vaart om rustig uit te lopen in de vlakte waarboven de berg zich…

Onhoorbaar als op poeze pootjes loopt het eerste lente groen langs de takken van de bomen. Nieuwsgierig als dat jonge katje steekt de zon zo af en toe een straaltje uit. En zachtjes als dat kattenvelletje dringt het eerste beetje lente warmte door mijn dikke winterkleren heen.…

Het wolkenzachte nevelgrijs leunt tegen het verrebergengrijs schemert door het kalebruinigtakkengrijs. En tovert schoonheid in al dat laatste wintergrijs.…

Soms wou ik wel dat ik een Zeeuwse was dan wist een ieder zonder vragen dat ik desnoods na veel geworstel toch altijd wel weer boven kom. Maar ik ben geen Zeeuw en ook geen Drenth, ben van een merk, geheel onbekend van overal vandaan en nergens heen. Maar één ding kan’k je zeggen: ik kom altijd wel weer boven drijven. Vraag mij dus nooit…

zacht als boter bloem geel, dartel als het vlinder geeltje, geurend als de gele narcis, geel als het eerste groen en zoet als de zon geel is de lente.…

Ze vallen, ze vallen allemaal als blaadjes in de herfst als bloempjes op het droge als bomen voor de bijl. Ik zie ze komen volwassen groot en sterk en smelten bij haar eerste blik haar eerste lach. Echt mooi is ze niet met veel te grote oren en een scheef gebit. Hoe ze het doet ik weet het niet maar vallen doen ze allemaal zoals…

De kringloop van het leven is al zo vaak beschreven, je weet dus dat je er alleen voor staat wanneer het om je eigen einde gaat. Maar eerlijk vind ik dit alles niet want tot mijn groot verdriet heeft men mij indertijd nooit iets gevraagd: mijn geboorte, hoe heeft mijn moeder het gewaagd. Maar goed, om alles terug te draaien is het nu…

Op weg naar huis rijd ik soms zomaar door een pracht museum heen. Een zachte rode avond streep boven de wazig blauwe bergen is ‘t eerste wat je ziet wanneer je binnen komt. Iets verderop een groot en zwaarder beeld: De somber zwarte bomen steken als verticalen recht omhoog. Diezelfde zachte rode avond streep fluistert er nog net door…

Ik ben alleen maar ik in het heden van vandaag. Mijn gister ik die ken ik wel, maar ‘t wordt al vaag. Zo’n foto van de kleuterschool dat meisje met die vlechtjes ze lijkt me wat verlegen. Het schijnt dat ik dat ben. Herinneringen dan: alleen maar flarden, flitsen of simpel statisch beeld; geen geur of kleur eraan, geen enkele belevenis…

Ik had zo graag een lenteliedje willen zingen, zo’n vrolijk luchtig melodietje zo’n sofietje-met-een-rietje-liedje; een deuntje met dat steeds weer nieuw’ geluid van die straatjongen die fluit. Je weet toch wel, zo’n licht en sprankelend riedeltje dat als een rood ballonnetje danst in de wind, aan een touwtje. Maar diep, heel diep…

De hitte van de strijd verleidt tot daden, alsmaar grootser. Met elke treffer, elk raak schot dan wordt de blik ook alsmaar doodser. Maar bij de held, die feestelijk is ontvangen blijft daarna die éne vraag maar hangen: ik heb mijn hart en ziel gegeven maar hoe moet ik nu verder leven?…

Divers klein grut springt op vier pootjes tegelijk omhoog van lichte levens-lente vreugde. Misschien dat met de tijd ook mijn hart wel weer springen zal. Misschien dat het weer springen zal al is het maar van lentevreugde.…

De een zit stil, de ander, nerveus, beweegt één voet in ritmisch op en neer. Soms met zijn twee meestal alleen, geen lach of luide stem hooguit heel zacht gefluister. De vrees wordt niet gedeeld, elk een omarmt zich zelf en lijdt en hoopt in stille eenzaamheid.…

Ik zag in’t Kröller Muller mijn opa staan, als Monsieur Jacques in brons gegoten, al heette hij gewoon maar Jan. De handen op de rug, de welgevulde buik vooruit, het hoofd welwillend kijkend, de rug fier recht in zelf voldaan’ tevredenheid. Als dat beeld zo afstandelijk, in zijn voldaanheid ontoegankelijk, is hij nooit dicht bij mij gekomen…

Ben helemaal verliefd op allebei mijn kinderen hetgeen bepaald niet mag verhinderen dat ik ze soms niet meer kan lijden en enkel maar de vloer met ze wil dweilen.…

Het regent, zo’n stromende, telkens terug komende altijd koude, eeuwig klamme, regen. Zo’n naar gordijn van nattigheid boven het zompig grauwe gras en de verzopen sloten : ik word daar toch zo droevig van.…

Ik ben verliefd, zo vreselijk verliefd op al mijn eigen woorden dat ik geen enk’le schrappen kan. Maar dichten is niet louter inspiratie het is toch zeker en vooral, veel transpiratie en schrappen, heel veel schrappen maar. Mijn zweet dat stroomt, mijn tranen niet veel minder. De vruchten van mijn dichtersziel kan ik niet aborteren. Hoe…

We dansten en we dansten maar, we namen er nog eentje en gingen niet naar huis. Dat kon toch immers niet, want tussen ons daar lag de vraag die steeds maar groter werd: durf ik het wel te vragen, of is het toch te vroeg, te snel en wil dat stuk het eigenlijk wel? Een schuchtere zoen bevrijdde ons dus konden we naar huis, in dit geval…