189 resultaten.
Op de zoden en het striemen
netgedicht
5.0 met 3 stemmen 142 Plots
sta ik buiten
het weer stormt me intiem
ik was net heel hard
over de schreef gegaan
het striemen
van harde regen
doet me uitwaarts treden
uitwassen op mijn huid
sporen van de uiterste grens
tot waar een mens kan gaan
alsof ik er aan doen kan
bliksemen mijn benen
tot aan de grond, de afgrond
veroordeeld tot de zoden
ontdaan tot…
Met weigerende keel
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 322 Ik moet wel gek lijken
met al mijn harde woorden
gesmeed uit een wind van metaal.
Maar ik heb altijd de smaak
van vlinders in de keel,
als het al een andere smaak is,
dan is het de smaak van rupsen in de modder.
En als mijn stem al eens hees wordt,
is het door toedoen van felle woorden,
die razen als een trein door een tunnel
en me achterlaten…
singulariteit
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 303 Wie zal mijn vel nog lezen
krakend uit zijn voegen
alles besloten
op het perkament
van eeuwig groeien
zal mijn huid
zich sluiten
voor een zee van leven
zal ik niet
uit de nerven barsten
als vochtige ogen
de matrijs van het verleden
nog eens openen
zal ik dan
van papier worden
op de kantlijn
krioelt het
van ongeboren poëten…
In jouw ontwakende ogen
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 208 Diep-blauwe oceanen
die al het bestaande
ontluisteren van zijn
donkerste weemoed
die al het bestaande
mooier maken
Het wolkeloze zenit
van het noorden
en het zuiden
elk leven voedend
met een azuren gloed
paarlemoeren rivieren
die het lied aanschouwen
der ontwaakten,
nimmer bewust
van de duistere nacht…
Eb en vloed
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 544 De gedachteloosheid
greep om me heen,
tot in de uitgestrektheid
van mijn verste vingers
en mijn keel snoerde
me de handen.
Mijn maag wentelde
zich in zichzelf en liet
mijn tanden klapperloos achter.
Mijn mond ging onwillekeurig
open en sprak een lege wind.
En ik, ik liet mijn lichaam
zijn gang gaan. Het spoelde
zich in de branding…
dubbele nacht
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 210 handen
kneden mij
naar jouw borsten
het zuigt
hechtende lijnen
aan de binnenkant
van mijn dijen
Vasthouden
aan een uittreden
wachten op de dubbele maan
het dolende scheppen
Zij rondt haar poppenspel
vlieg vingert een bal van klei
samen kozen
van een spiegeling
vrije doorgang
witte zee van potentie
ingehouden wachten
op een liever…
Compagnie 'Dwangmatig creatief'
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 284 Hij houdt het been stijf
en andere diverse pluimagerijen
Zijn woonst is een bakhuis
van opslagverzamelplaatsen
het dakgebinte zweeft
boven zijn pompsteen
daar stoot hij zich af en toe
bij het afkoken van zijn maïskolven
Hij houdt er een bijverdienste op na
afgezien van het pijpen rollen
snuift hij iedere dag een beetje
uit de urne van…
Over een paar vissen heen gemeten
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 148 Duister
Alle taal zwijgt
de code wordt gesproken
Broca en Wernicke
herschikken
het schouwtoneel
Ze bekvechten
over onwenselijke input
en overbodige punten op de agenda
De beamer komt goed van pas, want
die stond toch al lager in rang
Vingers en tenen
dansen een primitief ritueel
het torso waant zich een God
het is slechts
slaaf van…
labyrint
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 265 Zuilen van regen beroven
me druppelsgewijs van licht in de ogen
het plaveisel glimt een galerij van bomen
ik spoel kleurloos weg onder een veelheid van silhouetten
Deze vochtige wentelwereld ruikt naar een tekening in vettig grafiet
De wereld komt naar beneden in doorweekte vellen
huizen smelten weg in een wassen schildering
het warme vet uit…
als pelikaan op stok met de kippen
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 285 zie hoe hij daar
aan voorbij gaat
de wereld
die zich kenbaar maakt
in een poel van smaakverschil
en hoe hij zich daar bloot gelegd in voelt
het decor van het leven
dat zuigt aan de netvliezen
de dingen die razen
voorbij een plastiek venster
met een stukje pellicule
hoe hij er niet kan instappen
het lijkt hem te doorlaatbaar
in een te…
op schoot bij de oorsprong
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 423 adem de vadem op zee
lengte na lengte ellenlang
het is er zo dun ziltig
maar vrij van elk mengen
van de mensenzee en het diepe
spoorloos op vingers van zout
ik wou dat je daar bodemloos
kon vallen in een bedwelmend bedaren
en gewichtsloos zweven op de nevel
mezelf ontrukken van boven en onder
maar ook weer wil ik er niet eeuwig blijven…
spinnende behaagzucht
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 319 ik trok mijn klauwen in niet dat ik prooien zocht
of praaide maar langzaam, langzaam kwam het terug
ik herinnerde me het beginsel, de oude jongensdroom
alsof ik wat sympathie kon binnentrekken in een paar halen
richting mijn lichaam
*
al het verzinbare is bestaande
er zijn werelden die slechts de affecten beslaan
het toedekken zonder…
Versmallen tot een entiteit
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 219 Ik hing te hangen
tussen
twee eindeloze punten
de aarde schoffelde
wat ongerijmdheden
ze trok de pij
van de zuivering aan
zij zaaide het onder mij uit
als een lint van de twijfel
mijn blik schoot vol
op het stenen bed
van de schuld
en het tablet kleurde rood
ik gorgelde wat wanklanken
door onbestaande tunnels
waardoor hemel…
kruispunt
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 285 Licht vertraagt
het landschap stokt
in een verstild kader
het kruispunt vult de ruimte
het asfalt trilt onder wat hitte
de akkers slaan bruin uit
warmte draagt zingend nog wat wind weg
de voetganger
van achter het kader genomen
stopt in dit desolate plaatje
het kruis slaat
een zucht van verlichting
haar bestemming is die
van smal…
ijle zielen
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 251 Steeds minder
word ik
langs buiten
het dunne
een muur
waar ik langs leef
steeds meer kantlijnen
het werkvlak het zwijgen
alsof er een oude stiel is
bewaker van een leeg bed
op de rand met het sprekende
hoeven geen lakens meer uitgedeeld…
Schrijven om te blijven?
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 255 Wat dacht ik hier te vinden,
tussen deze letters van entrepreneurschap?
Heuristische hiaten van geleden zinnen verzilveren?
Jij wit hier;
daagt me uit tot duelleren
met gedrochten van gedachten?
Of zijn de allegorieën maakbaar als krullende letters?
Zinnebeelden ter eeuwig leedvermaak?
Wil ik hier
een paar wanstalten chromeren
tot een…
het land van het ezelsveulen
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 331 wat losse woede was
met de trein gekomen
op rails van wolken
westwaarts denderend
in stampij en crescendo
daar ligt de meander
van het avondland
het luwt er
en ontglimt elk scherp kantje
dat op het ego lag te rijden
het heldere water daar
in stalen linten
herinnert aan onthechting
van weleer
het futiele verschil
in het samen zijn…
tastbaar
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 267 Van alle tastbare dingen
de eersteling
is hout me het liefst,
van vroeger, era's terug
de nerven en het ritme
het lengen tot in de toppen
strekt het kind in mij,
twijnen van draden
het maakbare in ranken
ben ik het twijgen op de koppen
kasten zijn eindig tot op de einder
op de lijn pakken ze zich samen
de bielzen ijskastelen
vastgeklonken…
Verzuchting
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 360 Hoe kan ik mijn ontroering
subtiel over jouw diepe water
tillen, zonder mezelf te verliezen?
Als woest water die mijn oevers
doen inkalven en jouw bekken
uithuizig wordt in mijn bodem.
Zullen wij ons dan bloot
te glunderen leggen voor elkaar?
Als een kamerheer en
een Chinees theemeisje?
De uitkomsten van ons vlees
en lusten samentellen…
mijn dagen als hond
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 234 het zij aan zij lopen het was het
dragen van de eindigheid op een
drafje, God kan niet sneller meer
verdragen op deze technologische
paden, Hij vreest het eind van zijn
dagen de straatplaveien gevlochten
mensen vaag in hun onbestemdheid
van lange dagen en bevruchting onder
de tegels, mijn hond en ik ingebeeld
hij behoedt me niet van het…
gaan staan en liggen staan op een drafje
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 154 Ik heet van jou te zijn
en jij mag me
op de buik schrijven
jouw
ongenaakbare grillen
ontwikkelen zich
op het puntje
van je scherpe tong
het is al lang goed
in pure idolatrie verkerend
leg ik me wat op mijn zij
alsof ik zelf niets bedenken kan
tot ik sta
waar jij ooit stond
en ik zij aan zij
met het besef loop
dat je het verst…
vluchtig geluk
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 158 Ik word de helft kleiner
zoals ik mijn linkervoet
om mijn heup draai
als een idioot zondagskind
op een suikerspinnenkermis
wanneer de dingen genoemd
worden sinds mensenheugenis
maar het is zo weer voorbij
als de steek van een bij
alsof ik vermaand word
om mijn dwaze gelach
alsof het klapt in open lucht
het bestond alleen in mijn hoofd…
naamloos met tijd
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 260 De wereld en ik voorbij
gegaan geen weg terug
ik heb mijn eiland meegenomen
daarachter op het vasteland
mijn liefde achter gelaten
fluister het koesteren
volg mij tot in het sterke licht
van de zon en laat me daar
om elk zijn eigen weg te gaan
niet het snijden
maar het afgesneden zijn
daarom laat ik een hand achter
als licht spelend…
vleugels
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 256 Hoe het is
een vel papier
te zijn
je zuigt er
het harde bruin uit
zucht jezelf
een azuren hemel
beslaat de gewelven
met ranke houten planken
en speelt er koning
over een zelfverzonnen rijk
en als je een dagje
ouder wordt
veeg je alles weer uit
zoals de krop in je keel…
herfst
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 363 't Licht
dat terugkeert
in gevouwen handen
de diepe moederschoot
de aarde
die halfslag maakt
oerdromen die zuigen
de koestering
die elke dood geneest
even stil blijven liggen
in de kromming
het groeien en het rijpen
geboorte en het afsterven
het ongenaakbare ligt er
aan cirkels van naakte eenvoud
het kleedt zich met het leven…
vermeende inspiratieloosheid
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 401 twee punten
in een gering raken
weidsheid groeit
in een zee van oeverloosheid
het vervult zich
in een rij atomen
afgesneden
van de baan terug
elk op weg
naar een vruchtbaar land
geen leegte geen lijden
van een handvol
gegijzelde cellen in het zog
van een doelloos zwalpen
het was slechts een spiegel
voor ons verborgen
voorbij de…
antimaterie
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 310 Herinneringen
het voorbije leven
en daarvoor
ijl als hoge lucht
azuur en de vlucht
het stuwen
en het dragen
flinterdun
denkbeeld van bijna niets
sierlijke zwaan
boven
alle verdenking
van de wolken
en de bakstenen mens
de nek krommen
om de vergissing
het zware trekken
van verheven verzuchtingen
de mens is wel degelijk daar…
tragiek van een dichterskind
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 154 zoals haar haar vervilt tot een hoed
drapeert ze zich met haar voeten
aardend uit haar bladzijde
haar vel verschrompelt naar de rand
op het boek wil ze vloeien
gelezen worden om nog eens
een vermoeden van een leven te voelen
zij is het kind van een dode dichter
reeds lang vergeten
sinds de schimmel aan het papier
begon te knabbelen…
to be or not to be redelijkerwijs
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 222 Wat is het dat mij
in de schoot geworpen wordt
meer dan men redelijkerwijs
van een man verwachten kan
het is als het velijn dat me
van het vlees getrokken wordt
nog voor ik slachtrijp ben
en dat in ogenschouw neemt
en soms ben ik een schaap
in wolvenvacht doend alsof ik
een wolf in schapenvacht ben
ondertussen aanstalten makend
te…
hogere hoed
netgedicht
4.0 met 21 stemmen 328 vergeet je niet
mijn vel te schrijven
de inktsteen neemt mij hard
mijlen verder weg plas ik
door waadbaar diep spraakwater
op het kruispunt van twee kolken
die elkaar de das om doen,
'Kijk, zie die dassen zwemmen!',
wordt mijn reddingshoed hoger dan de jouwe
de vloeiende ongerijmdheden
slaan uitgedroogd terug in mijn poreuze poriën
ik win…