Alle inzendingen van Manuel Van den Fonteyne

Bij dag en nacht ontij en lust waarachtig er tussen zweven en aan de zijkant lopen op de rand van de wereld in een hoekkamertje van mijn huis dat steeds krommer wordt want ik leef er steeds minder rondom het is zoals een vis het vermoeden heeft van veel water dat om hem heen wegzwemt het er bij laat, het moet vloeien en niet verstillen…

Ingebeelde vader; ik stel jou duizend en één van die niet uit te spreken vragen! De formulering alleen al duurt honderd dagen! Als ik dan al zo mis ben, klets me dan de ribben uit mijn bast van eeuwige twijfel! Scheur mij de milt uit het lijf zoals ik jou en je kern zou strippen tot op jouw ongenode onderlijf. Scheur mij het vlees van…

Ik ben een vreemdeling dichter onder de mensen het spreken het spekschieten in een verdikking, het klontert onder het eelt het spervuur holle frasen breedspectrum pleister op de wonden die afgeschoten worden beleefdheidsverzoeken en handwapens Ik schrijf liever voorbij de streep van de dood waar het gezegde geen naam meer heeft ik leef…

Hij houdt het been stijf en andere diverse pluimagerijen Zijn woonst is een bakhuis van opslagverzamelplaatsen het dakgebinte zweeft boven zijn pompsteen daar stoot hij zich af en toe bij het afkoken van zijn maïskolven Hij houdt er een bijverdienste op na afgezien van het pijpen rollen snuift hij iedere dag een beetje uit de urne van…

Alle wanstalten van verkeerd redeneren, van honderd vaders en moeders terug, hadden de jongste telg; geboren in nieuwere verlichte tijden, verzwaard met het oplossen van ambivalente vraagstukken. Een last, recht evenredig met de massa van de wereld. Hij was geboren onder het massief van het Himalaya gebergte. Hij steunde en wrochtte onder…

Hij lag daar uitgeteerd op zijn magere bed in een gedistingeerde lamlendigheid. Zijn lendenen brandend in de schurende verkleefde lakens. Zijn ranzige lichaam veinsde een gestileerd voorproefje van de dood. De matras trachtte een doorluchtige indruk te maken in alle afgrijzen. Het verenstel had slechts een weerbaarheid van meegeven.…

Er hangt iets in de lucht, een knettering, alsof protonen elk moment in mekaar kunnen klappen. Haar lichaam voelt als een fletse kaas uitgezweet in een ijskoude frigo met kale schimmel om uit te snijden. Haar moeder is reeds twee jaar begraven. Vader is vanmorgen de tuin ingegaan en niet meer binnengekomen. Negentien is ze, fris en ongeschonden…

Ze waant zich een kardinaal van gotische strekking het kattenluik is haar te min deuren kunnen niet gigantisch genoeg zijn en ik kom slechts met het pakketje van het schuivende terrasraam driehonderd kilo droog gewogen het vraagt slechts het lichte gezwel van de biceps van haar eunuch of speelt daar het wringen van…

Beste vriend uit India, wij begrepen elkaar toch zo slecht en praatten een potje gebrouwd uit het Nederlands, doorspekt met flink wat Engels. Jij begreep maar niet waarom wij Belgen zoveel hielden van die fletse aardappelen. Jij was wel straffere currykost gewend. En ik begreep maar niet waarom je zoveel problemen had en ieder halfuur God…

Huizen plassen door een wassen herinnering het schilderij dampt onbestaande geschiedenis bomen wortelen in de modder van een doods bestaan de kunstenaar had daar een sloot door zijn aderen lopen de wind van het voortglijden was een grens overgestoken vergeelde randen spraken over verandering de één vouwt zijn handen om zoveel vakmanschap…

De gedachteloosheid greep om me heen, tot in de uitgestrektheid van mijn verste vingers en mijn keel snoerde me de handen. Mijn maag wentelde zich in zichzelf en liet mijn tanden klapperloos achter. Mijn mond ging onwillekeurig open en sprak een lege wind. En ik, ik liet mijn lichaam zijn gang gaan. Het spoelde zich in de branding…

't Licht daalde over hem neder en drukte hem zwaar lood wervelde om het heden blote voeten in de rijm krakende grashalmen in stichtelijke stilte de openbaring voorbij nevel kringelt zacht om zijn verlaten lichaam zijn dampende huid zweet een koude schedel uit een stoel dood van het wachten het levende wit vangt de essentie vier tralies…

Op de drempel van mijn deur van ontevredenheid, roep ik mijn ongenoegen over het gebroebel van mijn ingewanden uit! 'Onwelvoeglijke reetjeskikkers!' 'Onfrisse bochtenkruipers!' 'Ongehoorde rectificatiekolommen!' Mijn overbuurvrouw, met de bezem in de hand, maakt misprijzende gebaren. Mijn mond wordt vrolijk en trekt zich in een…

ze trekt de lijn strak aan met luchtellebogen de trapeze met ondergoed anorak, rugzak en uitgerafeld linnen ze doet alsof ze voorziener is van stroom vierkante kabeldrager boven rails zonder enige trein, en met of locomotief met een paar mouwen zonder haar valt alles in elkaar hinkelen van mand naar knijper kreunen onder een vermeend…

ik wou wel eens de vloer inventariseren maar ik voelde me al snel hinkelen omfladderen van tegels één, twee, drie, vier de lust verging me het lijnenspel te verbreken het raster eeuwig tot aan zijn oevers vaalwit, harder dan waspoeder vergrijsde aderen die ooit zwart kleurden op één perfect spoor na waren ze allen gebroken als klonters…

Soms is het nodig eens heel ver weg te kijken van de dingen die zijn en wat staat te gebeuren. Om het vast te houden, want het gaat zo weer voorbij. Het lichaam verkrampt in idem dito foetushouding, de ledematen gevangen in weerbarstige stoelsteunen en extenties die de lichaamsuiteinden doen verbleken, vanwege het veel te lang blijven zitten wachten…

Breed en welgevallig Anderszins oreren Het geval konijn in de mond Fluffige spraak vergezeld van konijnenwol Breedspraak naar de letter Ze dirigeert de wereld vanuit haar vettig aanschouwen. Ze is een aanbesteding van het nieuwe nihilisme 'Hoe verdrijf ik mijn tijd op een anderssoortige ledige manier?' Ze leeft in het gordijn in haar…

Aarde van nevelend blauw; hemelsoog van troebele verzuchting... Houdt mij de bril van blindheid voor en breek het hardste licht tot wit in zwarte kleuren of laat het zoete zingen klinken in de zoutste herinneringen. Trek je ooglid dicht met een zweem van bezwering, tot de tranennevel; wit en grijs soms crèmezwart zich vergist en het donkerste…

Het zenden van een vrouw is een risicovak zij is een creatuur van het wilde twijgen in het braakland dat zich tot jungle zal wassen waar ze ook gaat het talen wordt gedanst het ritme voert het hoge woord schamper vel belooft een ritueel verbindingen worden gesmeed ieder telraam slechts gewaardeerd om zijn subtiele ronde vormen Voodoo…

De dode boom werpt zijn vruchten af en hij lokt kleine meisjes om hun darmen te spoelen in zijn ongenadige bijzijn, opdat zijn wortels zouden struiken in weeë grond. Ze kokhalzen de ondode afscheidingen naar de wereld van zaadjes en nieuwe kiemen. Het meisje was allang afgestorven, maar ze baarde een vers nageboorte. En hij; het levende…

'De wereld is zo fake geworden! Alle fut is eruit! Dwaze wegwerpmaatschappij!', orakelde hij als een batterijkip. 'Ach meneer...' zei ik, 'Mijn vrouw is een trein! Zo'n ouderwetse, zoals ze ze niet meer maken! Ze dendert en stoomt, raast met een verantwoordelijkheid aan honderdvijftig per uur, haar overtuigingskracht weegt zowat negentig…

Zijn blik zoekend naar betekenis zocht al lang veel te fel en hij scheurde plotsklaps door zes steunmuren van het appartementenblok, gebouwd naar Escher's model. Nu had hij alle muren bespot en de gewelven ondermijnd. De werkelijkheid leek te grijnzen in brokkelende zinnen. De ophangpunten van zijn zoekende ogen lagen her en der verspreid.…

Diep-blauwe oceanen die al het bestaande ontluisteren van zijn donkerste weemoed die al het bestaande mooier maken Het wolkeloze zenit van het noorden en het zuiden elk leven voedend met een azuren gloed paarlemoeren rivieren die het lied aanschouwen der ontwaakten, nimmer bewust van de duistere nacht…

Zij trapwentelt me een woord pa-pa-pa-pa Steeds maar hoger van onder naar boven Ik schiet vol bezinksel van veel te lang naamloos zijn Ik kom naar beneden van mijn zelfschakelende rugtrap maar ik kom steeds hoger in het knikken van lucht daar achter boven onder mijn hoofd mijn keelgat kleppert open met een kinderlijk kreetje Gezonken…

Ze zuigt met haar jaren aan de oude boom en ribbelt hem eeuwig in een hard palmen van haar handen ze offert hem beetjes leven van haar vingers her en der riviertjes bloed ontgonnen in het kozen 'kruintje kruintje' wil ze liggen want hij begrijpt dat wel knoestig zinnebeeld van gerijpte verwondingen het excuus voor intimiteiten en…

Vers van de pers afgestudeerd in de Shaolin tempel nog even een stage geheel alleen met de blote vuist de Twin towers neergehaald Master Fighter, je deed het lijken of het een terroristische daad was Mai geri, maai George in het kruis boem blang, Kabang dang naaktslakken in je neus een verstikkende pladijs tussen de kiezen je hebt leren…

Het landschap? Het was gewoon ik die mijn hand uitstak en wat objecten uit mijn vel strooide! Nu ben ik moe en laat alle meren zich terugtrekken onder mijn oogleden want mijn tong is van leer en mijn huid staat vol eelt door het afwerpen van onderhuidse spinsels. Ik noem het geen afscheid het is een land van helen in wording.…

De sluimerende nacht met zijn wulps gewaad van warmroze gevreeën huid luifelt gestaag naar de vertwijfelde ochtend van uitgemolken liefdesrag. Onrust en bruikleen van mijn uitgehongerde ingewanden; brengt mij de baarlijke dwang van de vruchtbare dagbesteding. Het schoot het tweemaal: de bok en zijn gestoorde broeder 'het geweten'. 'Moord…

Ik moet wel gek lijken met al mijn harde woorden gesmeed uit een wind van metaal. Maar ik heb altijd de smaak van vlinders in de keel, als het al een andere smaak is, dan is het de smaak van rupsen in de modder. En als mijn stem al eens hees wordt, is het door toedoen van felle woorden, die razen als een trein door een tunnel en me achterlaten…

Met zijn oude uitgedragen hart, versleten tot op de draad, had hij jaren geregeerd over zijn ontkende jeugdige inborst. Ruw als een bolster, waren kleine akkefietjes nooit een reden om zijn kar te keren. Niet mekkeren, niet neuten of klagen, maar hij zong wel zijn naïeve levenswandel in een doorgroefde blues, vanuit zijn kardinaalsstoel…