Alle inzendingen van Marije Hendrikx

volverwachtingskind in streeppyjama steken transparant grijze haren als monument van slapeloze nacht in jonge vlegeljaren rechtovereind de wereld in grote handen op het feestversierde kleed blauw geaderd kwetsbaar haast getuigen tegenstrijdig streven mijmer ik verdwaasd gravend in herinnering zoals je daar vertederend een gretig levend kind verhalend…

na lang en zwaar zo uitgeblust in schemerige schijn geslapen word ik door wimpers heen gekust om uit mijn schuilplaats te ontwaken mijn prins de witte vogel vliegt onwennig sla ook ik mijn vleugels uit ik ben niet bang - hoor ik - wetend dat je liegt en ik klap-lieg met je mee ertussenuit de uil is weggevlogen verlamd blijf ik in ons gevangen…

smiksem smaksem bliksem blaksum gluehwein en kamillethee aar en beitjes zonneweitjes erwtensoep en meeuwenpoep manderijnen everzwijnen vuurwerk bij een kerstkalkoen gebraden haantjes parelhoen maar niets is smikkel smakkel beter dan een heerlijk zuurkoolfeest op smaak gebracht met worst en spekjes door mijn lieve wildebeest…

de schemering voorbij wil ik zoals die laatste nacht waarin jij weet - elk duister tart terwijl de dood al spreekt zo luid dat je mijn hand - mijn hoofd - mijn hart die hele lange nacht wiegen wij elkaar tot nooit meer pijn - nabij beloven wij weer jij en ik tot ons - in eeuwig samen Jij bent altijd alles - zei je zoals toen bij 't bruisend…

Meisje toch Zegt mijn vader Twee woorden met omfloerste stem uit ruwe bolsterkeel zacht zalvende traanbevrijdende porseleintere twee woorden raken diepe pijn van ons verlies meisje toch zegt mijn vader twee woorden maar zo zal het hierna nooit meer zijn…

Als je zo in verbinding aan - raakt in absolute naaktheid van hart tot hart tot aan de grens waar werelden in elkaar overgaan tot aan het groeien van haar vleugels dan kun je zeggen de dood bestaat niet ik heb de eeuwigheid gezien en je kunt zeggen dat je waarlijk hebt liefgehad...…

voor Amanda meneer Houtebeen rakelt het kind weer op dat tussen poes en hond en vreemde eenden bladeren naar beneden laat dwarrelen als vogelveertjes die zij volgt tot in de kelder van haar diepte om daar het geelste geel te vinden heel zachtjes tilt zij die warmte tussen ranke handen omhoog zo wordt zij 't maan-meisje dat probeert…

ik wil heus nog wel dansen maar ik kan het niet dit huis heeft geen bodem meer de toetsen van de piano zijn vastgeroest jij nam de muziek met je mee toen jij vertrok werden de ramen gaten waarin de storm vrij spel speelt nu zijn er geen seizoenen meer ik wil heus nog wel dansen maar het kan niet meer…

ga maar kind beweeg mee met de winden de noordenwind de oostenwind als je meebeweegt dan breek je niet buigen is beter dan barsten ga maar mee met de seizoenen dans in de regen en baadt in de zon draag haar zacht over sneeuw en ijs als je warm ben dan bevries je niet ga maar kind ga maar mee met eb en vloed kabbel in zacht golvende zee…

kom maar- zei je- kom maar geef me je hand - en je omsloot de mijne jouw handen -mooie handen ranke - gevoelige - alles-omvattende kom maar - zei je- kom maar geef mij je bagage ik toon je aan mijn wereld aan de dingen die er waren en de dingen die er zijn ik toon je aan de mensen en de plaatsen de pleinen en de kerken vertel je wat ik denk…

besuikerde cherubijntjes spreiden hun vleugels sparren door ijspegelende ruiten op poederend tapijt maar later veel later na oliebollen en wafels pruttelende ketels en glimmende ballen engelenmomenten later de stilte voorbij zullen hyacinten en krokussen dwars door de witte pracht de hemel in komen steken kleuren verspreiden een…

hij streelt en hij speelt haar heel zacht onder lakens hij daalt en hij klimt en hij kneedt haar en smeedt hij opent zijn ogen hij kijkt en bereikt haar hij wandelt zijn vingers langs bergen en dalen naar mossige diepten en vochtige dwalen zij kreunt en ze steunt en ze kronkelt en draait en ze rekt en ze strekt en ze spint in zijn…

ik zal je lieven - zei je maar eerst zullen mijn ogen strelen dan ik zal ik je kussen stelen en je hield woord de nacht ging over in de dag jij bent de hemel en de aarde zeg je ik ben ‘senang ‘ met jou’ en ik - ik herhaal je telkens weer...…

in spiegelend gebaar zag ik mij wonen in ons woordenthuis een dromen- waarmaak-huis een -elke- dag- speeltuin-in - zand - en -water verboden voor onbevoegden niet aanraken, niet voederen dat doen we zelf wel in onze schelpen woonde de zee wie is er bang voor Virginia Woolf riep je soms lachend jij niet we speelden uit en keerden thuis…

als tranen ontoereikend zijn geworden en je het lachen hebt verleerd als je kijkt door een nevel van onverschilligheid je handen niet meer kunnen liefhebben als je moe bent van het vechten het eindeloos praten uit een lege doos als je geleefd wordt in luchtledige ruimte en bewust geen weg meer zoekt dan komt een klein meisje met wapperende…

en daar gebeurde het wolken verdeelden zich de engel maakte zich los om vrede te vliegen hoog in de lucht van quarteira ver over oceanen en werelden strekte zij warm gouden vleugels over grijs en grauw vrede - zong ze vrede…

daar waar je nu bent zo verbonden met alle seizoenen is de liefde bevrijd in regen en wind zo innig tederdicht dat zelfs de woorden en alle toonaarden niet en mensen bij lange na niet nooit. alleen wij…

lege handen reiken naar nevelige verten waar zich meedogenloos gespleten waarheid openbaart hoor ik je rammen op de toetsen van je vleugel waar rauw en hartverscheurend de klank in schreeuw ontaardt en dan is er het diepe kreunen van genot wanneer nog half in slaap jij onder witte lakens voldaan mijn hand omvat - zo groot en groots in klein…

al lichten ze op in het schijnsel van de vroeg geboren ochtend al wemelen zij rond haar zwart en wit gesokte voeten zij ziet haar woorden niet al groeien ze in schaduw tegen muren uit ogen van mensen de kwispelstaart van een hond en de grijns van haar lapjeskat zij zwemt in woorden woorden als zachte strelingen woorden glad als…

lieve fee van de vervulling trek je toverstafje aan want ik doe je een onthulling ik wil de zon en ook de maan ik wil sijpelend van regen dansend naar de hemel rijken ik wil op een zeemeeuw lijken wil op golven voortbewegen ik wil zilte zwoele zanden aan een eindeloze zee ik wil blote voeten stranden en ik wil mijn hondje mee ik wil…

bliksemschitter duizendkleuring gadgets en ballen one of a kind glitterbetoveren unica en alleman roezemoezend door gehaaste straten grijpstuivers en must-haves voorbijflitsend rubber op het grijze asfalt snelle voetstappen over trottoir-tegels van mensen en dingen die voorbij gaan http://www.youtube.com/watch?v=FPmzlQgwYmE…

men zevert en zuipt en men lalt en bedruipt er het eindeloze falen drinkebroers verhalen  en geile Bas hengelt met gore poten de as uit zijn glas en dan is daar nog Trees die feest als een beest dat overvloedig tot zich neemt en ook veelvuldig wordt genomen men schenkt in hoofdzaak blond en maakt het elke nacht te bont valt er nog…

hij zou begrijpen dat door je vingers glipt wat je handen niet vast kunnen houden wanneer alles om je heen lijkt te zwijgen hij zou je toefluisteren dat het een wordt met de wolken dat lied - dat van verlangen zingt en bladeren van bomen schudt ik ben daar ook - zou hij je zeggen zo beroerd door de adem van de wind roept alles jouw…

achter het riet van de rivier heb jij mijn lief opnieuw ons lied gezongen dat galmde over karrenspoor en fluisterlokte door mijn oor tot in de warme onderstroom van passievolle kracht waar na een lange nacht van zien en van berouwen wij elkaar opnieuw aanschouwen geleid door grenzenloos verlangen en de passie die we delen in de veelheid…

het - in zand - gespreide lichaam draait haar handpalmen in een groet naar de afrikaanse zon brullend slaan woest wilde golven hun lied van verlangen op de kust getemd water waaiert uiteen likt gretig het gestrekte lichaam onder afrikaanse zon tussen zee en rivier raakt het teder aan neemt het woest in bezit lanque de barbarie !…

neem me mee - smeekte ze - neem me mee terwijl vanuit de verre lucht eerst van opzij dan weer omhoog hij opzettelijk in haar blikveld vloog zo dicht bij haar en bij de zee ving zij de vogel in zijn vlucht ik wil met jou - sprak ze toen weer de vissen en de bomen de mensen en hun kerken niets zal ons meer beperken zelfs niet een spookbeeld…

ik woon in woorden die ik achterlaten zal zei je toen toen je wist dat je zou gaan in mijn woorden zei je kun je me vinden altijd het moeilijk deelbare woont daar mijn diepste binnenste het tomeloze verlangen woont daar en het vallen en opstaan mijn doodse stilte en mijn snerpende gekrijs in mijn woorden zei je kun je me vinden…

waar wij onze hartstochten botvieren zullen geen baren te hoog zijn Laat mij geen bakzeil halen vrouw ík voer de bezem in de mast zet dus maar alle zeilen bij zorg dat de dijken laag zijn en houdt de kluisgaten wijd open ik kom eraan tussen de klippen zullen we doorzeilen ik zeg je vrouw - voortvarend als we zijn zullen we hard van…

elke dag sterf ik opnieuw als ik je zie als ik je hoor als je dichtbij als je ver weg denk ik ga.. kijk me niet aan hou me niet hou niet van mij niet nu niet ooit raak me niet laat me laat me maar en dan krimp ik sterf ik duizend doden mijn ziel die huilt spreekt andere taal kom kom maar blijf dan ga niet ga…

als de kast wedergeboorte prijsgeeft beklimmen zij de hoogste steigers om zich in kleuren en geuren een ornament te kronen hij en hij samen de ziel van hun huis zingt uit kloppende kamers van eros en amor uit volle borst zingt zij in een - zich steeds herhalend - refrein tot op t sterfbed toe en ver daarbuiten want er is iets dat…