Alle inzendingen van Mark

Daar sta ik dan Op dat spoor Turend naar die bocht Zoekend naar wat je dacht Die laatste momenten Flitste je leven aan je voorbij Dacht je aan je vrouw Je kinderen Aan mij Of dacht je aan niets Was je gewoon bang Voor die klap En dan…

Als ik niet bang was zou ik het durven. Als ik het zou durven zou ik slagen. Als ik zou slagen zou ik het kunnen. Als ik het zou kunnen zou ik het willen. Als ik het zou willen zou ik het kunnen. Als ik het zou kunnen zou ik slagen. Als ik zou slagen zou ik het durven. Als ik het zou durven dan was ik niet bang. ------------------…

Het geluk is overkomelijk. Men plaatst het in een vitrine en gaat aan het werk. Wie ernaar vraagt krijgt het te zien, onder weloverwogen commentaar. Het is gebruikelijk om ’s avonds achterover te zitten en het geluk, zoals dat beschaafd verlicht tentoongesteld staat, te beschouwen. Men stoot de deelgenoot erover aan. Die knikt of zegt heel…

20 jaar voorbij gegaan Te jong voor een biertje Stiekem wel gedaan Zoveel antwoorden niet gehad Zoveel vragen nooit gesteld Alles is anders Veel is zoals het was Herinneringen vervagen Versnipperd in momenten Ik zoek je in mijn gedachten Maar vind je niet altijd Het is goed Want ik raak je nooit kwijt…

Voorlopig zit hij hier. Er is nog tijd, en eerst moet de vermoeidheid zakken. Anders zal het kruispunt net te ver zijn, of hij zal, versuft, tegen te lage prijs zijn lieve ziel verkopen. Kort geluk, één hete nacht: te weinig. Slechts een eeuwig vuur voldoet. Ziedaar: een andere van Dam. Een verre donderslag stemt in. Collega's, vrienden…

1 Het kind is wijs. 2 Het kind weet weinig maar wel zeker. 3 De mantels glanzen dof, 4 van ouderdom en betekenis, 5 een purperen glans over het zwart. 6 Dan was jij de vijand. 7 Dan vochten we tot de avond. 8 Het kind brandt zich 9 aan de schoonheid van het speelgoed. 10 Het mompelt. Het is geen spel. 11…

Er is de aangename dubbelzinnnigheid van 'dood' na 'ik'. Er dreigt aan de einder. Aan de einder dreigt er. De dubbelzinnigheid van horizon, schip, boortoren. Van horizon de dubbelzinnigheid. De wind die de meeuwen draagt die de wind maken. Er: ergens. Er: hier. Er lonkt de aangename aanname van alles, zonder denken. -----------…

Wat is een dag,een jaar, een mensenleven Wie weet, waarheen de wolken dwalen En wat de nieuwe morgen brengt? Alle vogels zingen van de jongste lente Maar Gij, zonder uur of schaduw Gij die nimmer wederkeert... Ik denk je alle dagen om mij heen Deze woorden, dit hart, de blauwe hemel waarin jij voorgoed verdween...…

Kijk dan toch hoe mooi het is, alles! En mooier nog met sneeuw of op een foto. Zo mooi was het, toen, en we wisten het, want we fotografeerden. Wisten we het niet? we wisten het. We hadden een griezelig inzicht in later. En ook zelf waren wij mooi, zelfs wijzelf. We waren mooier dan we dachten. --------------------------- uit: 'Maar…

Zal ik zijn wie ik ben, Zal ik worden wie is was, Zal ik verdrinken in een zee van chaos, Zal ik mij snijden aan een bed van glas? Moet ik doen wat in mij op komt, Moet ik luisteren naar de rest, Maar als ik het zelf ook niet begrijp, Wie weet het dan het best? Zien mensen mij wel eens staan, Als ik buiten van de kou verga? Weten mensen…

Is dit dromen? Is dit dronken zijn? Dwalen door de stille stad, de nacht, Waar mijn moeder is geweest, waar mijn Vader kwam. De huizen hoog, hij wacht, Wacht en wenkt mij uit de wijk, de pijp. Hij gaat mij voor op het grote plein, De kleine tuin van vroeger toen rijp De druiven aan de stokken, de wijn. Hij opent kort de deur, de kleine Zijingang…

Hoe kan iets niet bestaan waarvan we een vermoeden hebben? Het zijn zulke vragen die ons gaande houden, die ons ijl als een reiger peinzend aan gindse waterkan doen staan, veinzend, jagend, het heldere water een verschrikkelijke spiegel - vind zo verdomme maar eens vis, we zien alleen onszelf, vermoeden onszelf in het betoverend rimpelen…

De wijn gedronken glas na glas, de nette heren met dames aan hun zij, naar huis. Wat restte: de meiden, jongens zonder geld, de beste schilder van de stad. Hij roept: ik zal trakteren, Ja, ik betaal de waard een schilderij. En gij vergoedt mij zeven kruiken Rijnse wijn door vrolijk, dronken, speels en jong te zijn. Een luit, een fluit, een…

Vanaf het hoge duin verbeeldde hij ons land. Daar ligt de stad, de kathedraal verheft zich hoog zodat de kleine mens beseft zijn ware taak, het werken, zwoegen. Mannenhand bemest en egt en wiedt de arme grond. Dan oogsten vrouwenhanden al het taaie vlas en roten, braken, spinnen, weven, daarna pas is daar het witte laken, beeft stille rond…

Zijn ogen gaan de hoge kerk door. De lijnen op het platte doek verdwijnen en scheppen ruimte, overdekte pleinen van steen, van glas. Het orgel speelt, hoor, een psalm van Pieter Sweelink. Een stoet van zwarte pakken schrijdt daar plechtig in gouden ochtendlicht en deftig begroet de kleine hond. Waarom doet een wolk het gouden licht verzwakken…

De man en de angstige jongen verdwalen gescheiden door tijden en dromen en dalen van hoge, verdorde, bevroren gedachten naar donkere wouden van telkens verwachten. Wie zag in flitsen het verleden verschijnen en dan de verwarde, gewonde verdwijnen?…

Daar liggen, een verslagen legermacht, zwarte schimmeldraden vreten door de stammen, bomen, geveld door gele honingzwammen. Nu heel het beukenbos is omgebracht blazen duivelzwammen sporen over heel dit continent. Er wacht het hoge leven een koude nacht. Schimmels grijpen, vreten, boren. Uw beeld waart in mijn bestaan als een wrede schimmel…

De jongen spijbelt langs de dijken, zijn vader jaren zoek, zijn moeder half zot, door heel de school vernederd tot op het bot, verdwijnt hij naar het veen. Daar lijken drie schapen hem nog uit te blaten. Over hekken gaat hij, riet, moeras en voorbij de vennen, weer wat gras. Hij ligt er neer, krijgt in de gaten dat tussen groene pollen kweek…

Na dagen sloegen dan de ogen open, De lippen dipten, likten van het water. - Och lief, ik kan eenmaal de tuin in lopen, ik spaarde al mijn krachten voor dit later. De oude dame steunde op mijn schouder en schuifelt bevend door de glazen deuren. Op de drempel zegt ze: -het wordt weer kouder, maar de oude lelie begint te geuren Hoor! Hoor…

Westerstormen beuken op de dijk, woedend sist het water in basalt. Klompen klossen op de klinkers. Kijk, scheldt de wachter tot zijn God, hier valt geen strijd te winnen. Harder dan hard is de steen, onwrikbaar blijft de sluis. Doggen jagen ieder die mij tart. Zeven vromen stierven in mijn huis. Mijn goud ligt onder de haard, mijn hart is U…

Ik beef, schok, schreeuw, ontwaak. Een beeld zweeft uit het natte raam, Er is geen uitweg meer, ik maak een einde aan uw naam, gooi een net van taal door het duister en vang een laatste woord. Ik knikknie naar het venster, luister: een vader, moord. Het is een droom? Nee echt. Wiens vader? Al mijn vrienden leven in geluk. Het is geen droom…

Een ijle druppel mist springt hoorbaar, zuivere harpslag van kristal, vast op het gelaagde glas waar achter, in reddingsgordels val, ik bid om bevrijding, uw verschijning. Deze nacht gaat de kachel niet aan, zal ik ontvangen, zal ik doorstaan de schoonheid, de getallenwaan die de koude schenkt aan wie verwacht bloemen in de nacht.…

De aankondiging, achteraf herkend, vermocht niet het aangekondigde te voorkomen. Alles ging zijn gang. In de studie van de zinloosheid vinden wij de zin; want daar is hij. Veel aanwijzingen treffen wij aan die doen vermoeden dat daadwerkelijk wij niets veranderen dat niet al op veranderen stond. En in onze karakterstructuur, daarin zit ook…

Ik zie jou zo Ik zie jou zo zo moet jij zijn Jij moet zo zijn als ik jou zie Zo zie ik jou als jij moet zijn Zo moet jij zijn: dat ik jou zie ----------------- uit: 'Iets', 2007.…

De zinloosheid bespeelt de dag zoals de bijl het bos. De uren vallen gretig. Hiervan de zin is de muziek. Meeslepend is het ritme, traag, het doet ons wiegen; traag, vrijwel onhoorbaar, is de melodie die ons omvat. Wat wij kunnen: meeneuriën, nors voor ons uitkijken, energiek of juist bedremmeld protesteren - maar achter alles zingt de zinloosheid…

Hij had al twee kinderen twee minnaressen twee miljoen en twee verslavingen toen hij met een schok besefte: ik ben slecht en ongelukkig. Hij schonk zichzelf een borrel in: een derde was op komst. ---------------------------------------------------------------- uit: Een dag niet gelachen is ook wel eens leuk, 2013…

De verloren tand onder het kussen, het hoopvolle hoofd in ondiepe slaap er krachtig opgedrukt. Alles kan ontsnappen. Van elk verlies moet iets goeds komen, dat is beloofd. Dat het vertrouwen en de aangeboren hoop lang bij ons mogen blijven. Sommige dingen weten we liever niet. Er is de ernstige oudertaak dingen niet aan te leren. Zelfs geen…

Een mooie vlinder fladdert in de blauwe lucht De warme stralen van de zon verwarmen haar tere vleugels Het licht laat de kleuren van haar vleugels schitteren De zon lacht naar de vlinder, de vlinder lacht naar de zon De zon brandt van verlangen De vlinder fladdert van geluk De warmte tussen hen is voelbaar De liefde tussen hen is zichtbaar…

Elkaar dan niet te kennen, ineens. Of al heel lang: altijd. Niet, het gaat hier om niet. Sommigen zeggen dat dat, precies dat, het essentiële moment is, het moment ‘niet’, dat het daar om gaat. Maar dat is wat sommigen doen: praten, altijd maar praten. Muziek in een lift. Hadden ze gelijk, ze zouden zwijgen. ----------------------…

De zon die schijnt, Het is prachtig weer, De donkere wolk verdwijnt, En de vogels fluiten keer op keer. Het is warm, En het is niet koud, Mensen arm in arm, Jong en oud. De zon, de zee, en het strand, Mensen liggen bruin te bakken. Een verliefd stel hand in hand, Tekent hartjes in het zand met wat takken.…