Alle inzendingen van Neeltje Diepeveen

Haar vlees wil hem verlokken zegt hij laat maar je bent niet bevallig een huis is ze niet waard een regenton is goed genoeg onverschilligt hij woede moet ze koelen desnoods op onschuldige vliegen op witte muur `s avonds huilt ze stil in een hoekje van de donkere steeg, bij haar regenton dan wordt het stil in haar ze rekt en strekt…

Werd ook zij geboren aan de oevers van de Eufraat of misschien in het oude Babylon waar de nieuwe Nebukadnesar zijn schrikkelijk bewind der vernietiging zaaide wat haar nu nog rest zijn scherven van dat bestaan die zij verzamelt in haar tas de spraakverwarring is hoog opgelaaid evenals in het oude Babel tijdens de ballingschap…

Zij draagt haar vrouw zijn fier zij torst het soms als Hercules de aarde langs smalle paden en diepe afgronden haar vereelte voeten stevig op de aarde plantend bij de zilverberk waar verdriet haar herinnert verwijlt zij, het besluit haar eigen weg te gaan hernieuwend over putrand staart zij naar dat geheimzinnig wezen meisje…

Och arme J.C. Bloem hoorde gij om uw hoofd slechts het gezoem van bijen die de vlinderstruik betasten of snaterende eenden die U op Uwen bank uw courant lezend al kwetterend verrasten wat zingt gij lof op grauwe klingerstraten in steen geklonken smerig grachtenwater kende gij slechts het Losserzand met bruisend Dinkelwater of luchten…

Fantastisch is de meimaand toch van nu en eerder rest mij nog herinnering aan zoete dingen van vogels en van lentedingen de bloemen en het zwierig kruid het roomwit wolkend Fluitenkruid de merels in de Hydrangea herhalen `t ouderschap in Dea het lieflijk blauwe Ereprijs kijkt met twee oogjes o zo wijs alsof het wijze woorden las vanuit…

Ze zijn van een ruige vastberaden schoonheid, de gedichten van Albertine Soepboer sneed iemand ooit eerder zo het universum in stukken om het daarna in een bizarre schoonheid die verbijstert opnieuw in elkaar te zetten?…

Vandaag heeft ze haar verwachtingen en verlangens teruggegeven aan de gever de prijs was te hoog onverwachtse vreugde leek te komen, veel te kort wat haar leven had mogen duren de pijn is vertrokken enkele reis, niet uitgezwaaid gemis en verlangen wieken als schaduwen voor de wind, ongrijpbaar afgedankt als het gerafelde web…

Gezeten aan de rand der sloot het klein gewriemel der insecten schouwend zo ogenschijnlijk zonder doel -`t insect zo nietig en zo klein zij vraagt niet wat het nut kan zijn van `t zwoegen deze dag maar doet wat ze vermag- wordt ik bewust van het zinloos lijkend gekrioel van `t eigen steeds terugkerende verliezer zijn gevoel dan komt…

Binnen klinkt zacht de canon van Pachabel de meeuwen juist gevoed dansen hun godendans duikend naar brood stijgend op muziek het sierlijk ballet heft mij op in een tijdloos toeven in de harmonie van betovering eindeloos lijkende minuten geniet ik het samenspel tussen techniek binnen en natuur buiten zo gracieus en vol…

Vandaag heeft ze haar verwachtingen en verlangens teruggegeven aan de verwekker, de prijs was te hoog onverwachtse vreugde leek te komen veel te kort, wat haar leven had mogen duren de pijn is vertrokken enkele reis,niet uitgezwaaid gemis en verlangen wieken als schaduwen voor de wind ongrijpbaar, afgedankt als het gerafelde…

Vanaf een bankje in het Twentse veen volg ik de dans van heideblauwtjes gedempte geluiden zinderende warmte onze schaduwen schijnen langzamer dan langzaam te gaan te blijven staan boven pijpestrootje en zwaarbeladen braam mijn hart weet haast geen blijf met de weelde van dit beloken Paradijs…

Sierlijk langs en om elkaar frêle drie-eenheid vleugelpaar dansend plezier van hier naar daar hun voorjaarsdans belooft verstoorde zomernachten met vliegenmep in dwaze beddendans ja hier, o daar nee; met mijn snelheid is`t lauw kans `k besluit nu tot een compromis ga rustig liggen en vertrouw jij zult niet steken dan ontzie…

Geen welkom meer van boompjes fris en groen de buurt oogt zonder dit festoen zo armetierig het breekt mij uit mijn doen -zij streelden zacht mijn zinnen al was mijn dag er één waar `k niets mee kon beginnen de vreugde sprong toch op in mij- De motorzaag deed het werk zonder vertragen dat hem werd opgedragen de tronken pronken…

Mussen op dakrand kwetteren het laatste nieuws broodkorstjes hiernaast…

Oud en breekbaar tussen twee soldaten in grijs, komt ze verschrikt naar buiten wij kinderen van amper acht zitten op de stoeprand en kijken toe hoe door de geopende voordeur zij bleek en verward, grijze gepermanente krulletjes over haar gezicht waaiend, haar zwarte handtas vastgeklemd door de soldaten vastberaden naar de wachtende…

De oude boerderij staat zwijgend in het schemerend land de mist zijgt laag na laag op huis en heem mijn voeten tasten de aarde hier was het dat mijn vader stond wij vonden hem na uren die nog lijken te duren een koude hand lag op zijn borst een glimlach rond zijn mond…

Mijn buurman fysiofit lanceert zijn Betere Moraal Wagen gierend op de stoep vol ongenoegen kijkt hij naar de oude auto-troep zijn Betere Moraal Waagt het niet te betwijfelen dat het een kwestie van stand is Nou ja, het kán een kwestie van geld zijn.…

Genadeloos fileert het 'vriendenmes' verstand mijn innerlijke wereld haar in segmenten verdeeld op sterk water zettend samen iets opbouwen.... een veilig gevoel...? dranghekken borgen nu mijn belevingswereld zij nemen de plaats in van vertrouwen de smeulende resten van afgedankte illusies vergrauwen in rook langzaam trekt…

Glanzende parels aan dauwketting tussen de rozen De kruisspin weeft haar zijden boog nog vroeg de dag spiedt zij de lichte vleugelslag van elk insect zij lokt haar prooi in het zijden web trekt met haar poot `t insect in nood zij slaat haar slag Ochtendlicht breekt in het dauwkristal in kleurenprisma spiegelt zich het al…

De laatste appels vallen van de oude boom haar knoesten takken moe van de vruchten die ze droeg zuchten voldaan alvast wat bladeren weg vermoeid van deze lange hete zomer voelt ze lomer en lomer haar krachten in de aarde gaan en sluit zich alvast af voor blaad'ren die ze nu laat gaan het gras wordt nog voor `t laatst gemaaid…

Wees welkom oude vrouw jij die het leven hebt geleerd, de liefde, het geven het luisteren naar hen die zichzelf vervleugen in de wind wees welkom oude vrouw je mag er zijn zoals je bent zonder krachtprestaties het leven hoeft slechts doorgegeven de liefde slechts geleefd de zachtheid omarmd jezelf welkom geheten met wat je nu hebt…

Een rode vlek laat in oktober de roos bloeit wat vermoeid de vorst liet haar nog ongemoeid een wonder tussen `t blad van koper wat glazig oogt haar rood tussen het verdorde en vergeelde blad alsof het reeds was gevat in koude handen van de dood verwonderd kijkt ze rond `t verdorde en vergeelde blad doet haar vermoeden dat de zomer reeds…

Verdrietig is nietig is somber is zwart het rottend blad bevestigt dat vergankelijkheid verstilt de tijd klaagt de viool verdriet lijkt vandaag mijn parool…

Geheimen zwijgend onbewogen haar weg gaand zilveren maanlicht.…

Oostenwind maakt de dagen guur en koud zij schrijft met ijzige vingers ik ben koning winter`s heraut.…

vlinderbezoek Zacht strijkt zij langs de rand der baar, haar warme kleurenpracht ontvouwend alsof ze wenkt treur niet om haar het nieuwe kleed dat haar omhult het is uit Liefde slechts geweven…

Bij het hek wachten ze op bezoek de oude mannen hun witte haren in een krans verre sterren in hun ogen langzaam schuifelen ze `s avonds terug naar het paviljoen hun hoop op morgen gevestigd zo herhaalt zich hun eentonig leven zonder het te begrijpen aanvaarden ze de zinloze voorstelling eens zal ze thuiskomen ze weten het…

De slopen bollen alsof de kussens zijn geschud de spijkerbroeken gaan op rij wijdbeens boven het gras Wasdag…

De Ceder betreurt haar afgerukte takken naaldendruppelend haar oude wonden zwijgend kerend van de wind in pijnenhuiver felbewogen steunt haar bejaarde takkenpracht onder windkracht acht…

Een kleine Noordse Stern poogt wiekend los te komen van het asfalt waar hij stervend ligt de kleine jongen hem over `t angstig kopje strijkend kan de aanval ternauwernood ontwijken ons vertelde deze vogel tussen jou en mij is het op sterven na voorbij…