Alle inzendingen van Nina Laverona

~~~ ’s morgens tuur ik door bevroren ruiten waar ik ’s middags zonnen zal pas na oplossing van rijm kom ik in de zon tot rust ~~~…

~ liever, veel liever dan nachtschade in mijn bed heb ik jou, mijn lief in het groen ernaast onder de blauwe sering die de grond sierlijk begroet spelend met de schaduw van de toverhazelaar waar het gras is geknipt voor wat losbandig verzet en bloesem ons bedekt als fluwelen regen ~…

wanneer ik voor je viel weet ik niet meer de blauwe plekken op mijn knieën zijn al geblondeerd maar ik denk dat het was toen jij mijn lach uitdaagde jouw lippen te veroveren in die warme lange nacht die geen mondjesmaat verdroeg toen we samen het leven lieten voor wat het was en de hemel raakten zonder te sterven ~…

“Voor de lol?! jij schrijft voor de lol?! ben jij nou helemaal van de pot geplukt! ga zitten en schrijf ja schrijf zeg ik je! nee, niet zomaar iets maar wat ik je dicteer en wel nu! leren zul je het volgens mijn regeltjes die zegeltjes van jezelf plak je maar in je delfts blauwe dagboek luister naar mij en pas dan zul je weten…

ontwortelde haren schrijven hun geschiedenis hoofdzakelijk in het brein van de dromerige scribent intrinsiek blijft het zwart met wat grijze nuances zichtbaar, niet leesbaar als spinsels in de nacht zelfs de maan staart zich blind op toelichting inkt schrijft de lucht ledig en daar blijft het bij ~…

~~~ nog even zitten in het raam kozijn van onze oude school de studieboeken op onze schoot alsof we niet alleen maar loeren naar langslopend wild zogenaamd verloren in een gesprek met schaterlach en haargezwaai lekker weer eens een dagje jongeluieren zonder de afstand in te kunnen schatten tot de lange rechte weg die voor ons ligt…

ik kon ze niet zo snel tellen maar hoorde er minstens vier ze kwaakten een symfonie gedragen over de zeven sloten die ze net hadden besprongen pauzeerden in mijn zicht zodat ik de overige stilte in alle rust kon proeven mijn blik gleed over het water waar een paar witte waterlelies hun lichtrode zusjes tegemoet dreven om samen verder…

heel langzaam worden ze weer blauw al blijven ze gebroken maar een kleine opening reflecteert wat licht, laat zien hoe het zou kunnen zijn een aarzelende zonnestraal waagt zich aan het grijs met een fragiliteit waar zelfs de hemel van gaat blozen en als zelfs dát grijs kan verkleuren wat houdt jou dan nog tegen…

~~~ ooit wilden we na het begin een samenhangend midden en een uitgeleefd einde maar de groeiende leugen waarop onze relatie dreef was als een duistere rivier die alle echt verbrak in het somberdonker zochten we nog eenmaal naar verheldering jij keek als eerste weg we verloren allebei ~~~…

~~~ dit water wacht niet zal niet keren, kabbelt eindeloos voorwaarts alleen bevroren staat het soms heel even stil bij de vooruitgang tot volledige ontdooiing de perspectieven weer oeverloos zal laten stromen ~~~…

~~~ de weg glijdt onder mij voorbij banden slippen door teveel haast zo mooi, die sneeuw zo ongelegen mooi ik zie het groen bedekt en hoop vervaagt steeds meer wanneer gaat het in godsnaam weer dooien ~~~…

~~~ in een winters bed verkneukelt de lenteklok zich op de wekker ~~~…

met groeipijn zie ik dat geworstel alsof de draad geen einden heeft bekijk mijn handen die te groot alleen maar mogen wijzen de lijnen zijn zo strak gespannen en de liefde waarmee ze zijn bekleed kunnen haar breken niet voorkomen maar elke vezel in mijn lijf staat open om steeds samen de draad weer op te pakken waar zij hem vallen laat…

je ochtendkreukels zijn me lief net als je zwoele morgenstem die uitgelezen woordjes fluistert naast mijn nog slaperige hoofd met half ontloken ogen zie ik lachrimpels groeien die met vrolijke zijwegen de kreukelzone vergroten plagerig strijk ik ze glad al duurt dat vaak maar even zodra ik je een tel verlaat trek jij weer in de plooi…

de pen streek neer zonder compassie bloedrood belasterden dodelijk krullende letters het argeloze papier de schijnbloei van mooie woorden kon onwaarachtigheid echter niet verbloemen slechts de achterkant van het gehavende vel draagt het gelijk de pen is leeggebloed in besmeurde handen…

je balanceert op het randje van een zelfverheffend voetstuk wankelt slechts heel even tijdens het omhoogvallen draait rondjes als een volleerd model met als toeschouwer een partijdige spiegel je denkt je onweerstaanbaar en ik knipoog naar je zodat maar één oog hoeft te liegen…

~~~ voor mij was je goud totdat je verbleekte als een blad aan een boom natuurlijkerwijze verdraaid doch elke schilfer blijft gekoesterd ~~~…

dat vleugje jou tussen de regels laat zich niet afschrijven het blijft sluimeren manifesteert zich door alle rede heen hoeveel zinnen ik ook heb gewit nergens staat iets zonder jou ook al schreef je zelf je laatste strofe en kan jouw inkt me nu niet meer bereiken mijn innigste blauw blijft ook van jou…

tenen krommen zich in verlopen schoenen zoeken een uitweg door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid aan stukken ingesnoerd door veters net te hooggespannen ogen verliezen glans ongeringd rafelen ze de bijna uitgereten flarden bij elkaar en ongepast barst het vel in blaren uit…

ze verschuilt zichzelf in lariekoek met zachte notenvulling, verlost wat krenten uit kwakzalverige brij vertoeft verward secondenlang in een massaal gevormde klont licht overdonderd door ‘t beslag meligheid is het hoofdbestanddeel van deze eigengerechtige taart, nee vruchten werpt het niet meer af…

vandaag pluk ik de laatste bloemen om het jaar tot een boeket te schikken de witte sneeuwklokjes passen nog net tussen de veelbelovend groene klimop een kleur van ongerepte schoonheid die zich laat aanvullen door de toekomst seringen vertalen mooie herinneringen als de kamperfoelie zonnige dagen omhelst waarin ze zich slingerde om de gouden…

mijn mooiste woorden stop ik in je zak waar ze zich kunnen warmen aan elkaar goed gevormd worden er zinnen leesbaar die openheid schetsen op dichterlijk vlak ook wat beelden voeg ik daartussen afwachtend of ze elkaar bereiken of ze de woorden kunnen verrijken en de zichtbaarheid kunnen plussen het schilderen laat ik aan jou jij mag ze laten…

ik pluk de dag weer uit de veren al kijkt ze me nog slaap’rig aan te verbaasd om te protesteren ontwaakt ons lachen simultaan ik douche me in de laatste bui om mijn gezicht te schonen van ‘t zout dat hier ooit spoorde maar zich niet meer wil laten tonen ik schud de regen van me af ‘t heeft lang genoeg geduurd warm me aan een restje zon…

je woorden aaien langs mijn wangen strelen zich een weg naar beneden blijven rusten vlak voor mijn mond die ik plagerig voor je open en dicht om te proeven in welke saus je de zinsneden hebt gedrenkt ik taal naar dat delicate ingrediënt dat boekdelen vol bestek spreekt maar ons de laatste strofe laat…

ze blaast tegen de ballen schrikt zich een duikeling van de vervormde kattenkop op afstand kijkt ze verontwaardigd naar de concurrentie in de boom laat zich niet kennen broedt al spinnend een nieuwe aanval uit die laaghangende kerstslinger ontglipt haar klauwtjes niet meer het groene gevaar zal buigen maar nu de vijand haar overal…

al schijnt de zon in een krachtig trachten de kou te domineren rijp slingert zich gestaag als een zilverwitte slang om menig kale tak omzoomt de gespreide armen met ijzige vasthoudendheid de winter verzacht zijn contouren en legt een witte beschermlaag om het sluimerend lentegroen…

gedragen over jaren heen de lange versleten doeken licht verhullend onderweg naar een fundament wat randen blijven rafelen tot mini in het verschiet maar daaraan zie je niet waar de zoektocht eindigt draperieën vol betekenis worden pas ontsluierd na verstaanbaarheid van de intrinsieke taal niet langer beschermend wel draaglijk…

zijn ogen tintelen maar achter die tinteling sluimeren de schaduwen die zijn aanzien bedreigen als uitgestelde regen elke vertraagde bui grift nieuwe rimpels in zijn verweerde gezicht toch blijft zijn mond meestal luchtig gebogen schildert hij de zwartste letters nog altijd zo licht mogelijk talloze grijze nuances weven zijn verhaal…

diepe schaduwen vallen over haar bleke gezicht strijdlustige zomersproeten worden willoos weggevaagd ze droomt zich openingen om gedachteklompen in op te lossen ontwaakt steeds weer tussen het gruis hij zou het pulver weg willen strijken met geheugenverliezende woorden zijn handen vormen een kom om haar opgeheven hoofd een warme…

nog steeds heeft ze je lief liever dan de werkelijkheid die het schip liet stranden voor het uit kon varen nog steeds ziet ze je graag elk zwart-wit moment in kleur ontwikkeld in haar gedachten gefixeerd door het verleden nog steeds staat ze stil bij jou maar voelt nu je handen sturen in de richting van het leven verder weg van jou…