Alle inzendingen van Prosper van Langendonck

En door de lichtbegraasde wei, in ’t vonklend kleed van d’ uchtenddauw, komt flink en fris de fiere Mei en blaast de luchten lind* en lauw. Langs bossen, heuvlen, vlakte en dal zwaait hij zijn groene loverhoed en luidend’ hymnen van kristal weerkaatsen wijd zijn morgengroet. Met goud van vlammen, nooit geblust, doortintelt hij de Lentedag…

En dit wilde ik u zeggen: Voel mijn hart! Het is het hart eens mans, zo vaak gebroken, maar toch herrezen boven ramp en smart en weer in wonderbare jeugd ontloken. 'k Heb vaak, in overmoed, het Lot getart en 't Lot heeft zich, met slag op slag, gewroken, maar 'k sta weer pal en tegen 't Lot verhard, en voel me een storm van bloed in de…

Laat de schelle tonen vlieten uit de zangerige keel en als vooglen henenschieten in hun wislend klankgespeel. Want dan reppen tong en veren vrije liedren, lang versperd, vooglen die hun kop bezeren aan de traliën van mijn hert. Laat de rijke klanken stromen als een vloed in de avondpracht, waar de zwanen drijvend dromen in hun kuise vederdracht…

Ik draag langs ’s Heren straten mijn klagend orgel om, en zing, op droeve maten, mijn eigen ’t wellekom. ‘k Zing afgezaagde zangen van ‘een gebroken hart‘ van ‘onvoldaan verlangen’ en ‘onbegrepen smart’ ’t Volk luistert, onverschillig, naar ’t lied, van ouds bekend; soms reikt me een vrouw, goedwillig, een kruimel of een cent. Soms…

Daar op de ruwe kant der Alpen, als een slang in pijnlijk zwoegen opwaarts kronklend, wild omstoven door sneeuwjacht, klimt langs steile rotsen, diepe kloven het heir* van Hannibal reeds uren, uren lang. En ijslijk wordt de kamp en eindloos schijnt het sloven en wroeten. Wanhoop grijpt hen aan. Wijl rang aan rang bezwijken, huilt de wind de…

Van alle gulden heuvelkammen kentelen lijnen, die lenig naar elkander wentelen te zamen vloeiend in het dal, als fijne ideeën, die heur draden mengelen, uit elke geesteshoogte, en samenstrengelen tot één harmonische gedachtenval. Van alle verre kruinen wellen wateren, die speels in spiegelklare beken klateren, saamborlend in de lage…

Ik weet niet waar ik ga, Ik weet niet waar ik sta, en waar ik waar en vaar en angstig henenstaar, waarheen mij feller sart, hoe lastiger het viel, het jagen van mijn hart, het smachten van mijn ziel. Mijn ziel is moe en krank* en hoort geen stemmenklank, en vindt geen vaste baan in 't ijlend ommegaan, en wentelt buiten 't spoor, door…

Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen... Veel bloemen bloeiden in mijn stille tuin; de zoele Meiwind wiegde kruin tot kruin vol tere bloesems, fris als lentedromen. Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen, Muze der smarten, in mijn stille tuin; daar bogen levenloos nu twijg en kruin, en bloem en bald verschroeide op plant en bomen. O…

De wereld lacht; steeds klinkt haar spotlied ons in de oren. 't Vliegt, weergekaatst van d'een naar d'andre kant der straat. Verzwonden schijnt de smart, wijl 't treurspel ledig staat en klucht of boert alleen nog hart en geest bekoren. Ach! ieder ding heeft thans zijn zin verloren! 't Woord is de mom der gedachte. Sombre haat zweeft in…

O wees mij goed, gij die mijn vrienden zijt of simpel mensen, die de mensen mint; ik ben zo zwak, zo droef, zo lafgezind, zo zonder veerkracht in de mannenstrijd. Ik ben als 't arm verlaten zwervend kind, dat om zijn heengegangen moeder schreit, - steeds zoekend dat haar stem zijn ziel verblijd' - en haar niet vinden kan en nimmer vindt.…

'k Liet door de schouwburg onbestemd mijn blikken waren terwijl ginds de opera wegschemerde in de vert'. Bewustloos scheen mijn geest en 't bleef koud om 't hert. Dan kwaamt ge - een lichtglans - voor mijn dolend oog gevaren. En eensklaps trilde een wonder zingen op de snaren, een lang vermiste toon, die…

O! toen was er gedanst op dat verre gehucht, in die schuren, omloverd door kanten en bomen! Nu verzwond, in de verte, 't bedwelmend gerucht en wij keerden naar 't dorpje, verzonken in dromen. Zeg! herdenkt ge die nacht nog, die zomerse nacht, die onmeetlijke hemel, in eindloze pracht, en dat veld in een zilvrige sluier verloren, en die…

Ik voel mijn leven door mijn vingren vlieten, dat leven zonder liefde en zonder zegen, en de allerlaatste hoop dit hart ontschieten, zo afgebeuld langs alle martelwegen. Geen trouwe borst zwelt ooit de mijne tegen; geen milde hand zal mij genadig gieten de zoete wijn des levens. - Kalm bewegen in teer genegen zijn en zacht genieten! - O…

Aan de Eerwaarde Heer kannunik Daems, dichter van 'Luit en fluit' Sieraad en glorie dezer vlakke, kalme streken, steunvaste en eeuwenoude wachters der abdij, staan pal de linden, die in vrede of stormgetij, geen voet, geen vingerbreed van hun standplaats weken. Wat hebben ze ál getrotst: - En toch de vogels kweken er, zingend, 't vinnig…

(fragment) Wat is 't me een zoet genoegen, dat de ervaren hand de toetsen duwt en, over 't juublend elpen blad de volle jacht der klanken stuwt; wanneer ik elke noot ontmoet, met wisse slag op vaste maat, op iedre klop van 't drijvend bloed een toon van 't klankbord wederslaat. Doch voller is 't genoegen, dat mijn ziel…

'k Weet niet of iemand, door dit boek bekoord, ooit meevoelt met het harte, dat daar klopt, ziek van veel lijden, liefdeloos verkropt, en van véél liefde, in lach en traan gesmoord. 't Zwelt niet, van al mijn voelen opgepropt: soms kende ik vreugde of streed met daad en woord. 't Is slechts mijn smart, die van de volle boord des bekers,…

Ik was aan u, gij waart aan mij, wij waren elkander voorbestemd van den beginne; nooit mocht ge in 't leven smart of weelde ervaren die niet bij mij weertrilde in ziel en zinnen! Wij zagen nooit elkaar; met wondre snaren vereende ons onbewust verborgen minne; eens kwam de stonde dat bij 't liefdrijk paren ik eeuwge rust in zaligheid zou winnen…

Genot bindt niet voor immer: lichaamspracht verschemert onder de eedle zieleglans: mijn geest omhult u met de stralenkrans, door kunstnaars slechts aan heilgen toebedacht. Uw zachte glorie glijdt om mij en windt mij in haar helder licht, - en lange nacht verzwindt. Slechts zielen minnen: wat is lichaamspracht, als zij niet schittert…

O laat me eerbiedig tot u komen, die staamlend voor u nederboog, en in mijn oog de blikken stromen, in volle lichtstroom, uit uw oog; ik kwam door nacht en storm getogen; mijn borst is zwaar, mijn voet is loom; maar slechts één hoopstraal uit uwe ogen, en 't àl hergloort: één lentedroom... O laat me eerbiedig u genaken, van liefde…

'k Liet door de schouwburg onbestemd mijn blikken waren terwijl ginds de opera wegschemerde in de vert'. Bewustloos scheen mijn geest en 't bleef koud om 't hert. Dan kwaamt ge - een lichtglans - voor mijn dolend oog gevaren. En eensklaps trilde een wonder zingen op de snaren, een lang vermiste toon, die me optilde uit de smert, muziek, die…

De nacht was zwijgend, de nacht was donker in 't veld van Bethlehem. Geen stemme ruiste er op 't veld van Bethlehem. Doch eensklaps trilden vreugdepsalmen en hemels zongen de Englenkoren: Daar is een Kindeken, een Kindeken geboren. De herders zochten vol blij verwachten de stal…

O klamme koude, die me 't krimpend herte beklemt, en 't àl ontzielt en mijn gedachten, als bloemen, dor voor ze in de zonne lachten, doet nederbuigen onder 't lood der smerte, - doet nederbuigen in wanhopig smachten, zo droef, ach, o zo droef, tot haar verterte de tred des wandlaars, onbewust hoe 't herte toch pijnlijk krimpen kàn om al…

'k Ben vreemd te moede .... er vlot iets om me henen als grauwe mistlucht in Novemberlanen; 'k ben droef te moede als een, de borst vol tranen, met 't naar gevoel van nimmermeer te wenen .... 'k Ben laf te moede .... o klaar in 't leven lezen, o nimmer zich met mannenkracht omgorden; o klaar besef van kunnen-zijn en toch-niet-wezen, van willen-zijn…

En verre tochten gaan en zullen gaan... en schepen varen heen en zullen varen... en ogen staren na en zullen staren... 't slaat wild, mijn harte, en wilder zal het slaan!... Geen woud, doorkruist van wegel, baan en laan, - een oerwoud!... Ach! een droom, die op kan klaren, en is geen droom; vervulde wensen baren steeds nieuwe wens, en 't…

Waarom uw blik mijn blik niet boeit? Waarom uw lach mijn lach niet wekt? Waarom niet heel mijn hart ontgloeit bij 't schittren van de reinste schatten dat elk gemoed naar 't uwe trekt? Eens zwom mijn ziel, als uwe ziel, in wondre wonne en zonneschijn; maar 't leven kwam, de sluier viel, die 't al met toverwaas omschemert, en naakt bleef…

Ik heb weer, tuk op de oude mijmeringen, 't bevallig kronkelende dal doorlopen, waar eens mijn kinderlijke stappen gingen in dartle levenslust en dwepend hopen; bij d'ommezwaai der heimelijke paden, weer eensklaps de onverwachte vergezichten zien scheemren, die in blauwe dampen baden, en eens, zó lokkend, voor mijn treden zwichtten. Het…

Hoe eindloos lang die nachten van ellende! Hoe lang nog in 't verschiet de dag die naakt, nu 'k uit de korte koortsdroom half ontwaakt, mij oprichte en de blik naar buiten wende. 't Is dag, maar toch geen dag voor mij, die kende de volle luister, die 't Heelal doorblaakt: zie alles treurt zó mat, zó dor, zó naakt.... maar dat de…

Gij dichter, die uw gangen gaat langs 't druk gewoel des levens als u de smaad in 't aanzicht slaat van vriend en vijand tevens, leg nooit de fiere vrije kop en laat u nooit verlammen, al dagen zij zo talrijk op met honende epigrammen. Want wie u tergend smaadt en slaat, omwroetend in uw wonden, werd vaak vol valsheid en verraad…

'k Zag steeds een bleke Christus, aan zijn kruis, voor al de zonden van het mensdom lijden en in 't gejoel van 't woedend volksgespuis, nog stervend zijne beulen benedijden*. Maar 'k zie hem thans, door 't buldrend stormgedruis, in volle luister op de watren schrijden, de sjacheraar verjagen uit Gods huis, de dode wekken en de slaaf bevrijden…

Laat de schelle tonen vlieten uit de zangerige keel en als vooglen henenschieten in hun wislend klankgespeel. Want dan reppen tong en veren vrije liedren, lang versperd, vooglen die hun kop bezeren aan de traliën van mijn hert. Laat de rijke klanken stromen als een vloed in de avondpracht, waar de zwanen drijvend dromen in hun…