Alle inzendingen van Rob van Tol

Windstil is het in mijn hart.. herinneringen wat weten wij toch veel aan haar gedachten mooi te maken waar liefde verschraalt tot glorie aan voorbije jaren, naar boven kijkend zie ik sterren hun licht schijnen, uitwaaierend de precisie hebben van verdraagzaam stuifmeel op zachtgoud getrokken draden, in hun kracht van aantrekking verwekt…

Achter een ronde muur blinkt een onneembare burcht zonder vorst, zonder onderdanen, de dagen zijn er brodeloos geteld, klimop tiert daar welig in de scheuren van het aloude ritme, verstikkend het hart dat druivenranken doet verstokken, tijdens het neerlaten van de ophaalbrug met kettingen en ijzeren pinnen verbonden klonk tromgeroffel…

Niets is tastbaar meer met wat het oog deed geloven, natte voeten verzonken in het zand, eerder licht.. dansend licht zonder hoofdbrekens bekeken, zee van bruistabletten vol nattigheid, omgeslagen gaan ze kopje onder vinden gaandeweg hun verloren gang zoals het slippen van een anker dat zijn ware greep verliest aan de werkelijkheid.…

Het begint langzaam door te dringen uitgewreven ogen in glans gevangen diep in het hout, blijvend hard van binnen, dat beeld zal niet meer veranderen. Een kraanvogel leeft zonder vastlegging, omspant voorbeeldig met vleugelpennen de wereld in zoektocht naar onderdak…

Wanneer gedachten hun vlucht nemen aandacht stilaan overgaat in dromerig kijken, de loop van de beek onbekend gebleven geen grenzen laat, ook geen genade aan het voorstellingsvermogen bepaalt de oorsprong om te geven het te laten stromen door diepe dalen, de schittering aan de oppervlakte, reflectie van het leven kwetsbaar in al zijn…

Een weldaad aan rust draag ik mee op deze dag.. een dag waar uren loom van mijn schouders glijden, wolken zorgeloos voorbijgaan, oude bomen langzaam groeien langs velden waar halmen van goud hun ruige stoppels laten staan.…

De nacht kan je overvallen doch niet verhullen de dag dat je wakker wordt alleen om een scheepslading vol loze gedachten in je hoofd het volle nakijken te geven te lozen op de oppervlakte van haar bodemloze zeeën waar schatten aan teksten onwetend verspreid liggen te wachten op de ingeving om ze te vangen als haring met een kussen van…

De regen valt in vlagen uiteen waar de liefde smacht naar meer, rust een glans over de gebutste straten. Aan de buitenkant praalt een gevel de vertoning van een wijds gezicht, een indruk dat meer te denken geeft een statige laan met beuken zonder geborgenheid van blad draagt mee in het gemis, de nacht alleen als decor is mijn trouwste…

De luchten bijna tastbaar boven zandheuvels met stugge pluimen, dragen schuim op witgebroken wolken over afstand de mooiste van dit land. Een enkel spoor verdwenen waar de elementen schaven en schuren aan de voortdurende verandering dat waait over dit onherbergzaam…

Verdwenen zijn de oneffenheden nu de lucht een smeltende toverbal versnoept boven een met veel kleur getrokken landtong, laat haar winters oog geen tranen vallen in het met weids gemak omgeven decor, een intens gevoel maakt zich meester over de stilte met kleine staken schuin omhoog getrokken.. zijn het weerbarstige wimpers in serene…

Samen kwamen ze aan het pad geen schaduw bracht hun doel uiteen welke stappen welke richting gaan, de aanzet, een beeldige verschijning doet hun aanwezigheid kleuren. De handen behoedzaam bijeen gehouden aan de ander vergezellen de boom aan zijn herinneringen, in deze tuin waar inspiratie te vinden is ziet men geen ontbrekende beelden…

Sterren laten zich zien op boulevards, zijn verzonken in het diepste van alles boven het alledaagse leven gelegen, naar trouwe dragers van onmetelijk licht kijk je op, zoekt men in het aardedonker met een dorstig hart vol verlangen, de schittering plots aan diggelen doet de adem nog verder stoten naar alle in geluk uitspattende richtingen…

Het is onmogelijk mij te verstoppen, nog langer de luwte te kiezen zonder aan geborgenheid te verliezen achter het hart dat zich warm ontvouwt, de achternamiddag vult zich,, volledig aan de opstanding van marmeren pilaren om het geluk, de bekoring te kunnen dragen van alle beelden in jouw oogopslag, het geloof gebleven, doet alles veranderen…

Mijmerend in de late middagzon op een idyllische schommelbank zie ik contrasten in het groen schakeren met mijn kalm gemoed, het klatert om mij heen.. een forel ontspiegeld het water, scheutige oeverplanten omzomen het zuivere in mijn gedachten, de overweldigende 'stilte' laat zich aangedaan meevoeren met de liefde die ik liet stromen…

De wereld verandert doorgaans niet in haar ondoorgrondelijke wegen op de met kleur aangewezen paden waar de aarde haar aanzien verbleekt, Was het hoogste punt snel betreden naar beneden aan het oog onttrokken steunend een omhooggevallen bomenweg met van die gezette kronkeltenen. De kruinen alleen in hun bestaan doen hun kop boven alles…

Zoals wel vaker, wanneer het stil zich laat horen het licht hem strelend aansprak, treffend vermeden, trok zijn mond genoegzaam wat schuin, wie kent deze koesterende figuur? Zijn gelijkenis stempelhard in gebroken wit blijft ongeëvenaard, een schaamteloze glimlach onwerelds zacht gedragen tot op heden. Eeuwig geluk draagt zwaar, onvermoeibaar…

En de dagen gingen niet zomaar, wat in zichzelf gekeerd, zagen zij 'het' op afstand aan de achtergebleven horizon waar de maan bevlogen, fluisterend stil met bekoring de zon in het oog sprong en de tijd haar ondankbaar scheen, niet langer vanzelfsprekend, maar vol van gloed niet zomaar.. staat de liefde…

Vervuld zijn de dagen zonder gemis waarmee ik voel in alles een te zijn.. een onschuldige zondaar als ik ontleent niet alleen zijn geweten maar ook zijn houding door het gedragen besef innerlijk verwant te zijn aan zowel de strohalmen als de pluimen, een ingeslagen zoektocht vervolgt zijn weg dat haar verlangen vindt in de openbaring…

Door diepe beeken stroomt verlangen vervuld is mijn hart dat haar bron verkoos te monden in de glooiing van het Limburgse.. zacht en verfrissend kersenrood dat druppelt door de kerven, maken een warme gloed dubbele voldoening schenkt ze boven tussen bron en monding gebogen kom mijn schoone.. dan strengelen wij samen naar smachtende…

Haar japon lang, blauw met draperieën zeer vergevingsgezind voor het figuur was een blikvanger in de nauwe steeg. Een uithangbord hing desolaat beschenen door warm licht dat naar buiten brak haar enige houvast voor het ondraaglijk moment onder deze relieken in fragiele aanbouw van de dag een mystieke sfeer leunt zwaar aan de gevels,…

In mij borrelt het.. overstijg jij mijn verzet aan verlangen dat aansluit aan bedauwde ogen waarachter geen plaats is voor het onbekende dat zo kort en amechtig aan mijn horizon grenst.. alleen de onstuitbaren passen in jouw andere wereld en mogen buiten de wankele treden naar werkelijkheid rekenen op onverdeeld geluk. In mij zetelt het ongewone…

De wereld staat in vreemde gloed, jaloezieën schakeren de geborgen liefde dat eerder zo rijk en grenzeloos licht het gebrandschilderd raam bescheen.. een verstrooid licht overschaduwt 't schijnsel van in zilver gedoopt verlangen, het vooruitzicht dat niet langer de verbeelding aan banden legt, maar een fonkelnieuw…

Het valt zwaar over de vlakte een onbestemd wachten, 't viel zoals te verwachten in weinig reliëf uiteen.. met het wentelen van vastliggende nachten en de aanloop stram, troffen zij elkaar niet meer als bij eerste oogopslag. In de bevalligheid van alle zorgeloze dagen lonkte eerder alles zo vertrouwd.. hoe aansprekend het gezicht…

Doorgaans verschijnen ze samen in beeld maar het luchtige raakt op.. verlangt stilte. De regen mild en haar verzachtende werking, zoals nu wanneer de glans weer op de ramen is verschenen en de verkeersdrukke straten voor even wat minder grauw. De stedelijke grenzen verwateren, verdwijnen uit het zicht, door planologen in het groen uitgeslagen…

Onderweg vangt men haar speelse blik geworpen in de schoonheid van het moment aangekleed met schoon gewassen naaktheid gedragen door geestgronden van verbeelding.. wild van smaak en vooral oogstrelend verflauwt de streekverwant sterk in oorsprong, bescheidenheid siert het omschreven…

Jong geroezemoes prikkelt in de ogen, vermengde glorie aan de Nieuwe Binnenweg waar alle dagen veel bijeen te vergapen valt.. de oude sfeer leunt zich loom aan de singels, langs de tafeltjes valt het licht tijdloos uiteen verbrast haar verbeelding op flamboyante wijze aan advocaten en vermeende kunstenaars zonder aanspraken in de nalatenschap…

De dubbele roos verbrak haar spiegelbeeld waar eerder een glimp van verlangen verscheen, handen minzaam haar lippen beroerden. De ranke wereld tot aan jouw lippen zal ik droogleggen achter een dappere glimlach, laten rusten op het kussen van de nacht waar een zwerfkei duizelt met een vlinder elkaar toedekken in tomeloze verbeelding bij…

Nochtans kwamen de dagen grauw in getale, zonder schroom.. De aanloop niet langer houdbaar alleen het uitgestelde moment bedwong het verlichten nog van de verwachtingen, onschuldig, vrolijk en minzaam, verdragen meer dan onstilbare honger naar het wollige witte melk, koppen steken reikhalzend bijeen het verlangen naar het schrale zoet…

Aan de gebogen kant van hun samenzijn stonden zij standvastig, het vertrouwen daar meteen gevonden de eerste keer. De onbezorgde lach van weinig rimpels verdwenen door het gewicht van niets meer dat zoveel zwaarder weegt. De mystiek van het roerige water met schoonheid beklonken een laatste keer.. zij weten het.. de ongelukkige zal…

De ommekeer leek niet denkbaar keek verloren om mij heen, hopeloos in verlangen zoveel leegte vulde eindeloos de afstand. De nacht nadien verdween, een ontluikend begin alsof de wereld haar noden nooit gekend heeft, mijn boodschap niet had mogen ontvangen. De eerste voorzichtige schreden vervolgen het verdwijnen.. hoe kon ik denken, dat…