Alle inzendingen van Rob van Tol

Met indrukken groot in aantallen bleven ze uit de lucht vallen, daar kwam naar het zicht geen einde aan het begin van een rustgevende avond.. het naakt van hun lichamen in ruige veren gestoken, met pluimen hoog en warm langs rietstengels omsloten.. in verlangen dichter bij elkaar een plek om samen te schuilen uit de benauwende drukte…

Ja wat zal ik er bij denken een dag blij om vader te zijn? zeker weten.. elke dag weer, wel deze dag is speciaal bedacht om daar eens bij stil te staan.. al blijft het vandaag misschien wel vier keer stil ik zal blijven gedenken mijn eigen vader hij is er al lang niet meer..…

De wereld oogt veel te druk in een wenk kan ze je verbazen bekoringen springen in 't oog laten zintuigen overuren draaien.. maar kunnen je ook zomaar verlaten ogen die zien, speuren rond en kijken om naar het hart dat langzaam weer open bloeit, de vele gelukkige jaren achter mij laten meer nog in het verschiet.…

Geluk resoneert nou eenmaal grillig haar aanschijn straalt verlangen uit.. meer ingetogen dan met vooruitziende blik schemert zij licht bij de nacht, verscheidenheid ligt besloten, in de geborgenheid van gedachten een teder begin daagt haar karakter uit warm en wild, weerbarstig als altijd haar mond zacht toegeknepen, ontembaar haar sprekende…

Borstels losjes opgetrokken, weelderig als ongeslagen touw een wereld vol met bezigheden lang verwijderd van gebleven, hij telt zijn zegeningen niet de eenzame momenten van buitengesloten zijn, van veranderingen die kwamen voor een zonderling dubbel met glazen, alléén hartstocht kent zijn geheimen die anderen hem nooit zullen vragen…

Het is rustig om mij heen alleen jij hebt zicht op meer 'k zie je ogen door glazen een beetje wazig, vind ik fijn verder door de nacht, almaar vooruit terwijl ik alleen met het verleden vrij volgen jouw wegen het nieuwe leven die ook ik zo graag bemin het is al laat, ontmoet jouw echo zij weerklinkt in mij, zal niet voor niks zijn.…

De avond verzacht onze gevoelens indrukken en beleving vinden elkaar, onbevangen kijken we omhoog.. kijk de lucht daarboven pakt samen gewikkeld in vele lagen als een Babylonische toren, een redder in nood groeit ze naar opnieuw geboren, met overgave geworpen in je schoot, het vuur in jouw ogen nog lang niet gedoofd wakkert het ritueel…

Hoopvol zoek je.. houvast, aan de buitenkant schittert het leven een verstild moment, prachtig weergegeven.. onvervuld verlangen zo transparant, een bleekroze stengel buigt omhoog vleugels ingehouden komen op adem, hebben de kracht om vrij te zijn, 'ik ben lief' van binnenuit gedragen, ogen glanzen mild, spreken geborgen pijn, je bent…

Het bestaat nog in Nederland, meeuwen die krijsen om wat is, impressies vol blijvende indrukken een vlag wordt gehesen, de wereld lonkt.. Het water dat een toevlucht neemt, bevangen lijkt door eigen spiegelbeelden, blinkt terwijl het voorbij stroomt, dan plots voor even weer verdwenen naar buitengaats haar eigen horizon.. Verslingerd…

Haar gezicht raakt aan haar blikken gewend, verweerd en allesbehalve eenkennig verzuchten de schaduwen hun daglicht, blinken tranen het roestbruin zacht. Strak gespannen, lippen vastberaden om de plooien, de netten van het ongemak in onmogelijke samenhang te steunen.. voor visvangst en eeuwenoude specerijen, proeven zij met bijna niks…

Jaren vluchtig aan het leven staan hier vast gebeiteld, alle seizoenen komt hij zich warmen aan de late middagzon, met gesloten ogen een wereld van verschil bij een gedenksteen even stil, ruimte en tijd doen er alleen toe te vergezellen verder van hier.. doorbreken een dunne scheidslijn, wegdoezelend verbinden deze lanen meer dan…

Onstuimig is jouw haar dat zelfs de wind kan laten draaien naar alle richtingen denkbaar op mijn vertrouwd kompas, mee met de richting naar morgen deinden wij eindeloos gelukkig langszij, voerden ons aan de dageraad dat zo onverzadigbaar kwam voor jou en mij.…

Daar in de verte nog wat schemerend stil gevormd door water en wind spoelt de zee haar uitzicht schoon.. waar kinderen spelen in het moment golven de gedachten op en neer aanwijsbaar naar verloren zaken, aan het op-zee-herwonnen strand overspoeld door zilte tranen van eb naar vloed gedreven, bruist het leven, almaar hoger een onverwoestbare…

Het wachten laat van zich genieten een nagalm van lange zomerse dagen zo licht aangekleed, dat men ze kan laten vallen, opnieuw tegemoet kan treden met een flair van alledaagse vanzelfsprekendheid, ik spot sproeten rond de zomer haren los in de wind, een warm beeld dat zijn weerslag vindt.…

Het pad was geëffend samen dobberen is zo zalig zottig meer dan gedachten alleen, niet langer dralen, maar blij zijn samen! onbenulligheden zonder bedenkingen in de sloot lozen van vandaag.. nochtans drukt morgen nog wat zwaar wat zoveel betekent.. uitkijken voor gevaar! we doen voorzichtig aan, samen dobberen, jij en ik.. dicht bij elkaar…

Windstil is het in mijn hart.. herinneringen wat weten wij toch veel aan haar gedachten mooi te maken waar liefde verschraalt tot glorie aan voorbije jaren, naar boven kijkend zie ik sterren hun licht schijnen, uitwaaierend de precisie hebben van verdraagzaam stuifmeel op zachtgoud getrokken draden, in hun kracht van aantrekking verwekt…

Achter een ronde muur blinkt een onneembare burcht zonder vorst, zonder onderdanen, de dagen zijn er brodeloos geteld, klimop tiert daar welig in de scheuren van het aloude ritme, verstikkend het hart dat druivenranken doet verstokken, tijdens het neerlaten van de ophaalbrug met kettingen en ijzeren pinnen verbonden klonk tromgeroffel…

Niets is tastbaar meer met wat het oog deed geloven, natte voeten verzonken in het zand, eerder licht.. dansend licht zonder hoofdbrekens bekeken, zee van bruistabletten vol nattigheid, omgeslagen gaan ze kopje onder vinden gaandeweg hun verloren gang zoals het slippen van een anker dat zijn ware greep verliest aan de werkelijkheid.…

Het begint langzaam door te dringen uitgewreven ogen in glans gevangen diep in het hout, blijvend hard van binnen, dat beeld zal niet meer veranderen. Een kraanvogel leeft zonder vastlegging, omspant voorbeeldig met vleugelpennen de wereld in zoektocht naar onderdak…

Wanneer gedachten hun vlucht nemen aandacht stilaan overgaat in dromerig kijken, de loop van de beek onbekend gebleven geen grenzen laat, ook geen genade aan het voorstellingsvermogen bepaalt de oorsprong om te geven het te laten stromen door diepe dalen, de schittering aan de oppervlakte, reflectie van het leven kwetsbaar in al zijn…

Een weldaad aan rust draag ik mee op deze dag.. een dag waar uren loom van mijn schouders glijden, wolken zorgeloos voorbijgaan, oude bomen langzaam groeien langs velden waar halmen van goud hun ruige stoppels laten staan.…

De nacht kan je overvallen doch niet verhullen de dag dat je wakker wordt alleen om een scheepslading vol loze gedachten in je hoofd het volle nakijken te geven te lozen op de oppervlakte van haar bodemloze zeeën waar schatten aan teksten onwetend verspreid liggen te wachten op de ingeving om ze te vangen als haring met een kussen van…

De regen valt in vlagen uiteen waar de liefde smacht naar meer, rust een glans over de gebutste straten. Aan de buitenkant praalt een gevel de vertoning van een wijds gezicht, een indruk dat meer te denken geeft een statige laan met beuken zonder geborgenheid van blad draagt mee in het gemis, de nacht alleen als decor is mijn trouwste…

De luchten bijna tastbaar boven zandheuvels met stugge pluimen, dragen schuim op witgebroken wolken over afstand de mooiste van dit land. Een enkel spoor verdwenen waar de elementen schaven en schuren aan de voortdurende verandering dat waait over dit onherbergzaam…

Verdwenen zijn de oneffenheden nu de lucht een smeltende toverbal versnoept boven een met veel kleur getrokken landtong, laat haar winters oog geen tranen vallen in het met weids gemak omgeven decor, een intens gevoel maakt zich meester over de stilte met kleine staken schuin omhoog getrokken.. zijn het weerbarstige wimpers in serene…

Samen kwamen ze aan het pad geen schaduw bracht hun doel uiteen welke stappen welke richting gaan, de aanzet, een beeldige verschijning doet hun aanwezigheid kleuren. De handen behoedzaam bijeen gehouden aan de ander vergezellen de boom aan zijn herinneringen, in deze tuin waar inspiratie te vinden is ziet men geen ontbrekende beelden…

Sterren laten zich zien op boulevards, zijn verzonken in het diepste van alles boven het alledaagse leven gelegen, naar trouwe dragers van onmetelijk licht kijk je op, zoekt men in het aardedonker met een dorstig hart vol verlangen, de schittering plots aan diggelen doet de adem nog verder stoten naar alle in geluk uitspattende richtingen…

Het is onmogelijk mij te verstoppen, nog langer de luwte te kiezen zonder aan geborgenheid te verliezen achter het hart dat zich warm ontvouwt, de achternamiddag vult zich,, volledig aan de opstanding van marmeren pilaren om het geluk, de bekoring te kunnen dragen van alle beelden in jouw oogopslag, het geloof gebleven, doet alles veranderen…

Mijmerend in de late middagzon op een idyllische schommelbank zie ik contrasten in het groen schakeren met mijn kalm gemoed, het klatert om mij heen.. een forel ontspiegeld het water, scheutige oeverplanten omzomen het zuivere in mijn gedachten, de overweldigende 'stilte' laat zich aangedaan meevoeren met de liefde die ik liet stromen…

De wereld verandert doorgaans niet in haar ondoorgrondelijke wegen op de met kleur aangewezen paden waar de aarde haar aanzien verbleekt, Was het hoogste punt snel betreden naar beneden aan het oog onttrokken steunend een omhooggevallen bomenweg met van die gezette kronkeltenen. De kruinen alleen in hun bestaan doen hun kop boven alles…