203 resultaten.
Fladder
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 396 Dromen
als flarden
fladderen
langs spoor en weg.
Liefdevolle echtgenoot
nog voor het eten
door lust en argeloze lief bezeten.
Haren
plakkerig
in nieuwe cabrio
als hij droommeisje stelen gaat.
En voor het eten
met meisjelief
op de vlucht slaat.
Als op de drum.…
Dag van de waarheid
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 401 Als alle dagen,
maandag tot maandag,
het credo
'Dag van de Waarheid' dragen,
is het beter toeven
in een leugen.…
Kinderleed
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 646 Vader
verzucht,
in wolkendek gelegen,
hoe zijn kinderen
al jaren
zijn huis niet konden vinden,
terwijl hij
vol van vluchtige irritatie
een schouwspel
van treurnis,
met zijn zonen
een-na-een op de voorste rij,
gadeslaat.
Nu is het te laat.…
Hinken
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 327 Kind op één been
met wind verdwenen.
Violen die maat aan geven,
voor communistische ideeën
nog voor het breken van de zomer ter dood gebracht.
Het kind
als oude man
tranen vol weemoedig verlangen;
de foto’s van zijn hinken in zijn hand.
De wind in wuivende pluimen gras verscholen.
Hij lacht.…
Springen
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 139 Of ze durft te springen,
durft ze hem te vragen.
Haar ogen op een kloof gericht,
haar handen op de rotsen.
Ronddraaiend zand
dat wind en zon niet lijkt te vrezen.
Zo leest de schepper
tekens in het zand.
Met ingehouden adem
wacht de koning
op haar springen.
Als zij aan hem vraagt,
Of ze durft te springen.…
Dartel
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 213 Dartel,
lang als lief en
liever langer nog.
Als de klok zijn slagen telt
grijpen de seconden om zich heen
in een zweem
van zweet
en lange benen.
Weent de dromer
gelaten
om bloemen
die de knop verlaten,
water langs vazenhals,
als zwanenhals,
op plastic tafelkleed.
Vraagt hij wat weemoedig
of hij liefde
heten mag.
Heter nu
dan toen…
Lepeltje-Lepeltje
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 835 Laaghangende zon
steekt zich door wolkendek.
De klinkers lachen, glimmen.
Kussen nat, lakens nat
van zweterige lichamen
die zuchtend
en draaiend
in elkaar passen.
De stralen poetsen, een voor een,
de sterren uit de lucht.
En als
platendraaier
zijn hakken licht
is de eerste mus of merel al te horen.
In foetushouding wederboren.…
Benen
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 520 Been aan been
en dan daar, over elkaar heen geslagen,
de zon die dwingend door haar haren prikt.
Snikkende bomen
die rij aan rij
het spel van wederzijds genoegen
gadeslaan.
Een pad
gaat als in een doolhof
nergens heen.
Spillebeen.
En zijn hart roept vol verlangen haar naam.
De echo sterft langzaam in de nacht.
En dan haar prachtige ogen…
Rode schoentjes
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 222 Zoals ze speels
haar rode schoentjes
draagt,
lieflijk.
Het doet een mens
aan huppelen denken.
Doet een mens
huppelen.
De haren langs haar oor,
of gewoon in haar gezicht.
Een streepjesblouse
die dromen maakt.
De manier dat zij haar water drinkt.
Maar uiteindelijk
steeds weer
haar rode schoentjes.…
Haren in een tas
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 358 Lacht zijn tanden bloot,
maar in het diepste van zijn geest gevangen
is hij al evenzeer zo bang en
troosteloos; zacht in niets verdwenen.
Zij nam de sleutels net als de benen.
Gooide daar nog haren in een tas.…
Tuinman
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 602 Tuinman
handen in mos
groene dagen
dromend van geel en wit
zit
terneergeslagen
in een boek gedoken
een zachte,
lieve,
gedachte
aan heupwiegen
en bladernat.
Zingt
met duivelsverzen
tot een ongenoemde goddelijke schoonheid
die hij,
vanwege tijdsverschil,
niet bellen mag.
Regen maakt de paden nat.
De tuinman zat.…
Rode wijn met thee
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 451 Rode wijn met thee geschonken.
Dronkenman met laag verzet.
Harten die om deuren buigen.
Cognac, nodeloos, koud gezet.
'Draag je mijn stukken?',
hoort hij vragen.
Onderwijl zijn ogen nat.
Druppels langs een glas,
een fles
die ooit veel voller was.
Dan in de verte,
een waardeloos kermen,
kreunen,
dat met wijn en thee
langs lege kelen schraapt…
Te laat
hartenkreet
2.0 met 2 stemmen 375 Te laat
verlaten.
Met haar handen in mijn haar nog,
kleverig als pasta.
Akkoord na akkoord, aangeslagen.
En terwijl ze wegsluipt,
mijn hart als opbrengst welhaast onzichtbaar onder haar trui verborgen,
sis ik haar zachtjes na:
‘verlaat me niet.’
Het is te laat.…
Snaren
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 170 Snaren in vlammen,
gratieloos met muis en muis vergaan,
krullen alsof hen een laatste klank ontnomen is.
Gordijnen ooit op muren,
fladderen in stukjes door de lucht.
Grijze wolken,
van onder aangelicht,
verlaten vluchtig de stad
opdat de stad hen niet verlaten zal.
Dan daar,
tussen markt en nieuwe speelhal,
naast de komma's en de punten,…
Dag verloren
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 652 In agenda
dag verloren,
niet bekoren
want de winter heeft de liefste al tot buit gemaakt.
Sneeuw onder de wissers
van een weg wuivend
dronkemansrelaas.
Dan een man daar
die zijn dwaasheid snel erkent
en, met het portier nog open,
naar zijn zwaktes wijst als schuldigen
van het doolhof
waarin roos met doornen prikt.
Bloed op het tapijt.…
Gebrek aan lieve woorden
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 198 Hoofd
hangend
tegen een licht beslagen ruit
van een zwaar vertraagde trein.
Geel-blauw
en denderend langs sloten en meren,
tussen gras en bosland door.
Mijnheer tikt met zijn pen
de gaten in zijn kladblok,
terwijl hij
denkt aan een gebrek aan lieve woorden.
Zijn pen tikt.…
Stilte als leegte
netgedicht
5.0 met 3 stemmen 612 Lieve stilte
als lege zandloper
naast een open deur gelegen.
Gele deur.
Zolders
als parkjes,
en aanrecht
als matras
met horloge
en sokkenloos
op koude tegelvloer.
Vaarwel.…
Lach niet
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 562 Zware handen
voor de ogen geslagen,
beheerst in moeders schoot geworpen:
Ik ben niet overleden.
De weergoden
aan de noodrem getrokken
en de wens en hoop-cultuur
naast paard en mat
in de gang gezet.
"Lach niet"
hoor ik haar knarsetanden.
Muts en kap
opgeslagen
met mijn kraag.
Een windvlaag
als streek van god
toch
op het ijs gezet…
Het zwijn en zijn zonnestralen
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 447 Aan morgen gedacht:
rivieren overgestoken
en zonnestralen gestolen
van een in lakens verpakte
verminkte halfgod.
Onder wolken
geld als zegeningen tellen,
wachten op de regen.
Ze had nog zo gezegd:
‘Blijf verre van’,
maar in het licht van de maan
lijkt alles verder weg dan dichtbij.
Als sterren.
Stofjas
in de stroom
danst met vonken…
Lege vaas
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 380 Ogen dicht,
van ongevulde bloemenvaas,
verknipte rozenstruik.
Nog altijd dansend in mijn hoofd,
met lakschoentjes
en blauw jurkje.
Heb ik nog niet vaak genoeg gezegd
dat de maan de maan is
en de zon de zon
maar dat ik slecht ik kan zijn
in de schaduw van jouw bloemenknop?
De rimpels op het water
al een poos verdwenen,
maar de voeten…
En dan: Stilte
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 315 Een vrouw verpakt in stilte,
als cellofaan om de lendenen.
Als droogbloemen in een vaas
al vacuüm gezogen.
“Droog je ogen.”
Hét bewijs dat engelen bestaan,
op lepels in tomatensoep.
Zo draagt hij
de tekenen des tijds
naar een laatste rustplaats,
tussen plakband
en kruisverband.
Daar rest stilte.…
Zucht
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 827 Verzonken stad
nadruppelend in de wind
aan een touw
van schapenwol.
Heersers van steden
door bloederige strijd verbonden
overdenken daar hun zonden,
naast die stad,
in de wind.
Wilgen die schudden,
wiegen,
draaien,
bij de heersers
naast die stad
en in de wind.
Dan dat kind
dat,
vrij van zonden,
nog iedere steen werpen kan,
plat op…
Slot
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 144 Slot,
uit steen en rotsblok opgetrokken,
verborgen achter water en weg,
vandaag
zomaar weer
op slot gezet.
Oude stenen
onder
een nieuw dak gemetseld,
zuilen als pilaren
in de hal geplaatst.
Spiegels die
de tijd weerkaatsen
als echo in
een slapende stad.
Verdwaald tussen haar muren.…
Spookzolder
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 164 Spookzolder
met spinrag aan de muren,
in haar haren.
Krakende planken,
een gezamenlijk ademen.
Hartslag als drumbeat
van een verboden liefdeslied.
Het vuur dat kunstig,
over trappen door gangen dwalend,
uiteindelijk
met benen op de tafel
met de sokken wordt gestopt.
Cappuccino. …
Laat
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 376 Laatbloeier.
Je donkerrode bloemblad
brandend in de zon.
Dauw als druppels
aan je lippen.
Wortels
die elkaar al raken.
Net voordat jij zeggen kunt:
'Het is al laat.'…
Rode aanslag
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 292 Rode aanslag
op het glas,
dat zo eenzaam
op de aanrecht staat,
wenkt
als juffrouw
het verlangen
naar een nodeloze dronkenschap.
Been aan been
met de wereld
die zo moeiteloos
haar hoofd wegdraaide
na die ene laatste slok.…
Deze straat
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 128 Vanmorgen is deze straat mijn gedicht.
De zon, die haar verlicht,
laat ik welhaast helemaal
buiten beschouwing.
Nee dan het onkruid dat tussen de tegels groeit,
tot tegen de bebouwing,
of het bruine gras langs het ongebruikte spoor.
Een stilte, met meeuwenkoor,
verdrongen langs een park gelegen.
Een verhuiswagen komt gehaast voorbij.
Dekveren…
Aan: Israel
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 126 Nederzetting.
Ze zitten in zwarte kleden
op de grond.
Jammerklachten.
Geen water,
geen leven.
Maar de meester heeft een zwembad.
Daar,
waar dor en duister
nog écht dor en duister zijn,
happen wilde ezels
als jakhalzen naar adem.…
Kasteel
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 1.348 Terwijl de eenden
langs haar muren zwemmen,
en geliefden elkaar nog bij de poorten eeuwig trouw beloven,
hoor ik zacht hoe zoonlief, amper vier jaar oud, tegen me zegt:
"Ik wil ook een kasteel, papa."
En ik herinner me hoe, jaren geleden,
iemand me zei:
"Het is een waterburcht."
En dat is het.…
Zonder Julia
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 204 Een duister brommen dat,
als teken aan de wand,
scheuren maakt.
Het raakt,
als de lepel in de koffie,
roerend.
Metaal en keramiek
als Romeo en zijn Julia.
"Suiker?"
hoort hij zichzelf vragen.
Het antwoord smelt al op zijn tong.
Het balkon
verlaten
in de zon.
De dagen in de vla verdronken.…