Alle inzendingen van Sofie

vader zit als een blok hout voor de haard ook nu hij met tranen het vuur in staart zie je geen reflexie in zijn ogen maar de frustratie van houterig onvermogen…

waarom dit afscheid zo koud ik hoor het je zeggen dat je niet meer van mij houd een leven vol liefde veranderde snel je ziet geen toekomst meer waarom ik dan nog wel ik hoor de klok tikken precies duizend keer sinds jij ging je liet mijn hart vallen waarna niemand het ving verspreid over de vloer zie ik nu alle stukken…

soms zit ik alleen, en luistert er niemand, naar wat ik te zeggen heb. dan denk ik aan jou, jij met jouw luisterende oren, met jouw stralende lach, waarom ben jij uit het leven? was dan toch gebleven, want zonder jou kan ik niet leven, zonder jou gaat alles mis, want door jou heb ik geleerd, wat echte liefde is!…

Mijn blik dwaalt naar buiten. Jij bent niet bij me, maar ik zie je buiten. Ik zie je in de fladderende vogels. Ik zie je in de stralende zon, misschien ook in de wolken. Ik zie je in de ritselende bomen. Jij bent niet bij me, maar ik voel je.…

Les. Opletten. In stukjes maar. Denken, altijd maar denken. Uitgesloten. Wereld blijft draaien. Gepraat, overal rondom mij. Geen woord komt uit mijn mond. Ik blijf ademen, alhoewel ik overweeg ermee te stoppen. Tranen branden. Gun hen het plezier niet. Bijna tijd. Bijna verlossing. Voor eventjes maar.…

Eén moment waren mijn hart en ziel compleet tot mijn leeftijd roet in het eten smeet. Nu een jaar later, ik hou nog steeds van hem wat een flater, aan de andere kant blijft het stil…