Alle inzendingen van Theo van de Wetering

Matthias brengt zijn blijheid naar het raam, want daar, zegt hij, zijn kleuren in de kijk. Hij geeft de dingen buiten vast een naam in onbesproken taal, en voelt zich rijk. Matthias knoopt de eindjes van de straat nog onomwonden samen tot een ding. Hij spreekt zijn blikveld uit: Kijk, aan elkaar de kleuren achterna en daar een tingeling!…

Haar hoofd een stad te vol om er weer kind te kunnen zijn. Maar in dat labyrint stond nog gegrift een vaderhuis met vele woningen; toen raakte zij op drift. Alle dimensies werden in haar wit, getallen cijferden zich weg uit reeksen en elke volzin weigerde te zijn. Zij werd een interlinie tussen dit en dit terwijl haar ogen keken…

wat mij verontrust is niet dat het regent maar wel dat de regen verzuipt in de putten het water terechtkomt de beek bij de bioscoop onder de grond duikt en niet meer te volgen is enkel weer bovenkomt bij het noordeinde de hofvijver voedt en langzaam verdampt en over de stad kruipt mismaakt wordt wat mij uitermate verontrust is de regen…

De wijzers van de klok schuren niet langs een plaat maar vijlen wel en wee uren na uren 1 wordt 2 En zo kan liefde duren jaar na jaar totdat En ja wie raakt er ooit geschokt door het doven van ontstoken vuren jij?…

We searched the beach for shells especially these dark twins bearing random pale eyes of white chalk on their backs. And when we found I asked Dad, will they ever match again, thus wide apart yet so closely connected? They will not fit, he said Just let them be for they have been silenced in death. They are as soon will…

Ik droomde dat ik stond op welke boot niet wetend waar wij voeren, was dit water het verleden, wat nog komen moest of intermezzo nu? Mijn vader op het voordek trok zijn jas uit hoewel het goot van de symbolen. Samen gingen wij schuilend samenscholen. Grootvader rommelde in het ruim naar kisten en ik giste vaag naar diepere betekenissen,…

Onvermoede Dood kom dichterbij, herinner Elcerlyck zijn pelgrimage er is een invallende winter er zijn veel eksters op het land Tekenen waarvan ook al weer…? Vanuit besneeuwde woestenij en vanuit water bereiden snelle vogels trektocht voor. Ze stijgen op, met licht geladen en met dodelijke regenbuien op weg naar steden explosief Elk…

Hoe ooit terug in de herinnering bij al die warme wegen door het mais, het dorp, de bakkerij, de koeien, die welkom roepen en goed volk? Niets mort. Misschien is er nog geur van bekommernis achter de einder, waar steden spreken als Ieper. Hoe ooit terug soldaat naar wat jij schreef: een zware tocht de dorpen, een zware tocht de…

Een grote neus, een grote bek, een onbewoonde plek in een bewoonbaar hart, van waaruit steeds het woord vertrekt dat liefde uit- schrijft tot gedicht of brief, Zo goed als hij weet ik dat liefde duurt tot in de laatste snik alleen het sterven rukt de pijlen uit een hart.…

Je hebt een voetstap gezet maar zand is teruggevloeid, zo spoorloos aanwezig ben je en van je handen om mijn schouder rest warmte die zich haastig terugtrekt in mijn kleren, zo geruisloos streel je. Maar toen kuste je letters die zich tot woorden afwogen en zo ontstond van de liefde weetbaarheid als bergen en sterren en vrienden…

Wij reizen deze zomer door de mooiste landen en worden parallellen van elkaar: afstand in evenwicht, zonlicht wederzijds ontvangen dezelfde aarde elders, evenwel duidelijk voelbaar voor onze voetstappen. Hoe evenwijdig jij ook bent, in dit seizoen vol witte warmte, eens kom je kruiselings terug, eens ben je weer voorhanden.…

Lasciate ogni speranza, voi ch’entrate (Dante) 1. Kamer: het tot de tanden gewapend gat blindganger In de stoel: de gapende mens. 2. Richting Margraten Welke meidag ook de vijfde is doet weinig toe of af aan elk verdroogd gemis en elk verwaterd graf. De trein die ik bereis neemt altijd nog soldaten mee. Ze zijn van dood verdacht…

4. Spel O, was de oorlog schuldeloos als in een kinderdroom, dan zei ik ga nou liggen jij was dood. Maar oorlog is: de zon sluit zich met luchten af huizen worden wentelbaar, een bevel: mis niemand. 5. Reïncarnatie Met dood als een beweging van mijn hand sla ik het sluipen in mij los en duw over de rand van mijn verstand een…

…of staat de wereld stil en slaap ik door de dagen heen en is de dove, stille nacht hand op de schouder van een blinde dag omdat jij er niet meer bent? Ik nestel mij bij dit gebrek in beelden en zie: er is een oude film waarin de liefde kwijnt en alles eindigt in de dood. …of maak ik jou onbedoelde sigarettenrook in de bioscoop uitwaaierend…

7. Slaapval Velden stijgen deze avond boven zichzelf. De nevels van het zwijgen dalen op de huid van de soldaat. Liggend een steenworp van de dood worden levens langzaam rood Geuren van buit breiden zich uit als blijvend kwaad. 8. Morgen Hij moet wel aarzelen in de armen van de ochtend nu het warme mottenwitte licht gaat liggen…

Oktober. Bus uit Z. Regen schuint langs de ruit van jou naar mij. Een rug ben jij, een jas, een kraag daar boven- uit wat haar van jou voor mij. Dan trekt een geur het smalle gangpad door en slaat een visoen haar dunne geur mij om het hart. Ik neig naar diefstal van jouw liefde, maar deze zakkenrollerij sta ik uit…

Tussen harde omslagen liggen Mozarts sonaten. Ik sla ze op en kijk in een heelal met zwarte gaten. Nu zou ik willen spelen, branden, verdampen tot muziek. Hoe ook mijn energie de toetsen ranselt: Mozart, je naam is nacht, geen licht komt gloren. Mozart, je maan is zwart en stil. Niets hoegenaamd komt mij ter…

Soms slaat het weerlicht in mijn pen, en wordt de inkt bloedlink en heet. Dan moet ik schrijven wie ik ben en wat ik van het leven weet. Dus schrijf ik met een kwaaie kop: Dit is de mens: hij laat zijn adem gaan van in naar uit van grens tot grens. En die zeventien woorden luchten fantastisch op.…

Zo ligt zij daar, haar handen in de schoot, over haar zinloos moederschap te mokken: haar ene, de zachtmoedige is dood, en Kaïn, die het teken draagt, vertrokken. Zonder gezicht is de haat tegen haar god wiens plan als vonnis aan haar werd voltrokken en zonder mond vervloekt zij fel het lot dat baren degradeert tot domweg fokken van…

Ze kunnen worden afgeschreven als feitelijk irrelevant, maar alles groeit uit hun verleden en alle jaren komen uit hun hand: Vaders en moeders blijven heel een leven als goden over iemands chaos zweven zonder te komen tot het scheiden van water en land.…

Mijn vader is alleen nog jas; mijn opa nog alleen het dragen. De eerste nog het ijs, de tweede slechts het dooien. Ach ja, mijn vader en mijn vaders vader: de één van vuur de as de ander het verstrooien.…

De onvrede op de straathoek roept rood rijdt door rem af. De onvrede van de buren is veel groter en met meer. De onvrede op het scherm is een onwaarschijnlijk lage resolutie Onvrede vooral op maandagmorgen goed uit te tekenen in rood en zwart… …en waar ik de vrede zoek is vrede zoek en komt de zoeker altijd ongelegen.…

Toen we jonger waren hadden we in nachten als deze elkaar bemind naar de mate van onze dronkenschap en geilheid. Toen we jonger waren was het leven bloed en adrenaline. Toen we jonger waren: elke morgen een handvol ijs elke middag een parasol elke avond een paarse sjaal Ach ja, zo was het toen we jonger waren en nachten…

Langzaam de trechter vergetelheid binnengezogen bleef zij houden van haring met uitjes voorgeschotelde hapjes bij beetjes met een gebit klepperend genoegen genoeg nooit genoeg en altijd geholpen bij happende hahap ja zo zo goedzo hahap. Zo wordt van ieder het laatste het eerste en is elk menselijk eind een bijna mensloos begin…

Mijn kind, dít droomde ik: je schamele geboorte en je open blik… En dat je spreken ging en ik je vóór kwam zingen: Zeg ken jij wel de mosselman, die woont in Scheveningen…? Maar ook vertelde ik je in de tuin over de dwergen van Svart Alfa Heim, bewaarders van de schat der Nibelungen. Zo schiep ik als vanzelf in jouw bestaan besef…

iets willen schrijven dat is niets dan tijd verdoen doorstrepend wat je schreef opnieuw schrijven en ook dat weer schrappen aangezien wat je gedacht had slecht bleek maar bij nader inzien nog zo gek niet was misschien zelfs bij benadering het beste hoe- wel uiteindelijk toch ook alleen maar bij benadering en dus zo ongeveer precies niet…

Heb ik je ooit teleurgesteld, het moet geweest zijn als een bosrand grenzend aan weiden, een versomberen van licht en geurend gras. Heb ik je ooit teleurgesteld, het moet geweest zijn in de scherpte van een strandwal of een waterkering, dorstige vloek van de najaden. Heb ik je ooit teleurgesteld? Ik kan mij slechts herinneren het…

Ik weet: noch van jouw leven noch ook later van je dood blijft er een stoffig huis achter in de herinnering die dan door de hemel waait. Nee, hoe ook de seizoenen over elkaar uitgebuiteld zullen zijn, en de jaren voor altijd zwijgen, alles zal buiten zijn van zon en liefdestuin een nooit verdwijnen van vlinders in struiken.…

...Want in Roemenië goddelijk apathisch waar al meer dan tien jaar geleden een god werd weggezonden omdat de mens hem niet meer moest draaien steden langzaam om de as van de inflatie draaien de nek om dragen vrouwen het hoofd in doekjes voor het bloeden de jaren vijftig wederopbouw veegt men straten die nog vol bladeren waaien zullen…

Eerst laat zij als kind de koude moeder achter, wrijft zich wat eerstelingslicht uit de ogen: er komen klokjes, er aarzelt groen. Dan gaat zij voorzichtig lopen met het vermoeden van een feest verderop en later en bloost het veld, waar haar voeten gaan. Maar dan bevangt haar een hals- over-kop van levensliefde en buitelt zij over…