Alle inzendingen van Tsila

toen je werd geboren groeide om jou een laag van spiegelglas waarin je zocht, naar wie je was want iemand had je innerlijk ontnomen de pijn naar binnen toe geslagen we drukken knuffeldieren door de kieren zalf en lentegeuren maar het verzacht niet diep in jezelf, vond jij ze zijn er, in je bloed tranen met een rode gloed iemand zong een…

golven breken stuk op de kust, de bloedbaan breekt in het kloppend hart bloed stroomt als de zee, in mij in ritme van het leven…

als je wakker wordt verzamel je kleuren loopt zo in stralend wit streelt bloemen open er is geen schaduw naast jou het licht golft door je heen toch breekt de zon soms tranen in je regenbogen ogen want iedere nacht sterf je weer los je op, ben je niet meer hoor ik nog zacht een fluistering in de wind ik ben je kind, je zonnekind kom…

toen hoorde zij en viel in twee uiteen de een liep weg en stierf daar woei de wind doorheen de ander bleef met opwindmechaniek danste als ze dansen moest lachte, liep leefde, sliep nu vele jaren later zoekt zij naar haar, die stierf maar vindt haar niet want langzaam is zij teruggekomen zwerft bloedeloos, ergens rond haar hart wachtend…

als het mistig is weet ik dat jij er bent ren tussen flarden door schuif gordijnen mist opzij en dan sta jij daar als ik mijn armen om je sla verdwijn je met de wind jij hebt grijze ogen rent over de velden slaapt in bomen en als de zon verschijnt verdwijn je weer je bent mijn vluchtig kind…

mijn schaduw heeft een naam gekregen zij is mijn kleurloos ik, meestal in mij in het zonlicht stapt zij buiten mij is voor, achter, naast mij volgt, zal mij nooit verlaten ze heeft wat rare vormen toch hoort ze echt bij mij zonder mij, is zij er niet zonder haar, zou ik niet zijn soms wil ik wel bij haar vandaan vlucht in de diepe slaap…

wij zoeken vrijheid plaatsen glas, waar niets moet zijn uitzicht, zon en licht het vogeltje gevangen ligt, het nekje gebroken…

net zoals een droom oplost in werkelijkheid is het bij wolken op een afstand wondermooi flarden mist er middenin…

ze nam een duik in troebel water niet dat ze het wist ging zoeken om te vinden het antwoord op haar vraag maar ze zag niets tastte in het duister vond geen weg terug toen besefte ze ik kan onder water leven de mist trok op en in het heldere water zweefde het antwoord op haar vraag ’s morgens is haar lichaam aangedreven…

en dan hoor ik bloemen als de wind het leven leidt open stuifmeelmonden en ze fluisteren zacht leef... ik luister, maar draai me om…

soms houdt de tijd zijn adem in ik pak mijn dagdroomvleugels en spring de lucht is vol met tortelduiven er zijn warmwaterbronnen en jij mijn lief bent daar de zon verbrandt de nacht het tere maakt het harde week een bloem groeit uit een rots een bergkristal schittert en ik denk wanneer stopt het klokkenhart kan de tijd ook sterven…

eerst een korrel zand nu laag voor laag opgebouwd de oester vormde de irritatie voor hem tot mooi in onze ogen…

een meeuw in de wind dans met een onzichtbare maar wie leidt er toch…

ik kijk naar haar, als in een droom ze blaast haar pijn in een ballon rent hem na, prikt hem lek gele vlinders vliegen ze blaast naar krokussen kleurt haar wereld zonnegoud en ik roep, help haar kleur haar wereld geel ze lacht, ik lach met haar mee maar nu moet ik snel gaan want straks kloddert de nacht haar gele wereld modderzwart en…

heb binnen mijn cocon mijn vleugels uitgeslagen gestorven voor ik begon toch vlieg ik alle dagen zo binnen mijn cocon zo zonder zon zijn er grenzen maar ik zie ze niet in de schaduw van verdriet lijk ik een vlinder in zwart-wit maar ben het niet…

loop wat in een weiland rond nam mee een vlieger en veel wind zoek het kind in mij roep haar tot ze voor me staat onbezorgd en blij ze pakt het touw en rent ik laat de vlieger los we zitten samen in het gras kijken naar de vlieger in de lucht spreken zonder klank dan moet zij weer gaan en keert zich om dag mijn kind tot ziens ik pluk…

ze plukt ijsbloemen van de ramen poot sneeuwklokjes in november maar haar tijd staat stil en als ze schreeuwt bevriest haar adem ijskristallen sterren vallen in de nacht maar ze wenst niets ze loopt haar pad alleen in maanlicht mijdt de zonnestralen ze wil niet dat haar hart ontdooit een bevroren hart doet minder pijn…

krijgen ijsbloemen op de ramen kleur hak een wak in ijs opzoek naar meer ontdooit mijn hart en leeft is hoop daar weer lig met mijn ogen open en dagdroom in de nacht ik blaas jouw zeepbel vol met regenbogen houd mijn handen op mijn rug dan spat jij niet uiteen…