Alle inzendingen van Vera

het breken van een ei vraagt niet veel durf maar welk een warmte en geduld vereist het broeden welnee, u bent geen kip en ik geen kuiken in de dop ik hou mijn broze kop omhoog vraag niet mij te behoeden voor alle tegenslagen een beetje zachtheid anderzijds wat mildheid bij het kijken stel dat ik dát zou vragen… zou het op moed gelijken…

wij spraken nooit dezelfde taal al peuterde de kleuter die ik was letters uit zijn mond ik kraaide nimmer zijn GEMAK noch zijn ONVERMOGEN wel eigen wisselwoorden die hij niet verstond stappen, fietsen, autorijden vreemde talen die hij sprak of liever: schreeuwde tot het kristallen lexicon van mijn kinderliefde brak deelden wij geen idioom…

Ik zeg: “Wel, doe het hem dan even na”, aan die mevrouwen en aan die meneren die hem te kwader trouw jaloers beleren. De beste stuurlui staan nog op de ka. Hoe ik het woelig stof tot goud zie keren, de treden van geleende tijd bega, tot ik ten leste voor een wending sta en zelf de vaste vorm ga uitproberen. Dan weet ik pas: er valt niet…

Ik hou van snoevedorus, maar niet met chocola, wel graag met stukjes blorus (die vind je niet in vla). Ik hoor u zeggen: "Hoor 'es," dus luister ik geboeid, "dan zit u in de sores want ik heb net gesnoeid." De florus van de blorus is zomaar weggesmutst? Pas op, ik leer u mores, u hebt mijn maal verprutst! Geen enkel brokje blorus…

De griespardot staat wat te grroemen temidden van een protterveld, bezaaid met viezeschetenbloemen: hij heeft ze allemaal geteld. “Ik pluk er vijf om vuur te stoken, dan knalt het -grroem- in mijn fornuis, en acht om -grroem- kaduuf te koken, dan ruikt het lekker bij mij thuis. Nog tien voor -grroem- mijn jaarlijks bad en twaalf gestrikt…

Als het rumoer mij tegenstaat, de beelden dansen voor mijn ogen, de bloementuin naar best vermogen geen plekje aarde open laat, maar mij te druk lijkt, overvol, dan keer ik naar het monotone, zie ik in kleurloosheid het schone, vat sympathie op voor de mol. Ik doe als hij en ga mijn gang door 't bovengronds geloop te staken. De grootste…

De bárzilmus heeft erge jeuk, toch durft ze niet te krabben. De laatste keer dat ze het deed, schoot haar karmonkel in een deuk en stond haar poot vol flabben. Geloof me maar: het is niet leuk behept met een karmonkeldeuk te hippen op beflabde poot in de Bárzilse Slabben. Nog liever ging ze stokstijfdood aan echt-niet-te-verdragen jeuk…

regen, regen, regen, het is zo triest zie die blozende tomaten huilen in de groententuin de boontjes schurken tegen elkaar aan zoeken troost onder het doorbuigend blad de sla staat met haar voeten in het nat kon ze maar haar krullend kapsel schudden dan vlogen druppels in het rond ik sop door de paadjes van watersnood red een courgette van…

Ze heeft een nagel in haar klok geslagen. Daar hangen alle ruikers die ze krijgt van haar bezoek op feestelijke dagen. Gelijk men aan een snoer de parels rijgt, schikt zij de bloemen in diverse lagen. Zolang de nagel niet met lossen dreigt, bewaart ze, om 't alleenzijn te verjagen, elk souvenir dat naar gezelschap neigt. Haar zoon…

Wellicht is dit de laatste keer dat jij je schoen zet bij de haard. Je hebt wel door dat zo'n meneer die uit een auto stapt, het paard op stal laat, mijter, witte baard, een gouden staf en wat nog meer in zijn verkleedkoffer bewaart, dat die omwille van de sfeer de grote vriend van ieder kind wil imiteren. Elke klaas en elke schoensmeerzwarte…

ik ben alleen alleen tegen mij doen ze gemeen het doet pijn om alleen te zijn in de klas ben ik echt niet in mijn sas ze pesten me weer keer op keer niemand let op mij ik sta er zo alleen bij het is niet fijn om alleen te zijn snap jij ook wat ik bedoel en hoe ik me voel?…

een dievennacht met hier en daar een pilelamp waarvan de batterij gans plat wie weet hoeveel eeuwen al hij strompelt, mompelt 'k ben strontzat terwijl hij traag de sleutel past zonder hulp van maneschijn en mist en nog eens gist waar toch dat gat verdomme! waar dat gat mag zijn slechts één ding schiet door zijne kop dat er geen deegrol…

Hoe jij met zorg tomatenplanten schoort, hen aan spiralen opbindt en hen leidt, hoe jij je niet aan wind of regen stoort, maar onverstoorbaar al je vrije tijd aan venkel, spruitjes en courgetten wijdt omdat er in een moestuin groente hoort, hoe jij het onkruid energiek bestrijdt, zo wied jij in het hart dat jou bekoort. Je wacht niet op…

Als raamlicht dartelt door de glazen kralen, dan speelt een beeld van jou in elk facet. Om jou uit het verleden op te halen, bekijk ik steeds dit kleurrijke palet. Geen diamant, hoe fel hij ook mag stralen, waar één moment van ons is ingebed. Alleen dit snoer kan over jou verhalen en elke tint komt voor in jouw portret dat traag verbleekt…

Wij hier in Nederland Veilig, voedsel en school is wat wij hebben wij zijn ontevreden maken onze eigen problemen die voor ons erg zijn Zij daar in Afrika Onveilig, honger en geen school is wat zij hebben zij zijn tevreden maken er het beste van weten dat ze elk moment dood kunnen gaan gaan toch gewoon door zorgen voor elkaar Dat moeten…

Ik heb iets met de stad Den Haag of beter met de Hagenaar. Het u bekennen valt mij zwaar want nu stelt u vanzelf de vraag (en liever bleef ik ietwat vaag): “Hoezo? Vertelt u mij vanwaar die interesse komt en spaar me geen details want ik weet graag wat u bedoelt en ook nog... wié?” Alsof het ú iets aanbelangt, curieuzeneuzemosterdpot,…

Een vlakte kan mij niet bekoren zoals dit heuvellandschap doet. De parallelle, rechte voren, in zware aarde omgewroet, bewijzen pas hun lengte goed wanneer het veld waarin zij sporen een glooiing kent. Alsof een vloed het land heeft opgestuwd waar koren en ieder zo vertrouwd gewas, speels wuivend naar wie rust komt halen, genoeglijk…

Toen de nacht nog vol beloften was (je lippen zacht, een stil gezicht) en er zich uit onze liefde hevige verlangens hadden opgericht (en ik mij reeds in tweevoud waande) Toen de wind zich door de muren drong om onze naaktheid te doen beven, wenste ik met jou niet groots maar ontzettend KLEIN te leven.…

Ik dicht niet over 't wezen van de dingen, al brengt hun beeld mijn onderwerp tot leven. Ik schrijf niet “lamp” om 't licht dat zij kan geven, maar om mijn lieve moeder te bezingen die wachtend las, toen wij naar fuiven gingen. Ook heb ik 't onbestemde vaak beschreven door er een vergelijking op te kleven met zaken die mij dag na dag omringen…

bakstenen op elkaar gestapeld ik dicht er mortel tussen: het is een muur schrijf ik “deur, raam, dak”, het wordt een huis ik laat de zon erop schijnen aan de overkant poot ik een paal neer niet zomaar één er hangt een bordje aan: Bus niets laat vermoeden welk drama er in dit tafereel besloten ligt maar als ik zeg dat de afstand tussen…

Een meisje, vrolijk lachend naar de mensen om haar heen ik kijk naar haar haar mond lacht maar haar ogen vertellen een ander verhaal een verhaal van eenzaamheid van angst, van pijn achter dat lachende gezicht schuilt een meisje dat bang is bang, om niet goed genoeg te zijn bang, om weer teleurgesteld te worden bang, om weer alleen te zijn…

de mens de grootste grap de uitgemolken mop die elke god aan een andere vertelt strijdend om de strafste clou…

zijn geschenk voor haar feest staat nog in de winkel enkel in haar geest is het ooit ingepakt geweest…

chaos op twee benen gedachten in de wind een acajou 'k-vergeet-je-welletje dat geen enkel kattebelletje met haar afspraak verbindt zo zegt ze, zo vergeet ze zo belooft ze en zo weet ze dat geen enkele agenda haar belofte waar kan maken maar één sorry van dat smoeltje en ze meent het, want dat voel je dan wil niemand (dus ook ik niet)…

Toevallig kwam ik op uw site terecht en met verstomming werd ik toen geslagen. Vertel mij hoe ik deze vondst moet dragen; het zien van zoveel goeds bekomt mij slecht. Geen Haagse topic die u naast zich legt. Niet-Hagenaars, zij mogen ook niet klagen want desgewenst verblijden zij hun dagen met humor die u door uw verzen vlecht. Ook ik ga…

de pillen liggen klaar naast de fles met sterke drank om haar verloren moed te schenken geen schreeuw om hulp of snikken haar gedachten zijn gesmoord in doodse stilte wil ze slikken te moe om te beseffen dat ze een keuze heeft wat zij die niet meer leeft nooit heeft gehad ze ziet haar moeders lief gezicht dat in het donker oplicht…

We lagen in ons bed van middagzon Uit elk verband Uit elke geschiedenis verbannen. Vogels vlogen op uit ons verstand De huid die om ons heen zat, loste. We vloeiden uit en over elkaar Werden zee, zwommen zonder handen. En op het voor ons uitverkoren strand Stonden engelen op wacht Met toeters wimpers en bellen. ----------------------…

wil je scheuren? scheur dan! dat ik in snippers val op natte grond weer samenklonter lelijker, vormlozer nog bozer dan ik was niet meer te versnipperen breekbaarder dan glas…

ze huist in dozen door een vrachtwagen gebracht bestek en borden reeds terecht glazen in de nieuwe kast zeep en washand op de tast de rest is nog een labyrint waar geen mens zijn weg in vindt behalve zij die de codes kent met stift geschreven op elk pak haar kleren sprokkelt ze bijeen uit deze en gene mand ze stapelt op en af elkaar…

als woorden knellen net als te kleine schoenen kan een glimlach of een knipoog zo mooi blootsvoets lopen…