Alle inzendingen van Willem Houtgraaf

Mooie bochten kronkelde haar lichaam Met één arm en toch nog evenwichtig Haar figuren waren ook bedachtzaam Voor publiek dus helder en doorzichtig Meer dan duizend handen klapten samen Op hetzelfde ogenblik bevlogen Open monden die haar overkwamen Allen waren even opgetogen Welke woorden klinken als haar bochten Hebben harmonie met wat…

Na het blijken wordt het duidelijk welke overtuiging achterblijft sprekend lijkt ze bang voor ongelijk zeker als de tijd haar kracht verdrijft Vol geduld te wachten, bij de tijd op een zeldzame gelijkenis met de waarheid en haar duurzaamheid geeft gedachten hun betekenis Tijd gebruikt zijn eigen procédé om te doden domme veinzerij lange…

In de toekomst is nu niet te kijken maar ze is vandaag tastbaar te maken harde kansen roepen van de daken kom! kom nu hier je leven verrijken blinde ballen worden aangeboden voor het kennen van de speelse goden moet ik spelen om vandaag te winnen of is het beter op tijd te gokken wachten leert maar heeft het lot voltrokken zeker lang voordat…

Als ze schamper lachen dan zien ze eigen waanzin als dingen die van jou zijn ze wijzen naar zichzelf verbergen hun gezicht achter stijf geworden grijnzen je bent niet kwetsbaar mensen zien de buitenkant de tranen twinkelen anders dan ze denken ze zien nattigheid niet de bron je hart is afgesloten veilig in je borst diep in je warme…

Waarheid geeft zich niet snel bloot verandert wat we dachten al te weten de wereld is zo wijds en groot het zoeken is vaak eindeloos verbeten Wat we nu begrijpen, gieten we in wetten gissingen verdiepen we in theorieën en we willen dingen naar onze hand zetten ze gaan verloren in kleine melodieën Besef op welke schaal we opereren (hoe lang…

I Je verlangen naar zijn trage wurggreep botst met zwakke zuchten naar de vrijheid slaafse trekken weten van geen eindstreep zochten macht in jou op vroege leeftijd jij begon en jij zult moeten stoppen niemand anders kan jouw wil verlossen maar je kunt voor hulp op deuren kloppen om zijn pijn je lichaam uit te rossen II Vruchten moeten…

een landschap tussen rivieren bewoond door naamloze dieren een zichtbaar goede waarheid, naakt de smalle toegang wordt bewaakt vredig vrij, gezonde toestand eeuwig oorsprong uit het hoogland veel vruchten om van te eten geen ellende te vergeten geen bewustzijn van geboden ook al is een boom verboden de scheidingskennis, goed en kwaad…

hij weegt de woorden, maar ontbeert een norm hij zoekt naar regels, maar vindt willekeur hij vindt zijn beste spinsels in mineur dan stampt hij op de grond en kiest een vorm hij zucht, ook kwaliteit is relatief zijn eigen perspectief is exclusief…

Het overgrote deel van boeken flopt Slechts vijf procent beklijft, is omzet waard De rest wordt in versnipperaars gedropt En snel vergeten, zelden nagestaard De kwaliteit is kundig uitgebraakt Bestsellers worden door het geld gemaakt ---------------------------------------------- toelichting: Het jaar 2005 is nog maar zes weken oud…

Baby’s schrikken wakker als de slaap verstrijkt willen eten als de maagklok honger slaat kleine kleuters staan al onvermoeid paraat pubers haten huiswerk, dat zo zinloos lijkt echtgenoten zijn bezet verongelijkt managers verkopen fors gestegen raad employee’s verkassen als het niet meer gaat lang geleden prijzen worden uitgereikt Hollen,…

Hij zei: “Alle filosofie is taal kritiek.” Grammatica is een gevangenis begoocheling van woorden en verhaal voor waarheid onbedwingbaar hoog als hindernis Een ander zei: “Met niets kom je een kunstwerk minder naderbij dan met kritiek.” Filosofie is soms kunst, kunst soms oogmerk voor hogere gedachten, met lyriek overladen woorden…

Hij oordeelde niet mals, het speedsonnet een louter speelse- en primeurenjacht als humorvolle spot goed overdacht en toch in fraaie diepgang omgezet een kleine naam is hierbij niet besteed het werd in korte tijd een hartenkreet…

iets dichten, hartelijk en met plezier een luchtig, keurig afgedicht bericht volledig actueel en goed belicht dat is het spel met woorden, maar ziehier het is de eenvoud achter een charmeur hij zoekt het nieuws en wenst zich een primeur…

De Stern, een Aalscholver, iets kleins in ’t riet we voeren zachtjes langs de waterkant maar de bewoners zongen hard hun lied hun lied verheven boven platteland we hielden ons zo kranig, als graniet als de natuurliefhebbers echt verwant aan vogels, reeën, in een rampgebied ik sprak meest stadse woorden als passant de koude regen striemde…

Daar verschuilt een polemist zich vormenrijk tussen versvoeten en strofen. Ideeën horen niet bij klankenspel en soortgelijk schriftgeleerd gebruik van de coryfeeën Domme dominantie is geen wetenschap ik zie meer dan een geloof naar bewijzen zoeken, vormen van erkende meesterschap ruim voldoende om elkaar te misprijzen Woorden zijn te kort…

geschopt door verzen en verstopte voeten gebonden aan de waarheid, die moet rijmen verlies ik mij in opgesloten vormen de leugens moeten klinken als geheimen de dagen moeten trots zijn, levens passen als tandwielen, ze draaien om hun assen momenten dwingen, ongewild omwroeten de klokken vrijheid, nooit meer te verrassen het mozaïek, in woord…

Toch nog zichtbaar in gewone sporen Zoals muziek en schilderijen In..., ja, zelfs in rode ochtendgloren Of in lange staande rijen Hoe kort van stof ook, het is tijd Die verandert als een landschap Waar een reiziger door heen rijdt Ook als hij loopt, steeds stap voor stap Maar het grootste deel is nog niet zichtbaar Van hetgeen in verten…

De beloften van vergeten dromen pruttelen in afgelegen poelen modder wil niet, kan ook nergens stromen nadert snel het ademloze voelen lege bleek geworden bellen ploffen voor het laatst een teken van verwachting hoge zandmotieven zien verstoffen klaagt de zinnen aan tot doodsverachting de beweging staat nu vast in stenen golven, hard en…

Ik werd me bewust pas na duizend en één dag ik besefte het voor het eerst ik deed maar wat al die tijd Nu lijkt iedereen bewust waren ze het al en al die tijd? De spiegel reflecteert nu een ander beeld moeilijk te begrijpen maar het was er al al die tijd…

Halve sikkel, helder, avondvolle maan schemering neemt ruimte, ademt donker lucht zonnelicht verduistert nu haar laatste zucht in de huizen gaan elektrisch lichtjes aan zie de bomenrand, het einde van het bos boeren stoppen met hun werk, ze zijn bevrijd want de oogst is binnen, alles net op tijd ook het laatste rood verdwijnt, de nacht breekt…

in dit vers is Plato een bewoner afgescheiden van de buitenwereld donker als de nacht, een holbewoner lichte vlekken vormen zijn ideeën de spelonkwand tovert zwarte schimmen op het netvlies van een onvast weten twijfelachtig grommen ze te glimmen met een naam de zekerheid te heten en hij wist dat buiten deze zwartheid helder stralend, wetten…

de spiegel moet aan scherven reflecties ben ik meer dan beu het bloemenveld is rood in plaats van wit jouw woorden wegen zwaarder mijn hoofd vormt eigen beelden soms leek je monsterachtig terwijl je sierlijk danste wie weet hoe spiegels breken? ze lijken duurzamer dan mooie gouden sieraden die ik in mij reflecteer…

onverwacht werd hij mijn vijand jaren lang was ik vergeten dat hij woekert als een bosbrand hoe ik hem ook wilde meten vrienden dreven naar de welstand spraken met hem als bezeten over invloed en het hoogland elke deur werd toegesmeten kansen werden langzaam vierkant namen werden aangemeten door zijn duren en zijn schrijftrant in historie…

Gescheurde krachten beuken op de kust Verwoesten werk en eindeloze strijd Natuurlijk wint de zee in korte tijd Geholpen door de aardse levenslust De branding zucht verlies en deint nog na emotioneel kolkt nu de media…

Uit het donker kwam een hert tevoorschijn vluchtte het wellicht? Ik zag een opstoot mensen scholen samen, zonder schietlood tussen felle bomen op het marktplein Helderheid liep over uit de dakgoot spande samen met een schelle waslijn om het feest te maken voor ons welzijn aardedonker snelde weg in tijdnood In het duister straalde witte heimwee…

Een gedicht is veel te kort dat is wat ik zeker weet wat aan poëzie nog schort is hetgeen men weer vergeet Een gedicht is veel te lang dat is algemeen bekend woorden zijn als geldingsdrang eigen waan is inherent Zelden wordt het hart geraakt door een woord vanuit de put ook al wordt een zin van nut Een gedicht is pas volmaakt als het…

Je tranen spreken waarheid rechtstreeks aan met waterige tongen tot mijn hart mijn snelle overweging wordt verward het leek zo logisch maar heeft afgedaan gewoon verstand, in velen toch het hoofd begrijpt zo weinig van gesloten taal mijn ogen zien de druppels niet verbaal zo wordt droge praat van zijn kracht ontroofd wat kan ik nog beweren…

Tastbaar maken jaren stervend leven regenachtig of zonnig, elke dag voel ik de adem naar buiten streven zie ik het zoeken naar die oogopslag waar ik mezelf in terug kan vinden het is meer dan kinderlijk verlangen ook volwassen zoek ik speelse winden omdat mijn taken ermee samenhangen soms voel ik me zeker als vrije man dan zie ik ook mezelf…

nieuw voorbijgaan door een blinde gang eindig weten mensen denken veel zinloos ook als eigen ritueel nog vaak te horen als ganzenzang oude stappen echoën partieel deelgenoot in heugenloos gedrang smal en toch te breed voor samenhang slechts goed voor dwalen in zijn geheel alle gangen duren levenslang blijven binnen muren ideëel ze klinken…

Ik versteen geleidelijk tot vastigheid Langzaam wordt mijn duurzaamheid ervaring Alles wordt geheel veranderd door de tijd Een ook mij bedreigende verjaring Ik zie het zuchten van de grote aarde En bloemen buigen door de zonnestralen Ook hoe een continent gewoon verjaarde Alsof de eeuwen waren als kwartalen Bomen haastigen zich naar verheven…