Alle inzendingen van Willy Vittali

De oude dame draait zich Om haar wankelende as Ze schud het stof van jaren Van haar tot op de draad versleten jas Haar huid geplooid Haar botten kraken Het eind nabij? De laatste pil zal bitter smaken Haar zuster even oud als zij Zal uit het zicht verdwijnen In de nieuwe tijd Zullen er andere lichten schijnen…

Langzaam verdwijn je uit je lijf In vage reizen door het verleden beleef je angsten opnieuw Op de wand tegenover je bed zie jij taferelen die voor ons verborgen blijven We zoeken je in een enkel woord dat je af en toe ontglipt En vinden je als een in de tijd verdwaald kind terug…

Vind ik in ritselende bladeren Antwoorden op de vragen Die spoken in mijn hoofd Hoor ik in 't bulderen van de wind Die raast rond mijn huis Jouw stem Zie ik tussen de takken van De bomen silhouetten Van weleer Er is geen antwoord Voor de wind lijk ik doof Blindgeslagen door de tijd Ontglipt mij het beeld dat ik van je had…

Kun je iets weten van generaties terug ligt het ergens in ons brein te wachten om gedacht te worden of op een dag een droom te zijn herken je dat intens gevoel de beleving van een déjà vue alsof je in het verleden stapt maar toch weet ‘dit is nu’ overvalt je 't gevoel van thuiskomen op plaatsen die je niet kent weet je dat je dan in…

We dwalen zomaar wat in de tijd bladeren vergeelde bladzijden tot een oud en stoffig boek de kleur van haren vlammen mij tegemoet mompel "das wahr einmal" zelfs in sepia ziet het nu bleek we lachen om de lengte van de rokken mijn hemel wat zagen we er uit hotpants en lange rok Afro-kapsel, sluik en lang dan weer een blonde korte…

De onstuimige wind van de herfst prikt meedogenloos en etst jouw naam zee ligt daar uitnodigend als een schommelend schuimend bad de hemel oogt nog zomers blauw als zoveel jaar geleden volg ik het pad in witte wolken zie ik gezichten die jij voor mij bedacht dan verdwijnt de kille zilte kou ‘herinner mij’ zegt je stem in mijn…

Ik ben handelsreiziger in gedachten die ik samenpers tot een caleidoscopisch beeld ik weef mijn eigen wereld met geleende fragmenten tot een geheel geen bol, o nee, geen plat vlak ongrijpbaar hangt het tussen weidse verten en lage trage wolken zomaar ergens binnen handbereik uit de diepste troggen van de wereldzeeën vis ik kleurige…

Zwaar kan een last zijn hoeveel weegt zoveel jaar verdriet onzichtbaar meegedragen in de tijd slijten doet het nooit en als er ooit duidelijkheid komt of er iets is na de dood je hebt het altijd al geweten hij was immers altijd bij je in hart en geest als een vlinder in de zon danst de ziel zo vrij op de melodie van onvoorwaardelijke…

- We weten niet waar de tijd begon, waar het einde ervan is maar we hebben er nooit genoeg van - Sterren in de duisternis van blauw tot vermiljoen cirkelen langs de eeuwigdurende spiraal steeds verder weg de echo van het verleden kan hen niet vinden onmeetbaar en niet aangeraakt door mensenhanden blijft alleen dit vergezicht onveranderd…

In lome tred tikt traagheid door de dagen lobbig liggen de uren onder de zon verdampen en vervliegen tot zuchten in dit magische moment van ‘nu’ in de nacht flonkeren sterren vanuit een steeds verder schijnend firmament de koele bries draagt duisternis ongezien tot de grens van het ochtendgloren vogels jubelen de morgen toe overtreden…

In het ochtendlicht breek ik de droom om met jou te delen ik droom nooit zeg jij en zucht kleurige resten drijven weg in flarden ochtendgloren de dag ontvouwt zich langzaam lost de illusie op in het blauw de trappen die ik beklom tot zolderkamers vensters waaruit ik keek zo ver eindeloze einders wenkten mij ik droom nooit zeg jij…

Laat de muziek in pijn weerklinken rijt de wond uiteen die mij verscheurt geef mijn hart de klanken van de weemoed zodat mijn oude ziel zich dieper kleurt de trage tred van slepende akkoorden vol van ingehouden passie en vuur houdt mijn weemoedig hart gevangen kluistert mijn geest in dit verdrietig uur en in de zilte storm van mijn verlangen…

In het dal van het verlangen naar de zon reizen we stroomopwaarts het station Utopia reeds gepasseerd boven ons pakken de wolken zich donker samen elke bocht toont een nieuwe horizon en achter elke heuvel schijnt een ander licht het wonder van verandering is overal…

Ze sprak vol passie over pijn het lijden van haar Russische ziel over weemoedigheid en het gemis der dingen heimwee en verlangen van geur van verf op doek haar woorden raakten mijn hart dat in harmonie met dat van haar begon te zingen er vonkten lichtjes, ze dansten rond tussen hoofd en hart en mens daar in het duister bij de deur…

De kleuren van mijn dromen spatten caleidoscopisch uit elkaar een sterrenregen blijft achter voor de dag en in het zonlicht vonkt het na zodat elk beeld dat zich vasthecht op mijn netvlies beklijft in herinnering…

Carnac, Stonehenge geheugen van de wereld magneet voor de in maanlicht gedompelde dichterlijke ziel baken voor sterren stabilisator voor de polen zodat de maan niet als een marionet langs het zenit zal dolen een door zonnewind bevruchte cel oertempel levenswel toegang tot een andere tijd vertragingssleutel tot de eeuwigheid…

Laten we fabelen in de luwte van een fantasie kom en dans mee op de maan of op de sterren die ik zie grijp mijn uitgestoken handen lach en spring op de rand van de nacht spring in de leegte van het avontuur dat op ons wacht roei naar het eiland van plezier geef je over aan je zinnen verwonder je niet over dit geluk kom dans en lach…

Ik klem het vast dat beeld van toen met beide handen en trek het naar me toe hou het vast voordat het wegglijdt in nevelen van vroeger vervlogen glimlach om dat woord dat nog ergens hangt en ik verbaas me hoe helder het nog klinkt…

Ik schrijf voor jullie een lied over de bomen over de wolken de hemel en de zee het schemeren in wazige vertes een lied van schoonheid dat klinken zal voor twee ik schrijf mezelf een lied om treurnis te verdrijven om te gedenken aan hoe het vroeger was hoewel verdriet er altijd wel zal blijven klink ik op jullie en hef daarbij het glas ik…

Ik hield mijn handen open voor jouw tranen en wiegde je zachtjes als de zee en op de toppen van het duin stond de dood te grijnzen we liepen er voor weg wij twee ik hield je hoofd gevangen aan mijn borst zodat je niet kon gaan het zout van tranen prikte op mijn huid we hadden nog een lange weg te gaan en achteraf was het…

Zonovergoten plas glitterglans glasgeblazen verstilling stenengooiers testen het draagvermogen in sluiers duiken bomen in de verte Zon op de plas de rietkraag kraakt en ruist feërieke finale van een bewogen jaar De reiger krijst als een feniks op zijn nest roept om nieuw leven ontsteek het vuur en dans…

De verbinding is waar hemel en aarde elkaar raken daar Waar het water oplost in de verte van de horizon het punt waar de werkelijkheid verdwijnt steeds opnieuw de dag verschijnt Verbonden zoals de avond en de nacht door vriendschap en vertrouwen zachtheid en kracht Eenvoud in van elkaar houden Verbinding is draadloos contact…

Hoe groot is de afstand tussen schrijver en lezer wat schept de virtuele band is het de afstand hemelsbreed gemeten of de afstand tussen toetsenbord en hand kan je het oog raken dat deze letters leest dromen kweken in de tuin van het verstand Is het de afstand met het licht gemeten Of de afstand tussen geest en geestverwant hoe groot is…

Wanneer ik mij hul in poëzie vervaagt de beleving van tijd lichaam en ziel versmelten tot voorbij grenzen van de werkelijkheid ik beleef, intens gevoel dat ik zweef mijn hart klopt mijn lichaam uit op mijn wangen kleur, gehuld in geur voel ik mij opnieuw de bruid tonen van kleur in een spectrum van licht verzachten de lijnen in…

Het wazige land lijkt aan de einder op te lossen in de avondschemering het aanstormend licht slaat sterren tegen de muur van gebroken kristallen wij bevinden ons daar tussen dwalende lichten met als einddoel elkaar…

Nog niet vergeten nog zoveel vragen niet gesteld er is zoveel dat ik moet weten wat je me nooit hebt verteld de weg loopt dood een kans op weerzien is er niet zoveel verlies zo groot de leegte het verdriet ik leid een goed leven krijg alle liefde die een mens kan wensen toch mis ik jou het meest van alle…

er is vrees voor Franse rellen brandende auto’s en geweld op straat in de steden woekert het vuur van de haat dat het uit de hand loopt kan een kind vertellen en de media orakelen het vuur nog aan dat het zo naar de rest van Europa kan overslaan…

Inktzwarte duisternis sluit ons in gevangen tussen twee koplampen ontrolt het smalle pad zich voor onze ogen nachtreizigers onder de sterren er vlucht een dier voor al het licht door de dansende auto de berm ingesmeten de duisternis slokt gulzig alle beelden op alsof er niets bestaat wij zijn slechts het dwaallicht in de verte dat uit…

Opgaan in beweging Het loslaten van bewustzijn Zonder doel Af gaan op wat ontstaat Uit gevoel Jezelf verliezen in kleuren Die zich vormen Door op te gaan in elkaar Beweging naar de kern Door expansiedrift teruggedreven Naar de bron Naar het niets De duistere zwartheid Van waaruit alles wat ons Leven brengt begon.…

Probleem voor Gluten naar men weet is dat lang niet ieder van ze eet Waar zij hangt plakt of klit in tijd ligt aan haar beklev’rige vastigheid d'al dan niet gemankeerde snelheid waarmee zij door ‘t darmkanaal glijdt Hoe snel rank of teer kan ik u dus niet raden maar een Glutentje meer is nimmer te versmaden…