Alle inzendingen van almaresáre

De avond draagt het licht van langgerekte uren een meeuw krijst langs de horizon Zijn stem klinkt uit braakliggend land waar groene vingers smachtend wachten Een laatste zweem van warmte geurt kleurt in zachte rode gloed Gedachten rijgen woorden staren grijze ogen aan in schaduw van stilte liggen dromen…

Paarse linten doorweven zilveren haren in schuchtere wind de rilling nabij wacht een elfenkind op ongeboren woorden tussen bijeen geraapte gedachten van rozenblaadjes en maneschijn op ragfijne lijn balanceerd in onwerkelijkheid van dromen haar teder tenger lijf tot ochtend zal komen…

Zij houdt het voor gezien dit seizoen heeft geen zin meer om te bloeien als regen drup voor drup dag na dag haar telkens komt vermoeien blaadjes slap verbleekt de kleur blijft enkel nog haar geur in onfatsoen…

Het was in de laatste dag van die zomer waar stilte dwaalde tussen woorden hij naam kerfde in hout en zocht naar voetstappen van haar die hij droomde in lange nachten van samenzijn de herinnering aan rinkelend zilver ragfijn verstopt in heden van bestaan dwaalt hij nog eenmaal langs het maanmeer veegt zout van zijn ranke lijf streelt…

In fluisterrijke gedachten ontsproten vlinderde zij bestaan staarde zij golven ving het zilte schuim met broze vingers liet nevelige gedachten gaan stierf duizend nachten in eenzame dood ongenaakbaar gekerfd in naam…

Dansend in fluisterwind meegedreven in kolkend vuur van eindeloos sterven sluimert liefde in de ziel eeuwig brandend van verlangen…

Jij bent een bijzonder mens zegt hij en gaat dichter bij zijn woorden staan in zijn armen wiegt hij mijn geschonden kind dat even later uit zijn handen glipt verder steeds verder weg breekbaar onaantastbaar fragiel als ijskristal in winternacht "maar eens komt het goed" vertrouw ik hem toe 'k sta op en hervind mijn kracht…

Tussen roze rode bloemen ruikt hij het zoet van zachte zomerwind vindt resterende sporen van verloren gewaand vlinderkind even heel even maar een vleugje liefs was zij in zijn levenslabyrint…

Zilveren tranen rapen geboren woorden verbreken gedachten achter beslagen raam daar tekent hij haar lichaam in verbolgen lijnen geurend naar lavendel in late zomerzon nimmer de zijne beminde zij en werd zij bemind maar nimmer was zij de zijne hij verjaagt een eenzame vlinder…

Zwanger van droomgedachten baart zij fragiele woorden op een stukje wit papier "papa, waarom kom je mij niet redden uit de brandende zee" vraagt het kind met de zilveren lippen.…

Haar getergde lichaam baant zich een weg door gesponnen weefsels in eindeloos bestaan daar aan de einder staart zij gebroken gedachten vingers omsluiten een gedroogde grashalm roerend in een kolkende rivier versteend met geknakte vleugels vlijt zij zich tussen spiegelscherven en rozenblaadjes achter gelaten door een eenzame pianist…

Langgerekte klanken door schaars verlichte straten sterven in 't hete zand van dit vroege ochtenduur een stad ontwaakt in eeuwenoude rituelen drommen samen in rijen met zovelen buigen allen richting heiligdom volgend de imaam knielen neer en gaan weer staan in aanbidding wederom…

Door doornen getergd in onwetend bestaan vloeide 'n druppel bloed achter donkerraam een hof 'lijke slaap van eeuwige nacht sluipt in brocanten gewaad onverwacht lippen rozenrood ogen als smaragd onsterf'lijke dood wachtend vol smacht honderd jaar geduld nevel drijft voorbij in zilv'ren gedachten gehuld kust hij haar vrij…

Je kan mij toch zo niet achter laten en verder gaan hopend dat wind, regen zon en maan zich zal bekommeren om mijn bestaan gaf jij dan niets om mijn zijn voorbij de herinnering van pijn schrijf voor mij jouw oorsprong in naam zodat ik kan bestaan…

Geen verwachting meer van woorden oneindig onuitgesproken ligt de fragiele grens ver weg aan de horizon waar eens mijn leven begon in pijn van eeuwige leugens daar vermengde bloed groep met groep in onzeker onzichtbaar bestaan hoe kan ik verder gaan als wind niet meer ademt in balans tussen dag en nacht regen het zilte zout niet meer…

Zijn hand strijkt door grijze haren behoedzaam de waanzin nabij waar herinnering door heden vloeit in een wirwar van wat vage gezichten hij kan de woorden niet meer vinden weet alleen nog dat hij zielsveel gehouden heeft van.....…

Nedal je bent nooit geboren enkel in vrijheid van dromen onstaan jouw gestalte in pijn verloren nimmer uit mijn gedachten gegaan strijdlustig als jouw naam zal jij er altijd zijn in onwezenlijke tastbaarheid een eeuwig bestaan…

Eens waren er dagen jemig, terwijl ik er aan denk lijkt het zo ontzettend lang gelee dagen, maar vooral nachten vol zilte zeelucht en vol verwachtingen huivering trekt door mijn zilverlijf gedachten dwalen naar de rimpeling in het maanmeer ik vraag mij af waar jij gebleven bent nog voor ik je echt heb gekend…

In mijn zoektocht tussen dromen en werkelijkheid pluk ik sterren die mijn pad verlichten in het duister raap ik maangedachten en nestel mijn zilveren lijf tussen dons en lakens deze nacht sterf ik mijn duizendste dood voelt mijn ziel niet langer de strijd voorbij eenzaamheid geef ik mij over aan het grote lege niets…

Naakt open bloot gedachten gevoelens in jouw schoot voor jou buig ik nachten raap sterren in verboden land dwaal ik tussen dromen niet wetend wat gaat komen geef mij jouw hand mijn zielsverwant ik toon mij naakt open en bloot leg mijn ziel en zaligheid in jouw schoot…

In verte waar meeuwen hun schreeuw krijsen in noorderwind dwalen gedachten samen heel even dacht ik jou hier te treffen te horen en te voelen maar het blijkt een illusie van de nacht het donker verbergt mijn getergde gelaat ik proef het zilte zout raap zilveren tranen in zand wis de sporen in dit verlaten land…

Weet je dan echt niets meer van het leven dat wij deelden geen glimp van herinnering de weg die jij elke nacht opnieuw zoekt tussen dromen zegt jou dat dan helemaal niets misschien wil jij het niet meer weten klamp jij je vast aan de dagen die jou zekerheid geven in bestaan en durf jij niet meer bij jouw gevoel te komen ver weggeborgen…

Weet je dan echt niets meer van het leven dat wij deelden geen glimp van herinnering de weg die jij elke nacht opnieuw zoekt tussen dromen zegt jou dat dan helemaal niets misschien wil jij het niet meer weten klamp jij je vast aan de dagen die jou zekerheid geven in bestaan en durf jij niet meer bij jouw gevoel te komen ver weggeborgen…

Een silhouet tekent zich af in vroeg ochtendlicht het verbolgen lichaam spreekt naakte waarheid waar geen enkel woord nog in ontbreekt hier raapt zij hoop tussen gevallen sterren stapelt dromen tussen wit papier en alleen haar hart dat wankelt van gedachten dwaalt nog in de waanzin van bestaan…

Ik vulde de nacht met dromen voor jou plukte sterren zodat jij de weg in donker zou vinden alleen voor jou lief brak ik dagen in stukjes nacht schreef ik woorden in zilvertaal maar je bleef onderweg duizend nachten met lege gedachten alleen voor jou lief ving ik lentewind die de fluistering herbergt van het nevelland…

Een niet aflatende gedachtenstroom raast door mijn hoofd mijn hart en door de nevelen van de nacht waarin ik wacht uren en uren op een teken van jou dat nooit zal komen alleen in dromen kan ik jou strelen lieve woordjes fluisteren jou minnen wat moet ik toch beginnen als het donker valt ik voel me zo verward met de pijn van binnen…

Ik wil je niet kwijt nog voor je de mijne bent als was het maar voor één nacht één enkele en ik wil je niet smeken zonder dat je de overgave kent die mijn hart voelt radeloos maakt het me elke lege nacht waarin hoop meevliegt op lentewind maar ik wil je niet smeken zonder dat je de overgave kent die mijn hart voelt voor jou mijn…

Er is meer dan dit leven alleen en er zijn dromen om ze te herinneren droom met mij terug lief en voel hoe het was ervaar de gedachte beleef hoe wij minden elke nacht elkander streelden teder zacht de weg is moeilijk te vinden maar niets is voorbij zoek de sporen naar herkenning in huidig tij…

Deze twaalfde nacht droom ik van champagne niet in glazen maar over een bruin lijf fluwelen vingers in teder samenzijn strelen zachte huid en donkere haren mooie ogen benemen mij de woorden die ik fluisteren wil en laten duizend vlinders los…

In de bushalte net om de hoek van de straat schuilt hij voor de regen die met bakken naar beneden stroomt tussen zijn benen een tas met zijn leven en nog wat kleding als reserve, voor het geval dat een brede glimlach verwelkomt haar als zij bij hem komt staan om te wachten op de volgende lijn zij snapt niet dat hij lacht beklaagt…