695 resultaten.
later
netgedicht
1.0 met 1 stemmen
221 spartelt deze aarde
om haar trage as, inhalig
doch ook verschrompeld
inhaleert ze de lucht
die dik en stroperig
haar luchtwegen sluit
de mensch, van oorsprong
zeer egoïstisch doch een terdege
narcistische leer heeft
dit primaat geëvolueerd
tot wat het nu is
machtig lustig inhalig
onbetrouwbaar, tuig
dat onbetuigd zich laat
gelden…
drup drup
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
109 het toilet is boven, tegenover
de slaapkamer, een fijn gegeven
daar mijn kleine tingeling zich
telkens 3 x per uur geroepen
voelt om even uitgelaten
te worden
ik doe wat hij zegt, hij
is me dierbaar en ik geef
hem met graagte mijn hand
doch mijn slaap neemt
afstand van mijn
ontoegeeflijk verlangen
om mij als personage
in diepe rust te…
slecht geluimd
netgedicht
3.0 met 1 stemmen
117 hoe mank mijn ziel
de tijd verslindt en
dagen placht te wissen
waar ik in onmacht
gelegen trots het
houvast verlies
van al dat
wat ik lief
‘ k zag madeliefjes
boterbloem en zelfs
de eerste parochianen
die met bijbel en gebed
mijn vroege ochtend waar
ik smalend naar hen keek
dan tóch in scène had gezet
tersluiks verstond ik
het heldere…
behagen zonder angst
netgedicht
2.0 met 1 stemmen
129 op blote voeten schuifel ik
door eeuwenoude gedachten
in de zekerheid dat niets
de erbarmen kan dragen
die de schoot der liefde
in een welkome verlangen
kan behagen
nu zit zij aan mijn zijde
terwijl het weten knaagt
want hoelang zij de pijn
kan behartigen in de spraak
waar geen spoortje angst
haar van het weten
kan ontzekeren
de schemer…
weerzien
netgedicht
3.0 met 1 stemmen
125 in het weerzien hameren
gedachten als slagen op het
aambeeld, roodgloeiend
is het ijzer en toch vormt
het zich als water in de positie
van waar het moet zijn
ach, deze zinnen beslagen
het festijn van toen, allerlei
gebeurtenissen tonen in mijn
hart nog het pure broederschap
dewelke wij ervoeren
doch, het weerzien had geen
“ statement…
hoezo
netgedicht
2.0 met 1 stemmen
118 wanneer ik me verontschuldig
en tranen mij plachten te
ontwrichten van hetgeen
van wat ik doe, zijn
mijn woorden de halte
dewelke ik aandoe en spreek
met zachte stem
: tranen zijn de waarheid van de ziel
en ik voer mijn bescheiden
betoog alsof er geen eb en vloed
bestaat, slechts een komen en gaan
van alle lot - ervaringen die ik
als…
hoe zij
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
104 haar komend sterven met
lovende woorden verwelkomt
met een inzicht dat slechts
diegene heeft bereikt die aandachtig
het leven heeft genomen
zoals het zich heeft voltrokken
aarde water vuur en lucht
de elementen van het leven, ik zie
dat de aarde plaats heeft gemaakt
voor water en dat het vuur weldra
zal verschijnen, ze weet het en we…
onzichtbare wonden
netgedicht
4.0 met 1 stemmen
142 wonden, ontoegankelijk voor
het hedendaagse oog, stigma’s
uit een era dewelke die
louter het verleden de
herinnering schaalt van
één tot de griffioen die
zich in het heden manifesteert
de tijd heeft geheeld, de tijd
heeft genomen en gegeven,
doch tijd is een schermutseling
van kommer en kwel - doch
let wel - laten we de euforie
aanbidden…
meent te weten
netgedicht
3.0 met 1 stemmen
105 hoe draaglijk is de last
die de hoekige schouders
dragen van hen die geschoeid
met oud leder zich hebben
afgestemd op louter
ingebeelde bewustwording
het oud leder, geplooid
gescheurd verkleurd, de
zolen kreunend op de pas
van ongepaste maatvoering
edoch, een mensch is
een beeltenis van de mensch,
die zich aanschouwend vergewist
dat…
lief
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
294 je bent ergens neergedaald
ergens in mijn lichaam, je
bent mijn hart die de
delen voedt waarmee
ik me mensch mag noemen
we zijn één en toch twee, eigenlijk
maakt dat drie, doch wie die
derde is - ach ik kom die
persoon wellicht tegen
in mijn dromen dewelke
de fantasie passeren
waar ik me grootmeester
in mag noemen
lief, hoe lieflijk…
zij
netgedicht
2.0 met 1 stemmen
164 zij koestert me in de flank
van witte raven die hun
vleugelwijdte nimmer laten
kortwieken door scharen
die diep trachten te
kerven in de nalatenschap
van altruïstische
desolate decorum
in ben een raaf, ongekloond
zelfs weggehoond door hen
die ik niet haat, maar vol
mededogen hun ondergang
met mijn treuzelende blik
gestaag onder ziet…
de wakkere en de slapende
netgedicht
2.0 met 1 stemmen
124 ofschoon deze wereld mij
constant in een verbeterde
staat van Zijn wil zien, verzet
ik me onvermoeibaar om mijn
gesettelde aanwezigheid
te behouden
telkens wordt de ruimte
in de binnencirkel afhankelijker
van hen die zich bij me
hebben geschaard, daar wij
bij een horde horen die schijnbaar
” wakker “ is
merkwaardig, mijn slaap
is niet…
weten
netgedicht
2.0 met 1 stemmen
133 hoe de wind draait
zonder reden raakt
mij in alle droefheid
want waarom keert
de wind zich van mij af
toch, neen ik ben niet
bovenwinds of onderwinds,
ben slechts de loefzijde
en ben trouw aan ieder zuchtje
in al mijn naakte verzen
voel ik me als een gelaarsde
windjammer, groots en
bovenmaats en gemodelleerd
naar tijd en evenwicht…
mist in de polder
netgedicht
1.0 met 3 stemmen
127 het lijkt gewetenloos
wanneer mijn stappen
zich zetten op de vlekkerige
paden die zich hebben
verzameld tot een nest
vol eerbied doch wel
met een sprankel anarchie
eigenlijk geen wonder, want
in deze trage mist doemen
telkens in deze niemandsland
kathedralen op, derhalve
dat deze al herkauwend
door het met rijp belegde gras
zich voortbewegen…
het ligt besloten
netgedicht
1.3 met 3 stemmen
131 de woele aarde bekomt
haar tijd in alle facetten
waar kleuren aan voldoen, de
rijpheid van het heden ontgaat
vervloekt de monogame chaos
van dit kil bestaan
de tijd die mij voldaan
het leven tracht te herzien als
een reis door de doornen
van mijn ziel, verzekerd van
mijn dromen laakt elk seizoen
dezelfde kreet die mij ten dele
laat waden…
zie mijn hart
netgedicht
1.0 met 1 stemmen
141 door de glazen van ver
voor gisteren, het klopte
op de eenvoud waarin
anderen zich gedroegen
alsof het de parels
waren die zelfs schitterden
in het vale filigrein van
tekortkoming en
ongefilterde pijn
afijn, het is gelukt, de bodem
onder mijn voeten kent
geen aarding meer, losgeslagen
als een tochtige termiet
is mijn paradigma meer dan…
afgestemd op….demonstreren
netgedicht
2.0 met 1 stemmen
113 praten tegen lange rijen
stenen, aaneen gemetseld
tot een starre muur, geen venster
om het licht van vrijheid
te omhelzen en geen deur
om alle waarheden buiten te sluiten
kille dwazen nokkelen met
hun knokkels tegen de grijze voegen,
de zwakste schakel in deze donkerrode
doorgelegen vesting - niets is minder
waar, de hechting is sterker…
paniek
netgedicht
2.0 met 1 stemmen
105 wat als je adem reikt
tot aan het slotakkoord
je hart haar kloppen
zoekt in de doolhof
waar angst geen uitweg kent
de moesson zich laat gelden
op delen van het lichaam die
je bijeen houden, verstikking
in beleving en geen stem die
je tot een zuchtje wind kan temmen
minuten raken uren waar
kwartieren vluchtig in
seconden verdwijnen,…
dood
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
123 de dood is ijdel, ijdel
in begrip maar ook
in het laten lijden, de
dood is als klevend rijp
in een vroege lente of als
de herfst die verlaten
de stilte verkend in de
weemoed van elk wezen
dood zijn is roerloos
trachten te blijven liggen, zelfs
wanneer het licht zich placht
te voortplanten door ogen
die zich eeuwig hebben gesloten
dood…
dieper
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
166 zoals het einde van de
voorsprong die het afgelopen
jaar had opgebouwd, sneuvelt
het streven wanneer de goede
voornemens ter ziele gaan
voordat je ze hebt uitgesproken
stille wensen, voortgekomen
uit de diepste gedachten markeren
iedere verlangen aan de grens
van het onhoudbaar product
geheten “ de mensch ”
vlees beenderen en bloed,…
even alleen
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
147 de woonkamer klopt aan
op mijn schouder, de kachel
vuurt zijn warmte in de
gelederen waar mijn ziel
zich dacht te huisvesten
zij is even weg, kerstmarkt
het alleen zijn is iets magisch, zwarte
magie - althans voor mij - schaduwen
van ‘ t verleden paren met de stille
wezens die in mijn hoofd kaatsen
met merkwaardige bewegingen
het…
gedachten
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
146 het waart rond zonder gebaren
doch het brengt verhalen die
diep in het brein een applausje
verwachten, kortstondige
leugenachtige vertellingen
die zich nestelen in de
kruinen van ons, de zielenmensch
doch bij tijd en wijle en zelfs
woorden van gene zijde geeft
voedsel aan het stil besef
dat waarheid de tranen zijn
van de ziel, ongeëvenaard…
gedachten
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
128 het waart rond zonder gebaren
doch het brengt verhalen die
diep in het brein een applausje
verwachten, kortstondige
leugenachtige vertellingen
die zich nestelen in de
kruinen van ons, de zielenmensch
doch bij tijd en wijle en zelfs
woorden van gene zijde geeft
voedsel aan het stil besef
dat waarheid de tranen zijn
van de ziel, ongeëvenaard…
namiddag
netgedicht
3.0 met 1 stemmen
161 in de namiddag waar gisteren
haar glans verniste met het grijs
van afschuw verviel mijn zijn
in de afgrond waar zwavel
en vuur elkander omarmden
onwetend van mijn eigen ik
bracht de macht van de duivel
de uitwasemingen van de hel
in het lichaam dat mij dan
tóch toebehoorde?
uren van een overvloed aan
zilt kwijl en geschreeuw maakten…
vriend
netgedicht
3.0 met 1 stemmen
200 antiminachting, zo voelde
jouw aanwezigheid in
de glorie zoals liefde
kan wedijveren met een
flinke dosis “ dood “
ik mis de telefoontjes, slap
geouwehoer doch met een
diepgang die wij slechts
verstonden van mond tot oor
en andersom
zelfs jouw verbeten angst
om de tijdgeest die als
een geslepen sikkel
over de aardbol zwaait
mis ik…
Siddhartha
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
167 ik dwing deze dwaze zonlicht
om mijn gedachten te laten
rijmen op het onwezenlijk
gebeuren dat al in een
ver verleden gestalte
had genomen, dromen
spaarden deze momenten
tot aan het kleinste behagen
van een minuscule valuta
eenvoud bracht mij de macht
over mijn onmacht, liet het vermeende
gebeuren en trooste me met de
diepgang van Shakespeare…
zoals hij me raakt
netgedicht
1.0 met 1 stemmen
178 nu kan ik jou reliëf
even niet zijn, de
laatste dagen waren
als scherven die nog
moesten bekomen
van de harde realiteit
dat we maar éénmaal
in hetzelfde water kunnen
zwemmen - blijkbaar is
mijn perceptie gedrogeerd
met hypochondrie, hetgeen ik
altijd met humor wist te omzeilen
maar klaarblijkelijk is het gebeurde
zo intens dat mijn…
verstek
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
146 verstek laten gaan van
mijn diepste verlangens
die eigenlijk door de
tijd zijn geabsorbeerd
hoewel dromen zich
kunnen verplaatsen
in het verstek laten gaan
van het ” wakker “ zijn
realiseer ik me dat mijn
nietige aanwezigheid
onontbeerlijk is verbonden
met het aanwezig zijn
in volle aandacht
tersluiks nu ik dit geschrevene…
ze leeft ( nog )
netgedicht
3.0 met 2 stemmen
192 de wind die over de zeedijk
ons bevoer als vreemdelingen
op haar rug blies de klanken
van de door ons bespeelde
klankschalen over kwelder en Wad
zij, zij die de dood heeft geaccepteerd
leeft haar laatste momenten voor
vandaag aan mijn zij, spelen met
de muziek en de klanken de wereld
laten overgaan en wellicht
de hemel alvast voor haar…
de straat als lijkwade
netgedicht
5.0 met 2 stemmen
138 de bochtige straat verwachtte
ons al, wij beiden stalden onze
onzekerheid in het vertrouwen
van de stilte van het kerkhof
het ritueel van de vroege morgen, wij
zeggen niets maar spreken
met de taal van onze gedachten, naar
elkaar terwijl onze ogen de schemer
afromen naar elk waarneembaar tafereel
het schelpenpad knarst onder jouw
blote…