Alle inzendingen van enrico

dor zanderig mijn bodem ik werd nog wel bevrucht maar het broedsel wilde niet rijpen gehoord had ik van een mogelijke oplossing: zoek je een draagmoeder zij zou je kinderen voldragen op de wereld kunnen werpen het was een lange zoektocht maar één werd gevonden onder narcose met een ex-tractor werden de bevruchte ideeën mijn…

muziek in mijn hoofd en de pen schrijft - cello’s en contrabassen lamenteren een crescendo - terwijl de stylo vrolijk wil dartelen over het papier eindelijk zonnige lente wil zingen als vogels vroeg warmte wil voelen en delen met iedereen - violen zetten bij een zee van snaren krast door mijn ziel - de bloemen van de wisteria…

ah, die lucht zwoelig warm doordrenkt van lentebloesems, wiegt mij over de weide een blad aan de boom lacht mij toe ik nestel gras kietelt mijn voeten en het beekje stroomt lustig meanderend alles daarbuiten stil hoor de muziek van het onhoorbare vult het firmament haar galm schampt…

vierkant in cirkel past welniet rechthoek in drietweehoek past welniet twintig over veertien de klok loopt gelukkig in ieder geval op tijd die groene stoel wil ik om mijn nek moet de teevee geen water hebben? trek in pindakaasjam in mijn melksoep mijn poep pak ik netjes in en leg het in de linnenkast nou een sigaretje…

ik ken een waterpartij die na de val rimpelloos de plas vormt onpeilbaar diep donkerblauw delfisch om de maan komt zij, wit feeëriek en beroert de spiegel één rimpeling verspreidt zich omarmt haar gaat verder middenin de plas een hand omhoog gestrekt als invitatie geen fakkel geen zwaard alleen de uitnodiging…

een zweetdruppel perst zich uit de porie mijn vingertop neemt op brengt hem naar de tong papileuze sensatie ontploffing van smaak zo proeft existentie bevochten in krijg met het dagelijkse, sikker strompel ik verlangend najagen sla stenen over…

het vergeten magazijntje in de achteraf steeg trekt als een magneet ik moet binnen treden mijn verloren nering lag zomaar te raap ik heb veel kunnen herstellen van wat defect was meer heel ga ik nu nog voegen omzeilend de stad door met kennis van de visitatie…

twee uitgelezenen zitten tegenover elkaar kijken schijnbaar aan één echter kijkt naar de koffie, of deze al doorgelopen is de ander naar de overkant, waar een wagen geparkeerd wordt koffie met melk en suiker koffie zwart jaren al hetzelfde ritueel lang geleden is er al geknakt één staat op om de afwas te doen de ander trekt…

kleurt een hortensia niet blauw wanneer er een lijk onder ligt? altijd al een hekel gehad aan die grafstruiken met wortel en tak heb ik er één verwijderd uit mijn tuin en goed gekeken of er geen botten naar boven kwamen mijn blauwe regen daarentegen is exorbitant gracieus en staat op springen nu…

een vlakte leeg op gras na er boven zweeft de monoliet zwart als fallische vingerwijzing ver weg dichtbij van hoog dalen vogels om de wijsheid onder naar boven groeit de streng raakt niet geen afdruk wel een eenzame bloem weerspiegeld in het donker…

ze gingen samen wandelen door het park [ neem dat andere pad nou, daar zo! ] hij keuvelde heel wat af; zie hoe mooi de hyacinten bloeien en ruiken [ altijd al een hekel gehad aan die rotbloemen! hoor je me? neem het andere pad nou! ] op de brug over de vijver hielden ze halt zie die dikke karpers eens [ ik schreeuw! hoor…

hij had er een studie van gemaakt zijn dissertatie “Canis Emptor” werd wereldwijd bejubeld nog nooit had de mens zich zo in zijn trouwe vierpoter herkend maar de evolutie speelt spelletjes met de mens èn de honden, op onverklaarbare wijze verdwenen in de loop der jaren alle honden en de mens ging er steeds hondser uitzien en…

hier op de plas mijn scheepje dobbert barende kapitein Ahab zou tevreden geweest zijn midden op de plas geen spiegel, dat niet maar wel strijkbaar de beeltenissen van zielen onder alleen op de plas de zee en ik hoe zij spreekt tegen mij troost biedt de schuimkoppen ver houdt ver van op de plas bereik ik de kim nooit…

getekend leven getraceerd in verstikkende verstrengeling hoe verdicht benauwd en toch toch sporen van hoopvol blauw hemelgericht vastgenageld verlos mij! anomaliseer mij niet langer! mijn paradigma heeft recht van bestaan laat mij vliegen mijn eigen kim tegemoet zonder te smelten gun mij --- Bij: "Beproevingen" van Laurens…

God de rechter voor mijn troon “je hebt mij gezocht met je woorden maar niet gevonden, ondanks al mijn inspanningen is het mij niet gelukt jou te vinden, waarom grijpen je woorden zo wild om zich heen doordringen ze maar raken niet? ik gaf mijn zoon wat offer jij?”…

God de rechter voor mijn troon “je hebt mij gezocht met je woorden maar niet gevonden, ondanks al mijn inspanningen is het mij niet gelukt jou te vinden, waarom grijpen je woorden zo wild om zich heen doordringen ze maar raken niet? ik gaf mijn zoon wat offer jij?”…

middagzon schemert reeds aan de kim verzuchten bomen prille tere kracht mijn kielzog haalt hen dichterbij oude wijze bekenden laat mij jullie teer beminnen indringende wortels laat ik mij graag de stromen overnemen wij zijn één sappig lustvol groen loof en verhoute jaren ik ring eeuwig mee neem mij op in jullie zingende…

stil wereld verkleind ik hoor de zon niet meer maan huilt wind opgesloten verder bouwen kan ik maar niet statisch luisteren leegte verteld hoger ijler draad gerekt tot hij knapt met open hart ogende oren vlieg ik omlaag laat as de as verstrooid…

in een donker wordende kamer zit ik even lang waren zij vandaag nachtdag het duistere vrees ik niet meer licht daarentegen mot in mijn lijf is moeilijk te verjagen geur van kampfer dwaalt door het huis het elektriek laat ik voor wat het is uit ik schrijf morgenochtend wel noodgedwongen deur op slot raam dicht…

aan wie dit leest mijn levenslijn ging over pieken en dalen mijn broedsels kunnen daarvan verhalen hier afgelegen was de avondvoorstelling laatste toegift die nog applaus ontving het dna van gegeven zoengeld zal uitwijzen hier leefde hij: een held! de bast van deze wijze berk moet dienen als kleed van mijn zerk…

Aan alle kanten van mijn graf groeien dorens: als je naderbij komt ga je je voet bezeren. Hier ligt Timon, de mensenhater. Ga voorbij en verwens mij, maar loop door! (Timon van Athene) lees deze woorden niet! van generlei interesse voor mij is uw aandacht en of begrip laat staan uw eventuele inzicht eens werd ik geboren mijn mensomringende…

onnavolgbaar tastbare gebeurtenissen omgezet in herinneringen, elk heeft een lade in mijn hersenen ontsnapten dwalen soms door het labyrint verwarrende chaotische jacht om het gareel weer te kunnen beheersen voorzichtige gang door gangen laden worden gesloten de aanzwellende wachtrij is onoverzienbaar…

Amsterdam Herengracht nummer 380 3 hoog achter zijn spionnetje ingeklapt huisbel onklaar boodschappen voor een hele week hij wacht voorkantig leven leeft zich na de ijspret en dooi knoppen van bomen staan op uitbarsten spreeuwen bevliegen weer hij wacht dan, langzaam, ontspruit hij voelt energie en warmte van de ander een virtuele…

je zit voor me in de stoel ik help je met je steunkousen daarna in de rolstoel nee, ik kom niet aan je haar! nog steeds een Grande Dame je vlagen van herkennen zijn reeds lang vervlogen een streling over mijn wang, heb ik mijn steunkousen aan? ja lieverd, we gaan wat eten nu als een oud verdwaasd vogeltje zo broos vleugellam God, wat hou…

ik op een klapstoel boek in mijn hand voor een tent op een camping in Spanje, net onder Barcelona El Torro Bravo een jaar of veertien nog maar toen werd de zwart/wit foto genomen mijn moeder was er niet bij alleen mijn vader en wat zussen die vader heb ik de hele vakantie niet gezien ik was alleen op het strand weet nog wel dat ik weggestuurd…

gerieflijk vlij ik mij tegen jouw brede bast sterke doorleefde armen beschermen mijn boven diepe zelfverzekerde ankers behoeden voor wegwaaien hoe wij al vele jaren elkaar bijpraten lief en leed delen ik werp mij neer op het gras en smeek je teder te zijn overwortel mij maak me deel bij jou ten grave liggen wat durf ik meer?…

op een plek ver van hier staarde ik omhoog langs de steel van een bloem haar exploderende kleurenpracht benam mij het zicht gewend aan de kleurenwereld van ontelbare bloesems zweefde ik ertussen zat op een kelk snoof het melange op dat mij bedwelmde als een bij vloog ik van blom naar blom heel teder proefde ik hun nectar…

dag mijn lieverd ik weet niet of je me hoort, mijn hand over je haar voelt weet dat ik nooit weggeweest ben toen je klein was stond de deur op een kiertje was een goedmakerszoen genoeg vond je geborgenheid in mijn armen en moederboezem, werden je tranen van onmacht en boosheid onbegrepenheid door mij overgenomen … droom je nu…

grijs licht ontwaart mij mijn wereld ik tuur de tuin in nog niet veel beweging daar ja, twee vissen in de vijver een grote bruine en een kleine gele versuft door de koelte het windmolentje draait maar langzaam vanochtend geen witte rook uit de schoorsteen van de overburen zwoeligheid wil mij de deuren laten openen het buiten…

er staat een boom op het veld zijn verloren bladeren maken hem kaal dwars doorheen kun je alles zien hoe een wolk voorbij drijft, de eerste zonnestraal je begroetend aanraakt meer is er niet…