Alle inzendingen van enrico

licht weegt zwaar op mij sluit mijn ogen en ben gewichtloos jouw graf doemt op maar de pijn raakt mij niet ik weet mij dichter… lucht is pure liefde waarop ik leef en zweef alle energie die je liet weet mij te doordringen maar jouw pijn raakt mij niet er is geen zeer meer vervlogen angels share achtervolgend leven valt niets raakt ons…

Allegretto 98 “Schneit hats!” in de nacht is het gebeurd bovenop en hier voor de deur wit zover het oog ziet daar maagdelijk betreden vlakbij magie van sneeuwmist kietelt mijn ogen de berg! de berg! hij roept! ik geef gehoor zijn koude omarming…

eens droomde ik een droom in een droom kaal ruig woest en leeg de ruimte ik legde mij neer en droomde daar over mijn eigen wereld nooit zorgen over eten en drinken een beschermend dak niet nodig immer achtergrondige muziek ik zou volmaakt gelukkig zijn maar een donkere wolk deed mij beseffen dat deze droom in een gedroomde droom intens…

nog een douche ruiken aan de handdoek licht uit gewone kloffie aan even een bak koffie het laatste shagje brief neerleggen de deur uit sleutel in de brievenbus gestript het pad af dat was het dan…

klapperende blote tanden rillender dan rillend kippenvel knarsende schollen op mijn hoofd ijsgepriemde kierige ogen bevroren sneeuwstijve knoken aanvriezende polaire adem maar ja, de hond moet uit…

vriesrot verhard mijn woorden knoken pijnigende kou neemt bezit over mijn bevroren vijver sluit hermetisch in kout het gevrorene breekbaar gure ijzige kille haast frigide gedachten monden wakkerig uit in rillende zinnen die warmte zoeken…

Muziek der sferen pak uw lier en de auloi wij bespelen de natuur zingen van Panta Rhei zo de mens op zijn wereld is Helios beschijnt in grote genade Gaia, ontstaan uit aarde water lucht en vuur is gracieus genereus tezamen bieden zij Euriplates zijn jeugd hoe de liefde tussen ouders en kind bloeit hij, Euriplates…

hier hoog mijn ogen zien achter de bolling begint de lucht te trillen schemer verliest horizon beweegt ik wil hoger zien maagdelijk licht begroet mij die eerste straal mysterieus ontploft in mijn schedel daar schijn ik…

ik had een droom steeds, als een leeuw in een kooi, liep ik langs een poort peinzend in gedachten zou ik aankloppen of zal hij zich vanzelf openen? heel mijn leven ging aan mij voorbij zelfs ik zou toch wel een plaats verdienen? het plein ervoor bezaaid met lijken, onder en over stoeten die de zeven poorten beliepen ramshoorns bliezen als…

de wisteria beschermd niet meer genaakbaar voor alle priemende ogen ik hoor ze smoezelen; kijk, daar zit hij de zogenaamde rijgt wat woordjes aan elkaar waar niemand iets van snapt ze zeggen dat hij door lotje getikt is die rare kronkels vertolkt hij wij begrijpen hem niet kennen hem niet, hij is een bedreiging kijk, zo wij bloemkool eten…

[…] (Een woonstee op Thira. Slaapvertrek van Iphigenia en Euriplates.) Zij: ons kind dood geboren ik opgedroogd wat zal er van mij worden? Hij: Zeus terwille trouwde ik u een kindermoordenares Medea’s evenknie! Zij: zeg mij dat het niet zo is ik verdoem mijzelf de dood van het kind was een ongeluk! Koor: o wrede hatelijke liefde…

men schrijft zo’n tienduizend jaar poëzie naast verslagen verslagen poëzie het woord is altijd sterker gebleken geschiedenis, lyriek, epiek, liefde, dood… het was en geeft ons de toekomst wie anders dan de dichter kan verhalen over oerknal een bezoek aan blauwe maan springen door meanderend water de o zo tedere eerste zoen? woorden…

maagdelijk smaragdig zo ontstaat menig maar vaak teniet bezoedelenden loeren grijpen hun kans het groen verlept dan het droog en flets uiteindelijk stof tot stof stof dat geen leven herbergt nooit bezwangerd door epiek ik stop het in een foedraal vergezeld met hoop en rede wanneer de Dodo weer foerageert kom ook ik weer tevoorschijn…

het lege voetpad laat een versleten zool na bloed zweet en tranen…

mijn hart bonkt in mijn borst de kamers gooien de deuren los kunnen haast niet verwerken zo groot mijn angst, doodszicht hoek na hoek en bocht na bocht dring ik verder door onafzienbaar doolhof van mij met in het middelpunt… de afgerolde levensdraad, mijn houvast geliefde, verlaat mij niet! ik keer terug naar jou na mijn gevecht…

wij zijn elkaar vergeten ik zie je gelaat niet meer toch klinkt onze muziek in oneindigheid door bij het versterven van de laatste noot vinden wij ons weer ademen samen…

[…] Hij: zie mij hier, bovenop neerkijkend Koor: wij zien hem hoe hij overwonnen heeft maar zijn licht is dof schenkt ons vandaag geen vreugde Hij: mijn zucht naar roem bracht mij hier hoog maar ik heb nagelaten, nagelaten! Koor: in zijn eerjacht Midas aanrakingen ontnam hij levenden alle lucht Hij: deze bittere smaak de eenzaamheid…

harde, zachte woorden ik spreek ze elke dag ik schrijf ze elke dag denk niet hij is onevenwichtig schommelt niet, maar scheurt van het ene naar het andere uiterste, dat is mijn aard, ok, een beetje uit balans de magie van woorden blijft evenals dat van het leven wonderlijk toch ik schrijf kruispuntigen doordelende tot de priem scheidingsvlakkerige…

mystiek omringt woorden elke letter draagt bij tot het gewicht dat in de schaal gelegd wordt welk een massa kan een mens verdragen, wat verdampt als angels share? het residu dat achterblijft gewogen aan de hand van eenentwintig gram woorden en daden kunnen doorslaan of balanceren op de rand ik weeg mijn wit en letters zorgvuldig als een…

rottend rijpende eerstelingen het containerlid blijft gesloten beschimmelde jaren geven extra cachet dat wordt de erfenis, mijn Opus Magnum! talmende woorden worden uitgestrooid over het oppervlakte allesbedekkend geven zij naam aan onbekend bekend eindelijk, vrezenden, de ultieme monolitische waarheid het heelal zal stoppen met draaien…

in de bossen bij Wassenaar tijdens de jacht op wilde halal zwijnen is een ontdekking gedaan of hij uniek is moet nog blijken de cransoloog van het NFI is druk doende met onderzoek zijn eerste bevindingen laten evenwel het ergste vermoeden deze ondersoort van de Homo Politicus Hagiënsis blijkt een nieuwe species te zijn uit andere delen…

mijn muze in al haar naakte puur letterlijk geeft zij alles rakend tot op je knoken fileert zij geheel ook zichzelf een dichter die zich niet bloot kan geven raakt je niet... haar woorden mijn bijbel haar liefde mijn adem haar zijn mijn leven alles geven zoals ik…

roedels komen dichterbij vanuit het oosten het glorieuze rode ochtendlicht doet verworpenen ontwaken uitgestorven toch ontdekt! een kleine zwerm onbewust van de gevaren strijkt steeds westelijker neer boeren worden weer onrustig en bang voor dit onbekende, zoals in vroeger tijden er zat er één in mijn tuin wat heb ik een hekel aan die…

ergens ver weg waar niemand nog is geweest ligt haar land Dromenland met zachte toetsen creëert zij haar spinsels die vastplakken aan je netvlies laat haar maar dromen! het dromenzand waar zij mee sprenkelt brengt haar dichterbij laat haar maar dromen! op haar eiland doorkruist zij het firmament dag na dag opnieuw zo wij slapen…

wars koude woorden likken kippenvellen huid exploderen aan de oppervlakte spijkers slaan in je schedel dring ik tot je door geschoffeerde gevoelens uitgeroeid met wortel en tak gevilde spierenmassa gestript van eiwit traanbuizen cement gevuld lood leggende waarheid kaler dan de kaalste neet enzovoorts daar ben je scalpel, hamer en…

Fragment XVII Estampie [ ] Gods akker brengt leven voort wij zwoegen daar het ons bekoord alle dagen heiligen niet dan ligt er rust in het verschiet kom schone meid plezier mij ik leg een hand op jouw dij hop hop sneller rond buiten zinnen laten wij ons gaan hop hop sneller rond ik huppel met jou over de maan gans…

Fragment III Puella, een air [ ] onder de levensboom vermeien wij in de hof mijn luit bespeelt schoonheid die muziek niet bevatten kan je brokaten kleed die de wijsheid van de boom omvat ruist mij tegemoet hoe bekoort mij jouw schittering Godelinda, lief mij! verteer mijn hart met een baiser…

vlakbij de stad waar ik woon net erbuiten dus, niet tè afgelegen in een bosgebied, is een park aangelegd waarin bedreigde of speciale creaturen zijn ondergebracht ter leering ende vermaeck de hokken zijn goed beveiligd, dacht men, maar soms ontsnapt er één tot hilariteit van de modalen hok 1: een uitgeblustte occupyer hok 2: een bijbels…

verdwaalde huizen met verloren zielen bezetten de straat om de hoek dat getto in deze stad raakt steeds meer in het ongerede de zwarte dood was nog mild die bracht het sterven deze vergetelheid is gruwelijker het duurt en duurt als zombies beroeren zij niet eens de lucht weggedoken paria’s ik woon in die stad jij ook, want ik weet je…

jaren tuurde hij het heelal afspeurend ontdekkend nieuwsgierig het glas nog verder geslepen de focus afstand bepaald toen kwamen ze in beeld! Io, Europa, Ganymedes en Callisto hij was de eerste die hen aanschouwde 1610 schreef de kalender en het bliksemde wederom! deze cycloop onder de ontdekkers schittert ook nu nog als ik in een…