Alle inzendingen van eric rosseel

bewegen doe je in spreidstand en dansen op slappe vermoedens doorheen zand en woestenij over gegolfde daken heen oefen je vaardigheden weerloos en toch ongeschonden je kijkt me even in de ogen zet dan je weg verder kruist voorsteden en minaretten proef eigentijds stuifmeel je zengt in het zonlicht en zelden rook je een sigaret met de…

de zee is wit de zee is rood likt en liefkoost duinen en gedachten witte vloed golft over me heen schuim op de lippen andersgeaard slijm uit het slijk van haar bekken ik begeef…

De vrouw bedrijft de liefde om zestien uur dertig. Maar tevergeefs ga je op zoek naar de aard van haar reumatische aandoeningen, de schaduw van haar verdriet. Wat een leven, mompel ik, terwijl ik mijn koffie drink voor het venster dat de winden en de stormen weerspiegelt. En dan, zeg ik: foert, dan maar! We eten, we stoppen met ontwaken…

ik neem uit het medicijnenkastje een aspirine en een dosis filosofie die de stoelgang bevordert en helpt bij de afvoer van afvalstoffen zoals een wandeling op het strand het schuldgevoel doelmatig afweert neem ik vrede met het keukenwerk en dis gedienstig het avondmaal op want ik heb zo waar de schijn tegen kan niet even schuilen voor…

ik ben gehuld in het gewaad van een blinde speleman een waas van onzekerheden en verwaterd ongeduld ik schrijf in een spiegel krul de letters binnenste buiten jaag de woorden op tot een rapsodie een melodie van kwinkslagen en implosies zoek op de bodem het illusoire begin het nooit aflatende einde in een metafoor van cascades ik zie anders…

de laatste vrouw omhelzen, enerzijds; de etterende stilte van de laatste baarmoeder doorboord, in mijn schuwe harige handen voelen woelen roerloos ziekteontsmet water, sprakeloos ben ik, geheel merg. en doorheen mijn zwoel bloed beschimmeld beschuitafval van voormiddeleeuws stuifmeel; in de vlucht verborgen, verzwegen mijn altijd open ogen…

mijn hersenen zijn weggevreten door het jarenlang gekweel van de voltallige vogels staren zich blind op de foto’s van vroeger zien het kind en verzinken in wroeging schrompelen tot mos de fakkel is doorgegeven aan ongeboren leven te oud om nog als leerling door het leven te gaan een vos die nieuwe streken leert de medemens verschalkt…

ik ken teveel talen en dus herinner ik me je niet mijn plebeïsch bereik mist woorden voor oogvocht en okselgeuren in de deuropening nemen haarverlies en dwangneurose toe vreemd sta ik in het gordijn van deze ontzielde morgen als een blinde heb ik leren spreken van dier tot dier ik leid net bestaan van een open autovenster op de…

de poesjes ze kruipen kopjesschuddend vanonder het lage afdak duikelen de ochtend in wassen zich in het tere zonlicht ze besluipen vroege merels en maken jacht op vlinders die uit koers zijn geraakt oeverloos en vlak hun wereld kent geen verborgen geheimen ze gehoorzamen braafjes het voorouderlijk instinct plegen geen overspel…

Ik zoek niet langer tevergeefs De kortste weg tussen twee punten Noch de gulden middenweg Was ik maar een dier Dat zich ’s avonds onwetend Te ruste legt in het koele gras Van zijn onverhulde dromen Toch ligt de einder vandaag Weer iets verder weg, Weg van de troosteloze kust En de onrustwekkende geluiden Was ik maar jij en jij en jij…

ik ben wie ik schijn te zijn, een veinzer, een dichter dus van wanen en lyriek toch lees je uit mijn liefdesverzen voor…

rond de zon lopen in draf duizend kinderen, zij eten op het gejank der achterbuurthonden daar waar ik lig de zon als een muziekspel in mijn ogen ik dring verder naar de velden gisteren verborgen achter modderige wolken, laat ik het licht bijten met zijn jonge tanden in mijn huid zij die er nog niet is, brengt spiegels aan, vangt de…

de Nacht is gevallen mensen drinken hun laatste glas komen op de rand van het bed tot inkeer tot zelfverminking leven wordt onzichtbaar gaat schuilen voor zichzelf. want het is oorlog winden rukken bomen aan flarden met hen de stilte van dromen in olie gedrenkt vliegtuigen slaan op hol scheren langs kerken en moskeeën. ik sta aan de…

vallen is zweven in het landschap aan draden geweven, is hijgen geperste longen in de avondmist spreken in morse met de onderkant van de brug de pijlers van de laatste grap voor de aftrap vallen is aarzelend op zij gaan voor het dode lijk op het voetpad spelen volgens andere regels…

uit de ruïnes rijzen zenuwen ze razen door de buizen van het huis kneuzen de ruimte waar mijn gemoed geduldig veinst slechts mijn gemoed te zijn en niet de bruisende bron van mijn gebundeld wezen ik sla op de vlucht voor de kraaien in mijn haar mijn woorden glijden uit vergeten mijn inborst te kneden ik sta op de rand bereid over lijken…

in de ivoren toren van de nacht heeft de held uit vroegere tijden zich een vrouw genomen. in het niemandsland achter haar ogen wast hij zich de handen zodat zijn dromen hem onherroepelijk ontvallen en verzengen in zijn vleesgeworden stem. dan herinnert hij zich zijn in hout gesneden afspraak met zijn moeder en waar daareven hoefgetrappel…

de zon ontmant mij. zij striemt mij met gulden roeden. ze is wreed waarom toch? ja, ik heb de kruik gebroken languit gelegen in het riet in Rimbaud’s dronken boot maar waar en wanneer zelfs de zon heeft het nooit geweten toen horloges nog geen secondewijzers hadden en ik zonder verrekijker op pad trok het verleden deel was van het nu…

wie op het vage kruispunt van de morgen zich onbevangen in haar spiegel heeft ontmoet, is nu vol van ongehoorde verhalen die hij niet anders dan vertellen kan. wie haar heeft ontmoet, KAN niet zwijgen. zijn wilde zang onbeheerst loopt uit op het wrijvingsvlak van wind en stilte en houdt duidelijk een belofte in. en terwijl de tegenspeler…

blinkt de bleke vrouw in haar tranen? ik was spoorslags door haar binnenland gereden had voren geploegd in haar eigenwaarde en haar zomerkleed mijn wreed vertoon lonkte naar haar jeugd vloekte binnenskamers heb haar als een jonge zeehond buiten spel gezet stil telt ze haar verdriet…

schraal bier kraait in je leden ontzet verzuurt wroeging de veelslachtige bronnen van je pijn het vocht verschalkt je weemoedige flanken genadeloos in je schroom zoeken besmette zenuwcellen wortel en goedkoop plezier klarinet speelt de aftocht ongeschreven brieven talloos splijten maag en nieren je droomt: je bekent een halfgod ontfutselt…

de stad ontploft tweevoudig als de daders galopperen in het lagere dal - want ik ben eertijds met de helm geboren en zie, met verdeeld gemoed, in de stand van je ogen de verborgen toegang tot het koninkrijk der doden o wee, ik zet een stap achterwaarts en neem met overleg mijn hoofd in mijn handen reeds heeft de aarzeling de tover verbroken…

dek me toe, Osaya bevang me met je adem van hars sluimer in de drang van stilte draag me over aan de goden van weleer het is nacht, Osaya de sterren deemoedig bewaren het geheim van ons verlangen de wind zwijgt over ons lot beken, Osaya hier in het zand van de gestrekte woestijn tieren geen leugens hier is alles waarachtig en…

de tijd is aangebroken van de bosbranden in Zuid-Frankrijk en de gezinsdrama’s in Oostrozebeke pijnpunt in de samenleving familie en anderen, de hele poep trekt gehaast zuidwaarts laten huisdieren achter met wat vlees en een bakje vocht tijd zonder oorlogen zonder vrede en liefdesverdriet zonder bewaard overzicht geen zonen noch minnaars…

ik heb haar te boek gesteld als een opgezette vogel die niet fluit of zingt niet trekken kan naar het fel gekruide zuiden of als een machine of een verlaten goddeloos dorp in het dal daar beneden ik heb haar bekeken maar niet gezien betast maar niet echt gevoeld niet met haar gereisd in de koele ochtendmist…

de muziek klinkt als stilte tussen ons het ijs is wak de avond teer de sjaal waarachter je verbergt je schroom is rood aangeslagen papier geeft mij geen kans is te vochtig van voorjaarstranen filosofie en aspirines ik smeek je tot bloedens toe dan: als zwart poeder bezink ik tergend traag val helemaal uiteen tot je heengaat…

de voorposten van haar verlangen verlaten als eersten het huis tussen morgen en dageraad het contact te krampachtig de onderhandelingen kil en stuurloos ik verborg me in de gordijnen strooide woorden zonder kloof te dichten nu drink ik op mijn eentje de wijn die ik gekocht heb voor tweeën verloren de voeling met mijn golflengte en mijn…

ik hou mij vast aan de reling steeds verder uiteen in onderdelen zwaargewond aan het hoofd woorden rijden zich klem in de korst van mijn keel ze hebben verleerd hoe een vrouw planmatig te bedaren het onvermogen is totaal verdwaasd kijk ik naar hemel en aarde mijn klamme voeten vatten vuur rook verast de kleur van mijn…

WOORDEN SPORADISCH UITGESTROOID plots gaf zij een kreet, en allen getuigden UIT MIJN HAND, LEEGLOPENDE LEKKE DOOS, wij dit later, in het nieuwe korenveld; ONDERHUIDS ZICH SPIEGELEND AAN DE WEKE nooit meer hielden wij van geluid dat stapt MAKKE WAND, IN DIERENVELLEN GEWIKKELD, over je heen, als duizend ontpootte duizend- ELKAAR OMHELZEND, IN…

De Nacht is weer gevallen Mensen drinken hun laatste glas En komen op de rand van hun bed tot inkeer Het leven wordt onzichtbaar Gaat schuilen voor zichzelf. Het is oorlog. De wind rukt de bomen aan flarden En met hen de stilte Van in olie gedrenkte dromen Op hol geslagen vliegtuigen Scheren langs kerken en moskeeën. Ik sta aan de zijkant…

de verwenste dichter en ik zelf wensen u een aangename nacht een plaats onder het hemelgewelf zoals je ’t zelf zou hebben bedacht wij schrijven niet langer uit volle borst eerder vanuit de hondse onderbuik of vanuit een bijna ondraaglijke dorst dit allemaal tot eenieders verbruik zo nemen wij beiden plechtig afscheid met dit laatste welgemeend…