Alle inzendingen van henk knibbeler

de geestigaard kijkt ietwat meewarig naar het vroege daglicht, zwermen met verse ganzen trekken het land op zijn witte baard droogt in de zilte wind het hol is verlaten, kop – over – kloten is moervos Snodaert gisteren vertrokken haar welpen verlieten reeds eerder de veste, alle speelgerei hangt in de bramen stilte, alleen aangesproken…

er komt geluid aan, vanaf het land patrijzen scheren in straffe formatie over het pasgeschoren maïsveld het voelt koud en kil, huizen branden wijds geurt mijn land naar de stront knotwilgen penselen nog met twijgen aan de overkant van de rivier klinkt een lied wat door de mist is verwekt mensen gaan met een brood onder hun arm bij de slager…

het hagelt om de haan, de novembermaand wordt doorkliefd, stilte gaat over in geblaf zij hebben het in Frankrijk geleerd, schieten op alles wat los en vast zit, of beter gezegd wat leeft en een verleden heeft, zij zijn de superieuren van iedere smet ontdaan, jagers hoor eens meneer ' de fazant mag op gejaagd worden ', waar maak jij je druk…

vandaag blijf ik binnen om te huilen de hele dag ik heb een stapel zakdoeken op tafel liggen buiten is het grijs, men spreekt niet van helder weer deze dag is gereserveerd voor het huilen de hele dag en wat anderen daarvan denken moeten ze weten en waarom huil ik dan op voorhand, het is maandag wasdag, dat is een kwestie van alle vuile…

vandaag werd ik naakt gewaaid, mijn huid viel met duizenden op het gras niets bleef gespaard het is wat onwennig met al die armen om me heen…

uit de voet van de linde komt - door schors ontdaan - een zachte wind die mij lokt naar binnen te gaan als pasteltinten bij elkaar gebracht dwarrelen gele beukenblaadjes uit het naburige bos om mijn voeten hoewel het donkerte mij herinnert aan nare dingen aarzel ik niet om tussen de wortels haar te ontmoeten blauwe fonkels kleven aan het plafond…

het is met de storm dat er weer liefde en vriendschap binnenwaait, bladeren hun laatste strohalm verliezen en een rondedansje maken aan de voet van een linde ik zie haar gaan met een chrysant onder de arm, stil ligt de aarde, namen en jaartallen gaan voorbij, stenen spreken niet, zij geven een houvast aan wat eens was steeds harder waait de…

er is niets van overgave, het licht deelt bundels uit, gratis.. warmte kruist door de avond van de dag en uitbundigheid laait op ik ga slapen met een zachte stem preludeer op een vrolijke winter vlokken dansen door de nacht, op het raam ijsbloemen groeiend naar een patroon wat door een tocht langs sponningen zeldzame soorten vormt er is…

terwijl zij fietst door licht en donker schuil ik onder herfstkleuren, betoverend gestoken in de kleuren van het sterven nog even en de transparantie zegevierd kunnen wij alles weer aanschouwen in de oorsprong, het ruwe ongebolsterde leven het landschap viert zijn eigen feest, danst en zingt, ruist en bladert in schoonheid soms valt het…

er was behoefte om even uit de wind naar hem te luisteren, het suizen van geroezemoes op straat daar te laten kaarslicht wappert voor kleurige beelden en boven in de toren slaat de klok die ver over de dorpen hoorbaar is, de stem van stilte, van bezinning en in mijn hart een intens verlangen, niet benoembaar om mij heen lege banken, geurend…

er ligt een boek op mij te wachten ergens tussen meren in met zachte hand omgeven, wellicht bepoederd met pollen van Myosotes en een vleugje Monet op de cover   vogels en waterjuffers wachten ook op een terugkeer, de knallen van jagers die grote vluchten eenden de hemel in jagen, de schoonheid van de Kwak gezeten op een tak in verlegen houding…

het kind verliest zijn jeugd en voelt vers water door zijn lichaam gaan meer en meer gericht op zichzelf en woordenwisselend lijkend op digitaal emoties zijn uit, het water koelt alleen hechting of stofwisseling vechten om de voorste plaatsen, niets is belangrijk meer, immers de race om onbegrepen achter te blijven is al lang verleden tijd…

mooi ben je, wakker ook en gehavend ik kijk door je heen, er is scherpte mijn blik op afstand zoekt waarheid, er straalt een gloed op je onbedekte huid waarom vraag je mij om een terugreis zing eens, roep me, ik ben nog niet weg zelden zijn momenten als deze meetbaar jij kruipt in mijn ziel, ik voel je handen koetjes en kalfjes deel…

Interludum niet zelden steekt de wind zo fel op de laatste weken je ziet luchten vergrijzen om ineens open te waaien in helder blauwe stukken, vogels trekken zuidwaarts, bloemen bloeien soms al voor de derde keer. mensen verwaaien in de stad of buigen zich diep voorover op de fiets ouderen klimmen omhoog in de wind, richten zich op en gaan…

zoals ze daar zit in haar zetel tegenover de grote ramen met uitzicht op de doorgroeide tuin om haar heen de jaren, het tapijt met jachttafereel op de grond zij schijnt wit, haar botten kraken als ze op wilt staan, haar hondje warmt zich op de deken aan haar voeten ooit schreef zij, al zestig jaar geleden kindergedichtjes, liedjes, over…

is er weleens een herfst te vroeg begonnen, vroegen de bomen niet om hun bladeren nog iets langer te mogen dragen, vrucht te maken van wat sterft is alleen stof jonger is licht een onmisbaar dieptepunt ben jij een contrast, een schaduw van de voorbijgaande brandganzen zou Nova Zembla nu in rouw zijn zonder dat prachtige verenkleed, de…

vandaag schallen hoorns zal koper blinken in de zon velden worden ontruimt teunisbloem en duindoorn een tafel dekken van verval de zee heeft zich geschikt wat minder zand te nemen ik ben slechts een waarnemer muziek door hen geschreven kruipt in alle holen en gaten geen partituur is voorhanden maar ligt voorpoten geschikt vandaag…

in het arme licht, het gloeiende licht ligt mijn polder te verdrinken, ze zucht onder de gratie van gekregen bundels zonnestralen, ze ruikt naar de herfst ziet hoe de hemel zich vergaapt aan de snoeren met parels, het vergulde van mijn land, hoe de nacht zich opoffert aan het onweerstaanbare van de morgen proef het zout, steek uw lach…

het verdriet ligt verscholen in de avond aan de oever van een slingerende beek uitgesleten bochten, vechtend drieblad vochtige septemberdag, klamme vermissing ik kan jou met duizenden zinnen raken weerspiegelen en kabbelen, steile oever er gaan bladeren voorbij, ze passeren en draaien, dansen opgekruld van ouderdom voorbij gaat mijn droom…

een vrouw loopt met haar kindje door de donkere straten van het verdronken dorp, het huilt, honger en koude doen een aanval op haar leven, het water stijgt, de vrouw zwijgt en volgt golfjes voor haar hopende op een droog stuk, een strandje wellicht, maar dan zonder een snackbar, coca cola of sigaretten zand is genoeg, misschien wat kranten…

ze zei dat ze een stuk over psychologie ging schrijven, haar belevingen van de afgelopen tijd spraken die verbeelding in het licht van spaarzame zonnestralen en achter een gehaakt gordijn plengde zij menig traantje, sanseveria's als tralies maakten van het uitzicht op straat een hel haar vingers trilden diep in de nacht over het keybord en…

zong de merel zachtjes een deuntje in de vergelende berkenboom, stond het zandpad in de karrensporen vol met water, dus liepen wij op de rug en wat hoger over de heide, sluiers verse regen hingen als herfstgordijnen over het landschap, de bosrand brak wij telden het geweizwammetje, de berkenzwam, de braakrussula, het eekhoorntjesbrood, de…

haar stoel stond er altijd onder de appelboom tussen het hoge gras, dichtbij de stam en met het gezicht naar de volle maan, dan kon ze zien hoe de nacht in elkaar werd geschoven, hoorde ze anderen spreken uit hun slaap, kwam de uil door het licht voorbij in stille slag en verbond zij zich met de korrelgrootte van het schaarse licht, zo werden…

de wind kwam vanochtend met de dood het land invallen, onstuimig en briesend met wilde vlagen geselend over gewassen een zeis vol wolken voor oogverblindende zonnestralen, mijn land oogste lichte herfst witte was stak scherp af bij de donkere opbollende luchten, waaide hoog op, stak lege armen en benen in een keurslijf waar de dode straks…

de wind kwam vanochtend met de dood het land invallen, onstuimig en briesend met wilde vlagen geselend over gewassen een zeis vol wolken voor oogverblindende zonnestralen, mijn land oogste lichte herfst witte was stak scherp af bij de donkere opbollende luchten, waaide hoog op, stak lege armen en benen in een keurslijf waar de dode straks…

zou ik haar vragen om in het terra van de dansende coulissen, geuren parfumerend langs de Arno, mee te gaan naar Piazzo della Signoria gevels met witte luiken zijden jurken, losjes en nonchalant over de schouders, bandjes zichtbaar, glimlachen neergelegd in marmer waar pioenrozen uiteen vallen, de maan zijn sikkel kwartiert…

Ik kan niet bij haar geraken overal is de rivier te breed zijn de meanders uitgesleten gelijk mijn handen in haar het blad sterft op de oever geur van humus dringt door tot een verlegen donkerte in mijn hart, pindraad streelt de koebeesten, aait mijn vel het water ruist, speelt met de naakte vissen, zilvert dan stillekes de gouden zon…

nu de kust nadert, de zee mij roept en langs de kreken een kiekendief mij toeknikt en laat weten dat hij dit jaar de roofvogel van het jaar is knarst het schelpenpad onder mijn fiets tijd voor een overweging, een meditatie tegen de rug van een bloemrijke dijk hoe fijn geeft ze mij steun, de aarde en de maan in het blauwe licht ademen zacht…

schrikkeldraad zegt mij iets over mijn Opa hij was een fervent koeienjager, woonde zowat in de wei en nam mij als nieuwsgierige graag mee, dan vertelde hij onderweg over die koebeesten welke naar de veemarkt moesten en van tevoren gevangen, dat was soms een riskant karwei, blauwe plekken en soms bovenin de veewagen hangen om niet bekneld…

ja, zelfs in Berlijn stonden ze achter glas en omringd door veiligheidsmensen, de auto's waar je naar kon kijken, staal en chroom, leder en lakken ieder van het mooiste soort de mevrouw voor mij boog even over het rode stuur en zuchtte, haar handtasje was vuilwit en ze liep op oude nikes een jongen van vijftien viel met open mond in de…