Alle inzendingen van j.bakx

In de straatjes van verzoening de worsteling met une nuit blanche Strijdtonelen woelen gejaagd onder deze blinde nacht Onder deze zwarte aarde graaft iedere duisternis zich in Het geheel is veel meer dan de som der delen Schraap af de bovenste laag Van het beschreven perkament schrijf schilder zing Telkens opnieuw een…

Mijn hoofd en ik wij zijn uit elkaar het is over zingt de zanger alsof ik dat niet weet! We hadden het goed mijn hoofd en ik we bleven bij elkaar dat was immers een uitgemaakte zaak? Jij deed wat ik wou of was het andersom? dat ben ik even vergeten Een briljant stel waren we niet strijd en twijfel vlochten ons samen dreven…

De ogen van het kind met de camera laten mij kijken naar een kleurrijke vogel die met gekortwiekte vleugels het luchtruim tot een gesloten boek verklaarde Een breekbare vogel vliegt zich niet bijeen ook de takken buiten zijn te teer ze verschanst zich in haar vergrendelde nest overladen met spullen die want je weet maar nooit haar…

ik ben voor eeuwig denk je zo nu en dan misschien ik zie de knoestige omhelzingen van je imponerende armen hef het hoofd naar het alom van jouw kroon je vertakkende voeten verankerd in zwarte genereuze aarde ik adem ohhhhh zucht eens diep…

Zij gaat in stoflagen gekleed over straat Onherkenbaar door gaten getekend Met hand op hart bijbel of kinderhoofd Wordt op haar gezworen So Help Me God Met twee of drie vingers hoog in gebakken lucht Kleden we haar fabulerend uit zij moet er aan geloven In stoflagen gaat ze over straat mysterieus veelkantig en ongeslepen…

Alles raakte vandaag zonder omwegen het hart Twee vogels in de boom de dag was nog niet voorbij Bespraken het doen en laten van passanten zonder iets te begrijpen Toen de buren ons verrieden was de dag nog lang niet voorbij Op kousenvoeten door belaagd gebied en de wens om te begrijpen Door de duisternis toen de vijand ons uit…

Boven elke afgrond bruggen aangelegd terwijl het licht naar beneden suist Strohalmen voor houvast doekjes voor het bloeden voor het stuurloze hart Geen handen als Hybris struikelt wankelt voor de val In een stofwolk van stilte met de mond vol tanden tussen gebroken porselein…

Let goed op om haar te zien haar te horen: de minimale taal En al wat koppig ongeschreven ongezegd verder leeft achter muren Drijvend op weg naar de dood denkt men: daar zal de haven wel zijn De taal drenkeling klemt zich wenend aan wat ramptoeristen vast Altijd in de hoge vlucht van hoop om betekenis te scheppen Zij graaft voor…

Een kerkje zo oud en ach zo geweldig oud in het hoge gras de verweerde stenen een haas rent over het kerkhof De wind een koeltje op deze warme dag boven de akker zingt de stijgende leeuwerik jubelend als een engel een stipje aan de hemel Het beekje ritselt en murmelt de jongen ziet het kerkje zo oud en ach de verweerde stenen…

Ze wisselen in verstrikte tijd snavels en veren uit Gijzelen elkaars dromen kruipen over vloeren met scherven bezaaid Ze grijpen bloedige letters brengen zonder iets te begrijpen met fladderende vleugels En dichtgeschroeide ogen achterstevoren verhalen van zon naar aarde Een krijsen in de ruimte van een zwarte onheilspellende…

Probeer maar eens te zeilen met wind en stroom tegen Ik ben een steen een rots van van eenzaamheid Tegen betaling houdt iemand me vast als ik in bed lig te krijsen Ik heb pijn en ben alleen angst eet mijn ziel op De steen is het heelal ik ben een steen in de woestijn Toch groeit er mos ik bekommer me om het mos Soms brandt…

ik weet niet meer dat jij er niet was dat je nog niet bestond in de stilte van de nachthemel kan ik de aarde niet meer verdragen het kleine leven zal als de doden niet weerkeren rouwen kan ik niet in ijstijden is de lente een slechte leugen de winter eindigt niet je onschuld je tederheid kan ik niet vergeten in deze kille…

Keizer Wenzuan lafhartige ooggetuige van arme drommels Die op bevel hoge ogen moesten gooien vlieg vlieg als een vogel Spring spring met deze vlieger van de toren Gevangenen één voor één op weg naar het onverbiddelijke einde En toen was jij daar Yuan jij overleefde de hellevaart de dodensprong wonderwel Een doodsbange…

Ik kwam er vaak in de echte gay bars, clubs, restaurants places to be waar je je ontspant Op de as van het levenswiel waar jazz en passerende cocktails je tot leven wekken De meisjes die ik kende hadden droefgeestige gezichten opvallend getooid met sporen van make up Teveel meiden wasten thuis de mascara van het gezicht schopten…

Zo helemaal niet klaar voor de opmars van pukkels van boobs van overal dons onder oksels ook op benen Oh my god wie verzint dit ik zie er niet uit iedereen ja IEDEREEN kijkt naar mij Als de dood ben ik voor I Me en Myself pimp me krimp me kill mijn aversie het komt nooit meer goed MAMA help Of wie dan ook verbeter me…

Een watertoren ten dode opgeschreven wordt een dodentoren Een steen des aanstoots een drooggevallen watervat dat kil de zwaarte Van stenen harten torst verzaagde levens in de toren van de dood Wie haalt dan de doden weg wie zal ze dragen naar de torens van stilte Zal iemand ze aan de hemel schenken…

plots staat hier een vreemd object storm er niet op af pas op de plaats: eerst denken dan doen niet over één nacht ijs met mijn slurf mijn ware zelf een verkennend onderzoek nu de achterkant van het object is gesloten wellicht de onderkant wacht…kijk eens even zie mijn oorflappers mijn slurf: masseur en krachtpatser ineen…

in het verrafeld landschap aan de rand van het bestaan zweeft een gier om de dode ontdaan van het zware pak gaf de dood hem vleugels verdwenen verten van zwervende gedachten de tijd met duizend wijzers uitgewist in de horizon in de open levenloze ogen het stukgehamerd hart staat het landschap geschreven laat in teisterende wind…

we beginnen met taal in de lichte ruimte van het volledig leven volgen eenvoud klank en ritme vanzelf we verkeren op de rand van zingen en denken onze plaats in het landschap afgeschut en open het is niet te laat…

onder een eucalyptusboom in de basaltwoestijn wachtte ik op regen een wachten in niets dan het zand en het trage afzetten van een slang tussen al die zwarte stenen dacht ik aan mijn moeder en aan het kind dat zij in het graf in haar armen houdt ik proefde zoute tranen ik voelde het branden van de genadeloze zon ik wachtte op…

hoe schraag je in loopgraven een smeulend vuur hoe de geselende wind hoe spalk je gebroken vleugels de lege taal hoe kapotte woorden hoe kijk je naar het gezicht van het gescheurde hart naar de tijd geschoffeld onder stenen hoe aard je op bodemloze aarde in de centimeters van je geheugen je zegt: het is leven het is niets…

na elke oorlog moet iemand opruimen de demonen de laatste kogel het heilige gelijk het opperste kwaad de muren het prikkeldraad na elke oorlog moet iemand blijven op verstikkende zwarte grond om plaats te maken voor het rouwen om verdwenen geliefden de dood van het kind na elke oorlog moet iemand zich vasthouden…

Als zilvermeeuwen zich schreeuwend op het brood storten zet de glinsterende zon de rietkraag in brand. Als reusachtige zeearenden landen en elkaar begroeten kakelen hoge opgewonden klanken over het water naar de ondergaande zon. Als een blauwe kiekendief over houtduiven in de populieren zweeft speurt hij verlangend naar een plek…

scharnieren tussen gissen en missen het voor- het achteruit de wisselsporen van de ene na de andere tijd verloren speelgoed in een oogopslag onder getekende lucht zoveel duisternis onder onbegaanbare grond wonden en scherven uit sponningen gespat werkelijkheid vergeefsheid alles is er altijd andere tijden gisteren en vandaag…

ze hadden zoveel plaats om te zwerven waar ze maar wilden maar ze stapten niet uit hun verlatenheid noch uit hun woorden ze hadden zoveel armen om de stilte van de zee te vangen maar ze hielden de handen met gebalde vuisten op de rug ze hadden zoveel laten liggen tot ze elkaar niet meer konden zien ze hadden alles laten…

als zwarte engelen zwermen bommen boven daken van de stad de hemel herhaalt zich in het water weet niet wie en wat hij wiegt in het lege landschap voorbij de verre verte verwaait het verlangen de werkelijkheid zo ondraaglijk dat er gebeurt wat niet kan…

hoelang nog spartelt de vlieg in de draden van het web de dag is nog niet definitief verloren alles wacht hoelang nog hangt een prooi aan vloeibare gestolde zijde de vogel vindt een tak de gans zoekt het water hoelang nog klampt hij zich vast aan het brekend licht de zon zakt in de kruinen van de bomen…

Ze rusten niet de doden ze dwalen al werden ze in graftombes te ruste gelegd Ze komen terug de doden houd je vast aan dit hangend koord lispelt de turquoise slang Ik ben een Lemniscaat volg mij ik wijs de weg naar de wereld Een onzichtbare reis een gemaskerd bezoek aan levende wezens Waar Kali haar bloedige scepter zwaait…

Harlekijn draagt een kap met bellen zijn stem slaat over als hij in volkstaal rapt over zijn panorama op de wereld de wereld op zijn kop om zijn middel draagt hij een koord waaraan een kleine spiegel hangt die ritmisch meedanst als Arlecchino spreekt op de maat van muziek de mensen keren hem de rug toe als de snelle satirische…

De bomen broos van ijs hoe verdragen zij het diepe geweld van de aarde? Onder de ijsvelden trillen weidevelden van een vergeten diep verlangen. De goden rouwen om vernietiging en dwalende doden Wij bouwen een grafkelder voor het opslaan van ondraaglijke herinneringen. Zullen we binnenkort alles tussen de regels vergeten…