Alle inzendingen van jan haak

Sinds zijn hoge takken braken voor het licht van Speakers' Corner vlooide hij niet langer vlooien dan de woorden van zijn boom omhooggevallen als een aap om in zichzelf te geloven zittend in zijn apenkooi met het primaat van zijn verstand Bananenschillen nam hij op om wat te klooien met een ander apenstreken uit te halen lippentuitend…

Geraldine van der Veer ging als bezetene tekeer om met haar naaiwerk een leuk centje te verdienen ze maakte kleding aan het Hof met naald en garen en wat stof achter die oude en vertrouwde naaimachine Ze ging bedreven heen en weer die Geraldine van der Veer ze naaide alles aan elkaar wat zij kon vinden of het nu kant was of fluweel een…

Vaker wilde ik je schrijven van hoe mooi het hier toch is hoe zielsgelukkig sterrenlicht valt tussen omgewaaide bomen vader die mij meer dan eens zei hoe de wereld mij nog mist ik kon hem bijna niet geloven maar hij heeft zich nooit vergist Ik ben allang niet meer dat kind dat achter poppenhuizen zit niet meer dat kind dat ramen tekent…

Land van Heimwee - Mijl op Zeven dat van Kortooms en van Reve van een zuiderling die opging in fanfares - trammelant van stoere boeren met verstand die over jakkerlanden gingen dommekrachten lieten ploegen suikerbieten lieten zingen Van boerinnekes in schuurtjes waar geen kip zich had verschanst dan Sippejan die niet van hier was haar zou…

Als het kon mijn lief ving ik voor jou de zon op sterk water liet haar stralen in een fles met alle stralen die ik vond deed er een scheepje dan nog bij waarmee jij zeeën kon bevaren en een droom die je nog dromen moest en kussen op je mond Liet je dan gaan op volle zee waar ik je zeilen bol zou blazen bol zou blazen met die droom waarin…

Wat U ziet is wat er is en wat U niet ziet zo voorbij probeert U dat maar te begrijpen in het vierkant van uw leven Langzaam boog mijn hoofd naar links om maar dat ene beeld te grijpen wreef mijn ogen nog eens uit om ze vervolgens toe te knijpen Ja, heel goed - sprak achter mij een zware stem de kunstenaar die mij liet schrikken in een…

Veel te bang om weg te rennen veel te klein te blijven staan in een huis dat niet van hem was maar van onbegrepen liefde Liever hield hij hier zijn mottengang in nissen tussen steen en bedekte hij zijn potten om een schande te vergeten leefde hij het eerstgenoemde in vanzelfsprekend weten ook al was dat nu verborgen en van engelen ontdaan…

Water kende er geen naam dan slechts de naam die wij het gaven en zo rolde het de berg af onstuimig als het was met witte koppen langs rivieren wispelturig door het land en heilig als het maar kon zijn om iets van dorst er mee te laven Tot in zeeën die wij samen zwommen in ons heerlijkheid met witte parels van geluk waarin wij eeuwig konden…

Het zou geen tachtig jaar meer duren voordat Dullenbakkers zich weer zouden laten zien op oud hollandse markten tussen Hooglandse torenspitsen lammerschansen en rammelende viskarren die uit het verderop gelegen Katwijk kwamen met dat wat eens de zoute zee verspeelde Hier zou geen broedertwist hen delen noch een Hoekse, Kabeljauwse zou geen…

Dansen met een vlinder op de middelmaat van vragen waar jij groter wilde lijken dan wat paste in je hand kleine emmertjes met zand zo licht gedragen naar het water zomaar tranen zou verslikken in weerschittering van jaren Zoveel dingen die jij anders zag maar niet meer terug kon draaien niet voor hem - die kleine man met wie jij vlinderde…

Het was een amusante foto van een stranddag uit ons leven waar wij staande in de storm jassen hadden uitgedaan waar ik die dame mij herinner al op leeftijd - die toen even nog van ons dit kiekje nam maar onderuit toen is gegaan Haar hoedje waaide door de wind waar zij bleef liggen in de regen met die camera van mij die ik weer snel had…

Op het tuinfeest van de paters werd met doppertjes gegooid broeder Anselmus begon en mikte op het glas in lood maar niet veel later toch gericht op broeder Karel zijn gezicht die lag te slapen als een bakvis op de grens van half dood maar ondertussen alles ving wat hij met klappertanden sloot En broeder Anselmus genoot lachte zijn oude…

Je hoeft je niet te schamen voor hetgeen wij samen gaven aan elkaar hier in dit rollebollenveld zo ongekend als boterbloemen van plezier die samen donder konden jagen tussen koeien die jij later nog eens naakt was nagerend Jij was jezelf en nog meer veel meer dan vuur er op kon laaien onder wolken met hun schaapjes die ik uren had verkend…

Nog veel vrolijker dan alles wat door tijd genomen was hief ik mijn zoutkristallen glas voor iets dat werkelijk kon komen wachtte ik gedachtenloos verstild getijdenstromen af dreef ik luilekkerland op zee geraamteloos haast in bekoren had ik meer dan ik kon zien weer eens mijn ogenkost verloren Maar niets meer bleek minder waar toen ik…

In de trant van wie de schoen past trapte hij zijn rooksignalen voor zich uit als een beproeving voor het jong gevallen groen dat hij er raapte als de blaadjes met de dood op apegapen in het bos dat hij te branden hield met dor hout nog van toen Veel harder dat zijn mond kon blazen grapte hij zijn declamaties over zwart verschroeide aarde…

Karrenwielen door het zand twee zwarte paarden voor de wagen bovenop een houten koffer die hij meenam naar de zee met iets er in van bladmuziek en olielampjes om te staren naar de muggen rondom glas het stille ebben van het water en dan was er nog die deken waar zij samen zo op lagen in nabijheid van hun adem en een eindeloos verschiet…

Lentekriebeltjes in wei langs strakgesneden zijrivieren in omhelzing met elkaar waar witte pluk zich zalig vond hier gingen wij de heuvel op in kronkeling van holle wegen burgemeesters van geluk gelijk Romeinen in verbeelding en wij keken naar het water waar nog bladeren in dreven helder water waar het meilicht stille dromen in verzonk en…

Daar zaten ze - de sprookjes korte jakjes uitgedaan de Blauwbaard sprak er likkebaardend onaanraakbaar toverwoorden van zijn platgeslagen aarde heksen laaiend op de stapel en nog van de Zeven Plagen die de sprookjes wilden horen Doornroosje was er niet sliep uit haar spinnewielverdriet met Eenoog dromend aan haar zij die er zijn lodder…

Hobbelend zat ik daar in die ballonversierde huifkar dat te vieren wat je viert als je van school verdronken bent loze beloftes aan de wilgen schooldiploma nog op schoot zomaar genietend van de wolken en Freeks' leven na de dood En in de verte klonk nog iets van automatische transmissie Het kwam met plankgas dichterbij en sloot genoegelijk…

Dikke Pier had altijd honger en dus had hij niet begrepen dat het opgerolde koekje dat hij ditmaal had gekregen was bedoeld om er de boodschap die er in zat voor te lezen maar die had hij al verslonden lang voordat hij die kon vrezen Later zat hij op de pot als knorrepot - ietwat benepen waar hij nog die boodschap zag die er zo fraai in…

Zou de pijnboom er nog staan - dacht ik de Tempel van zijn stad waar hij een blindeman liet zien passanten hoop had meegegeven waar hij kreupelen liet lopen zieke mensen zou genezen waar uitzonderlijk men zag dat het geen Hocus Pocus was Het was Pilatus er geweest die er zijn laatste geest zou vrezen meer nog dan de malle steden die hij…

Kom toe kus mij - zei jij guitig lippentuitend van de kant waar ik verlegen naar je keek jouw lippen zacht liet zegevieren ik jouw ademen kon voelen losse knoopjes wat liet vieren want een sprookje is nooit weg - dacht ik al was het wel genant dat jij met sprongen vanuit stand mij naderhand nog wou plezieren als een kunstje voor ons al…

Van kastelen keek ik uit over haar stenen lange leegte 42nd Street - de ijsbaan lieve zusters van de nacht Fifth Avenue in neonlicht een jongensboek nooit uitgelezen schoof gordijnen van het raam hoorde het schreeuwen van sirenes zou de A-Train nu nog gaan - dacht ik verdwaalden van de nacht las er een bladzijde vooruit tot waar de wind mij…

Merels vlogen uit en zij bewoog vernieuwde dagen met gestreken witte lakens die zij uitsloeg van balkon haar wilde haren gingen op en neer alsof het vogels waren die zij vangen zou in stilte op haar rode nachtjapon Vanaf het raam zag ik haar staan ik zeg niet dat ik er naar staarde maar zij liet mij er geen keus toen zwaartekracht er langzaam…

Tot eenieder die er kwam van Noordzeestrand verdwenen was verliefdenlaantjes had gelopen warme zee vergeten was totdat de bedelman zich pakte met de wolken van het strand gestilde Noordzee zag verdrinken met een zon die opgebrand haar laatste maantjes van geluk voorbij de einder had geschoten had genoten van het water witte billen had verschoten…

Nu haar sterren zijn gevallen niets haar waarheid nog kon delen waren zij - geraakt in zeer opnieuw de hemel in gegaan met blauwe bloemen voor de Heer om er het schaamrood mee te vegen van de loodgeslagen deuren die zij zagen in verveling Het was veel te heet geweest die zomers dat zij er van leefden van de naderende stilte blote billen…

Het spijt mij dat U nu zo snel de weg naar huis weer vond dat de scherven van de voordeur hier nog liggen op de grond dat de taart die ik wou bakken leidde tot wat ongemakken die ik nu niet wil bespreken want ik lig hier zwaargewond maar het spijt mij van uw keuken en vooral ook van uw hond…

Met een banvloek op de deur lag zelfs de dood vooringenomen in het voorportaal der Liefde tussen heiligen van steen waar hij alleen ging als verdoemde en als schandvlek werd verstoten van het zondagskind dat feestend in hun armen werd gesloten Want zij hielden voet bij stuk achter facades die zij troonden en van kansels waar geluk steeds…

Met mijn uitpuilende ogen die ik graag de kost wou geven zag ik prachtig vervolmaakt op een bitter andijvieblad gestoofde blokjes pastinaken met vier reepjes bloemkoolstelen die met - iets nog van een zeebaars kiekeboetje wilden spelen op dat veel te grote bord waar ik een spruitje nog van at dat er alleen lag en niet snapte dat ik berenhonger…

Vuurboetsduin ontzie mij niet wanneer ik hier uw ziel geniet met ogen van een kind dat droomt van overzeese buren van lantaarntjes op zee in wat het Vlie hier achter liet in kokkels van verdronken land die dreven op een zeemanslied waar ik als kind U nader riep met moeder, zusje, vader liep over dit land van Stortemelk waar ik stil stond…