Alle inzendingen van jan zwennes

tijger Tim is vaak alleen niemand om te spelen gelukkig heeft hij een step te leen zal hij zich niet vervelen Truus en Co, meestal samen rennen vrolijk door het bos plukken zomers blauwe bramen en zien weleens een rode vos aan het einde van het pad vlak bij de kastanjeboom zit tijger Tim stil op zijn gat hij voelt zich treurig, voelt…

wakker worden is bewegen, draaien wakker zijn is spelen, kraaien schone luier, ontbijten, poepen zeurderig om aandacht roepen schreeuwen, huilen, hoppen, schrikken yoghurt van een lepel likken slagroom met je handen eten vieze broek en van niets weten altijd lachen, vrolijk doen krijg voor iedere grimas een zoen dat ik lief ben en bijzonder…

het najaar treedt vol lawaai in het heden opent haar deuren, de regen druilt bladeren verschrompelen, verkleuren het is uit met de zomer, de hemel huilt de zomer dwarrelt, is verleden vervalt in verlangen naar stilte, naar rust ten afscheid in een laatste schrede is zij het die de einder in goudgeel kust zompig blad, luid kreunende takken…

later wil Jeppe het allemaal weten hoe lief hij was, hoe stout wat hij wel en niet mocht eten wat was goed en wat was fout of hij vaak huilde en voor het eerst lachte of hij dronk met zijn hèle mond en of hij soms op kusjes wachtte al zat zijn luier onder de stront wie toch die leuke liedjes kende met wie hij speelde, kleuren kon wie hem…

eigenlijk wil ik helemaal niks niet spelen, niet rennen, niks helemaal niks mijn ogen doe ik vandaag niet open en op mijn benen ga ik niet lopen gisteren was ik nog heel actief wat was ik toen uitzonderlijk lief eigenlijk doe ik niets vandaag niet kleuren, niet zwemmen, niks helemaal niks mijn ogen maak ik nog steeds niet open en ook mijn…

licht wist het donker van mijn wimpers verzacht de plooien in mijn huid geeft kracht en inhoud aan de klinkers in de woorden die ik uit licht doet op verwondering hopen hoewel geen klok daarvoor nog luidt roept speels, warm kleurend mijn ogen open ik antwoord soezig, 'ik kom eruit' een blik in de spiegel is voldoende voordat ik onder de…

tijger Tim woont in de stad maar dat verkeer dát is me wat autorijden is veel te druk dan krijg je zo een ongeluk bromfietsen maakt erg lawaai snorfietsen vindt Tim te saai fietsen ja dat is je dát maar fietsen ja hoe doe je dat de fietsmeneer wil hem wel leren hoe te draaien hoe te keren richting aangeven vóór de hoek klauwen aan het…

beschermend, liefkozend liggen haar armen om mij heen haar zand glijdt zacht schurend van mij af en nestelt zich in de lijnen van mijn hand ik schud en zij laat los, ik kus en zij geeft zich bloot blank met pluimen aan de randen, rakend aan het water rakend aan de zee, spelend, altijd spelend in dit nu vrije veilige land de bunkers, groot…

straks zullen wij samen reizen hand in hand, dicht bij elkaar langs prachtige huizen, wegen, paleizen Madurodam staat voor ons klaar hoog toren je uit boven vliegveld en treinen heel ver kijk je uit over wegen en bos hoe alles zo klein, toch echt kan rijden voelt als een wonder, neen, ik laat je niet los vrolijk toeteren auto's, rinkelen…

het najaar treedt vol lawaai in het heden opent haar deuren, de regen druilt bladeren verschrompelen, verkleuren het is uit met de zomer, de hemel huilt de zomer dwarrelt, is verleden vervalt in verlangen naar stilte, naar rust ten afscheid in een laatste schrede is zij het die de einder in goudgeel kust zompig blad, luid kreunende takken…

wanneer 'het straks' nu zal zijn kan niemand zeker weten het einde is niet zonder pijn dat wordt het soms wel verweten 'het straks' is vast niet strak omlijnd niets lijkt bekend daarover wel spreekt men zachtjes en verfijnd 'men rust' - ik vind dát wel wat pover straks komen wij elkaar nog tegen daarboven, want je weet maar nooit…

mijn straat, toen leeg is volgepropt met auto's de stenen die ik daar ontsteeg zijn slechts te zien op foto's mijn knieën schuren langs de stoep het doelpunt op de schoenen nog hoor ik luid mijn maatjes' roep de overwinning roemen mijn straat staat stil het spel is uit, de bal diep opgeborgen weg is de warmte die 'k ervoer het bedekte…

ik wil jouw kleuren in mij voelen verwondering in je ogen zien voortrazend vuur in regen koelen jouw strijd aanschouwen bovendien ik wil de bladeren met je delen rapen wat jou speels verliet stormwind ervaren, mij nooit vervelen genieten van wat 't verval mij biedt samen verkreukelen, vergaan, vergelen elkaar verliezen in bevrijdend…

bezige geluiden wekken de straat het vrachtverkeer voert af en aan er wordt gewerkt van vroeg tot laat snel ontbijten, kom op, we gaan de lift omlaag, de voordeur open naar de stalling, op de fiets nog even snel een broodje kopen ik steel de dag, dat is niet voor niets de straat bruist van voor naar achter terrassen vol, veel zang en dans…

was ik maar wat langer waren mijn benen maar niet zo dun waarom ben ik in het donker altijd banger en voelt het alsof ik mij geen geluk vergun was ik maar wat knapper waren mijn ogen maar niet zo dof waarom ben ik niet vol kracht en dapper en lijk ik in de liefde een stumperende sof morgen zal ik stoer, geliefd en prachtig zijn fiets ik…

mijn straat is nog doorlopend te bezoeken haar stenen hebben alles doorstaan lantaarns, stoepen, winkels op de hoeken alsof ik niet ben weggegaan mijn school is heel dichtbij gebleven lokalen vol leven, net als toen ik blijf er graag komen, al is het maar voor even waarbij ik haar dan vol heimwee zoen mijn ooit, tot bijna tastbaar verworden…

voel jij het ook die tinteling dat feestelijke gevoel die herinnering de verfrissende verkoelende vlokken die je vol optimisme naar buiten lokken sneeuw beschermend rond je te voelen in smeltend ijs je woede koelen witte kristallen uit je knuisten eten het gloeiende gezicht in de zon doen weten met vriendjes spontaan 'sleetje delen' ravotten…