Alle inzendingen van jos zuijderwijk

sommigen hebben in hun bedroom een nachtdroom sommigen leven hun dagdag in een bad dream sommigen hun dag in een nachtmerrie hun dwaalschreeuw getikte herrie - hun darkroom babbelbox-idioom veilig achter scherm chattend keren zij hun kerm anoniem - wel heel ferm hun bestaan gaat ons allen aan: onbekend ongemind…

kirriek kirriek kirriek kik-ki—kik tsjip krie-err kirriek kirriek kie-rie-kie-rie oehoe oehoe tsjip tsjip krie-err kik-ki—kik tsjip krie-err tsjip tsjip tsjip tsjip krie-err kirriek kirriek het paapje zachtkes tsjop-tsjop tsjop-tsjop tsjop-tsjop de tapuit ratelt de turkse tortel tortelt in de bramen zingt de grote klauwier…

schuift serveert gratuit slaat vaak terug hoewel - veelal mis bij snel spel smashen - nee, geheel niet top back spin met ‘t bat de bal scheert over ‘t net tot - als het meezit - heel vet een geteld punt wordt gezet oh, oh, oh dat ’n tafeltennisster toch zo scheef schuin ballen klutst dat ze alle kans verprutst om tot slot alles…

overal geschreven aan de mooiste limerick dichters dichtten hij slim slimmer ick gerijmd Bourtangse stangen prangen op d' gange 't dorp werd 't zat die Bourtangse rijmdwanghe dicht uit blik nieuwe kans als blend van Pickwick…

walsend ongetemd ons weeuwke laag de stem droef haar lied ‘flirtueel echt liefde is er niet’ baltsend onderwijl als spreeuwke schitt’rend in de zonnegloed laaiend helder lichter ‘neuk nooit een dichter zelfs eb is hem nog vloed’ de zeegodin van al ‘t zoute water siert niet meer met pomponnetjes onzijdig haar zin’lijke japonnetjes in…

realiseer me misschien ligt mijn verbazing over jou in jouw geheim als vrouw…

twee Amsterdamse ambtenaren schreven de sleutelroman “Waterlooplein 2” : borsten billen grondig in verkenning vrouwen zijn geschokt, niemand in staat tot herkenning de sleutel is zoek, Mokum deelt uit – daar niet van 't seksistisch werk blijkt echter 'n gordeliaanse knoop de grachtendieren lagen tegelijkertijd op éne hoop ---------------…

de vrij vogelende voyeur kijkt met grote ogen vaak met mededogen naar lief van eigen keur liefst bij maneschijn verkleed als harlekijn opdat niemand ziet dat-ie z'n lief verliet ter gluur kiek en koekeloer twee gaatjes in courant spiedend heel pikant astrant vrije spreeuwkes in amour…

een puntige zak of een puntzak: ontvangen moet je leren rammerrie - onbereikbaar kloot de jacht mijn rug op, min tien onbereikbaar - mannen! paf voor paal, druppels gespleten golven fluisternis toekomst ontluikt ommuurd.... laatste 14 titels van de door mij bewierookte dichter Metha door mij geordend tot een betekenisgevend…

is pastiche voor penoze niet in staat tot close zoekend niet ’t ware niet te klaren ’t onware? in al de dubbelheid het onbehaaglijke het ondraaglijke van werkelijkheid? een bouquet rode rozen is dan om te vozen niet komend dichterbij het eigen innerlijk' tij tekent afstand onze onmacht is dichterbij taal van kracht het ware lief…

de agenda steeds correcter politici gelikter en ontkerkter alles lekt en rekt riekt en kliekt zalm nederwietse walm duur betaald de tong allang weer aangenaaid mensen historisch gepaaid gehaaid babylonisch vertaald de vertolking de riem moet steeds aangehaald verpoldering is nu verkolking geluk de sla gelukt nog steeds in tuinen elk thuisje…

z’n bol is los z’n vlag hangt uit ziet hij fluit zoens en fluitekruid surplace de Josse daar komt zijn zoon gezet zijn eigen toon ‘het stijgt je naar de bol ouwe geeft dat jou lol je maakt me hoorndol’ hij flapt er uit - de ijdeltuit - ‘ik ben als gedicht alom op zicht ‘t is nu bekend ik ben erkend als eigen merk in de dichterskerk…

nooit valt ergens te lezen dat ik haar vroeg te minnen mij te nemen in haar zinnen zij mij koel heeft afgewezen terwijl ik tot haar luide sprak ‘mijn liefde is niet oud antiek ik ben fris en authentiek’ gedreven in jouw koude wak wilde je als pinksterbloem jij bruisend pinksterbeest geheel in ons jouw geest pruimedant paardebloem…

leven is illusoir bij sommigen in één moeite door bij anderen lijkt het vaak achter midden en dan weer vóór van vér af gezien is het allemaal hetzelfde misschien…

de prijzen rijzen mazzel-trixie bij ‘t land gepast de pan nota bene nog in de kast pieter’s berg betast en toen bekrast de rotgans maakt nu zomer de weg naar Rome vol zure bomen spijkers zijn verdronken laag water afgezonken lazarus in zee gedragen werk in heuvels omgezet tiengemeten eindelijk afgemeten wie leest nu nog de Beatrijs?…

alle donk're dagen gedweept haar foto was op 't internet oh lieverd 'k werd retteketet m'n hartslag reddeloos opgezweept toen kwam die foto in 't lover jij keek ineens zo vrij en losjes staande - roekeloos in bosjes ja ha ik zag ze wil 'n jonge lover er kwam opstand van achter de begonia's de heren van stand pikten het niet meer…

eiland van de Laatste Dag boek zonder letter of naam plek om alles te verstaan alle grenzen vallen tezaam was las leefde vandaag korte tijd in herbergzamende eindigheid niets dat spijt of lijdt rust stilte vergeten enigheid het is een open boek het hoofd niet gebroken vragen die vragen oproepen bestaan niet wat te doen…

heel jong was ‘t raak heer op waterstand toevallig aangeland tussen Waas en Waak hij snuift hij snift zijne watertooi ijdel in de plooi ’t is paringsdrift druistig’ lelielikkers blazend en slikkend bruisend en kickend in drift echt kikkers van de slootkant op d’waterplant groos met hun kroos koters al een poos kwakend in hun…

vanmorgen vroeg m’n vader bij mijn bed hij zei ‘jos ‘t is nu lente we gaan gauw krenten’ ‘Vader’ zei ik toen ‘fluks m’n kinderzoen Uw geliefde vogels zingen bij Uw zerk paps we bracht'n je heel teer naar 'n glazuren druiventombe St. Machutus is onze stonde je zien kan nu niet meer’…

wij krentten druiven onder glas te veel de foute korrels eruit gewreven gekrabd geduwd trossen uitgedund in onze kas gevraagd vingers lang en fijn soepel lenig bovendien scherpe ogen om te zien sneller dan je snel kon zijn op trappen waren ze gezeten de tantes m’n moeder de dames van het dorp krentend ging ik voor ze heten de vrouwen…

slinkse sluikse kwalletjes showen balletjes op walletjes sjansen vooral bij de rozen als ze hun liefje lief kozen als liever luie balletjes…

d’ albert cuyp wordt 100 jaar dichters groots in hun gebaar lovend biedend daar op pad stellen ‘voor wat hoort wat' ook voor hen is waar is waar…

wat zwammen die dichters toch van zwelgen van de zee ze zoeken licht verzuim bij golven in het schuim mijn opa zat op het heijsche duin pruimend op tabaksche pruim te turen in d’eindeloze horizon scheepjes zoekend in de avondzon voor hem d’ eeuw’ge stilte geen gezwatel over zilte pakte hooguit een traantje mee van het zoute water van…

het probleem van mgr. Simonis hij voelde zich geen geroepene als bisschop als aartsbisschop als kardinaal: hij werd geroepene hij gaat er zwaar onder bezwaard hij zegt dat heel eerlijk uit zichzelve zoekt men nu in Rome een tussenpaus wordt Simonis gekozen wordt hij geroepen door 't conclaaf voelt hij zich dan weer niet geroepen gaat…

de grote trek is nu begonnen reuring allerwegen tafels in beweging asbakken geleegd ze wil hem snoeren helemaal de lucht is heel bezonnen op klaarlichte dag gaat zijn raad naar de filistijnen de bezwering van samen terug kent ze nu niet meer waarom toch alles verloren de stomme goeroe spreekt niet meer vertrokken naar de zwijgers van…

foutje was hij nam haar in bepaling terwijl ze zei “alleen na hervertaling m'n letters staan in de koeling om vanuit een warmer bedoeling te worden uitgezet tegen betaling”…

ze woont al levenslang in koog ja aan de zaan haar maatje die heet daan geboren als pang-van gang zijn vader's kant dichtte lekkende kraantjes langs vergeten laantjes in ’t verre montferland zij daarentegen is heel verlegen met ‘r moeder’s kant grootmoe was de lieve lady kant beter bekend als faliekant te zijn doorgezakt na…

in een winterwitte droomwereld op weg naar alphen aan den rijn maarten’s prater is de kater drie kouters in een groen autootje wij zongen stilaan viel het stil maarten zag hazen in het witte veld we hebben er vier geteld er was er een die rechtop stond en naar ons zwaaide wat schoon en mooi de sneeuw hoe pittoresk het torentje van Rijnsaterwoude…

stap ik uit de trein richting Weesp perron 2 station RAI precies midden tussen de twee roltrappen kies voor de linker roltrap krijg een niet te bedaren hoestbui mijn geblaf lijkt mij eng en benauwend voor de medemens schaars aanwezig en voorzichtig haal ik mijn hand van mijn mond en wandel wankel met schuchtere motoriek hoor mensengeluid…

geeft u maar ja klikt u maar m'n leven is wat raar misschien was het bizaar maar geeft u maar ik zing voor u mijn lied klinken doet het niet ja klikken maar deze zingende halve zool zingt zich tot gladiool rechtstreeks uit 't riool ja geeft u vooral en dan heel veel ik zing de strot uit mijn keel en u vergeet mij niet want ik…