Alle inzendingen van julius dreyfsandt zu schlamm

wat ik nog wil zeggen kent geen lettergreep laat staan een gebouwd huis uit schrijfstenen vergaard onzichtbaar voor daglicht of uitzicht op de maan wat ik wil zeggen is niet meer geaard uit stof is zij enkel ziel geworden tot een eeuwige gedachte verheven het is niet uit te leggen ieder heeft weet dat ook in het ademen sterven wordt…

denk niet dat een verleden mij wegdrijft uit het heden neen, het zet wat komt in een duidend perspectief ben me er steeds meer van bewust dat ik vertoef op de weg van het begin naar een onbekende tijd, in oneindige rust, is mijn idee, onderweg terend op lief en gerief, vermengd met mijn eigen schaduw een weg van inzicht naar de "zin"…

strak strekt de sluier langs haar schrale lijf waar ruimte krimpt tot een enge engte en bottenbenen een lange weergave zijn van ijle lengte…

haar hoofd rust zacht op mijn herfst droomt van een lange zomer waar ik nog jaag, ren langs het strand en om een glimlach vraag, zij om een reikende hand de afstand lijkt steeds groter het slapen dieper dan ooit seizoenen nerven mijn vel jonkheid verdwijnt, mijn toekomst dooit haar wang verraadt verte de ogen spiegelen mijn hart…

gister herleeft in elke dag met telkens de vraag of ik ooit eens “morgen” als zuiver beleven mag iedere keer opnieuw plak ik de verscheurde krant om te zien of oud nieuws eens zal verjaren of het verleden een keer verzandt al was het maar dat zwarte inkt in een grijze tint op zou klaren als ik op mijn kussen de ogen…

hij ging midden in de nacht nog ver van ’t ochtendgloren sloot de deur haast beminnelijk zacht doch enkel om de echo niet te horen stapte opnieuw het heelal tegemoet waar chaos geen weet heeft van rede en zoet met zuur wordt beboet; een tijde was weer verleden althans ontwaakt leek het zicht op ontluisterende stappen was het…

al even in de schemering van het verlichte leven en aldoor liefdevol en innig vastgehouden rusten dag en nacht nu naast elkaar heeft de liefde van pijn en hoop een laatste gebaar geweven, zijn laatste zucht was daar een moeder schreeuwt “Mijn zoon” de vrouw weent “Mijn lief” het kind weet het even niet, heeft nog te weinig…

luister naar mijn dromen als ik jou andermaal vertel met een zachte stem wat je toe mag komen neen, ik verdraai het daglicht niet ben ook geen schaduw die woont in de nacht, voel maar de bries van tederheid die de nieuwe aarde verzacht ik ben het, de lente die je naar binnen brengt en ook naar buiten geleidt diep in jou bevindt zich…

als je vooruit kijkt, zie je de toekomst nu even donker gekleurd, geen vergezicht als je naar achteren ziet, bemerk je de zuchten van een aangeslagen bril; in dracht een zwaar of lichtgewicht kijk eens naar links of rechts daar beweegt iets op voeten kijk eens naar binnen en schep daar een wereld die dichter bij je ligt pak je vingers…

schoonheid is niet aan te raken ik ervaar dat met mijn ziel, een kwetsbaar baken, die roert, beroert en ontroert maar altijd is, ook tijdens gemis immers dan is het vaak zoeken naar troost of zalven van een wond dan schenkt een kleur of roept een beeld dat neigt naar liefde, naar het gebroken nabij waar de nacht de dag besteelt het lijkt…

ik ga op vakantie in mijn hoofd langs al die kronkelige wegen zie ik stranden en kastelen ook is er mooi weer beloofd geld hoef ik niet te dragen en het vervoer is voor niets op tijd sluit ik mijn ogen en droom over mijn elektrofiets de accu laadt zich op zijn radius is beperkt dus blijf ik in mijn stoel het stopcontact doet zijn werk…

tussen het licht van de lente en het zwart van de dood beschrijft het vaarwel de eeuwige winter een leven uit het lood met verlangen naar verlossing nog in de uitademing tijdens de laatste tel hoe kan men sloten verbreken van deuren die als muren lijken met broos levenssap besmeurd waar jouw ziel is uitgeweken en de ademende toekomst…

hoe meer mensen sterven in deze dagen van isolement des te meer we gedachten erven van een duivelse dreigement fiere bomen vallen aldoor om kwetsbare blaren waaien weg vooral oud maar ook nog zo jong ze verworden tot as of zo men verkiest laten we ze achter bij de twee engelen met heg ik voel zelf ook een vrees van binnen wat is zekerheid…

morgen verplaats ik mij per ijzer naar de stad aan het Zwarte Water en een star IJsselkanaal ik vertrek van 't Brabants platteland vroeg in de morgen, en ben aldaar gevuld met geduld en letters, veel later aldus reis ik door mijn eigen verhaal met een stop net over de Maas vanuit daar word ik vergezeld door een geringde vriend met sik…

ook al raakt haar ziel mij van nabij waar ogen zich naar mij wenden geen moment is zij bij mij noch wil ze maar iets verzenden ze woont in haar blik aan de rand van het bestaan schouwt eerder naar binnen; hetgeen wij, bij leven, nimmer zullen verstaan het is de sterfelijkheid die haar steeds roept al vertoevend in een broze…

het is lente, lente toch ! en de zon op zijn keerpunt. de gordijnen sluit ik nog neem het prille niet aan als goede munt in mij voel ik zeker wel een koud bestaan het winterkleed afleggen is mij nog niet gegund het getij neemt zijn tijd in mij, het is in mijn bezit zie dat niet als verwijt de natuur schildert immers niet altijd plots…

hoor ik daar door mijn gedachten de zoete wind van jouw stem? het doet mijn verwachten verzachten in een fluwelen droom, zwevend door alles heen, zonder enige rem het is mijn hart dat verrukt is op geluk achter de wolken aanraakbaar, zo dichtbij voor mij en voelt als een roepend baken, alhoewel, ik voel 'n opkomend kolken doch daar roept…

ten diepste mag je niets verwachten zo is het bestaan je komt en gaat, ongevraagd naast iemand staan zijn letters in gedachten of woorden in de hand het is enkel de eigen ziel welke laag voor laag vaak wordt uitgedaagd stormen beheersen eb en vloed doen je wankelen of schenken gif of laten je drinken uit tranenbloed klem je vast…

net als jij, kijk ik uit over de onbevlekte ontvangenis en zie in het donzig wit de proeve van een nieuwe aardse verrijzenis; een maagdelijke gedachte die niet dwingt, niet verhit maar traag de tijd bezit al wat beweegt kent geen haast enkel hoor ik wat zuigende stappen of wielen die draaien in het tempo van een lijkwagen op zijn retour…

ken ik u, dichter daar waar u huist wat hebben wij gemeen welk emotie maakt u zwaarder of lichter zeggen wij iets tegen elkaar of spreek ik met gesloten mond over u heen zijn uw ogen en oren wel gezond? leest u mij wel echt, immers veel prikkels leiden toch af? verbinding maken door middel van zwart op wit, vergaat vaak slecht zo is mijn…

mijn glazen dalen af naarmate ik haar ervaar en de zoete reuk mij bevangt als lokkend gebaar het witte zijde kleed omhult haar flets waarneembaar lijf waar een licht golvend gewelf zeker nog niet hangt, zover ik met fantasie daarop drijf de afstand valt weg ook al schept het naakte geen innig dichterbij ook niet als ik haar raak; een…

het was er niet geruisloos daar op de bank bij de sloot (eigenlijk verworden tot greppel) maar geluid ontbrak, de innerlijke stilte groot, die eeuwige ruimte bood, het was dicht bij de rust in mijn leven waar vind je dat nog, in deze tijd waar het hart het enige is dat slaat; als in een symbolisch gewelf, in de droom bij volle bewustzijn…

de eik buigt zich naar mij neen, het blijken zijn jaren die mij echter groeten fluisterend wel te verstaan en spreekt in woorden die mij doen bedaren, hou mij vast, omhels mij ik zal je doen rusten en de loop van de sterfelijkheid verklaren ik groei als het licht mij kust en slaap als de koude mij in slaap sust ik bloei wanneer de zon mij…

het leven wordt getekend door natuurlijke seizoenen daarbinnen, in mij, werkt ook de wet van komen en gaan van telkens vallen, terugtrekken maar het kan ook rijpend zijn of vernieuwd weer opstaan ook al is dit bij ieder bekend toch is het niet zo, leert de ervaring, dat men daar aan went eb en vloed schetsen een verklaring, en dag…

nu ik bijna weer de jeugd nader en de jaren achterlaat ervaar ik beter de vreugd in de veelvoud van eenvoud en minder de veelvraat die op de verslavende zuchten van mijn wegen heeft ingewerkt en vind ik tussen kaf en koren het onaantastbare prille zaad dat niet meer door onnozelheid zal vluchten maar enkel verstild, blijvend in zonlicht…

keek je om naar mij of zag je die vogel daar hij vloog mij voorbij met een fladderend gebaar toch zag ik even in je ogen een tintelende glans was het weloverwogen of vroeg juist ik om een kans de hond trekt je mee zijn lijn staat al strak een rode auto toetert vrolijk, mijn gemoed is weer vlak…

er zijn dagen dat woorden kleven aan je lippen geluid is dan niet hoorbaar je zou dat ene aan willen stippen; maar liefde is onverklaarbaar ik vul de leegte met een sigaar keer op keer, het denken remt in de keel roggelt de diepte de rook verdampt meer en meer de wereld is klein van binnen of, wat ook kan, te groot van buiten ik schrijf…

vaak wordt gevraagd door geleerde mensen wanneer bent u met het ware dichten begonnen. ik was nog niet vrij van de katoenen luier en mijn moeder zaliger, ons ma, wist te vertellen dat mijn eerste rijm werd uitgespuugd als ta ta en dat is niet verzonnen, en gepaard gegaan met een achterwaartse ontluchting als: blah blah dat blah…

het is niet zo dat in de ouderdom het leven is geleefd dat blijft ademen tussen pilaren van een slalom het licht blijft je raken zo er honger blijft naar verlangen en liefde; wat dat ook moge zijn, en ergens naar blijft smaken maar toch word ik vaker gevuld, en door herinneringen ingehaald danwel door een traagheid in aanlengende…

wat ik je zeggen wilde verstilde in de taal die ik liefheb grenzenloos vervlogen dat wel het is de beweging achterwaarts in een diep gevoel ja, ik weet dat mijn bestemming verloopt langs die ene weg, een enkeling begrijpt wat ik bedoel ik was nog kind toen het zich openbaarde, maar hoe te gaan ik zat daar in het gras wist van heg…