Alle inzendingen van katty

Uit liefdesnat geboren in pure reinheid, zuiver als een regendruppel net niet meer vasthoudend aan het blad, gleed jouw klein leventje uit mijn schoot. In perfectie van langzaam ontwakende schoonheid werd jouw prachtige creatie eindelijk aan mijn moederhart ontbloot. In die ene minuscule trilling ontglipte uit jouw zachte donzige lijfje…

Je hoort alleen de geur van bloesems samen zingen met de lentewind !…

In de stilte, het stille en ik, we kennen elkaar en zwijgen in het niets, ademen onze eigen taal die alleen de leegte bekoort de hartslag hoort... De stilte en ik ontsnappend aan het lot als twee zwijgers smeken we, verlangen we, luisteren we naar onze gebroken stem die stom geslagen is en aarzelend het wakker wordend kiemen aanhoort.…

Even klop je aan bij mijn 'ziele-poort', die uit parelmoeren dauw is gemaakt en waarvan haar vensters open staan om met het lied van levens-liefde de stilte van de nacht in te dansen, terwijl de vlammen van smeulend vuur, verborgen onder as, opflakkeren nadat vergeten intieme zachtheid speels wordt aangewakkerd en de nachtzijde een draad vormt…

Hoe ik mijn wortels veranker in de schaduwkant, die ook mijn ik is als mens. Onzichtbaar schud ik haar hand en wandelen samen onder de straatlantaarn. Op de steenplavei spat een traan.. !…

Een lied en de liefde de liefde en het leven het leven en de dood, overlopers als spionnen in zandlopers, in de klauwen en het kluwen van de tijd !…

De stilte sloeg als een knal een diepe geluidloze krater. Rood gekleurde granaatschreven picassoën de grond. Een laatste zucht van leven wandelt dodelijk de vrede in. Onbekende witte kruisen kreunen als bezegelend teken DE WERELDSE RUST...!…

Op de heuvels kon ik even stille staan daar waar de stilte niet liet denken, waar de stilte niet liet voelen. Op de heuvels was het dat ik mij onbeweeglijk liet meestromen in de tijd... Daar waar mijn gedachten als bloesems werden, waar mijn geest als een tuin werd en geuren en bloemenkleuren de waarheden lieten zien van het duurzame,…

Ik voel het gewicht van jouw blikken. Traag stroop je de kleren van mijn huid waardoor mijn ziel als naaktheid voor je staat, in volle overgave en zwijgzame stilte, is het een kunst op blanco vel stippelend de gloei-lijnen te volgen! In de schaduw van het heuvelland stopt jouw dwaling tussen 't beddengoed. Er is geen plek waar ik jouw adem…

Hoe raak je mij , "MIJ", in mijn diepste ziel waar transparant de wereld ligt, die mijn glimlach van verdwaasd zijn voor jullie in verborgenheid zingt en mijn kijken zeilt langs wateren van oneindig veel (on)wetendheid ? Het is slechts mijn denkende wereld, die verwarring zaait.. Wanneer mijn gelukzaligheid gespiegeld wordt op mijn…

De stilte speelt een vioolconcert voor d'eenzaamheid, terwijl 1000 bloemen dansen in mijn hart en de mystiek van kosmische harmonie reikt naar eeuwige verbondenheid. Mijn handen liggen, naakt en leeg, open in mijn schoot als een graal gevuld met liefdevolle onzichtbaarheid. Eeuwen oude zinnen glijden aan mijn zijn voorbij, onhoorbaar in…

Ik spoel niet aan in je blik zonder woorden in de zoute dauw van ochtend-troost, maar krul me in de warmte van je lepel-schoot en smaak de stroming van verloren gegane tijden onder je huid. Stiekem verberg ik jouw geurende lijnen en dwaal tussen verlangen in samen zijn, terwijl lonkende stilte tot verlamming smelt. Ik verdrink me in…

Ik wieg je op de dans van de wind en voel het spel van niet te vatten zuchten , terwijl een geroofde kus de holte van mijn navel vult, en geheugen zonder glimlach in één ademtocht als een leugen mijn huid voorbij wandelt. Ik sla mijn armen om je heen en ook het winterdeken. Trek mijn eigen huid dan uit en zoen al spinnend warmte…

In het blanco spreken vormt zich een stilte van on-uitgesproken taal, waardoor in reflectie de mooiste droom-ver-halen verschijnen die aan een nog ongekende illusie vorm gaan geven uitgroeiend tot een nog onbekende bloem. In sereniteit stromen tranen om het afscheid van verdriet vast-geankerd in het pijn lichaam geïnspireerd door beeldend…

De lucht snuift in subtiele trilling jouw adem, en als duizenden speldenprikken slaat verlammende stilte toe. Zachte diepe monotone klanken brengen het denken tot rust en dragen naar het hoogste bereik van sereniteit, waarin het wezenlijke zijn samenvloeit met het volmaakt microkosmos geheel, tot dat het harmonische beeld ook in het macrokosmische…

Hoe kan passie doven als’t vuur blijft gloeien en sissen en asse in strijd en hitte weer vlam kan vatten en vingers zich verbranden aan het willen verlammend vernietigen? Hoe kan passie doven als het kleed van verlangen in heftigheid de wind laat aanwakkeren en de roep naar open-bloeien en groeien versterkt en er dansend wordt gewalst…

De stilte druppelt op de vloer en trekt de ruimte leeg. In het vacuüm van verloren zijn wandelt het weten rond. Elke kier of spleet wordt in een ademzucht bezocht en ontpelt de pijn en het leed aan een anders lot verknocht. Och zwaarte van ver-ge-leden tijd, pak maar je biezen want het kind staat op om wervelend te dansen in haar…

Jouw kruin zucht onder de zwaarte van zomerse lover. Het dichte groene gebladerte beschaduwt het droge gras, terwijl een lichte frisse bries speelt met minne-gevoel en strelend zacht raakt. Je tekent een spel van liefdesbeelden met elk blad dat versmelt in het lucht-geheel. Warmte-golven deinen over je groene huid en zoenen zacht, net niet aanrakend…

Ik sluimer in en sluip in mijn nachtelijke dromen naar de wortels van het verleden om hen te voeden met de kracht en de liefde van het heden. Ik slenter speels door de wereld van mijn gedachten in een veld van duizelingwekkende herinneringen opgeborgen in mijn sarcofaag van stormende beelden , om te ontwaken in de ochtend van een nieuw leven…

Hoe verleidelijk ben je "Gedachte" opkomend en verdwijnend alle kanten opzwervend in-concreet en vluchtig maar zo verlokkelijk om in mee te gaan? Hoe verleidelijk ben je "Gevoel" dat spelend elke seconde mijn adem kan ontnemen afdwalend van huidig moment? Hoe verleidelijk is het te vertoeven in het af-keuren, het weg-drukken…

Het is nog een streling slechts een fluistering zonder kracht. Het borrelt duwt blijft nu nog zacht. Van binnen uit stuwt het naar boven dat stille geluid dat ze nog niet wil horen . Niet voelen, niet zien, niet stromen, niet bewegen, niet beleven. Zelfs duizend zuchten gaan geen stem geven. Machteloosheid slaat toe niets…

Haar schoot is in zichzelf gekeerd, haar handen gebalde vuisten, geweld heeft haar tot niets gekneed. Ontstelt in bloot zijn gaat haar lichaam sluiten schaamte wordt haar eindeloze vlucht. Verward ontdaan van zekerheden nog slechts verwant met beeld in schaduw... En nooit meer zal zij zijn.... de beminnende beminde met handen die rusten…

In de dagen die voorbij razen leef je in mijn hoofd en kom je dichtbij mijn lijf bewonen waar rust oh ja die rust in 't stille zijn de pijn verdooft. In dagen die voorbij razen alsof de tijd een sneltrein is ga ik op zoek om je te vinden in hoeken en portalen op 't gazon of onder 't lover in het labyrint van mijn gedachten tussen…

Zij staat als een statuut van geduldig wachten, terwijl de tijd geen tijd is en in haar illusie van zijn de minuten verstrijken die ze telt in haar gedachten, samen met het zwijgend luisteren naar het stervend gekreun van haar schaduw. Stel geen vragen over duurzaamheid daar het vergankelijke zich nog maar eens glorieus bewezen heeft.…

Ik tuur in verdieping naar de horizon en vermeng mijn blik met de lijn tussen hemel en aarde... Het zal zachter zijn nu ik kijk naar mijn dromen die ik in het stilstaande uur achterlaat met jou in 't midden van beelden die vagelijk verdampen en weerloos in d'eindbestemming vergaan. Oneindig stil draag ik je op handen en grif jouw…

De wijzers van de tijd is zij... Bloot, slechts omsluierd in doorschijnend kleed sluit ze de gordijnen en verdwijnt glijdend onder het satijnen avondkleed. Het bed wordt dan gedeeld door 2 paar tranen samen. Zij maakt plaats door ruimte en tijd in 't onbeschrijfelijk geluk, de kamer doof voor't straatlawaai.. En trager, slomer,…

Nederig boog ze soepel als het riet in de vergankelijkheid van dat ene moment, wetende dat dat punt van zijn nooit meer wederkeert, de slinger van eb en vloed met als raakpunt de ommekeer en telkens anders keer op keer , in het ver-rijkende veranderlijke, in de flow van het bewegen!…

IK HOOR DE STILTE UIT EN ONDERVRAAG HET BLANCO BLAD ER IS DAN GEEN GELUID EN WOORDEN BEN IK ZAT !…

MOEDER... Ik zie haar daar nog staan haar handen in het sop de afwas bijna gedaan. Haar rug was al gekromd en licht voorovergebogen, haar grijze zilveren haren duidden op de jaren die voorbij waren gevlogen. Ze kon soms mompelen.. Ik verstond dan geen woord en zonder het weten waarom, verscheen er een flauwe glimlach rond haar mond…

Als vergeten golven zindert elke aanraking na-ebbend in vloed van zachte pijnen. Terwijl vervaalde beelden in lege oude versleten kleuren van verleden het nu achterhalen en de adem van toen als een rauwe zoute wind het heden van zijn illusies ont-vilt. Nog slechts schor en zacht gefluister van stil gemis om wat nooit gevonden werd…