Alle inzendingen van kerima ellouise

de nacht is stil en mijmeringen zijn als geboren klinkers, vertrekkensklaar dat is niet erg want ze leiden me naar de oorsprong hoe gelukkig we zijn met man en vrouw het geschonken leven dat meestal perfect begint en, hoe ongeneeslijk het leven ook is, het lichaam reilt en zeilt, van vlies tot ziel, hart tot holtes, lief voor leden…

zij stond er vaak koeien vulden het landschap en in de verte lag de stilte, net achter de oude gracht een kauw schreeuwde rauw naar het schemerend boerenland het deed haar beven het voelde als sterven moeizaam draaide ze zich om stak de lampen aan en in het licht om haar heen kwamen zij: de dreigingen, het verwijten zijn vlugge…

de dag is vaal en de steen van stuurloos water net zoals ik heeft hij nog veel te ontvangen maar net zoals ik leeft hij van oude gedachten ik kijk naar hem en naar de tegenspraak hij zwerft al een eeuwigheid het is een lang verhaal maar op een of andere manier kom ik tot rust flinterdun valt het zwarte zand in het ijle hij…

zij ziet de straten vollopen en weer leeg in de donkerte verdwijnen neonlicht knippert tegen de koude decemberavond -vandaag zal er geen wonder gebeuren- ze praat zachtjes verder tegen de oude katten in de reeds kaalgeplukte kamer elf uur misschien is dit niet genoeg om te leven en misschien is dit leven een onversierde werkelijkheid…

zie je het pluisje zij komt los van de oever het is alsof daar de wereld voor haar begint pluisje, hoor je de karekiet ritselen in het oude riet hoor je het schrijvertje dat kriskas beweegt op het watervlak ach pluisje, luister naar de lente en hoe ze neuriet in de kraag van de trage lelie ontwaak pluisje en voel geef wat diep…

natuurlijk waren er kinderen zoals ik ze namen mijn gebaren over verdwenen in het daglicht en in alles wat mijn ziel verlangde ik fluisterde ze mijn sterven toe in het midden van de nacht langzaam kwamen ze dan uit de hoeken van de kamer weer tevoorschijn ze woonden in mijn geheim in mijn handen die zich vergeefs vouwden en al…

haar handen hebben lettergrepen ze verbergen een gezicht, ongewassen en wolken die oogleden sluiten, de dagen van de doden, hongerig in de oogopslag van het kind wie kan haar eenzaamheid verdragen dragen als een gevallen vogel, achterblijven en dan weer doorgaan in het gerimpel van warme wind we staan op een heuvel, golven naar de…

chaos rolt mijn ogen uit 't woont nu in deze kamer deze kleine kamer deze kamer die dun is aan de binnenkant, breekbaar nu het weer herfst wordt en waar ik op de avonduren wacht om het licht van de maan neer te halen lang duurt het niet want op de terugweg struikel ik alweer over enkele gedichten die mij komen vertellen dat het…

nee, ik ga het echt niet hebben over de smalle, lange vingertjes noch over de tien teentjes (misschien een hoogst enkele maal) ik zal ook niet zeggen hoe perfect hij is of er woorden aan toevoegen die volstrekt superlatief zijn, in het begin of middenstuk en zeker niet aan het eind (maar dit terzijde) het meest voorkomende zou natuurlijk…

ik kijk naar de datum van vandaag 24 september 2016 de wind laat nog geen schaduw achter en een enkele duif verzendt de ochtend door het raam als een mare het dringt nog niet door ik staar dromend naar buiten lijkt het alleen maar zo of omarmen de takken zich boven het vijvertje waarin twee eenden liefdespoëzie schrijven zal ik mijn…

de wind slingert van tak tot tak vogels komen aangestormd voor mij een stille plas en dan verdwijn ik langzaam in een regenbui het stelt niets voor al herhaal ik het honderd maal ik geef enkel weer wat ik zie al zou ik graag over andere dingen willen spreken het is mijn beeld…

't gewapend glas verdwijnt 't marmer, hard en ongenaakbaar verliest langzaamaan elke herinnering de muren bewegen onder het nieuwe gewicht van hedendaags licht en wat de tijd niet dragen kon wordt in aanwezigheid van de zon nagejaagd door de wind verhalen raken bekneld tussen puin en achterwege gebleven gesprekken 't huis maakt zich klaar…

zoon en lief kochten een huis vroegen, mam, verbouw je mee alleen kunnen we het niet klaren 't duurt echt maar een week of twee nu pleister, plak en paai ik 't plafond in meters hoog meng en boor cement als een volleerde stukaloog gips en gyproc zwoegen zweet schroef en schater vliegen rond als zoonlief vraagt: mam, jouw reet? werk…

wilde bloemen met niets anders meer dan vlakte en een blijvende verbijstering de dood is koud de aanslag nog meer…

hoe vreemd het hart wanneer het zwijgt ik het wil troosten door dicht tegen me aan te houden en dan één seconde denk dat het op zijn eigen wijze weer in mij zal kloppen…

het is negen uur in de ochtend ik schrijf over de eeuwigheid mijn pen sleept langs woorden verzonken in de stilte ik wil geen eind forceren noch een gezicht onthullen dat ver teruggaat naar kinderjaren en enkel op een zwarte bladzijde wakker te krijgen is ergens moet er een land zijn een zacht land, een heel zacht land wie wil…

het is hier dat ik wil kijken, 't klimmen langs de stam sterk zijn zoals het witte, diepe meer dat herinnering draagt tot op grote hoogte mocht ik maar, kon ik maar de taal van het water spreken mij kleden in deze armen van stilte wanneer alles lijkt te draaien de nacht uit mijn mond nemen, elke dag in het donker mocht ik maar…

zo draag ik schelpen achteruit een zelfduel met geruis in oren wie hoort het waaien het zand dat in een laatste dag- gezicht valt het eiland langs mijn voeten gekneld tussen stenen meeuwen schreeuwen op natte vlekken schreien om de vuurtoren die langzaam uitdooft overspoeld door ijle woorden…

ik blijf in de schaduw van het huis het maakt zich klaar om het gemis te verzamelen deuren openen en sluiten lopen mij omver terwijl ik op elke tekening stilte plak onder een verdonkerende hemel maak ik het bed op voor nachten waarin wijzers verfrommeld worden tot korsten van tijd ik wil nog even gaan zitten de dagen vastnemen…

de dag breekt aan dat zij jonger wordt het meisje op haar trouwdag met daarna de kinderen mijn lief komt straks, zegt ze ik wacht op hem dan mag ik naar huis Pieter heeft een tekening gemaakt voor mij kijk maar ze houdt een wit servet omhoog nog netjes opgevouwen, legt het meteen terug naast het bord met boterhammen hij wordt groot…

nu de tuin niet meer in het licht drijft en de winter aan lage schaduwen hangt windstil als wit papieren vogels met gevouwen vleugels voel ik het eindeloze gedicht waarin mijn stem zacht en zachter wordt de ogen geduldiger rondom de sneeuw die valt zorgvuldig door de stilte beschreven…

is er nog een zin een samengesteld woord dat groter is dan bijvoorbeeld een schaduw van een vogel waarin een lichaam zich getild weet hoog boven de branding door drift bewogen een meeuw misschien die zichzelf in de traagheid van de zon zoekt en in de einder zakt golf over golf is er nog iets al is het maar even dat in ons hart past…

meer en meer worden boterhammen belegd met achterdocht beschuldigingen vinden het heden branden handen langs borden waarin grote barsten blijven 't dagelijks opruimen worden knelpunten, het bekladden van verdwenen mes-steken geen enkel beeld kan nog rusten; achteraf uitgetekend in een te kleine kamer waar voeten gekluisterd zijn…

weet jij dan niet dat ik je liefheb steeds weer naar het heden keer voor jou en dat ik in de nachten die ik wakker lig het geluk zoek, blindelings vraag of de dagen zo zullen blijven als een losgelaten kalenderblad waarop tijd drijft naar bijna vergeten woorden naar wat onvervulbaar blijft, doorweekt met de ruimte waarin jij je…

het huis geraakt langzaam leeg op zolder zoek ik naar woonst ik gooi mijn hart overhoop draai de rug naar heimwee hoe lang zit ik hier al met te ijverige wijzers nog even en dan word ik een zwerfkei te vaak in mijn gedachten…

vaak woon ik in mijn hoofd dagenlang in een enkele kamer er zijn vogels en kinderen die overal lopen moeten dansen op wenkbrauwen van het tjilpend gras jazeker, ook vlinders want vlinders zijn tijd er zijn monologen en dialogen eenzaamheid als speelbal van schaduw en echo's in de linkerhoek naast het tafeltje staat een spiegel…

hij zit er mooi, de kraai op het gras in een tuin die niet de zijne is een schaduwveeg later vliegt hij op, dropt zijn ballast in de luid tjilpende heg en gaat vervolgens vastberaden pikken in het vuil van andere vogels achter zijn borstkas kruipt onopvallend een modderbruine tuinfluiter het lijdt geen twijfel van alles blijft iets…

ik breng de avond door met een trein in mijn hoofd tijd is op dit moment geen beweging zwarte inkt aait mensen om me heen, er is zoveel pijn gebleven alsof ze nog wachten op iets dat er al is maar dat ze niet kunnen verstaan ooit zaten ze samen in een kamer in het nachtlicht zoals ik was de stilte genoeg om te huilen…

gejammer van stervende takken nachten vol regen spiegels en luchten niets ontsnapt aan het geluid het tast zintuigen aan het slokt wolken op en het levende zie ik verdwijnen zal een vogel nog zingen tussen schaduw en schors? ik treur om gehavende nerven het breken door ongevraagde winters en van daaruit in eigen handen…

alles gaat gewoon door, het vergeten waarom ik hier ben, de waarheid die het minst op mij lijkt en het onderscheid tussen minder en meer- maals mogelijk in het spreken, het tastbaar binnendringen in het niet-gedroomde en de absolute zekerheid dat het wachten een voortdurend afscheid is, steeds duidelijker in de wolk die ik ben…