Alle inzendingen van kerima ellouise

de laatste woorden onuitgesproken wenken even bij het afscheid wanneer mijn vingers nog een streling vlechten doorheen de hartslag van een dag de nacht weet niet hoe jij mijn ogen vangt in zachte, stevige handen wij elkaar mateloos bestelen in elke speelse, roze lach ik wil wachten dichten onvertaalbaar beroeren als een windekind…

Een oud huis vol vergeeld papier geschreven herinnering grijze kamers pijnlijk gefluister lege kasten stil geween Een oud huis vol harde woorden een gestolen jeugd boeken worden steeds herbeleefd Is dit nou later ?…

Een zoektocht overleeft Eenzame dieptes Stormachtige laagtes Grijze ochtenden Inktzwarte nachten Zwervend in een roes Ik ben het niet waard Ik ben de waanzin voorbij Ik draag geen naam Een drempel wordt overschreden Ik ben zo moe gestreden Ik dwaal verdwaasd in mijn lichaam De wind drukt in mijn gezicht Een oneindig wenen Ik draag…

mezelf in het hier van gisteren, uren en dagen berichtten wie ik was verdwenen in het schuim van een onbekend lichaam, de onmeetbare afstand schokkend geschuwd uitgespuugd door meedogenloze wijzers weerkaatst de tijd dichtgeknoopte gaten en herhalend geroep misschien leidt morgen me naar wie ik gisteren was…

waar sterren zingen met hun vroege stem, bewegen dromen in mijn lach waar rivieren stoeien met het heldere water, stroomt mijn adem traag en zacht waar bloemen knuffelen met de warme kleuren, zomeren mijn ogen in een luisterend hart waar het licht blaast in mijn woorden, winnen mijn ogen aan zielenkracht waar de stilte verdwijnt…

Steeds als de stilte mij met woorden vult, rijgen mijn handen de tranen aaneen. Zwarte kralen vallen op de grond, over mijn gezicht glijden ze één voor één. In de pijn verloren raap ik de woorden terug op, tussen tranen gevallen, zijn ze verhard tot steen. Met geschramde vingers breekt het touw, mijn koude hand legt de stilte…

Roerloos sta je daar terwijl je leugens schetst in liefde ik kijk toe als een breekbaar kind, verwilderd en ver van mezelf verwijderd waar kunnen we nog heen gaan, morgen en later mijn ziel ligt nog bij die nooit vergeten dag, de jouwe kijkt nooit meer door mijn ogen deze dag zal vergaan en ergens tussen gisteren en vandaag…

zwartgevlekte tralies verbannen me naar niemandsland,waar bloed gutst over ruwe treden van mijn wanhoop met geplette handen en brekend bot daal ik af, stap voor stap kruip onder de steen waar ontvelde vingers stuiptrekkend aan de waarheid sleuren neergeworpen in schreeuwende inktvlekken worden stenen aangesleept onder en boven…

op zwarte schouders zwelt de stilte tot een ongekende zwaarte ik kus je houten lippen en laat je koude handen nog een keer rusten in mijn ogen vol vragen in bronnen van woorden vind ik marmeren zinnen die ik beitel in de aders van je aardse graf ik leg me neer naast glazen vogels en de geur van wierook op het witte grint waar…

met voorbedachte rade heeft de dood het schaduwnaakt van uitgebraakt bloed op de grond geworpen longen spuwen gal en gif op haar lijf haar minnaar breekt haar tong, ze is de schaamte voorbij hij snijdt het spreken uit haar mond martelt de woorden in haar schoot waar ze zwijgt in de kelder ontkleed en beroofd ik schreeuw barsten…

ik leg witte bloemen op je schouders kijk met ogen die nooit hebben liefgehad zoveel moet ik nog leren over het prille fluister van sterrenbogen het teder voelen van een dromer je geeft me nachten in feeënblauw ademt mijn adem in wolkendauw je spreekt me over verloren tover en ruikers vol rozen over het nevellied…

mag ik je regel zijn woorden tussen komma en punt waar het onderwerp staat niet rechts of links maar gewoon er middenin wil je me niet in het verleden zetten maar me vormen naar de toekomst gericht waar je nabij vertegenwoordigt door het delen van een woord mag ik meewerken aan het voegen en het tekenen van een vraag zodat…

jaren kropen vreemd langs naakte takken over diep zwart stukgewoeld land een maskerade van donkere bladeren bedekte mijn snikken met honend gelach te zwaar voor ogen droeg een schuldeloze de nacht op grauwe gekromde schouders grijpend grillig striemde de gesel ontloken vruchtig in verduisterde oorden eeuwig en eeuwig veroordeel…

zal ik je stem nog horen dag na dag in de lichte trilling van je fluisteren het dragen van mijn mond want nog nooit heb je mijn lippen gekust zoals de wind in het zachte spelen met vleugjes rozen zal je me nog warmen uur na uur in het teder wiegen van je voelen het strelen van mijn ogen want nog nooit heb ik jouw glimlach gekust…

smeulende peuken zijn getuigen van gestorven woorden bengelend tussen stiltes en komma’s zinnen zijn wit verhullen het zwijgen de asbak gevuld aan de rand van het blad voorzichtig blaas jij geopende woorden nieuwe gedachten zo dicht bij mij rook kringelt in onzekere wolkjes vertaalt vertrouwen in nieuwe verzen voor jou…

bomen verdwijnen in decemberglorie waar liefde niet groot of groter gedijt in moeders schoot de hemel onthecht zich uit een knellende voet wanneer wortels hol reiken naar uitziende ogen takken treuren, zorgvuldig gekozen; de wind waait immers uit een verkeerde hoek steeds minder in het veld van vreugde deelt het leven de oude…

woordeloos in open ogen drink ik de ruimte tussen elke stilte die je laat nazinderen als een droomvlucht op mijn wang blij en droef bonkt mijn hart van verlangen om zon-gevlinderd te grijpen naar het blauwe licht van ademloos wachten je handen raken zacht mijn roerloos denken verborgen in de troost van je streellichte lach zo…

jouw ruime hand versterkt mijn ochtendlicht glijdt wenkend naar de nachten die ik wakker lig onzeker over dichte ogen schrijf ik een weg tussen ontstane sterren en doe een stap vooruit naar paarlemoeren vlinders die onverklaarbaar stromen op golfjes van het schelpenpad en die zo behoedzaam uit de vloed van jouw vingertoppen komen…

waar ik jou voel in het aanraken van gedachten overstijgt de stilte elke ruimte die jouw lach als rode wangen laat rimpelen op mijn mond je bent meer dan de hartstocht van dichters die blauwer wordende luchten wilden delen in open bunkers van bloeiend vertrouwen meer dan de lieflijke huizengevels en droomgevulde schuren waarop…

ogen en lippen vol gekrast met verraad van een verleden ver gezicht waar maagdelijk kleine vingers werden gefluisterd in een tierlantijnen ledikant toen zijn mond daalde naar het poppenspel van zweterige handen en de geur vond van een onbetreden onschuld nam ze afscheid om wat ze verloor er was geen sprake meer van porseleinen…

in het tegenlicht vind jij mijn ruimte en ik geef je mosgroene vogels zonder naam ik heb geen oog voor de lucht en het immer dromende want in het ongekende van jouw beeldentuin leg jij bekoring neer naast verborgen letters op het ondoorzichtig glas van omsloten vleugels omring je me met woorden in het lichtvoetige landschap…

boven de wolken vallen sterren en ik wens kijk je aan terwijl je de nacht op mijn armen drukt boven de wind luistert god en ik bid huil tevergeefs wanneer je het daglicht van mijn lichaam schraapt in je ogen wijkt de schaamte en ik smeek bedek bloedrood de verloren strijd van schrijnend verlies onder de maan sterven de…

aan de rand van een opgedroogde vijver golfde het beminnen als zacht kabbelend water om me heen van woorden onderweg die jij verplaatste van je handen naar de zachte zucht die ik zo stil luisterend naar me toe dichtte jij fluisterde de zon en zachte zoenen in rood en wit en zomers blauw naar mijn slenterend hart en schouderliefde…

ik draag nevel op vleugels zo vlieg ik door je heen kleur het heden in tot aan de horizon met het blauw dat jij creëert op de breuklijn van mijn ogen wis jij het verleden en met sterrengefluister spiegel je mijn wimpers naar het open zuiden waar het spelen met wolken en kralen in de wind mijn gesloten lippen verbazen om het kind dat…

je bloesemt je ogen heel even open wanneer de lente zich in je slaap beroert met een wolkjeszucht van onvoltooid verlangen kom ik tot jou en denk aan morgen want waar, mijn lief ga ik nog dromen vinden die mij als symfonieën tillen naar het zomerlicht blijf nog even liggen en stil mijn pijn want waar mijn lief kan ik nog dwalen…

jij loog mijn leven tot een machteloos schreeuwen en ik tastte naar het kind op de achtergrond ik klom trappen omhoog langs gespannen schaduwen zocht de waarheid in een open mond in ogen zonder zonde kleedde jij de nakende dag jij sprak niet over morgen een belofte dicht bij de dood jij voedde me gebogen liet geen geloven over en…

ik zou graag willen huilen zachtjes zonder haasten in de herinnering waar ik jou heb aangeraakt in de liefkozing van je hand toen ik jou droomde tussen vroeger maar nooit later ik zou graag willen liefhebben eeuwig enkel jij in de tranen waar ik jou heb gefluisterd in de regendruppels toen jij mij vlocht tussen uren maar nooit…

ik woon niet in armen noch in een gedicht een beslapen ruimte in woorden mond aan mond niet in een landschap van zon en wolken geledigde letters in gloeiende wind ik kan ook nog minder wensen een zwijgende morgen - achter ramen begoten - zin zonder zin in het sterfhuis van dit leven long naar long…

jij schrijft me door het raam een stil leven van vage vlekken aan elkaar geketend waar ik als dichter sterf buiten het zicht van lege bomen en uitgestorven vuur vreemd lachend hoor ik spotvogels schateren met afgerukte bladeren en mijn grijsomrande huid want alles wat ik onderweg schreef was de adem van warmlicht verlangen…

met mijn rug naar je toe wees jij de Kleine Beer en ik bewoog naar de Poolster toe jij legde zacht de donzen maan in mijn laatste schreeuw blijf leven zei je en je gaf me de richting van het zuiden aan…