Alle inzendingen van lijda

licht gepassioneerd klaagt de bandoneon met klanken die de ziel schrijnen gevoelens van verlangen liefde en pijn vloeien samen het trage ritme beroert het hart de tweekwartsmaat daagt voeten uit voor de ontmoeting van de dans, El Paseo vioolmuziek wordt gedragen als poëzie uitnodigend is daar het spel van de dans om met de melodie in cadans…

flarden grijze mist dwalend, soms zwart versperren de weg naar herkenning woorden, zijn leeg vormen geen stroom kabbelen weg naar vroeger de uitgestoken hand zweeft doelloos blijft steken als een wapperend blad kijken, en niets zien luisteren, en niet gehoord worden maken de dagen tot ongekende eenzaamheid. voor jou....voor…

's morgens in de prille vroegte kruipt het witte ochtendlicht over natte bleke velden, stralen als een scherpe zicht strijken over stille plas, die door donk,re bossenrij omzoomd zich onthuld als een schilderij stil, met rechte stam, als in gelid staat de zilverboom op wacht zijn kroon vol loof, met zacht getinte bladeren in viltig wit…

in web gevangen hangen de vliegen (s) vlug, aan een zijden draadje…

met schroom kijk ik naar je nog jonge gezicht je oogt zo ver, er is iets van onbegrip zo ken ik je niet, zo moedeloos, zo sip je blik is leeg... zo op oneindig gericht zullen we praten? vraag ik stil over wat er is, wat jou zo beklemd, je lijkt me zo verdrietig gestemd, stort je hart maar uit, als je dat wil ik begrijp het niet Oma, mompel…

de liefde is reeds lang vervlogen verjaagd door heftig zwart, heeft stil de wijk genomen naar een diepe donkere kast verzegeld en op slot gedaan stil ligt het in een hoek, wat geweest is voorbij grijs kleurt het levensdoek de nachten: donker, bevreesd, wijl er geen hoop meer is, geen liefde wordt verwacht... streelt langs de oude muren…

uit het stille heldere water, rijst haar spiegelbeeld hoog statig komt zij langszij haar lange hals gestrekt, de blik op oneindig, zo glijdt zij minzaam voorbij majestueus, als een galjoen haar vleugels als zwaarden rond de boorden gevouwen, het boegbeeld, mooi van vorm lijkt witter dan wit als uit marmer gehouwen in alles rustig en…

stemmig in 't zwart kraken ze een harde noot krassen van plezier…

mistig en nat is de weg naar boven langs watervallen en rotspartij, het is klimmen en klauteren over soms glibberige kloven steile helling, een gladde houten brug verraderlijk glimmend groen gras en zompige stukken moeras maar eindelijk boven, klaart de lucht en dan.... dan ontvouwt zich een wonderlijk schouwspel, waterspetters vliegen…

laat in de zomer zoent de herfst de bladeren kleuren verschieten…

geel gewimperd staan duizenden bruine ogen lonkend langs de weg…

op het gras, nog nat van dauw dwarrelt, uit de geleide groene kruin als stervende zwaan, wel roestig bruin een eerste blad van de plataan zwermen spreeuwen, als èèn grote zucht storten zich met z,n allen in de vlier eten zich rond, kwetterend van plezier dan trekken zij weg, hoog door de lucht eikels in de dop, een wilde framboos fel gekleurd…

in een onbewaakt ogenblik, verdwijnt de dag, in grijze stille schemer lost op in niets moe van het wuiven staat stakerig stil, de kruin gekant, als een schaduw de berkenboom de heimvolle roep van de uil vervaagd in de vallende avond donkerte zweemt over schuivende wolken van waar, in zilveren baan koel en blank, de maan haar licht…

de stier heeft de hoofdrol in het spel " recorte " en hij, Tauro, dacht; het is toch van de gekke ik ga nu beginnen, en startte het offensief ter plekke vol overgave heeft hij zich in het publiek gestort toeschouwers werden gewond, door horens zo scherp als een speer de stier overleefde het niet, hij werd gedood... door een geweer!…

de grassen fris en groen, met licht bedauwde sprieten, staan weelderig, met witte margrieten, in het kleurig bont, van korenblauw tot distelbol, zo donzig blond midden in het veld, in rozerood staat kruidig de zuring, op lange steel met bloemenpluim, daar rondom heen vliegt blauwig groen, doorzichtig een waterjuffer heel voorzichtig verderop…

thuis is daar waar liefde de deur opent en rust zich nestelt in een oude stoel waar geluk dwarrelt als gouden stofjes in een zonnebaan en het oude schilderij verlicht waar geuren van lavendel en roos zich vermengen en gastvrij binnen komen door het open raam thuis is daar waar tevredenheid de gordijnen sluit een vrije vertaling…

hoog tegen het fluwelen nachtgordijn met als decor,de maan in kwart, tekent zich een prachtig dansfestijn, op de zacht gelaagde lucht, glijdt soepel draaiend, een meeuwen vlucht in hun lichtend zilveren tenue, met zwart getinte toppen aan de vlerk zwenken zij zwierend in dansgenot tegen het hoge nachtelijke zwerk de lange trage vleugels,…

denk aan mij, in stralende zon hoe ik was, toen ik alles nog kon. dat wilde jij op je afscheidsbrief. Maar weet je, mijn lief zusje hoe mooi je was in je laatste dagen? geen ijdelheid of tooi dat kon je niet verdragen gewoon is goed, dat was wat je zei de maskerade is voorbij maar oh, wat was je mooi zo puur, doorzichtig je ware ik,…

maken graag een rit hopende dat ze niet klem komen te zitten…

gehuld in zijn donk,re grijze jas hangt hij stil dreigend in de lucht schuift over zomers hemelsblauw maakt witte wolken grijzig grauw samen met zijn vriend, de wind komt hij er aan, met natte vlagen spoelt alles helder schoon wat hij op zijn weg maar vindt spattend en spetterend roffelt hij op de daken stroomt over wegen en land naar…

donker omvat door de nacht stijgt worsteling naar boven om duwend een plaats te vinden als een demon: het oude zeer, niet goed geheeld ik wil daar niet verblijven! er komt geen rust geen magnolia die geurt geen klanken die kunnen strelen alleen de tijd zal de wonden helen…

zwoel kruipt de schemering nabij drapeert zijn schaduw lieflijk over het helle zomerlicht, vervaagt de kleuren van de dag zilverwit speelt een zonnestraal door het gebladerte van groene kruin, verstild tegen de grijzende verte staat in sepia gekleurd, een wollige kudde roerloos als beelden neer gezet een meerkoet met haar jong achterlangs…

de hersenpan kookt en fantasie slaat op hol verlamt de zinnen…

het web gespannen van kleverige draden vindt zijn slachtoffers…

de nacht stort koude eenzaamheid over slapende velden en heuvels, donkerte verglijdt langzaam omhoog zilverkleurige sterren vervagen als dromen in grijze sluiers schaduw omgeeft de mistige nevels als een achter gebleven herinnering, schemering in de tijd van stille rust omgeeft de lucht van heden verlangend naar het licht.…

Als een ontbladerde boom getakt in zijn naaktheid ben ik een roepende in de woestijn waar geen weg is om gehoord te worden, de stroom van de rivier geeft geen houvast zij mondt uit in zee. Dwalend is mijn hart ik wil de verlatenheid begraven in grotten om op zoek te gaan naar vaste gronden om weer te leren leven en lief te hebben zo…

Daar zit je genietend en kern gezond buiten op je bank lekker in de luwte kort aan de waterkant en je zegt tegen mij: " dit is mijn plekje " kijk: kabbelend water en eenden gesnater hier de houtsnippen ginds de waterkippen zie je de gele waterlis die waterrimpeling? daar zwemt een grote vis en aan de oevers van de plas speelt…

De windstille nacht met zijn gordijn van stille schemer verkeert nog in rust, en wacht nog dronken van slaap, op Haar. Zii, die sluimert in haar gouden bed gehuld in een luchtig golvende sluier ontwaakt, rekt zich uit, en opent haar armen naar de dageraad die in warme gloed wordt gezet. Zacht rosewit gloort de ochtend, kust de vroege morgen…

de dagen zijn lang warm en broeierig loom de aarde snakt naar regen droogte is voelbaar, gesluierd in gelig wit brandt de zon haar laatste stralen ze verliest haar kracht, licht en donker grijze wolken drommen dreigend samen de wind steekt op, en huilt om wat komen gaat. het wordt stil roerloos stil, een felle straal schiet flitsend…

Als je weet van elkaar, over last en lust van liefde en haat zoet en het zuur hoog bij laag. als je elkaars geheimen kent, tot het diepst van de ziel. dan overwint liefde alles.…