Alle inzendingen van marcel bulckaert

Ik hield van haar maar de vrees dat ze dat niet wilde kon ik niet verdragen. Ik heb getalmd tot het te laat was. In de luchthaven heb ik haar zwijgend uitgewuifd. Afscheid van wat nooit geweest is en nooit meer komen zal.…

lk wilde nergens heen, Behalve naar Utopia. maar ergens in Niemandsland, kwam ik je tegen Ik neem je mee, naar Utopia, en nergens anders…

Ik ben teruggekeerd naar Zierlkzee. Zonder jou. Op de dijk heb ik je naam geroepen in de wind Een zwerm meeuwen schreeuwde met me mee. Spottend. Is het de wind die mijn ogen doet tranen?…

met de dolk in de rug liet ik me kantelen over de leuning van de brug het koele water weigerde de schroeiende pijn te stillen en het besef van je verraad te smoren in oeverloze vergetelheid gelaten liet ik me zinken: verdrinken is een zachte dood op het dieptepunt en tegen beter weten in ben ik beginnen zwemmen, maar…

in de eenzaamheid van een zwoele zweterige zomernacht zoemen doorheen flarden sluimerslaap bloeddorstige muggen en verlangen naar jou alleen dat laatste blijft onbevredigd.…

Als kleurige zeepbellen spatten mijn verzen vluchtig uit elkaar op je harde korst kille stugheid.…

Terwijl ik weer een oeverloze avond zwijgzaam doorbreng in Taverne Deuzeld en doe alsof ik op je wacht en ooit nog komt, hou ik niet op aanwezigheid van je afwezigheid te proeven in de voze holte die onverbiddelijke groeit tussen niet en nooit meer. Het is nog steeds en altijd jij in mijn woestijn.…

blik op oneindig en verstand op nul zwerf ik doelloos langs de vluchtlijn naar de einder: lusteloze grens tussen grijze lucht en braakland in het zand verwaait mijn spoor in de verte is de laatste luchtspiegeling reeds verzwonden tot leegte…

WALVISMAN Majestatisch soepel en lui drijft, de walvisman zijn monsterlijke megapenis achterna tussen de loopse walviswijven. Bronstig zwiepend met zijn reuzestaart tussen spekgladde walviswijvenlijven snuift hij het geurspoor van hun sappen: proeft in hun kielzog hunker en gewilligheid: hij weet reeds zeker dat hij straks weer paren…

Zoals jij walg ook ik van de man die jij van mij gemaakt hebt maar vind de moed niet afscheid te nemen van mezelf.…

hoe meer ik je wil verjagen uit mijn gedachten, hoe meer ik aan je denk ga weg laat me vergeten waarom ik zoveel van je hield…

aan je denken is vluchten in een waanwereld echter dan die waar ziekte en dood je achterhaald en weggevreten hebben waar onze liefde verder groeit en bloeit en woekert in zalige vergetelheid tot een scherpe scherf realiteit de zeepbel laat barsten en mij teruggooit in de rauwe hel die ik beleven moet tot ik kortstondig…

Vaarwel, prinses van mijn gebroken dromen het ga je goed geniet zo lang het kan van je illusie: de droom van vrijheid en de vlucht vooruit op eigen vleugels. Geluk, het weze je gegund de prijs die ik betaal en die je niet wil kennen geeft er je recht op. Vergeet mijn tederheid mijn kwetsbaarheid en zoek jezelf in strelingen van…

Wie twijfelt aan de diagnose dat hij ongeneeslijk ziek is is niet verplicht dood te gaan.…

Voor een splinter geluk, waaraan je langzaam dood zal bloeden, heb je de liefde verloochend. Je hebt het boek gesloten het laatste woord van hoop ontzegd, de pen die einde schreef gebroken, de dichter gemuilkorfd tot stilte. Nooit zal hij nog woorden weven of beloften plukken uit de wirwar van bramen, in de hoop dat ze rijp genoeg zijn…

in een bijbels sprookje verschenen op wonderlijke wijze tekens aan de wand van het paleis van Belsazar ze spelden groot onheil als goddelijke straf voor de verwoesting van zijn tempel vandaag staan de tekens als moorddadig geweld en genadeloze terreur bloedrood en kamerbreed op ons netvlies geëtst we willen ze niet zien en…

Toen zij op huwelijksreis weer eens bij maanlicht wilde zwemmen en bij zonsopgang terug kwam naar hun suite met koortsglans in de ogen verweerde lippen van het kussen, schorre stem en moegetergde tepels, spermasporen klevend langs haar dijen en ook nog hooghartig weigerde hem te bevredigen, maar hem afwijzend de rug toekeerde begon…

mijn asresten worden zwierig uitgezaaid over het gras verstrooid door de wind waarheen? ze verdwijnen zoals jij uit mijn leven verdween zonder laatste groet zonder omkijken het is voorbij ik lijd niet meer wat kan ik meer verlangen?…

dat ik niet méér voor je ben dan een storend stofje in je oog, dat in enkele knipperingen weggespoeld wordt door traanvocht dat geen tranen is laat tranen parelen in mijn ooghoeken, die geen krokodillentranen zijn…

lange tijd staat hij nog - voorhoofd tegen kille ruit- door het raam te staren in de nacht de regen versluiert het desolate schijnsel van de lichten langs de snelweg in de verte. de kamer is gevuld met leegte. de tijd is rijp weet hij en op tafel wacht het touw reeds geknoopt voor de strop.…

door de zijden poort van kousengordel en jarretellen jaagt de ruiter opgewonden zijn steigerende hengst als zijn speer het doel treft rinkelen zilveren bellen…

haar boodschap op het antwoordapparaat heeft hij niet meer gehoord even voor ze belde had hij zich voor het hoofd geschoten.…

ik heb je gedronken als een spons, je opgeslorpt tot al mijn poriën van je verzadigd waren en koester je nu teder in de knusse geborgenheid van mijn cellen je leeft in mij onlosmakelijk als een koningin op een troon van koralen heers je over het paradijselijk rif in mijn droomwereld…

sorry zei ze en haar mondhoeken plooiden neerwaarts in een trieste glimlach maar in haar ogen las ik geen spijt enkel opluchting dat het gezegd was en dat was het ik zweeg want ik wist niet wat te zeggen en hield me sterk om toch nog indruk op haar te maken het is haar recht, dacht ik alles overboord te gooien mijn hart te breken…

In het algemeen meent zij dat bij feestelijk vrijen een champagnefluit hoort klaar te staan, (ook) naast het bed: tongkus met champagnesmaak als voorgerecht proeft heerlijk. In het bijzonder geniet zij goddelijk als hij een mondvol parelende prikkeling laat neersijpelen in de vallei der koningen, tussen haar royale billen, terwijl zijn…

als vroege klaarte binnensijpelt -voorspel tot de dag begint- nestelt ze zich dieper in de lauwte van het bed, de handen in de knusse warmte van haar schoot waar sluimer van vertrouwd verlangen weer vloeibaar wordt en zwelt tot aaibaarheid wanneer een hand zich achteloos tot streling kromt, en vingers traagzaam in beweging komen, liefkozend…

Toen ze zich - enigszins verlegen nog - voor me uitkleedde straalde haar slipje maagdelijk wit. Een rozig veegje kleur verraadde later - toen ze het weer aantrok - dat ze nu maagd was in de voltooid verleden tijd.…

Tussen de glimmende wagens in de drukke showroom stelde de klusjesman onverstoorbaar secuur zijn ladder op en klom soepel naar het helle neonlicht omhoog. Hij kreeg geen aandacht tot hij van de ladder stapte en zich in het helle neonlicht verhing. Toen had hij alle aandacht die hij wou. Jaloers stond ik te…

Ik koester je, mijn liefste, schrijlings genesteld in mijn schoot drink ik verliefdheid uit je mooie ogen, streel je gezicht met vlinderende vingers. De glooiing van je rug ligt soepel in mijn arm, de knusse welving van je borsten tegen me aan gedrukt. Ik kijk naar je mijn liefste, en laat me overwelmen door de aroma’s van je lust…

je liet me achter met een gebroken droom: een handvol flinterdunne schilfers toen ik heel veel later mijn verkrampte vuist opende ruiselde glazig gruis me als zand door de vingers…