Alle inzendingen van marije

jouw mooie Griekse neus en je gesloten ogen je grijze haar dat zachtjes in de wind honden huilen en blaffen naar elkaar van de ene berg naar de andere sterft geluid langsaam weg en hoog in de lucht trekt een straaljager een streep door de hemel tot ver over de Aegeïsche zee weet jij wat de helm kost van zo ‘n piloot, zeg jij vijf…

Wat maken we met zijn allen toch een takkeherrie, de stilte te vinden nog in de storm van leven waar kabaal van alles en iedereen letterlijk verstomt. Simpelig gekwetter kwam u maar uit vogelbekjes waarvan de helft reeds verdween, die horen kunnen, of zien, door mistig vuur, flarden essentie blinden en binden aan verloren of gewonnen…

op jouw contrabas heb ik gespeeld mijn lief - het waren valse tonen die klonken ik hoop dat je niet luisterde valse tranen waren het niet die als hoosbui vanuit mijn tenen uit de diepte van mijn ziel gutsten ik hoop dat je niet keek word niet kwaad lief ik ben niet goed in harde noten kraken nooit geweest - dat weet je een stoofpotje…

Want er valt weinig te verwachten van een vijver dacht hij terwijl hij op een zondagmiddag op een bankje in de schaduw zat En bleef de rest van de middag een peinzende introverte gestalte die niemand groet hij zag een man passeren hij zag een man met hond passeren hij zag een man met vrouw passeren Toen is hij naar de vijver gelopen en…

ik denk zo vaak aan hoe het vroeger was toen ik als kind nog over beekjes sprong ik had een lied voor ‘t al - bij elke pas en hoe ik waadde in een waterplas hoe er zinnen in mij rijpten die ik zong ik denk zo vaak aan hoe het vroeger was tonen verstomden in een giftig gas toen daar de herfst zich in mijn botten wrong Ik had een lied voor…

donkere vlakken verbergen ogen die even niet meer willen zien en oren die zich willen beperken tot slechts één geluid dat van zacht ruisend water kabbelend over haar naakte lichaam…

tegen het zwart van de nacht spreidt zij haar regenboog wijd opent zij haar ogen om er sterren in te vangen dan ziet zij schapen zich haastend langs het kleurenspectrum botweg elkaars koppen volgen naar onherroepelijk zwart zoveel schapen dat zij de tel is kwijt geraakt Marije Hendrikx ©…

achter haar spiegel woont het volverwachtingskind waarvan de botten kraken onder het infarcte hart achter haar spiegel vol rimpels staan hoop en verlangen te trappelen van jeugdig ongeduld en daarom schrijft zij zich in elke nieuwe bloemlezing drie maal op weg naar vervulling met terugwerkende kracht eerste stap en eerste kus en…

Ze zien ons aankomen over de pier. Twee verrukte eenden door de zon beschenen lekker kwaken hier. Verder duiken en tegendraads de wind in. Dan: wolvenschrik! Wolvenschrik! Wel iedereen is dier! ----------------------- uit: 'Vonkt', 2017.…

Ik wil bevrijd van al dat logge stroperige dreigende grijs van hypocriete denkbeelden van wapenleveranciers de slavernij van het geld de onderdrukking door multinationals van griezels en graaiers en van het waanidee dat arbeid adelt van de overheersing van digitale robots van eenzijdige bevrijdingsfeesten van mensen die vinden dat vrijheid…

gisteren nog staken haar staartjes als scheerkwastjes in de lucht konden haar kleine beentjes haar nauwelijks bijhouden gisteren nog grepen grijpgrage handjes gretig naar alle dingen liepen pientere oogjes op de zaken vooruit Gisteren nog er gaat geen dag voorbij....…

En ik kijk naar mijzelf. Voel mijn benen zich verdunnen en draaien onmiddellijk volgen mijn armen het groeien van hoefjes ik stap uit mijn jurk en mijn hemd inmiddels te groot en voel mijn vacht in de wind mijn oren richten zich zetten uit en ik luister naar het kletteren van borden ver in de keuken het waaien van gras ik hoef inmiddels niets…

ze zegt - jij bent al oud hè mamma en als je oud bent ga je bijna dood nee lief kind, je moeder is niet oud dat lijkt maar zo ze zegt, maar jij bent al groot en ik ben bang mamma zegt ze, als je wordt begraven is je mond dan open of dicht meestal dicht klinkt het antwoord o gelukkig, zegt ze anders komt er klei in…

De werkelijkheid moet vast veel platter zijn dan het verlangen naar die zoete pijn die slechts bestaat uit ’t bange turbulente hunkeren naar een gebaar van voelbaar samenzijn zo dicht en weerloos dat het striemen slaat hongerig en gulzig kletsend haar lillend vlees behoort hem toe die haar begeert-hij is het beest dat zij verweert en aanroept…

Voor Anneke Ze zien ons aankomen over de pier. Twee verrukte eenden door de zon beschenen lekker kwaken hier. Verder duiken en tegendraads de wind in. Dan: wolvenschrik! Wolvenschrik! Wel iedereen is een dier. ---------------------- uit: 'Vonkt', 2017.…

hij weet maar al te goed hoe hij haar hoofd kan buigen hoe hij haar houden kan onder zijn hand en als geen ander kan hij haar bespelen en al haar snaren raken tot de rand van van wat zij trillend nog van hem kan velen buiten elke rede van ‘t verstand geeft zij zich over, laat zich gaan hij is haar heer en ook haar meester dichtbij en mijlenver…

je zou nog een vlieger voor me maken van latjes, papier en lijm en heel veel touw zoals vroeger mijn vader op het strand zouden wij weer uitgelaten kinderen zijn rennen zouden we - op blote voeten met wind en vlieger mee ik weet dat je nooit wilde geloven aan wederopstanding maar toen ik je vroeg een vlinder te zijn liet je niet lang…

met rommelende onderbuiken draaien wij ondersteboven In de maalstroom en terug verstrikt in het web van het zielloze zijn de altijd hongerende onrust schreeuwt naar alle moeders maar de borsten van de moeders zijn allang opgedroogd in de zo ontstane kraters verschuilt zich de valse slang vluchten kan niet meer en er is geen weg terug…

zoveel onheil hangt er in de lucht en hoeveel is niet meer te keren dat is waarom meeuwen cirkelen rond en rond vergeefs op zoek naar veilige landingsplaats maar het komt van overal zand aan het strand werpt barricades op en dan de raven... al die raven een wig is snel geslagen open handen kunnen vloed niet tegenhouden die verzwelgt wat…

vliegers vliegen waar de wind waait - de zon schijnt en de wanhoop zwijgt kijk hoe zij lachend over het zand van het strand zich voortbewegen - de vaders - de kinderen tot in de wolken en hoger en hoger... en zie - in de verte de oude vrouw haar kinderogen nemen waar een houten kruis - gekleurd papier behanglijm en een klos met touw…

haar moeder’s hand daaraan haar ringen de wijsvinger een beetje krom een lach op haar gezicht.. vredig maar onwezenlijk hoe ze daar lag en tegelijkertijd toch niet hoe zij later in 't ouderlijk huis een extra trui aantrok haar moeders trui en hoe zij zich toen nestelde als een poes in de witte rieten stoel haar moeders stoel…

en opnieuw kleurt het donker giert dood door straten meedogenloos wordt elke boom van bladeren beroofd kale takken kwetsbare naaktheid. zwarte wolken boven hoofden die buigen en barsten water geselt ziel overhoop…

Nog is hij er - steekt hij van wal zijn licht verspreidend wijd en zijd een baken was hij bovenal en een baken wil hij blijven elke zak met geld ten spijt zal hij zijn schaduw schrijven tot aan de vloedlijn over t strand zijn licht tot aan de einder hij zal voor elk een teken zijn we zien hem weer ; we zijn d'r…

een heel uur lang heb ik besteed geluk is mij wat waard aan 't zoeken naar één klavertje met dat kenmerk in zijn aard het hoeft niet heel erg groot te zijn om voorspoed aan te dragen nee, als het zich maar ongeremd aan mijn geluk wil wagen maar aan alle steeltjes die ik zie tel ik er helaas slechts drie…

zoals mijn moeder na een feest haar tafelzilver en porselein in dozen verpakte tot een volgend festijn ver weg in de tijd ligt in het opgewaaide zand aan het eind van de zomer een stapel planken een weemoedige tafel dichtgeklapte parasol lege fles witte wijn daarachter ik..…

naaktslakken zijn zo akelig naakt ze schuifelen slijmerige sliertjes het zijn onsmakelijke diertjes naaktslakken zijn zo akelig naakt behalve Karel en zijn ronde Kee voor hen geen slijm en geen bravoure  zij leven enkel voor l' amour  en neuzen naakt de liefde mee…

maagdelijke vroege ochtend voeten in het mulle zand waar meeuwen op 't nog lege strand In verwachting samenscholen loop ik op mijn schaduw mee tot in de kabbelende zee Stilletjes glijden witte zeilen onder blauw met schapenwolkjes aan de horizon voorbij ...…

Ik klim in de boom voor het uitzicht een hert komt naderbij om ons te warmen. We spreken hem toe over de stad, buiten de greep van de bladeren. De ogen van het dier openen zich in een weg naar elders we lopen naar binnen het is warm en behaaglijk en zoveel instinct. Mijn man klikt in een poot en begint op en neer, op en neer, en krom en recht,…

wat mis je het meest vragen digitale kinderen vanuit hun verte het raakbare - het voelbare en het deelbare antwoordt zij uit haar herinnering vooral in het donker bij 't slapen gaan en - samen wakker worden vooral dat...…

een helderziende man uit Schouwen die kon het alleen maar bij vrouwen maar wel zonder slip en hij las dan lip en liet haar de uitkomst herkauwen…