275 resultaten.
Verlaten landschap.
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 96 Een grijs wolkendek boven een
verlaten landschap omgeven door
sloten vol kroos.
En aan weerskanten rietstengels,
sommigen gebroken.
Op een waterlelie zit een kikker
in alle rust en een reiger vliegt op
zich van de kille leegte bewust.
In een weiland koeien die hem na staren.
Terwijl in de verte een boer zojuist
met zijn hond in een praam…
Vrije val.
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 211 In de nacht tikt de klok
de tijd door.
Dooft de adem als een kaars.
Het zwart hemeldak oneindig
met daarin verzonken sterren
en maan.
Ongrijpbaar en niet te vatten
het ontstaan van dit heelal.
Waar tussen hemel en aard ieder
zich vast houdt tijdens een
vrije val.…
Rotterdam ontwaakt.
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 577 De stad die nog slaapt
onder volle maan.
Lichten op de Zwaan en
langs de kade,
terwijl nu en dan schepen
voorbij gaan.
Rondom de Laurenskerk en daken
van huizen hangt een serene stilte.
Later weer aan het werk in kantoren
van beton en glas afgewisseld met
monumentale gebouwen.
Moderne architectuur en nostalgie.
En zie de havens met…
Poezie.
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 139 In een grassprietje of iets
groter het madeliefje zit al
een poëzietje.
In een blad de nerf of in de zon de
glinstering van een glasscherf, ook
daarbij is sprake van poëzie.
En woorden veel of weinig gesproken
of is er niets gezegd...
een paar geschreven slechts, zelfs
dan is er poëzie, echt!
Of 's morgens bij het ontwaken met
een…
Wezenlijk.
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 119 Op een stille avond staar ik naar
de tuinen waar nog mensen bezig zijn
met het snoeien van een heg of het
maaien van gras.
Rust omkleedt mij en vurig verlangen
dooft, terwijl langzaam achter bomen
de zon verdwijnt.
Grijs de hemel, maar vredig tegelijk.
Harmonie vult de de zwoele lucht, woorden
zijn in stilte gehuld en vervlieden langzaam…
Melancholiek.
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 753 Ik herinner mij woorden van jou
van mij, wat we zeiden.
Maar leiden nu ons eigen leven.
De avondschemering boven de tuin
en het huis waar ik een gedicht lees
van M.Vasalis, schoonheid en verval...
Even een traan, het regent en ik kijk
naar het natte gras.
Alles wat zuiver was, de grond, de
aarde, jouw ogen en je haren.
Wat er is, is een…
Een serie van...
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 98 Onbegaanbaar is de weg...
Een ziel in waan en alleen.
Dan de ogen die stilzwijgend...
Niets dan ware leegte in breedte,
diepte.
Vergeten en verloren, diepere betekenis
voor hen uitverkoren.
Tegen en voor als zwart en wit.
Wet van de grote getallen.
Door en door nat of anders...
Voel en geniet of niet de smaak van...
Kan een brief de juiste…
Bewustzijn.
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 92 Kort en hevig, los en tevens
standvastig zijn het mijn gedachten,
gevoelens die verstillen in de schaduw
van mijn wezen.
En alles is niets meer dan
een vluchtig moment dat tijdloos is
in ruimte waar ik even mezelf ben...
Als een druppel regen, als mijn naam
en een woord geschreven in het zand.
Waar dan een golf van de zee
de betekenis…
Kalme gemoedsrust.
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 168 Bleek licht in de morgen,
Menig beweegreden gespeend
van zegen...
Veel gericht op eigen baat
en tegen het eind van de dag
blijkt leven een hard gelag.
Dan later pas als het duister wordt,
kleuren vervagen en de wil verzwakt,
men meer zwijgt dan spreekt, terwijl
de adem afneemt met de dag en ijdel-
heid verdwijnt, dan blijkt het leven…
'Kort dag'.
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 165 In vergetelheid raakt de daad,
iedere daad die men begaat.
In duisternis of zonneschijn.
Alles wat men doet of laat gaat
vaak gepaard met ongebreideld
verlangen.
Bang en vol twijfel of met juist
een dosis vertrouwen wil men iets
opbouwen,
gericht op iets dat men voor
ogen heeft.
Zo wordt het leven doorleefd met
vele wensen, terwijl…
Het leven een mysterie.
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 224 In de verte een wit gewaad,
blote voeten op het strand.
Vertederend en kwetsbaar zoals
zij daar staat en kijkt naar de
horizon.
Haar blik onverdroten gericht
op die einder.
Haar ogen dwalen af over de
woeste golven.
Zij raakt gebiologeerd door het water
en ziet al het leven daarin...
Voor haar misschien een nieuw begin.
Wie weet…
Energie...
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 622 Wolken drijven voorbij,
haar dijen zacht bestemd
voor mij als de zon en de maan...
En wij laten ons gaan.
Zonnestralen over onze lichamen
omringd door rode rozen en ook
boterbloemen, terwijl insecten om
ons heen zoemen.
Maar onverdroten geven wij ons aan
elkaar over en strelen hartstochtelijk
elkanders huid.
Het riet langs de sloot…
Mistroostig polderlandschap.
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 230 Molens in de verte, de wieken
staan stil.
Het verdorde gras geeft een
mistroostig aangezicht.
En tussen de weilanden liggen
de lege sloten.
Een dode zwaluw ligt langs de kant
van een sloot en een reiger staat
krom gebogen tussen het geknakte riet.
En de anders zo kwakende kikker zie
en hoor je nu niet.…
Het verlaten strandpaviljoen.
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 126 In de verte de zee, de branding
en om het verlaten strandpaviljoen
waait de zilte zeewind.
Alle luiken zijn dicht, het terras
is leeg, anders is het daar een bont-
gekleurd gezicht.
In de zomer ruik je de zonnebrandolie,
het terras is dan in badtenu gehuld
en je ziet er mensen hun ijsco's en
frites smakelijk etend.
Nu is het er uitgestorven…
Verandering.
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 244 Anders zijn de wegen, een gezicht,
lichtval en de schaduw.
Jouw lach, woorden, het verhaal,
de taal gesproken en geschreven.
Anders is de wijze van spreken,
betekenis, de geschiedenis, de
ontwikkeling van een kind.
Alles wat elkaar uitéén drijft en
verbindt.
Anders is de stemming, de tram in
de stad en het lesrooster op school.
De smaak…
Aandacht voor de aarde...
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 256 Prachtige bergen langs zonnestralen.
Het vallei daar beneden gelegen onder
een ijsblauwe hemel.
Serene stilte in de verte, een adelaar
die loert naar zijn buit.
De natuur vol groen, water, geur van limoen
elders.
En dan de stranden wit, zeeen helder en schoon.
Seizoenen sneuvelen als het leven.
Eenvoud in al haar pracht, vogelgezang en…
Zonder hoop geen kans...
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 179 Schemering komt gestaag en verzandt
alle gedachten.
Machteloos is de hand die geen pen meer
vast houdt.
Toch het is de geest die het verhaal opbouwt,
maar zich niet laat vangen op A-4 formaat.
Laat is het nu op de avond en de nacht opent
haar poort.
Iedere daad en elk woord zijn reeds geslonken
en vluchtig als vuur vonken gelijk je twee…
Mensen van de dag !
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 132 Leven bij de dag en ervan bewust
zijn dat je leven mag.
Met een lach en een traan weten
dat je nog verder kunt gaan...
Maar we vergeten soms dat iedere dag
er toe doet, terwijl wij in wezen
allemaal lopen in dezelfde stoet...
Het ene moment nog naar een feest
en even later naar een begrafenis
van een bekende die daar ook is geweest.…
Ontheemd...
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 129 Alle geuren, kleuren en woorden
laten mij achter in vergetelheid
door het onkenbare omrand.
Zintuigen verdoofd, leeg
in mijn hoofd, maar met alle
kracht in mij voel ik me op een
dag weer vrij zodat alles
betekenis krijgt...
En dit kan met geloof en vertrouwen
worden bereikt.…
Innerlijke rust.
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 194 Rustig is het in huis en op straat.
De zon schijnt vanachter hoge
populieren, terwijl wolken gestaag
voorbij drijven.
Een behaaglijk gevoel nestelt zich
onder mijn huid.
Daar waar het leven steeds opnieuw
ontspruit.
Het bloed vers stromend door mijn
aderen, de wereld lacht mij toe,
vrede en welbehagen bekruipen mij
zomaar zonder reden…
Gewoon doen...
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 170 Niets houdt haar tegen.
Af en toe een gedachte.
Maar die vergeet ze.…
Weliswaar, maar...
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 188 Woorden verliezen hun betekenis,
mensen hun gezicht...
Zij klampen zich vast aan een laatste
strohalm en hebben weliswaar hun hoop
op de toekomst gericht.
Hun leven heeft zijn glans verloren.
Men verliest elkander uit het oog.
En is nog bij elkaar als zon en regen,
maar dan zonder regenboog.…
Ontspannen.
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 191 Even luieren.
Aan de kant van het water.
Dan weer aan de slag.…
Het ouder worden...
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 78 Beklemd tussen vier muren in
het geraamte van de tijd...
Iedereen ademt zwaar en de leegte
tussen de botten is als verzuring
in de nerven van bladeren.
Langzaam, maar zeker sterft ieder
wezen, de ziel krimpt eerst ineen
en ieder ding waar zoveel waarde aan
werd gehecht verandert in steen.
De liefde die broos is wordt verpletterd
in een…
Jouw dromen.
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 122 Sterrenhemel, volle maan,
het uitgestrekte meer verlicht...
Roerloos zit je daar een gestalte,
een gezicht turend over het water.
Daarachter het bos, de duisternis
ver weg van de stad met neonreclames,
verlichting van huizen en lantaren-
palen.
Daar raak je soms vervreemd, liever
ga je dan dwalen in je fantasieen,
in jouw dromen en ideeen…
Schaduw van het licht.
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 147 Verkrampt lijkt ieder gezicht
met de toekomst als schaduw
van het licht...
Vergulde gedachten blijken schijn
achteraf.
En grimlacht naar ons reeds het graf.
Zinloos iedere daad zo geprezen en
op het gelaat kun je de twijfel lezen.
Maar moedig verzet zich menigeen tot
de dag des oordeels valt en ook daad-
werkelijk blijkt, het leven is…
Men zoekt...
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 115 Men zoekt woorden en naar de betekenis
ervan en valse hoop koestert men aldoor...
Ogen kijken niet, maar staren naar iets
dat men niet verklaren kan.
Men zoekt het leven en misschien ook wel
de moederschoot, terwijl de huid prangt
om zich heen.
En in het hart doet het pijn als bij geen
een en zo balanceert men op de grens van
zijn en…
Een dagje aan zee.
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 138 Parasols, windschermen, kinderen die spelen
in het zachte zand.
Zalige zilte zeewind waait over zee en strand
door duinen omrand.
Strandtenten vlak daarvoor, terwijl ik in de
verte het ruisen van de golven hoor.
Onderwijl zie ik surfers op schuimkragen razendsnel
voorbij gaan.
En boven zee meeuwen die scheerlings een duik nemen
en zo een…
'Dromen' over vrede.
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 183 Dromerig koester ik ieder
moment, alles lijkt gehuld
in een waas van pasteltinten.
En de wereld is als klei zo
kneedbaar.
Maar het tegendeel is waar.
Niet als riet zo buigbaar.
Stram als een ceder en dat
is geen goede houding omwille
de vrede!…
Littekens..
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 206 Vele tranen, een leemte in
de ziel en verdoofd elk gevoel.
Verbitterd waarbij telkens
wordt verdrongen die pijn om
jezelf te vergeten...
Wonden die eigenlijk niet zijn
te helen worden verzacht door
de tijd en met veel geduld.
Maar het angstgevoel en de afschuw
raakt men niet meer kwijt, getekend
voor het leven zijn zij.…