Alle inzendingen van oepsie

triomfantelijk op het middelpunt van mijn kwetsen prijkt een engeltje met een fijnbesnaard instrument die prikkelende tonen over mijn rug laat lopen achter de gesloten luiken van mijn ogen doorblader ik de beelden voorheen onbekend die ik voor altijd op mijn leden heb laten etsen zoals ze zich trillend over mij verdeelde tot de krassen in…

Geen wolkje tussen de strepen van einderreizen in de lucht geen vlaagje wind doortrok de bladeren tot fluister, geen zucht vergezelde mijn gedachten die keer op keer verder weg waren dan dwalend over bruggen die beter zouden branden dan ooit gebouwd doelloos heb ik ze tot kraken toe heen gesjouwd niet bewust van het mooie weer ontluikend…

Ik plavuis mijn hart met het monter koeterwaal betegel een straat die per abuis lijkt te bewegen in de rust van geweven stijgende lucht gelegen goedlachs pittoresk en authentiek monumentaal Gemurmel in de scheuren naar kabbelende dalen schilderachtig tot in de barsten van nieuwe kleuren het bestaan dat doorleeft in Bourgondische geuren achter…

Opgekropte modder spuit uit mijn lijf ik moet hier weg, ik moet ontvluchten ras mijn vege lichaam luchten anders wordt ik koud en stijf Ring na ring etend ploeg ik nieuwe gangen steeds dichter naar het oppervlak ik voel het fibrerende tikketak van de neerslag die me wil bevangen Kronkelend verlaat ik het aardse rijk slingerend denk ik…

Je hebt me vrij gemaakt vrij om van het leven te genieten om mezelf wel te kunnen schieten of te klagen dat ik ben geraakt Je hebt me vrij gemaakt om te doen of juist na te laten zodat ik kan zwijgen, wat na praten mij het lekkerst smaakt Je hebt me de zelfstandigheid gegeven om te kiezen voor mijn eigen leven te zoeken naar de weg rechtdoor…

Mijn boemel wacht geladen op het ogenblik metalen spiegels gras gelegen gaan groen versprongen het juiste tijdstip aan met verwachtingen, angst, liefde en ik Piepend komt er beweging in mijn verlangen struikelen gedachten over wisselend rail zuchtend kreunend door een bochtig deel langs zenuwachtig rinkelende overgangen Tijdenlang doorkruist…

Langzaam dringt ze tot me door de warme adem van mijn wekker genoeglijk geniet ik van hoe lekker haar stem mij streelt diep in mijn oor Liefjes troont ze me terug uit dromen die voortvloeien nu ik ontwaak in stralend lach en zucht geslaak vol kriebels die naar mij toe stromen Haar woorden laten lichtjes dansen in de spleetjes van mijn vroeg…

Koud, donker en eenzaam klinkend als kristal verdrinkend in de knal vol melodie Ontzield, beschreven en bewezen uitgevoerd als schoolvoorbeeld voorgedragen voorgelezen Naar binnen toe bewogen gevoelloos afgedaan als les herhaling zonder vragen stellen zonder voegen of vertellen Trefwoorden raken niet ze zwerven vast aan de enkeling…

Generale repetitie Hulde aan alle fouten die ik beging aan alle keren dat ik met schaamrood de planken mijn diepste excuses bood en spijt ten leste zorgde voor bekering Applaus voor al het vallen en weer trachten voor de wonden die ik in janken heb gelikt alle rotstreken die me door het leven geflikt uiteindelijk zoveel goede dingen brachten…

De lucht met miezerige parels doordrongen sijpelt hete damp tot alles verdrinkend in druipende vacht tot druppelend verlangen een snakken wordt naar de spoelende warmte die biggelend van je vloeiende handen onderhuids lekt in stromen voor jou…

Zacht oranje sterft de dag glanzend in je haren glinsteren de eerste sterren als reflectie in je troebel geworden ogen vensters van je liefde. Voor mij weet ik teder en bedenk dat ik niet anders wil dan oranjerood ondergaan in je armen.…

Stil staan de naalden van de kleine klok overheerst door het tikken van toetsen die verloren uren in de spelden poetsen koffie koud vergeten verbitterd tot slok Omgekeerde mok boven de gootsteenput dampend terug naar de stilstaande tijd waar steken gewist en zoekend verwijt roerloos verspringen beticht van gemijmer nutteloos rammelend in…

En ik kon niet anders meer dan duiken In de put waar ik me af liet slachten door al mijn eigen duistere gedachten die me wilden verkrachten en misbruiken ik voelde me meer min en een kuiken me opzadelend met ladingen vrachten waar jij die last juist trachtte te verzachten maar ik kon al niet anders meer dan duiken mijn liefde verpakken tegen…

Wat schiet ik ermee op om steeds te vragen naar de onbekende wegen over de rand ik val liever eerder dan dat ik daar strand het was mij nog nooit tot zover te dragen Wat schiet ik ermee op om steeds weer te pogen mezelf toe te staan om iemand lief te hebben ik verstrik me toch steeds in de vele webben en zal wel nooit helemaal begrijpen mogen…

Kies een kans Speel geen spel Kies een weg Niet of wel Kies een leven met of zonder kies een gevoel er op of er onder Kies dan toch wees eerlijk oprecht kies de waarheid zo is het echt Kies nou, toe is het zo zwaar is het zo moeilijk of is het niet waar…

Aan de Oosterdijk zat eens een kras fietsenzaakje waar heel vroeger, toen al emancipaat, de regel bestond ”op een gazelle gaat zelfs een vrouwe keurig rond” zo verkocht Jonkheer Douwe menig fiets voor een knaakje. En mocht de velocypide onverhoopt niet meer willen na een frigide gillen beroerd gelaten -op de zanderige paden- werd de stuurvrouw…

Als lepeltjes van de afgelopen nacht liggen we tevreden tegen elkaar in een roes van slapend rijke liefde waar geen vraag of antwoord wordt verwacht ik draait me om in half wetende dromen ogen ontdekken je slaperige zijn en handen strelend, zoekend naar de lijn om nog dichter bij je te kunnen komen liefkozend langs de contouren van je gezicht…

miljoenen lazen het in de krant als hij niet meewerkt met de senaat worden kinderen van ons soldaat voor een oppermachtig heilig land stoere man, hief zijn hand tot granaat wij vechten mee tegen de vijand demissionair den haag larmoyant dat is ons politieke dukaat miljarden begrootten het kwaad en velen lieten van zich spreken in harmonie…

je kunt me blinken zien als een zeiljacht of een schip varend aan de zilte kim niet meer dan een verre stip mijn verhalen die zijn stil mijn tranen zijn onzichtbaar de straffe wind is met me mee mijn zeilen zijn onklaar mijn angsten zijn verborgen geen maan of leidend ster het anker overboord gegooid maar de bodem is te ver…

Lente in de lucht die ik ruik vol verse sneeuw die ik krakend laat klinken omdat ik dat ene speciale biertje ga drinken op de nog verlangend kale vlinderstruik Lente in de lucht die ik dans onder bomen die alleen nog maar dromen van het ontluikend in bloesem komen en de onschuldig frisgroene nieuwe kans Lente in de lucht lente in de lucht…

Pa van Amstel was een woordgrapgenie hield van brandnetelkaas en pretpoëzie dus toen zijn vrouwtje beviel van een dochter, niet iel noemde hij haar vrij dichterlijk Aubrey…

Als ik een klein sonnet zou kunnen schrijven gevuld met humorvolle kinken, linken die zich als een goede wijn laten drinken dan hoef ik niet langer te overdrijven geen termen meer zoeken die zullen grijpen naar de letters, missen en in naam vallen dan koos ik een ander woord voor de ballen na zinloze uren schaven en slijpen Als ik ooit een…

nog geen drie en een kwart maand geleden wist ik het kokend van me af te kwijten deze gast gaat een tijd op een houtje bijten en geen moment meer aan het lekkers besteden geen hagelslagzinnen tot stroopgedichten schenken die zoete trek maakte mijn eetlust steeds te rauw ik wilde wij als ik zonder reserveringen voor jou om mezelf eens een paar…

Mannen kunnen maar één ding tegelijk en vrouwen kunnen daar eeuwig over treuren of over kleine dingen beginnen te zeuren maar mannen kunnen maar één ding tegelijk Mannen zien vaak langs die kleine dingen trappen ongemerkt lomp van alles plat fanten in porseleinkast noem je dat ja, mannen zien vaak langs de kleine dingen Mannen zijn van…

Misschien kon je het niet vertellen In wezen lijkt me dat nu zo gewoon Jij schonk me immers je eerste zoon Nu mag ik hém niet eens meer bellen Lief je had me niet zo mogen kwellen Ik zag mezelf al met die kroon En daarom kreeg ik je verraad als loon Frappant, hoe dat soms op komt wellen Was dit voor mij toen te voorspellen Al dromend naast…

in koeterwaals spreekt ze roerend zonder poespas of dure woorden lieert ze klanken uit het noorden mij naar it marrenlân vervoerend vlak aan het water droom ik haar bij ’t paviljoen, naast pottenstrand waar de zon het startersland verbrandt en ik zwijgend naar haar schaduw staar dichten dansen mij lokkend naderbij talen mij in tomeloos…

je jas heb je als eerste aangetrokken gesprongen uit bed, door schaamte gekweld de paniek die je ontwaken heeft versneld maakt jou niet de enige die is geschrokken daar sta je verloren weggekropen met een agent vlak voor je, in de gang geen plek om je te schuilen, ben ik bang geen ruimte om van ons weg te lopen tegen de muur sla jij je angstige…

je haren in een permanent de krullers vertellen me de jaren ik moet er telkens weer naar staren liever dan naar het perkament dat kreukelig mijn ogen kwelt vertelt van eeuwen lang terug over “zullen we nog even vlug hier stiekem in het open veld” waar we verdronken in het spel van ‘t glijden op elkanders vel tot tijd ons golvend overspoelde…

je hebt me van mijn hart bestolen jaren gelee heb je het verstopt alleen voor jou heeft het geklopt als je het daartoe had bevolen je hebt me van mijn tikkertje beroofd wist mij hartloos te verblinden ik droomde ‘t zelfs niet terug te vinden trouw heb ik mijn leven beloofd te lang zijn wij al geen beminden te veel heb ik me uitgesloofd…

gouden regen staat in bloei paarse papavers besprenkelen het groen rood twinkelt geel vlamt blauw flitst even de lente in mijn ogen knallen moet het, tweeduizend twee is doei Dat kunnen we nooit meer over doen Die lijkzakken zijn voor altijd dicht geritst En daar wordt dan kleurrijk over gelogen…