Alle inzendingen van rob flipse

op afstand heb je makkelijk praten stuipen terwijl we door de vuurlinie moeten kruipen ieder legt zout op eigen slakken en z'n eigen booby-trap de geest ziek het lichaam moet geholpen verkeerd moment en verkeerde plek en we zagen het niet aankomen wie het wel zag kon het niet verhinderen angst maakt het erger slechte vrienden waar eindigt…

ik heb nooit kunnen wennen aan dat ik niet met bier mee kan vloeien niet met gas uit een vulkaan kan stijgen niet hiroshima naar de maan kan stralen ik zit met een maag die borrelt met beteerde longen die nahijgen een hoofd dat alle kanten uit holt met een penis die niets wil dan stijgen ik zit met een lichaam als doorkijkraam waar de schoonste…

leven hoeveel tijd ben ik kwijt met het plannen van leven en noteren en alle andere beslommeringen nu eenmaal noodzakelijk als papier en balpoints die het ritme vastleggen in de eindeloze stroom de zinnen vullen ongewild de breedte van het papier het einde van de bladzijde staat gelijk aan leven vastgelegd maar hoeveel tijd voor verbeteringen…

aan de andere kant van de brug aan de overkant van de straat in het water van een kater mijn god waarom is zij zo mooi geen hart maar verscholen in een huid van glad vloeiend water in eeuwig hunkerend verlangen is zij vandaag en morgen nog steeds voortgestuwd door mijn handen…

verloren tussen de ingewanden organen werkend op eigen kracht er is een oorlog gaande ik ontvang van het front verwarrende berichten de storm van longen gaat over de rivieren van het hart emoties tekken op en slaan neer en waar vandaan die brandende pijn ik sta als een god toe te kijken waar ga je heen in die boot van zacht leer een…

ik zag iemand gekleed in een pyama het raam uit het luchtruim in lopen tralies waren op zijn lichaam geschilderd ik zag een kurk drijven van een waterval waar ik geen handvol van kan bewaren vergeten waren de dingen voor een ogenblik ik zat stil en liet het water drijven in sluiers door mijn gedachten heen opdat mijn landerijen vruchtbaar…

en als de regen nu de straten niet zo glad had gemaakt dat ik te laat nee ik ben nog niet te laat hollend door de tunnel tussen de botsingen door niet wakker tegen de droom in een leeg perron op ik ontloop de trein maar nauwelijks en sta op het holle perron te hijgen verdomd de strop het station lacht me uit duiven schijt op mijn…

afscheid van reizigers over zee die misschien nooit meer terugkomen krakende touwen klapperende zeilen oude gedachten en versteende tranen afscheid van een voetganger in de regen die voor de toren wilde oversteken gillende stemmen knarsende remmen droge tranen en verzonken gedachten afscheid van forensen in de avond die de volgende dag…

hij is oud is vroeger op zijn geboortedag vervormd naar buiten gekomen lichamelijk misvormd iets meer als iedereen een arm krom en onbuigbaar straf en onhoudbaar stijf en onwendbaar mijn gedachten in zijn land een weg langs scherpe rotsen de slang in het paradijs en hij lacht en ik die stijf ben in wezen en alleen maar kan wijzen…

op de fiets rijd ik achter mijn vader aan we gaan naar het strand van ijmuiden aan de overkant van het noordzeekanaal branden de imponerend hoge hoogovens en in die stank en hooggekeelde rookpluimen besluit ik nooit groot en oud te worden…

hoofd in de lucht en voeten in de modder heb ik niet echt de keuze waar ik loop is het asfalt gras woestijn of modder ben ik toch een mens die rechtop loopt in het complot en de gang der dingen loop ik kort of lang mee laat me sleuren laat me gaan werken en huilen en zingen en laat alles wat mogelijk is gebeuren tot ik moe ben en men alles…

innerlijke schoonheid is de echte schoonheid verborgen in volharding komt zo moeilijk naar buiten overal staan ruiten spiegelen zich ijdeltuiten zij is toereikend schept zichzelf wijkend en nooit achterom kijkend…

wie weet waar de wortel zit onder het sterre gouden bladerdek die valt voorzichtig op zijn bek vanuit het midden van het heelal zijn die wortels niet te belopen en moet je op wat voorspoed hopen van waar je tegen het hek zit zullen een baard en grijze haren nu geen christuskindjes meer baren…

de rivieren heb ik achter mij gelaten ik regen in zee ik zee ik water in de schelp aan mijn oor hangt alles in de lucht alles behalve ik de grote klucht ik zit vast in mijn tijdelijke gestalte ben ik gebouwd of gebaren geboren of geschapen dwaasheid in de vraag verstilt de vraag een lege schelp valt een moment lang dood tegen een warme kust…

ineens voelde ik het het was er al heel lang het was alleen niet bevatbaar geweest of ik was niet bevattelijk haar vorm zwevend boven het licht was ik tienduizend ezels die zich aan dezelfde steen stootten zij was een gewoonte geworden ik en mijn verborgen zadelpijn niemand op een roestende fiets kan uit twee verschillende werelden komen…

elke keer als ik aan je schrijven denk schieten onmogelijke werelden door mijn hoofd beelden beperken om toch te beginnen moet ik me beperken tot eindeloos een gevoel voor jou dat ik koester zoals ik me in jouw uitstraling koester zoals ik uren zou kunnen blijven staren en een konijntje op een bospad baren maar langzaam dringen dan echte…

zit weer alleen voor het beeld van mijn idool is het de goot van het dak of van het trottoir nog door de regenpijp of kan ik zo in het riool bij wormen onder het maaiveld wacht het abattoir zal ik me dronken dood rijden in de coentunnel voor de eer van een laatste nieuwsflits in de krant op zoek naar een wereld zonder drugs en geweld ben ik…

kan ik alleen nog maar stil zitten staren de tijd is toch zo al eindeloos uitgerekt niemand kan het tij nog keren in doodtij blijft in onze accu het zoutzuur bezweren ellendige starheid beheerst ons leven van langer leven ga je vroeger dood ingepopte angst en slechte raadgever oh de prachtige vlinder ochtendrood blijven wij toch altijd als…

daar is ze in het verschiet en ze is alles wat je ziet veel te lang heb je aan de poort gestaan veel te lang ben je vreemd gegaan en dan is er niets dan die tollende irissen die me naar peilloze diepten doen vissen een duiker die naar adem snakt een oester die de zee inhapt een woordeloze aandrang en tijdeloos in de tang na haar is er…

de bars en de nachtclubs zitten vol verslapen dagen dorstige wijnplukkers met een stijve rug en een onderbetaalde timmerman en wij die ze trachten te vergeten het donker dat de felwitte dagen achtervolgt mannen raaskallend in hun glaasjes tongen van gelieven klevend op elkaar in de kracht van die momenten leef ik nu laverend en dansend…

witte dagdromen scheren over de heuvels ik sta versteld en staar in mijn hoofd kabbelt onzinnig gekeuvel rond in de hitte van de zon een mindier drie dagen drie zinnen terwijl de bergen wegroesten in de rivier geritsel door het hoge gras van de boomgaard er is geen ratelslang te zien een vogel schiet angstig uit de halmen voort hoor de…

voetbal gelopen en de massa wordt weer grijs dagelijks oorlog de wielen draaien groen naar de andere kant waar we net niet zijn een perzische kat zijn witte haren zweven zijn baas hetzelfde…

sonnet van senryu feest en het jasje / van de rekening van winst / en verlies vergeten een dubbele schaar / stuit op een muur van spelers / sterft in schoonheid we zijn overmand / door coach scheids en publiek / veertien man tegen de oranje bal / ligt onzijdig verfrommeld / in de lappenmand de blauwen slapen / en de haan kraait als het…

Alsof je het uitzoekt met een vernauwde geest, niets dan zieken, zeuren, zaniken, niks zonnigs; Files, verkeersborden, fouten, versperde wegen, alles valt en verdrinkt net buiten de greep. We zijn niet gemaakt voor elkaar, we moeten het maken, maar waarom de verkeerde dingen. Ik zie mezelf anders, wat ik je toon, is niet wat je oppakt. Ik heb…

snel gaat het niet het ontwikkelen want ik verlies het altijd tegen de tijd de lamp brandt door weldra valt het donker buiten stoot ik overal mijn hoofd en handen te laat en te onvoorbereid geen foto ik kan niet zingen en geen aandacht houd ik vast wat weet ik heb een wederopstanding nodig als verlengstuk een fietsauto ondertussen is de…

over de snelweg dwarrelen de zaadpluizen sneeuw in de zomer…

fietsmaker's lente de hoop op herstelbetaling zeg maar vlagjes dag hongerwinter en gerepareerde fiets nooit gerepatriëerd de waterlinie met doorgestoken kaarten lente in het zuiden we gaan op en neer zoals rood op gaat in blauw wolk in oranje…

de ijzige wind geeft de crocussen een kus van roestend ijzer de roos steekt alles bottels en uitbottende blaadjes in de zon de forsythia aarzelt tussen groen en geel haar eerste lente doe de kalverdans rondom de watertoren in de zonnedauw…

voor het verkeersplan voor de singel een terras en meer wachttorens…

uw bagage - reizigers in de doodstrein na de explosie…