Alle inzendingen van victor

Ik wil hun gif niet proeven want de beloning als ik sterf is te klein begrijpt U wel? reed mijn tank tot sint Petersburg stelde mij voor hoe het was in hun natuur te kijken te tonen dat doodgaan niet zo erg is wanneer ik zie dat het kruispunt steeds…

als door een stormwind gedragen valt de regen in vurige vlammen op mij neer het giert het gutst het schreeuwt en gilt en elke nieuwe dag doet het zeer steeds dichter bij de afgrond golven hoger dan welke zee mijn voeten zijn te zwaar om te lopen door dit veld van klei voorzichtig hou ik me aan het leven vast zodat ik niet weer…

Gegeseld in tijd gevangen in ruimte gegijzeld onder de zon en vastgelegd in wetten pretendeer ik vrijheid in een ongelijke strijd.…

dansen in mijn oude schoenen vroeger poetste ik ze om jouw zoen te kunnen vangen gelijk een vlinder die landde op mijn wang nee ik praat niet over overdoen de vlam in de verte komt dichterbij maar mijn vulpen is leeg geen schrijverij een a4 die wegwaait in de wind omdat het weer geen letters kreeg soms komt die droom dan uit maar je…

stuur me een foto van ons zodat we samen horen straalbezopen pijlen...die doorboren de liefde neemt tijd met een melodie die niemand zal storen de klank van ons samen nog net niet...nog heel even als heel die puzzel nou eens af was wij eindelijk delen leven weer zin krijgt een jaar één minuut duurt je hóórt de melodie van leven wil…

Achter de viskar aan de hofvijver er vloog een meeuw voorbij en die keek, je weet wel, met zijn koppie schuin zo heel eventjes naar mij pakte nog net dat stukkie brood dat ik gooide en met één vleugel linksaf kwam die meeuw met een draai weer terug en ik heel laf deed net of ik weer brood gooide maar mijn hand was leeg keerde mijn…

Denken met puzzels. Vragen met puzzels. Ontdekken met puzzels. Ik ben wie mij maakt en ben wie mij ontdekt wanneer niemand gelooft dat ik zonder oplossingen besta.…

De ochtend is een bericht dat ik vind met kleine letters en hulpeloze woorden die je schreef toen de nacht verdwaalde en ik volgde omdat jij niet meer in mijn woorden geloofde en mijn schaduw niet meer wilde wachten op je hopeloze gedachten…

Vraag het de avond als een gedicht en je leeft weer als de middag jouw vraagt wat je mist en de ochtend je niet vertelt waarom de tijd niet in jouw antwoorden gelooft.…

Zij eisen van ons, — want zij dragen een naam, in 's lands kronijken van grote faam, — dat we zinken voor hen op de knieen; verwonderen doet hun ons spotgelach , ze dragen — ontwetend — hun naam van gezag, als een ezel... relikwieên.…

Het ritme van de klok en de stilte is een vraag. De stof die vertelt en elk woord is een einde. Het raam dat verbergt en zoeken is een belofte. Het gezicht dat wenst en de dood heeft weer een naam die wacht.…

Vooraan zie ik mensen die lachen met dezelfde gedachten die ze achteraan altijd verloren omdat ze niet konden wachten.…

Vreemd is het moment dat mij verlaat en vragend achterlaat met zwijgende schaduwen die hun wachten niet laten wachten en sporen wissen met lege blikken die geen helpende woorden achterlaten zolang ik niet meer weet in wiens schaduw ik ben geworden…

Alleen ben je gebleven met wachtende ogen in het vragende park waar je verliest wat je verlangt omdat ik je niet kan antwoorden…

Toen magere Hein bij de kapitein aan het bed kwam zitten, vroeg z’n lieve vrouw oft’íe toch nog effe gauw een plafonnetje kon witten. Hoewel blij verrast met de nieuwe schilderskwast, duldde Petrus geen verweer. “Je blijft ten allen tijde hier aan gene zijde ook al werk je bij het veer”.…

Met een klein geweten zou ik als een kabouter bij je wil zijn en wachten op een moraal die nog iets kan redden van ons droevig liefdesverhaal.…

ik zou geen gedenkteken voor die moordpartij in Alphen in winkelcentrum Ridderhof maken ik… zou overal een gedenkteken willen daar waar trekkervrolijke zogenaamde sportlui een roos in het hart kunnen raken……

Als de pijn voorbij is kunnen we dan weer praten of zullen we het laten was het iemands schuld Als de pijn voorbij is kan ik de gedachte dan laten dat wij elkaar bezaten en hoe lang duurt geduld Als de pijn voorbij is weet jij dan de weg of enig uitleg als het zeer is gevlucht Als de pijn voorbij is wil je me dan weer zien en even…

Hij staat voor de schuifdeuren van verdriet open …dicht ….open … dicht ….open…dicht de tocht is warm, het deert hem niet Vroom en Dreesmann zelf sturen hem niet weg open …dicht ….open … dicht ….open…dicht het ruikt naar ciabatta met parmaham, als lunchbeleg “hoe gaat het?” vraag ik en duw twee euro in zijn hand open …dicht ….open … dicht…

Sterven van verveling. Kijken naar de liefde die met reclame begint. Geluk is vinden wat je met ogen zoekt. Slapen is vergeten en verdwijnen zonder een tovertruc. Wie je bent is wie je gelooft. Maar wachten op een vriend is hopen dat de vriendschap niet met oude woorden uitdooft.…

het levenszwaard zou pijn gaan doen bij aanvang voelde je nog niets hoe verder het komt in mijn visioen lijkt het geen zwaard maar een zeis zonder compromis welk niet meer snijdt maar alles maait en zonder aanzien steeds meer graait kon ik dat zwaard maar stelen dan deed het niemand ooit nog pijn ik zou zijn kracht verdelen in een dekentje…

Bang ben ik niet meer de stem die alle angsten weerstaat en dapper verder gaat. Bang ben ik gebleven met mijn herinnering die ik niet kan vergeten als ik kijk en ze weer lachen en slaan zolang ik schreeuw in het donker en niemand mijn angst wil delen.…

Hij kijkt geschokt, z’n adem stokt Een vrouw gedurfd, gesplit gerokt en prachtig tennisrank Hoog op de benen heerlijk slank zweeft onwaarschijnlijk knap nagestaard door mannenvolk Als een engel op een wolk In de richting van de tap. Ze legt twee “wereld” bollen op de bar Die spreiden zich gedwee In een weeld’rig decolté Z’n ogen staren…

Ik heb veel meegemaakt. Vanaf mijn eerste dag zocht ik mijn ouders in mijn ouders tot hun oogopslag vanmorgen. Ook leefde ik veel levens tussen vrouw en kinderen kreeg steeds kennis aan de vrienden die ik had. Onderwijl bereisde ik de halve wereld in mijn land, verhuisde aldoor in mijn stad en zwierf door de vier tuinen van mijn tuin.…

Met de dansende kou in haar zachte ogen lacht ze naar het ijs dat alleen met haar onverstoorbare liefde bevriezen wil…

Met de stilte als de laatse bongenoot staan ze naast elkaar met ogen die alleen verschillen bekijken en haten wat niet verandert omdat ze niet meer geloven dat hun woorden en gedachten alleen met angsten en toverspreuken wapens zijn geworden.…

Ben het allemaal zat Door alles wat er langs kwam Maar hou me nog eens vast Zoals jij alleen dat kan De goden gooiden goed Lucky Seven wordt het nooit Weet jij dan hoe het moet Als Amor zich vergooit Dus laat me straks toch gaan en zwaai maar want ik kijk niet mijn hart is steeds bij jou vergeten in verdriet ben het allemaal zat…

Wat jij me wenst zal ik delen zonder de koude woede en de stenen woorden die je werpt waar ik nooit kijk als ik zwijgend vraag aan de tijd waarom jouw woorden onze stiltes altijd zo onoverwinnelijk maken…

Ligt ze daar dan zie ik haar dromen over de liefde die haar bevrijd met wakkere dromen die haar kussen waar ik naar haar kijk en weet dat ik nog steeds op haar minnaar lijk.…

Met tevreden handen maak ik gebaren die iedereen wenst als ik sta en blijf staan en niet meer weet waarom ik niet meer weg wil gaan.…